Ανταπόκριση από Cypress Hill Live

Ένας οπαδός του hip-hop που ανδρώθηκε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90 είχε μάθει να μην περιμένει πολλά. Το είδος ήταν πρακτικά άγνωστο στην ημεδαπή, οι πωλήσεις των δίσκων μηδαμινές. Και οι συναυλίες; Ας το αφήσουμε καλύτερα...Αυτά είναι για τους Ευρωπαίους. Έπρεπε να είσαι φοιτητής στην Αγγλία για να δεις κανένα όνομα της προκοπής. Οι Run DMC καταριότανε την ώρα και τη στιγμή που πατήσανε το πόδι τους στην Αθήνα.

Όμως τα χρόνια περνάνε, οι καιροί αλλάζουν, και να που ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Πέρυσι ήταν η επιστροφή των Public Enemy που μας έδωσε τρία μεγάλα live. Φέτος μια πραγματική καταιγίδα, τουλάχιστον σε σύγκριση με την αναβροχιά που είχαμε συνηθίσει. Από τους Delinquent Habits μέχρι τους Wu, GZA και RZA ένας hip-hop ακροατής είχε σίγουρα επιλογές. Όλα όμως ωχριούσαν μπροστά σε αυτό που επρόκειτο να δούμε. Το εισιτήριο το έγραφε καθαρά και δεν έλεγε ψέματα. Δευτέρα, 5 Ιουλίου, Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη. Cypress Hill.

Οι B Real & Sen Dogg ποζάρουν μπροστά στο φακό του hiphop.gr

Ποιος δε ξέρει το συγκρότημα θρύλο; Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’80 και το hip-hop ήταν, κακά τα ψέματα, μια καθαρά μαύρη υπόθεση. Υπήρχανε εκπρόσωποι άλλων εθνικοτήτων αλλά κανένας με ευρεία απήχηση. Και τότε σιγά σιγά, σαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, αρχίζει να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα η φήμη για ένα Ισπανόφωνο συγκρότημα. Τους ανακαλύπτει το υπόγειο φοιτητικό κύκλωμα των Η.Π.Α. (υπεύθυνο για διάφορα άλλα ονόματα που μετά ακολούθησαν λαμπρή καριέρα σε όλα τα είδη).

Λίγα χρόνια μετά όλος ο κόσμος μιλούσε για αυτούς. Το ‘Insane in the Brain” γίνεται επιτυχία πρώτου μεγέθους. Οι Κουβανικής καταγωγής MCs B Real και Sen Dogg και ο Ιταλικής καταγωγής DJ Muggs είναι τώρα ονόματα γνωστά σε κάθε μουσικόφιλο. Πετάνε από επιτυχία σε επιτυχία, ενώ ο Muggs δίνει στους House of Pain τη μεγαλύτερη επιτυχία τους και έναν κλασικό hip-hop ύμνο, το περίφημο “Jump Around”. Και ποιος θα το φανταζόταν, επιτέλους υπάρχει το κοινό και ο επαγγελματισμός ώστε να δούμε αυτή τη μπάντα στην Ελλάδα. Η εισαγωγή ήταν μια υπόθεση του Family και του Νίκου Βουρλιώτη. Ακολούθησε ο DJ Cam και πάνω που είχε αρχίσει η νύχτα μερικά τραγουδάκια ώστε να ζεσταθεί το κοινό. Το Θέατρο Πέτρας (πιθανότατα ο καλύτερος συναυλιακός χώρος στην Ελλάδα) ήταν ήδη γεμάτο. Ο κόσμος κάτω φώναζε ρυθμικά το όνομα των αστεριών της βραδιάς. Αυτούς που ήρθαμε να δούμε. “Cypress Hill, Cypress Hill”.

Ο B Real σκάει στη σκηνή, το κοινό παραληρεί. Αυτό είναι. Αυθεντικό hip-hop, κάθε πότε βλέπουμε κάτι τέτοιο στην Ψωροκώσταινα; Λίγο μετά έρχεται και το αναμενόμενο. Όλοι νιώθουμε ήδη Τρελοί Στο Μυαλό. Οι Cypress χώνουνε “Bad Boy On A Diet/ Don’t Dry It/ I Check Your Ass/ Like A Looter In A Riot”. Αλήθεια, πόσοι ξεκίνησαν να ακούνε hip-hop με αυτό το τραγούδι; Ακόμα και ο τελευταίος DJ της κακιάς ώρας που συνήθως παίζει Φοίβο και Καρβέλα ξέρει αυτό το κομμάτι, έχει κάνει την αλλαγή από Jump Around σε Insane in the Brain. Και τώρα εμείς είμαστε εδώ, χοροπηδάμε σαν τρελοί, ακούμε live μια από τις μεγαλύτερες hip-hop μπάντες όλων των εποχών.

