Think Big - Τεύχος XIII

καλησπέρα...
αισίως είμαστε στη γρουσούζικη (λέγε με 13η) έκδοση της στήλης...ας ελπίσουμε να μη γίνει καμιά γραφικότητα...
με τι να ξεκινήσουμε..; τα σοβαρά ή τα χαλαρά..;
ας ξεκινήσουμε με τα σοβαρά...
είχαμε αφήσει τον Russell Simmons την περασμένη εβδομάδα να διοργανώνει το Hip Hop Summit παράλληλα με το Super bowl. Ε, το παλικάρι δεν έχει σκοπό να κάτσει λεπτό ήσυχο. Έτσι ανέλαβε δύο ακόμα project.
το πρώτο δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Εδώ και κάποια χρόνια (νομίζω από την εκλογή του Giuliani στη θέση του δημάρχου, δεν είμαι σίγουρος) η νομοθεσία περί ναρκωτικών της Νέας Υόρκης είχε γίνει ιδιαίτερα αυστηρή. Και ως συνήθως οι Αφρο-αμερικανοί είναι ο πρώτος και καλύτερος στόχος τέτοιων μέτρων...
ο Mr. Simmons λοιπόν ανέλαβε να βοηθήσει τη μη κυβερνητική οργάνωση STRIVE η οποία ασχολείται με την επανένταξη των ατόμων που υπήρξαν θύματα αυτής της αυστηρής νομοθεσίας. Πιο συγκεκριμένα ο γνωστός παράγοντας του hip-hop θα χρηματοδοτεί ένα πρόγραμμα υποτροφιών που θα δίνει μια υποτροφία για καλλιτεχνική σχολή το χρόνο σε κάποιον που έκανε φυλακή για ναρκωτικά.
η επίσημη εκδοχή είναι ότι ο Simmons το κάνει για χάρη του αδερφού του που 30 χρόνια πριν έκανε 18 μήνες φυλακή για μια υπόθεση με ναρκωτικά. Η ανεπίσημη εκδοχή (που την υποστηρίζει και η στήλη) είναι ότι μάλλον πρόκειται για publicity stunt γιατί δεν πετυχαίνεις και πολλά δίνοντας μια υποτροφία το χρόνο...
η δεύτερη κίνηση όμως είναι πολύ σημαντικότερη...ακούστε λοιπόν...
η σχέση της Αφροαμερικανικής και της εβραϊκής κοινότητας ήταν πάντα ταραχώδης. Πολλά ακούγονται από δω και από κει, από τη γραφική άποψη της Ku Klux Klan («οι Εβραίοι κυριαρχούν στην Αμερική χρησιμοποιώντας τους μαύρους») μέχρι την, εξίσου γραφική, άποψη της «φιλελεύθερης» αμερικανικής αριστεράς («οι Εβραίοι και οι μαύροι είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, κυνηγημένοι και περιθωριοποιημένοι ανά τους αιώνες»).
ο γράφων δε σας ζαλίσει με την προσωπική του άποψη, και ο μίνι-πρόλογος έγινε απλά για να τονίσει τη σημασία της είδησης...
ο Russell Simmons λοιπόν συνεργάστηκε με τον ραβίνο Marc Schneier για τη συγγραφή ενός άρθρου που καταδικάζει την έξαρση του ανθί-σημιτισμού που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια σε Ευρώπη και Αμερική. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, το άρθρο περιγράφει τη σχέση μαύρων και Εβραίων ως μια «ιστορική συμμαχία» που διαρκεί πολλά χρόνια...
πιθανόν να αναρωτιέστε ποια η σπουδαιότητα ενός απλού άρθρου. Το θέμα είναι το εξής. Είναι η πρώτη φορά που φιγούρα από το χώρο του hip-hop αναλαμβάνει τέτοια πρωτοβουλία. Πιο συγκεκριμένα ο Simmons προσπαθεί να αναλάβει το ρόλο του «μαύρου ηγέτη» που σήμερα διεκδικούν (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) τύποι όπως ο Farrakhan και ο Jesse Jackson.
και το επιχειρεί αυτό με μια κίνηση-ρίσκο. Άλλωστε υπάρχει μια μεγάλη μερίδα της μαύρης κοινότητας με έντονα αντισημιτικά αισθήματα, από τους οπαδούς του «Έθνους του Ισλάμ», μέχρι και τον Ice Cube (θυμηθείτε π.χ. το “No Vaseline”).
μεγάλο θέμα και δύσκολο, ίσως πρέπει κάποια στιγμή να γράψουμε ένα αρθράκι έπ’ αυτού...αλλά ας χαλαρώσουμε λίγο...
ενώ λοιπόν άλλοι σπάνε το στομάχι τους με πολιτικές σκοτούρες, ο νο.1 hip-hop επιχειρηματίας συνεχίζει τις επεκτατικές του κινήσεις. Με κύριο στόχο τον εντυπωσιασμό λοιπόν, ο «πολύς» P.Diddy ανέβασε την μεγαλύτερη αφίσα που έχει ανέβει ποτέ στην πλατεία Times της Nέας Υόρκης. Αν σκεφτείτε ότι μιλάμε για τη σημαντικότερη πλατεία της σημαντικότερης πόλης του κόσμου, καταλαβαίνετε τη σημασία του εγχειρήματος. Μιλάμε για μια αφίσα 57x18 μέτρα..!
