Think Big - Τεύχος IX

καλησπέρα, καλησπέρα…
άπατοι πήγαμε την προηγούμενη φορά…
τι έγινε ρε, τόσοι μεταλλάδες κυκλοφορούν εδώ μέσα…;
εντάξει παιδιά, δεν παίζει άγχος…Petrucci (θέλετε), Petrucci, εδώ θα τα χαλάσουμε τώρα..;
επειδή όμως δυστυχώς κουράζομαι να παρακολουθώ τύπους με 18χορδες κιθάρες και 20χορδα μπάσα, θα προχωρήσω (με την άδειά σας) απευθείας σε hip-hop νέα.
ας ξεκινήσουμε με τους πολιτικοποιημένους…
“Fuck the law” από τους Dead Prez, νέο κομματάκι που προξενεί τον (αναμενόμενο…) σάλο στην Αμερική… Μερικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί αρνήθηκαν να το συμπεριλάβουν στις play lists τους. Και όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ήδη δημιουργήθηκε σούσουρο...
any publicity is good publicity…oldest trick in the book…
(και τώρα η διαφορά των Prez με τους NWA είναι ότι…;)
(βοηθήστε έναν φτωχό συντάκτη περιορισμένης νοημοσύνης…)
από την άλλη οι Public Enemy ετοιμάζουν ένα DVD-βιντεοσκόπηση παραστάσεώς τους στην Μελβούρνη… Αν κρίνω από το πώς τα πήγαν στην Αθήνα, το δισκάκι θα παρουσιάζει ενδιαφέρον
από την άλλη, το κατεξοχήν σύμβολο της pop, και αγαπημένο κόκκινο πανί των playa-haters Eminem έριξε τον πιο ωραίο στίχο που έχω ακούσει εδώ και καιρό…
“fuck money I don’t rap for dead presidents/ I’d rather see the president dead
το σίριαλ με την κασέτα του Source φυσικά συνεχίζεται. Αυτή την εβδομάδα είχαμε αναφορές και από τις δύο πλευρές. Το πρώτο από τον Irv Gotti της Murder Inc (βεβαίως βεβαίως).
η οποία Murder Inc. αλλάζει όνομα και θα λέγεται απλά The Inc… Στα πλαίσια της «αλλαγής προφίλ» της εταιρείας και στην αποφυγή ταύτισής της με αρνητικά στερεότυπα…
μια άλλη ιδέα βέβαια θα ήταν απλά να βγάζουν πιο καλή μουσική…
(αν και το πρώτο σινγκλάκι από τον πρόσφατο δίσκο του Ja είναι καλό…)
στη συνέντευξη τύπου για την αλλαγή του ονόματος, ο Gotti είχε να πει και έναν καλό λόγο για τον Eminem:
"I'm going to first say that I love Black women. I have a mother. I have five sisters so I've been around Black women all my life. The Inc. Records is defenders of Black women. You could listen to it on records...”
(a-huh…Ja Rule, γνωστός φεμινιστής, I hear you bro)
"My question is, 'Where is C Dolores Tucker. Where's Maxine Waters. Where's Dionne Warwick? These are Black women. Where they at?"
(good point. Για να δούμε τώρα: 2Pac, κατηγορίες για βιασμό. Snoop πλήρης υποτίμηση της γυναίκας σε όλους του τους δίσκους εδώ και μια δεκαετία. Eminem, υποτιμητικά σχόλια σε μια κασέτα που έγραψε στα 16 του… Yes, that’s pretty much the same)
από την άλλη τα σχόλια του Eminem ήταν στη γνωστή μανιέρα «συγνώμη, δεν ήθελα, ήμουνα μικρός δεν ήξερα, θα είμαι καλό παιδί, θα πηγαίνω εκκλησία…»
το ενδιαφέρον τμήμα όμως ήταν άλλο:
"Dave Mays and Benzino are spitting in the face of what hip-hop and rap music have done to promote racial unity. Their attempt to use this old, foolish recording to damage me and, in turn, the positivity that hip-hop promotes is really nothing more than blatant self-promotion for a failing magazine and one man's lifeless music career. They're scared of what can happen if the hip-hop community shows it can live without them."
αυτά εν ολίγοις…
στα πλαίσια της «αντικειμενικότητας» το Source τοποθέτησε τον Shady στο top-30 των ισχυρών ανδρών του hip-hop (λες και είχε επιλογή…)
…προσθέτοντας φυσικά τα αναμενόμενα πλέον σχόλια για τον Elvis, τη διάσπαση της hip-hop κοινότητας κλπ κλπ…
αφού πιάσαμε τα mainstream, ας δούμε και τίποτα άλλο:
Βραβεία Grammy. Το απόλυτο βραβείο στην (πλούσια σε γιορτές, πανηγύρια και βραβεύσεις) Αμερικανική μουσική σκηνή. Και το τελευταίο προπύργιο της mainstream pop…
υπήρξαν 4 (ή μάλλον 5, αλλά οι δύο πάνε πακέτο) καλλιτέχνες που προτάθηκαν για τα περισσότερα βραβεία…6 τον αριθμό…
Jay-Z, Outkast, Pharell Williams, Beyonce Knowles.
