Paris - Νot your typical American
| Paris - Νot your typical American |
Βέβαια αυτό είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβει κανείς σήμερα. Θεωρητικά ζούμε το θρίαμβο της rap σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα τοπ σφύζουν από beats, στα mainstream clubs οι κοπελίτσες λικνίζονται υπό τους ήχους του Dr Dre, τα πάλαι ποτέ σνομπ περιοδικά «ποικίλης ύλης» κάνουν γραφικότατα «αφιερώματα» στους μαύρους ήχους (από ανθρώπους χωρίς γνώση για ανθρώπους χωρίς άποψη…).
Όσοι όμως ξεκίνησαν λίγο παλιότερα να ασχολούνται με αυτή την ιστορία ξέρουν ότι κάτι, κάτι βασικό, λείπει. Που είναι το όραμα;
Ευτυχώς για όλους μας έχουν μείνει μερικοί που ασχολούνται ακόμα με αυτή την πλευρά του hip hop. Όλοι ξέρουμε τους πρωτεργάτες του είδους Public Enemy, τον αειθαλή Guru, τους ριζοσπάστες Dead Prez. Πίσω από αυτούς όμως υπάρχουν και άλλοι πολλοί οι οποίοι δε διαθέτουν τα κονδύλια των δισκογραφικών εταιρειών για διαφήμιση. Ένας από αυτούς είναι και ο Paris.
Γεννημένος σε μια από τις πιο φιλελεύθερες περιοχές των Η.Π.Α., το Σαν Φρανσίσκο, ο Paris διαφέρει από το τυπικό “gangsta gangsta” παιδί του γκέτο. Δεν βγήκε στο δρόμο να πουλήσει πρέζα, δεν περνούσε τις ώρες του σχεδιάζοντας drive-by, δεν «εμπλούτισε» την εφηβεία του πίσω από τα σίδερα. Αντίθετα πήγε πανεπιστήμιο σπούδασε οικονομικά, δούλεψε ως χρηματιστής και έμαθε το παιχνίδι εκ των έσω. Αντί όμως να ακολουθήσει το στρωμένο με ροδοπέταλα δρόμο που είχε μπροστά του αποφάσισε να χαράξει μια άλλη πορεία. Το 1990 βγάζει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο “The Devil made me do it” και δίνει το προσωπικό του στίγμα. Σε μια εποχή που η Αμερική ζούσε την τρίτη συνεχόμενη διακυβέρνηση από Ρεπουμπλικάνους ο Paris επανέφερε ξεχασμένα θέματα όπως την συνειδητοποίηση του μαύρου πληθυσμού και την αντίσταση στο κατεστημένο.
Όπως ήταν φυσικό ένας τέτοιος δίσκος πολεμήθηκε έντονα από τη μουσική βιομηχανία. Ο Paris όμως όχι μόνο δε σταμάτησε εκεί αλλά συνέχισε πιο έντονα ετοιμάζοντας ένα άλμπουμ δυναμίτη, το περίφημο “Sleeping with the Enemy”. Ωμό, προκλητικό και επιθετικό, αντιμετώπισε προβλήματα από την Time Warner που έκανε τη διανομή. Με τα πολλά, ο Paris κατάφερε τελικά να κυκλοφορήσει το άλμπουμ μόνος του, δημιουργώντας το τέλειο soundtrack στις αναταραχές του '92.
Ακολούθησαν δύο ακόμα κυκλοφορίες το '94 και το '98. Στη συνέχεια υπήρξε μια πενταετής σιωπή. Παράλληλα όμως ο Paris δραστηριοποιήθηκε σε άλλα μέτωπα. Μέσω του site του www.guerillafunk.com επικοινωνεί με τους οπαδούς του. Παράλληλα αρθρογραφεί συνεχώς προσφέροντας πολύ υλικό για σκέψη στους ενδιαφερόμενους. Μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν σίγουρο ότι θα είχαμε μια νέα κυκλοφορία. Αυτή ήρθε τελικά φέτος, μετά από 5 χρόνια απουσίας, και έχει το όνομα “Sonic Jihad”. Διαθέτοντας πλέον την ανεξαρτησία της προσωπικής του δισκογραφικής μπόρεσε να αξιοποιήσει στο έπακρο την ελευθερία του λόγου για να προβάλλει τις απόψεις του. Έτσι, το εξώφυλλο του δίσκου δείχνει ένα μαχητικό τζετ να πέφτει πάνω στο Λευκό Οίκο. Αν φαίνεται ακραίο σε εσάς, φανταστείτε πως είναι για τους Αμερικανούς που δεν έχουν επουλώσει ακόμα τις πληγές της 11ης Σεπτεμβρίου…Όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε σάλο, με απαγορεύσεις, άρνηση δισκοπωλείων να το συμπεριλάβουν στους καταλόγους τους, και τελικά αναγκάζοντας ακόμα και τους «σαλονάτους» New York Times να ασχοληθούν μαζί του. Δυστυχώς, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, πολύ λίγοι ασχολήθηκαν με το ίδιο το άλμπουμ για το οποίο οι (λίγες) κριτικές ήταν πολύ καλές (σημείωση: ο συντάκτης του άρθρου δυστυχώς δεν έχει ακούσει ακόμα το άλμπουμ).
Όπως και να χει ο Paris είναι αυτή τη στιγμή μια από τις λίγες ανεξάρτητες φωνές στη hip-hop κουλτούρα που επιμένουν να ασχολούνται με κάτι διαφορετικό πέρα από γυναίκες, λεφτά και ναρκωτικά. Δεν ξέρω πόσοι άλλοι έχουν μιλήσει για την εκμετάλλευση των Αφρικανών εργατών ή έχουν το κουράγιο να καταφερθούν ονομαστικά κατά του προέδρου Bush.
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας προσωπικά για τον Paris το μόνο σίγουρο είναι ότι η rap μουσική τον έχει ανάγκη. Άλλωστε gangstas έχουμε αρκετούς…
Αυτό είναι το πρώτο μέρος του αφιερώματος μας στον Paris. Για να μυηθείτε καλύτερα στον τρόπο σκέψης του ράπερ έχουμε ετοιμάσει για σας μια μετάφραση ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος άρθρου του με τίτλο “Bush Body Count”.
Επιμέλεια: GreenB