Redman - Red Gone Wild (Thee Album)

Εισαγωγή

Μετά απ’όσα άκουσα για την performance του Redman μαζί με τον Method Man στην Αθήνα, πιστεύω πως ο κόσμος πρέπει να έμεινε πολύ ευχαριστημένος από την συναυλία. Ένας λόγος παραπάνω για τον κόσμο να περιμένει πώς και πώς το έκτο σόλο άλμπουμ του Redman, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια. Για τους περισσότερους καλλιτέχνες(αν δεν λέγεσαι βέβαια Dr. Dre) ένα τέτοιο μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να επιδράσει αρνητικά στο τελικό αποτέλεσμα ενός δίσκου και γιατί όχι ακόμα και στον ίδιο τον καλλιτέχνη.

Ο δίσκος

Ο Redman έχει στην διάθεσή του για τα beats του «Red Gone Wild (Thee Album)» από «γκλαμουράτους» producers όπως π.χ Timbaland και Scott Storch έως και παλιές καραβάνες: Dj Klark Kent, Pete Rock Eric Sermon. Το υπόλοιπο Line-Up αποτελείται από τους E3, Rockwilder, Adam Deitch and Chris "Max" Pinset, Da Mascot, Watts, Vitamin D, Da Omen, Tha Chill. Στην παραγωγή έχει γίνει πάρα πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά και είναι πολύ λίγα τα τραγούδια τα οποία δεν δένουν με τον Redman ή είναι λιγότερο καλά από τα άλλα. Έχουμε μερικά υπέροχα beats με τους γνωστούς παραγωγούς(π.χ. ο Timbaland φαίνεται να είχε φυλάξει ένα από τα πιο «δυνατά» του beats για τον Redman) να προσφέρουν πάρα πολύ καλά beats.Επίσης έχουμε κάποιες διαφοροποιήσεις από λίγο πιο σκοτεινά, έως και πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και κάποιες συμμετοχές, όπως π.χ την επανεμφάνισή της Def Squad (Eric Sermon, Redman, και Kaith Murray), τον Method Man, Snoop και Nate Dogg, Dj Kool, Biz Markie, Adam F και τους «δικούς» του Saukrates, Hurricane G, Icadon, Blam, Runt Dawg, Gov Mattic. Το μεγαλύτερο κομμάτι των συμμετοχών κάνουν μία καλή δουλειά, από την άλλη, για κάποιους καλλιτέχνες, δεν μπορώ να πω πως θα στεναχωριόμουν αν απουσίαζαν. Γενικά μπορώ να πω πως δεν μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση οι συμμετοχές, ούτε υπήρξε κάποια που να επισκίασε τον Redman. Για αυτό όμως δεν φταίνε οι καλλιτέχνες, αλλά ο Redman, ο οποίος στην κυριολεξία λάμπει.

Σαν να μην έλειπε ποτέ από το προσκήνιο των σόλο άλμπουμ, ακούγεται πιο ευχάριστα από ποτέ, με δυνατά και πολύ έξυπνα rhymes, με wordplay που σε κάνει να χαμογελάς και ένα πολύ καλό flow. Και στα πιο «βαριά» κομμάτια και στα πιο χαλαρά, ο Redman κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή σε όλο τον δίσκο διαρκώς προσφέροντας πολύ καλά tracks. Σε κάνει από ένα σημείο και μετά να θέλεις να ακούς μόνο τον Redman, μιας και σε όλο το άλμπουμ είναι αυτό που λέμε «σταθερή αξία». Ακόμα και τα skits καταφέρνουν τον στόχο τους, να διασκεδάσουν τον ακροατή, αν και δεν μπορώ να υποσχεθώ πως μετά το τρίτο – τέταρτο άκουσμα του δίσκου θα τα έχετε όλα ακόμα στο playlist σας.

Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσα να προσάψω στο άλμπουμ, είναι αυτό που έχω βαρεθεί να λέω γιατί μου φαίνεται ότι επαναλαμβάνομαι, είναι ότι ίσως μερικά κομμάτια και κάποιο skit θα μπορούσαν να αφαιρεθούν. Η άποψή μου είναι πως στα 23 κομμάτια(συμπεριλαμβανομένων των skits) με ένα συνολικό χρόνο κοντά στα 75 λεπτά κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό.

Τελικά

Δεν ξέρω αν φταίνε οι γιορτές που δίνω για δεύτερη σερί φορά υψηλό βαθμό σε δικό μου review ή αν όντως αρχίζουν και βγαίνουν καλοί δίσκοι τον τελευταίο καιρό. Πάντως ο δίσκος αυτός αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή όλων εκείνων που τους αρέσει η καλή ραπ και για τους φαν του Redman που έχουν παρακολουθήσει την μακροχρόνια πορεία του, θα ήταν έγκλημα να μην προμηθευτούν το δίσκο αυτό. Άλλωστε, τι άλλο θέλεις από ένα άλμπουμ όταν έχει καλές παραγωγές, αξιοπρεπείς συμμετοχές και έναν ράπερ με 15 χρόνια στην πλάτη του να βρίσκεται σε τοπ φόρμα? Πιστεύω όχι πολλά, μιας και αυτό το άλμπουμ είναι ιδιαίτερα καλό, δίνοντας την εικόνα ενός πολύ συμπαγούς δίσκου. Πιστεύω πως ο ένας άλλος λόγος που ο Redman καθυστερούσε την κυκλοφορία του «Red Gone Wild (Thee Album)», εκτός από το να έχει μια καλύτερη διαφήμιση σε σχέση π.χ με τους The Roots, ήταν ότι και ο ίδιος ήξερε ότι αυτή η δουλειά άξιζε να έχει μια καλή promotion. Σίγουρα δεν θα ταρακουνήσει τα θεμέλια της hip-hop, αλλά είναι σίγουρο πως αξίζει τα λεφτά σας.

Εξώφυλλο & Tracklist