Συνεχίζουμε έτσι, κομμάτι στο κομμάτι, επιτυχία στην επιτυχία. Κάποια στιγμή οι ρυθμοί πέφτουνε. Όποιος ξέρει έστω και λίγο τους Cypress ξέρει ότι μεγάλο μέρος τους είναι χαλαρό, σχεδόν υπνωτικό. Κοινώς, η ιδανική συνοδεία για ένα γεμιστό...όχι Παπαδοπούλου...Ο B Real δίνει το σύνθημα απαριθμώντας τις κατηγορίες που απευθύνονται μόνο στους μυημένους. Κάτω βλέπεις τα τσιγάρα να φέγγουνε σαν πυγολαμπίδες ανάμεσα στο κοινό και θα έβαζες στοίχημα ότι για πολλούς αυτή είναι η καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Και ξεκινάει ο ύμνος της ...επιστροφής στη φύση, I Wanna Get High. Ο κόσμος περνάει καλά γιατί, όπως είπανε και οι Cypress στο Los Grandes Exitos En Espanol, “Yo Quiero Fumar”. Οι ρυθμοί ξανανεβαίνουνε, ο B Real τρέχει πάνω κάτω, σε κάποια φάση συνοδεύει τον Bobbo στα κρουστά και δίνουνε ένα μικρό show. O κόσμος παραληρεί ξανά όταν πέφτει το Dr Greenthumb. Συνεχίζουμε έτσι μέχρι το τέλος, με ένα εκρηκτικό Rock Superstar όπου γίνεται πανικός. Είδαμε συναυλία, όχι αστεία.

Αρνητικα; Σίγουρα. Την ιστορία με τους τσαμπουκάδες την ακούσατε αλλά εδώ είπαμε να επικεντρωθούμε στα της συναυλίας και όχι να κάνουμε επικρίσεις ή κουτσομπολιό. Ο καθείς και οι μέθοδοί του και δε θα γίνω εγώ ο δικαστής.

Η μπάντα έπαιξε λίγο; Δυστυχώς ναι, αλλά δε φταίνε αυτοί. Και πολύ παίξανε με τις πέτρες να πέφτουνε από δίπλα. Ονόματα πολύ μικρότερου βεληνεκούς θα τα είχανε μαζέψει πέντε φορές με τέτοιες συνθήκες. Αλλά, παιδάκια, εκεί φαίνεται ποιος τελικά είναι «αληθινός». Άσε τη μετάφραση. Όχι αληθινός. Real. Έχει ειδικό βάρος που δεν αποδίδεται στα ελληνικά.

Το εισιτήριο ακριβό; Και ναι, και όχι. Όντως πολλά τα 40/45, αλλά εκεί έχουνε πάει οι τιμές. Εδώ άλλοι δώσανε 40+ για να ακούσουνε τους καημένους τους Evanescence…Και αν δεν ήτανε τα σκηνικά σίγουρα θα παίζανε παραπάνω. Άλλωστε όποιος πήγε απ’ την αρχή είδε hip-hop σόου για πάνω από τρεις ώρες.

Να είμαι ειλικρινής εμένα το μόνο που με ενόχλησε ήταν το ότι δεν είδαμε encore. Ψοφούσα να ακούσω ένα Tequilla Sunrise. Και υποθέτω ότι το μόνο που ενόχλησε τους Cypress είναι ότι πριν και μετά την εμφάνιση τους ακούγαμε NWA (μα καλά, κανείς δε θυμάται το “Ice Cube Killa”;).

Το ρεζουμέ είναι ότι είδαμε μια μεγάλη μπάντα που τίμησε το όνομα της. Ακούσαμε αληθινό hip-hop και γουστάραμε. Ζήσαμε στιγμές. που πολλοί δε θα το πιστεύαμε 7-8 χρόνια πριν.

Και εμένα θα μου αρκούσε μία απ’ όλες τις στιγμές. Η εισαγωγή ενός τραγουδιού που, από μία άποψη, θα μπορούσε να είναι και η επιτομή της hip-hop φιλοσοφίας. Ακούω ξανά μέσα στο μυαλό μου το βιμπράφωνο να παίζει πίσω και τον B Real να το χώνει, αργά και σαρκαστικά...

some people/ tell me that I need help
some people/ can fuck off and go to Hell

Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη
05/07/04