Μάλιστα κυρίες (αλήθεια διαβάζουν και τέτοιες αυτή τη σελίδα;) και κύριοι…
έπεσε και το τελευταίο κάστρο…
4/4 πρώτα ονόματα από τους χώρους της rap και της r&b. Και μάλιστα ποιοτικά ονόματα, όχι mainstream εξυπνάδες. Διότι έχουμε τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά της Νέας Υόρκης, το πιο ψαγμένο μουσικά δίδυμο της σκηνής, τον «παραγωγό των μεγάλων επιτυχιών» (όπως λέγανε και στα λαϊκά τη δεκαετία του ’60…),
…και φυσικά την πριγκίπισσα του R&B
αμέσως πιο κάτω, με 5 υποψηφιότητες, θα βρείτε επίσης Eminem, 50, Chad Hugo…
ξέρω, ήδη μερικοί σκέφτεστε «και καλά τι μας καίει για τις υποψηφιότητες, τι το γράφει τόσο πολύ ο μαλάκας;»
υπάρχει όμως μια διαφορά. Τα Grammy ισοδυναμούν με ποιότητα. Και για να φτάνει το hip-hop να έχει την απόλυτη κορυφή εκεί, σημαίνει ότι έχει στρογγυλοκαθίσει για τα καλά στο θρόνο του βασιλιά της σύγχρονης μουσικής…
επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι σε μια δεκαετία από τώρα θα θυμόμαστε τη χρονιά που τελειώνει οσονούπω ως αυτή που άλλαξε το ρεύμα της μουσικής για τα καλά…
(μετρήστε πρόχειρα τα μεγάλα γεγονότα…ή αν βαριέστε αφήστε το, θα το κάνουμε εμείς για σας σε κανένα αφιέρωμα…)
η νέα μεγάλη ταινία που θα έχει να κάνει με το hip-hop λέγεται “Hip Hop Immortals We Got Your Kids.”. Και επειδή στους περισσότερους δε θα λέει πολλά το όνομα μετρήστε συμμετοχές:
Bone Thugs, Busta, Black Eyed Peas, Big Boy, Cam’ron, Cypress Hill, Coolio, Common, De La Soul, Digital Underground, Dilated Peoples DJ Jazzy Jeff, Everlast, Eric Sermon, Eve, Fabolous, Fat Joe, Flavor Flav, Gangstarr, Ginuwine, Jadakiss, Jam Master Jay (R.I.P.), Joe Budden, Jermaine Dupri, Lil’ Kim, Bow Wow, Marley Marl, Melle Mel, Mos Def, Nate Dogg, Pete Rock, Redman, Rakim, Ruff Ryders, Snoop, Warren G, Wyclef, Xz…
μιλάμε για who’s’who όχι μαλακίες…
άντε να δούμε, θα δεήσει κανείς να το φέρει κατά δω;
αφού μιλάμε για ταινίες ας πούμε και δύο λογάκια για το Resurrection. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία στις Η.Π.Α. Τα «σοβαρά» (και παραδοσιακά αυστηρά) ΜΜΕ των Η.Π.Α. το υποδεχτήκανε με εξαιρετικές κριτικές.
αντιγράφω αποσπασματικά φράσεις από την κριτική των New York Times (ίσως αυτή με τη μεγαλύτερη βαρύτητα ανά τον κόσμο)
"Resurrection" presents him as a charismatic, contradictory figure, and it revisits the controversies — some lurid, some contrived, some violent — that swirled around hip-hop as it took on a harder, more violent edge in the late 80's and early 90's.”( …. ) “His love of Shakespeare is at least as convincing as Mr. Bennett's, and his musical influences included Frank Sinatra and the soft-rock troubadour Don McLean.” (…)”Of course, the literary and cultural sophistication of rap have long been underestimated, in part because promoters of anti-pop-culture hysteria rarely actually listen to the music they deplore, and in part because so many rappers value the pose of street-tough masculine hardness over the display of sensitivity or intelligence.”
και άλλα πολλά…
φυσικά τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Το OST πάει εξαιρετικά, τα εισιτήρια επίσης. Αυτό που ίσως δε ξέρετε είναι η ιστορία ενός ημίτρελου τύπου ο οποίος ενώ πήγαινε να δει την ταινία φλιπάρισε, ανέβηκε σ’ ένα αμάξι, άρχισε να πυροβολεί και να φωνάζει ότι είναι ο Ιησούς…
(OK, man, ό,τι πεις…)
αυτές τις μέρες ανεβαίνει και ένα άρθρο του γράφοντα. Αν βρείτε το χρόνο ρίξτε του μια ματιά. Είναι λίγο μεγάλο αλλά θέλω να πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο (ανεξάρτητα με το αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε…)
για το τέλος κάτι σχετικά δυσάρεστο. Όσοι είχατε ασχοληθεί με την (τώρα παραπαίουσα) αυτοκρατορία του Master P, πιθανόν να θυμάστε ένα τυπάκο ονόματι Soulja Slim (είχε ένα εξώφυλλο με κάτι ρουκέτες από πίσω, στο κλασικό κιτς στυλ της No Limit). Δυστυχώς ο Soulja Slim δολοφονήθηκε την προπερασμένη Τετάρτη στην γενέτειρα του Νέα Ορλεάνη. Ήταν 25 χρονών. Η αστυνομία δεν έχει κίνητρα ούτε υπόπτους.
till next time…