Jukebox #4 - Mobb Deep - Infamy

Μιά δεκαετία πίσω και ένας χρόνος. Γυρίζω στο προαύλιο του τελευταίου σταθμού, των σχολικών μου χρόνων στην Δραπετσώνα. Πρέπει να σου πω, πως περίπου μία δεκαετία πριν το κρύο ήταν ακόμη αλλιώς. Δειλά, δειλά εμφανιζόταν τέλη Σεπτέμβρη και μας κρατούσε μέχρι μέσα απρίλη, όπου έσβηνε αρμονικά μέσα στην άνοιξη και τις μυρωδιές τις.

2001

Εκείνος ο χειμώνας λοιπόν είχε πολλά χιόνια και τσουχτερό κρύο...εγώ με τον Μπαρμπέρη, μετά το βραδινό μάθημα, ξεκινούσαμε με τα πόδια γιά το σπίτι...το κάναμε συχνά αυτό μέσα στο κρύο...εκεί ανάμεσα στις ζεστές τυρόπιτες, από τις κάβες του λιμανιού και τις ερωτικές μας απογοητεύσεις, βρίσκαμε χρόνο γιά κουβέντα γύρω από την μουσική... αγαπούσαμε και οι δύο τις «γέφυρες»...είτε τις σηναντούσαμε στον Άγιο διονύση στον Πειραιά (πάνω από το μπαρ Bistrot, που ποτε δεν ήπιαμε ένα ποτό και ας λέγαμε πως κάποτε θα το κάναμε...) είτε λίγο πιο μακρυά, για την ακρίβεια στο Queens.

Κάπου εκεί, σε μία τέτοια πεζοπορία μέσα στο κρύο, έπεσε και πρώτη φορά στα χέρια μου το Infamy των Mobb Deep που μόλις είχε κυκλοφορήσει και ο φίλος μου είχε βιαστεί να το προμηθευτεί…

Σίγουρα το «Ιnfamy», δεν ήταν ο σημαντικότερος δίσκος των Mobb Deep, ούτε καν ένας εκ των εμπορικότερων από άποψη πωλήσεων...Ήταν όμως ο πιό ανθρώπινος και ο πιό βιωματικός δίσκος που σκηνοθέτησε ποτέ το δύδιμο από την γέφυρα του Queens...

Καθεστώς πλέον η δύναμη των Mobb Deep, μετά το χρυσό Hell on Earth και το πλατινένιο Murda Muzik, επιστρέφουν με έναν δίσκο πού ουσιαστικά αποτέλεσε το κύκνειο άσμα σε ότι θύμηζε το ύφος και το ηχόχρωμα του σχήματος.
Θεματολογικά το «Infamy» τροφοδότησε μιά σειρά ανοιχτών μετώπων, ενώ ταυτόχρονα πυροδότησε καινούρια μεταξύ του σχήματος και της τοτε αφρόκρεμας της αμερικάνικης σκηνής (αναφορές σε καλλιτέχνες του queens, άμεσο dissing σε jay-z, αιχμες εναντίον του Keith Murray κλπ)

“Punk motherfucker, female ass nigga
The homo rapper, H to the you know
Come on man I ain't gotta spell it out for you
You know how to tell time you know my gun boil…”

Crawlin

Παρόλαυτα μέσα από τον εν λόγω δίσκο εκτός από τις εμμονές και την επιθετικότητα των 2 δημιουργών ξεπήδησαν τραγούδια που ανέδειξαν το ανθρώπινο πρόσωπο τους με τον έναν πολύ πρωτόγνωρο τρόπο πάντα γιά τα δεδομένα των Mobb Deep... Θα έλεγε κανείς πως σε σημεία πασχίζουν να κρατήσουν την street φιλοσοφία τους με πολυ πιό ώριμη αντιμετώπιση...

