Αφιέρωμα 2PAC - Συμπερασματικά

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Το φοβερό με τον Tupac είναι ότι μπορείς να γράψεις την βιογραφία του μόνο με τους στίχους του. Σε αυτούς απλά ανέφερε το τι γινόταν στη ζωή του και στο μυαλό του, δεν φίλτραρε όσα ίσως θα μπορούσαν να βλάψουν την εμπορική του εικόνα και άφηνε να βγουν μόνο τα καλά. Δεν έψαχνε ωραίους «πιασάρικους» στίχους και ρεφρέν. Δεν έγραφε μόνο όσα ήταν υπέρ του. Απλά έγραφε.

“Yo can all watch. I feel so confident and so sure for the man that I am that you can watch me. You can watch me when I fall, when I cry, when I get shot, when I go to jail, when I die. You can watch it.” αυτά έλεγε μαζί με τον Snoop σε μια συνέντευξή τους.

Το Hiphop και οι ταινίες ήταν ένας τρόπος, ένα μέσο να βγάλει όλα όσα είχε μέσα του. Δεν ήταν αυτοσκοπός του.

“I like the Rapping and Acting, I guess cause these satisfy both sides of me. I ‘m a Gemini and so I can handle this kind of double personality type. It aint nothing. I love both of them. I wouldn’t give none of them. Both serve and pay me well. Paying my bills, I’m happy. I’m representing black people quite well and its on. More brothers are about to do more movies…that’s what’s to be done. Open the floodgate.”

Ήταν ένας γεννημένος πολεμιστής, ένας φυσικός ηγέτης. Όλοι [ειδικά αυτό τον καιρό] ψάχνουμε το underground , το αυθεντικό, το αληθινό και κλείνουμε τα μάτια μας σε έναν από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους των παραπάνω. Έχουμε μπερδέψει τον καλλιτέχνη που πουλάει με τον καλλιτέχνη που έχει πουληθεί. Μας συναρπάζει το gangsta lifestyle που απέκτησαν ξαφνικά πολλοί και κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτούς που έκανε η μοίρα να τηρήσουν το “ Live By The Gun, Die By The Gun”. Η ζωή του Tupac δεν ήτανε αποτέλεσμα ενός πανέξυπνου image maker. Όταν μιλάμε για τον Tupac μιλάμε για τον πιο υπερτιμημένο rapper για τα πιο λάθος πράγματα και τον πιο υποτιμημένο rapper-προσωπικότητα ταυτόχρονα. Ο δυϊσμός και η αντιφατικότητα είναι έννοιες ταυτόσημες με το όνομά του. Το ίδιο άτομο ήταν που έκανε κομμάτια όπως το “Dear Mama” και “Keep Ya Head Up” αλλά και το Hit Em Up.

Όλα συνυπήρχαν μέσα του σε μια περίεργη για εμάς ισορροπία. Το άσπρο και το μαύρο, η ηρεμία και η επιθετικότητα, η σοφία και η ωμότητα ενός θηρίου, το καλό και το κακό. Το Yin και το Yang, που το ένα ολοκλήρωνε το άλλο.

Από μια συνέντευξη στο Vibe :

Vibe : What are you at war with?
Tupac : Different things at different times. My own heart sometimes. There’s two niggas inside me. One wants to live in peace, and the other won’t die unless he’s free…

(Ελπίζω να καταφέρατε να φτάσετε μέχρι αυτό το σημείο και να μην σας κούρασα πάρα πολύ [το πολύ το θεωρώ σίγουρο] . Απλά είναι τόσα πολλά που πρέπει να ειπωθούν και άλλα τόσα που δεν ειπώθηκαν ακόμα.)

Ο Tupac έχει πεθάνει αλλά ανήκε στην ελίτ των τυχερών που το έργο του ζει. 7 χρόνια μετά τον βιολογικό του θάνατο εκατομμύρια κόσμου [και αυτό δεν είναι υπερβολή] ασχολείται μαζί του, προσπαθώντας να τον καταλάβει, προσπαθώντας να κερδίζει αυτό το “neutral easy” για το οποίο μίλαγε.

Εύχομαι αύριο να χρειαστεί να κάνω άλλο ένα τεράστιο άρθρο για να συμπληρώσω το σημερινό και να έχω κάνει λάθος. Θα μου πείτε ότι αυταπατούμαι… θα συμφωνήσω μαζί σας αλλά εδώ κάθε μέρα ευχόμαστε για παγκόσμια ειρήνη…