η αφίσα θα διαφημίζει την εταιρεία ρούχων του Puffy (αυτή που εκμεταλλεύεται τους εργάτες αν θυμάστε..)
τι να πεις...
ο νο.2 επιχειρηματίας (ο γνωστός Jay-Z) συνεχίζει να ασχολείται με την αγορά των New Jersey Nets. Το θέμα έχει γίνει νο.1 στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και αφού σκέφτεται να αγοράσει ολόκληρη ομάδα μπάσκετ, ε, δικαιούται να έχει και το δικό του παπούτσι προς τιμήν του Black Album (ο πρώτος μη αθλητής που «πετυχαίνει» τέτοια συμφωνία). Έτσι σύντομα θα βγουν τα Air Force Ones του Hova.
(απορώ, ο Nelly θα συνεχίζει τώρα να ραπάρει για τα “Air Force Ones”..?)
by the way (που λέει και ο Κουλούρης –εμάς τους hip-hoppers λένε Αμερικανάκια, αυτοί πάνε και μιλάνε αγγλικά μέσα στη Βουλή των Ελλήνων)
(η στήλη απολογείται για το ενδιάμεσο πολιτικό σχόλιο)
τι λέγαμε; Α, ναι, παρεμπιπτόντως λοιπόν, τα remixes του Black Album συνεχίζονται. Αν και ο 9th Wonder έχει μάλλον ήδη καπαρώσει τον τίτλο του κορυφαίου, δύο ακόμα ακούστηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Από αυτά ξεχωρίζει το Grey Album, μια πειραματική προσπάθεια που αποτελεί μίγμα του Black Album του Jay και του White Album των...Beatles...
προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου ανοιχτό αλλά...δε ξέρω, τι να πω, ας ελπίσουμε το αποτέλεσμα να τους δικαιώσει...
(εμένα πάντως σαν εμπορικό τρυκ μου ακούγεται...)
τα ΜΜΕ συνεχίζουν να ασχολούνται ασταμάτητα με τον Jigga. Τελευταία ανακάλυψη των σκανδαλοθηρικών περιοδικών ο καυγάς του με τον Damon Dash. Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα ο Jay διαφωνεί σοβαρά με τον Dash και έχει επικοινωνήσει με την Def Jam για να ανοίξει μια δικιά του εταιρεία. Οι δύο πλευρές πάντως έχουν αρνηθεί επανειλημμένα οποιαδήποτε ρήξη στη σχέση τους.
είναι γεγονός ότι ο Hova έχει απλωθεί πολύ τελευταία, αλλά δε βρίσκω το λόγο να μαλώσει τώρα με τον Dash. Οι δυο τους τα χουν βγάλει πέρα σε πολύ δυσκολότερες περιπτώσεις...
πάντως τα προβλήματα του CEO της Roc-A-Fella δε σταματάνε εδώ. Ένα μοντέλο κατέθεσε μήνυση εναντίον του για βιασμό...
το οποίο απ’ ότι φαίνεται έχει αρχίσει και γίνεται πάλι της μόδας. Θυμάστε τον Mystikal? (της No Limit, μεγάλο σουξέ πριν μερικά χρόνια με το “Shake Yo Ass”). Ε, καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλάκιση με την ίδια κατηγορία.
(για την ακρίβεια υπάρχουν μερικές πιο γαργαλιστικές λεπτομέρειες εδώ, αλλά η στήλη θα κρατήσει χαρακτήρα και δε θα τις αναφέρει)
και με όλα αυτά το φάντασμα του «κακού μαύρου που βιάζει της γυναίκες» αρχίζει και ξαναζωντανεύει στις Η.Π.Α....
και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι κανείς δε ξέρει ποια πλευρά να πάρει. Γιατί, ναι, ο βιασμός είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα και είναι γενικά παραδεκτό ότι rappers, μπασκετμπολίστες, και λοιποί αστέρες δεν είναι τα καλύτερα παιδιά, και δεν έχουν συνηθίσει να ακούνε «όχι»...
από την άλλη όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ευσταθούν όλες αυτές οι κατηγορίες...
έχω ένα βιβλίο με την ιστορία της pop και της rock που έχει γραφτεί το 1995. Εκεί λοιπόν ο αείμνηστος Tupac περιγράφεται με ιδιαίτερα μελανά χρώματα για την υπόθεση βιασμού του 1994...
τι να πει κανείς...
λοιπόν παρατήρησα ότι η στήλη μας βγήκε κομματάκι βαριά σήμερα (σαν στιφάδο ένα πράγμα). Πολιτική, οικονομία, κοινωνιολογία...
και μετά σου λένε ότι οι hip-hoppers δεν έχουν επίπεδο...
πάντως την άλλη εβδομάδα θα μαστε πιο χαλαρά. Θα δούμε και ποιοι μεγάλοι δίσκοι αναμένονται τους προσεχείς μήνες...
till next time...