Πάντα πίστευα πως η μουσική που κάναν οι Mobb Deep είχε και πολιτικό υπόβαθρο...ίσως δεν μπορεί να εξεταστεί υπό την οπτική του «μαυρου πάνθηρα» ή του δημοσιογραφικού φακού, μα τα έργα των Mobb Deep, είναι πολιτικοποιημένα έστω και εν αγνοία των δημιουργών τους. Eμβαθύνοντας στους παράγοντες που διέπουν την καθημερινότητα του μέσου νέγρου των ghetto, και εν τέλει την καθορίζουν,θα μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο την βία και την κλειστοφοβία που εξέφρασαν τα έργα των Mobb Deep, ξεφεύγωντας από την στερεότυπη αντίληψη ότι πολιτικό hip-hop κάνανε μόνο οι Public enemy και οι Dead Prez ...

“I traveled the world, and been a lot of places Believe me dog, ain't nothin' like home And if you want somethin' done you gotta do it yourself You got drama, who's gonna clap that chrome? Nobody like you, somebody like me When death I'm ready for it in Threes And me off point? C'mon now nigga, please I'm paranoid, you know I'm burnin' those trees”

Παραγωγικά ο τεράστιος HAVOC υπογράφει και πάλι την πλειοψηφία των beats του “Infamy”, ξεφεύγωντας ως επί το πλείστον από τα σκληρά τύμπανα των προηγούμενων δίσκων μα πάντα προσανατολισμένος αισθητικά στην γνώριμη υπόγεια ατμόσφαιρα των Mobb Deep...άλλοτε με σκοτεινά δείγματα και drums τύπου 808, και άλλοτε με τους πειραματιμούς στις μπασογραμμές, ο Havoc συνθέτει έναν δίσκο που θα έλεγε κανείς πως περιλαμβάνει στιγμιότυπα του Hell on earth μέσω μιάς πιο εξελιγμένης προσέγγισης...

Κάπου εκεί εμφανίζεται και ο Alc με τον Scott Storch όπου συμπληρώνουν και αυτοί με 4 δικές τους παραγωγές το μουσικό ψηφιδωτό του “infamy”. Το single Hey luv σε παραγωγή του EZee Lp.

Highlights

O Prodigy αναφέρει τον Jay-z ως Homorapper απαντώντας στο Takeover όπου ο προαναφερθής υποστηρίζει πως έχει δει φωτογραφίες στις οποίες ο P είναι ντυμένος μπαλαρίνα! Hey luv…Το ερωτικό single με την συμβολή των rnb τραγουδιστών 112. Hit της εποχής. Get Away…ίσως το σημαντικότερο κατα πολλούς κομμάτι του δίσκου

«Sometimes I feel I got to get away
For these streets like a fein for crack
but pullin me back
Its real got a nigga goin ,cuz no matter drama or gossip
my heart is your hood my dogs niggas i rock wit»

Littles…

ένα σχήμα από το Queens που δεν ματάδα μετά από αυτόν τον δίσκο και κάποιες συμμετοχές σε σόλο δουλειές των Queens καλιτεχνών...ωραίοι στιχουργοι... Από την παλιοπαρέα του Queens (Nas,Mega,Foxy brown κλπ) αυτή την φορά εμφανίζεται μόνο ο Rapper Big Noyd ενώ οι σχέσεις με τους υπόλοιπους είναι αμφιλεγόμενες... Ο P πάσχει από μεσογειακή ανεμία...αποτυπώνει την όλη ατμόσφαιρα μέσα από την ερμηνεία του...

Εν κατακλείδει

  • Ιnfamy…Δεύτερο λύκειο δραπετσώνας...Διακοπές Χριστουγέννων...Περπάτημα γιά το σπίτι του Ρενιέρη μέσα στα χιόνια και πράσινο discman...
  • Τετράστιχα του Nothing like home γραμμένα σε τετράδια, τοίχους και οποιοδήποτε άλλο υπόστρωμα συναντούσαμε στο διάβα μας...
  • Τελευταίος χορός γιά τους Mobb Deep…οι επόμενες κυκλοφορίες από αστείες μέχρι αδιάφορες...
  • Ευχαριστώ τον παλιόφιλο Μιχάλη Μπαρμπέρη γιά τότε...
  • Αφιερωμένο στον Καμίτσο τον πρεσβύτερο...πάντα θαναι καλοκαίρι στο μπαλκόνι και θα βλέπουμε εθνική...και τον Nowitzki να μας γλεντάει...

Τα λέμε μάγκες σε κάνα δεκαπενθήμερο...