Το Hip-Hop δεν σταματά

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ιστορία του Ελληνικού hip-hop μέσα από τα λόγια των πρωταγωνιστών της, γραμμένη σαν παραμύθι! Οι Active Member, τα Ημισκούμπρια, οι TXC, οι FFC και οι Goin Through, μας περιγράφουν τα συναισθήματα από την πρώτη επαφή τους με το hip-hop, τις προσπάθειες και αγωνίες τους, τις απορρίψεις και πολλές φορές τον χλευασμό και, τέλος, την αποδοχή και αναγνώριση από το σύνολο της μουσικής βιομηχανίας. Εκφράζουν επίσης προβληματισμό για το μέλλον μιας κουλτούρας "απαραίτητης" για ένα υγιές κομμάτι της νεολαίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
  • Τι σε ώθησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Ματαιοδοξία! Με τη σκηνή είχα τις πρώτες μου επαφές από το '96 όταν διοργάνωνα τις πρώτες μου hip-hop συναυλίες. Χωρίς να είμαι μέρος της hip-hop νοοτροπίας, η σκηνή μου κέντρισε το ενδιαφέρον γιατί είχε να επιδείξει ένα συνολικό lifestyle, δεν ήταν μόνο η μουσική. Επίσης ήμουν fan των περισσοτέρων ελληνικών συγκροτημάτων και με την πάροδο του χρόνο συνεργάστηκα σχεδόν με όλα τα groups. Έκανα τα hip-hop feasts στην Θεσσαλονίκη που ήταν μεγάλα events και αρκετά πρωτοποριακά θα έλεγα για την εποχή τους. Ένας άλλος λόγος ήταν επειδή είχα σταματήσει να γράφω στο περιοδικό μου, το InRock, εδώ και καιρό, οπότε είχα ανάγκη να στραφώ κάπου αλλού. Το είδα και λίγο εμπορικά είναι αλήθεια γιατί το hip-hop κοινό στηρίζει γενικά τέτοιες προσπάθειες. Ήθελα να δημιουργήσω κάτι αξιόλογο, αντικειμενικό και με διαχρονική αξία.

"Οι πρώτες συναυλίες στο ΑΝ Club βοήθησαν πάρα πολύ. Το γεμίζαμε κάθε 2 βδομάδες, τις περίμεναν πολλοί πιτσιρικάδες. Κατέβαιναν ομάδες-ομάδες, γέμιζαν βαγόνια από τα βόρεια προάστια, έκαναν graffiti καθ' οδόν και έρχονταν στις συναυλίες."

Αρτέμης - Terror-X-Crew
  • Πόσο καιρό σου πήρε για να το ολοκληρώσεις;
Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε 5-6 μήνες περίπου, αν και δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς το χρονικό πλαίσιο διότι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αναγκαζόμουν να το αφήνω για παράδειγμα και για μια ολόκληρη βδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δούλεψα σκληρά και αφιέρωσα πολλές ώρες για να το ολοκληρώσω. Ξεκίνησα τον Μάιο του 2002 και ολοκληρώθηκε στα τέλη της ίδιας χρονιάς.

  • Είχα την εντύπωση ότι ήταν πιο παλιό.
Όχι, τι σου έδωσε αυτή την εντύπωση;

  • Αν γράφτηκε στα μέσα του 2002, γιατί περιορίστηκες στην αναφορά μόνο 5 συγκροτημάτων (TXC, FFC, Goin Through, Ημισκούμπρια, Active Member);
Αυτή είναι μια ερώτηση που μου την έκαναν πολλοί άνθρωποι που διάβασαν το βιβλίο. Δεν ήθελα να κάνω μια εγκυκλοπαιδική καταγραφή της ελληνικής hip-hop σκηνής. Ήθελα να φτιάξω ένα "παραμύθι". Να το πάρει ένας πιτσιρικάς που έχει είδωλα ένα τουλάχιστον απ' αυτά τα 5 groups και να νιώσει πως νιώθαν όλοι αυτοί στην δικιά του ηλικία. Έτσι αποφάσισα να περιοριστώ σ' αυτά τα 5 σχήματα που τα θεωρώ σαν τα κατ' εξοχήν ηγετικά σχήματα. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν τα πλέον εμπορικώς πετυχημένα, κατάφεραν να διαμορφώσουν κάποιες μουσικές τάσεις. Οτιδήποτε ήρθε μετά απ' αυτούς, έμοιαζε είτε στο στίχο είτε στη μουσική. Άφησα απ' έξω αξιόλογα σχήματα όπως οι ΝΕΒΜΑ, οι Deadlock, οι Razastarr ή οι Ζωντανοί Νεκροί. Αλλά αυτά δεν τηρούσαν αυτές τις δύο προϋποθέσεις.

Οι Deadlock όμως και οι ΖΝ δεν έμοιαζαν καθόλου μ' αυτούς τους 5. Είχαν εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και ήχο. Όντως έχουν διαφορετικό ύφος. Όμως το '92 που ουσιαστικά ξεκίνησε η σκηνή με την συναυλία των Public Enemy, σαν ημερομηνία ορόσημο, αυτά τα σχήματα δεν υπήρχαν. Οι Deadlock και οι ΖΝ που ανέφερες, περπάτησαν στο δρόμο που τους χάραξαν οι υπόλοιποι.

"Μερικές φορές όμως έχουμε και παλαβά φαινόμενα, όπως οι Terror-X-Crew. Που από το "να πάρω ένα μπετόνι βενζίνη και να τα κάψω όλα", οδηγήθηκαν στο να κάνουν τραγούδι στα αρχαία ελληνικά και να βραβευτούν από τον Βορίδη! Για μένα πάντως ήταν αναμενόμενο. Γιατί έλεγα ότι αυτοί οι μπούληδες από τα βόρεια προάστια φανατίζονταν πολύ εύκολα με οτιδήποτε και θα τη βρουν περίεργη τη ζωή μπροστά τους."

Μιχάλης Μυτακίδης – Active Member
  • Δηλαδή μιλάμε μόνο για χρονολογικά πρωτοπόρους;
Ναι, μπορείς να το θέσεις και έτσι. Μπορεί για παράδειγμα να βγει ένα νέο ταλέντο σήμερα και να κάνει ένα δίσκο με τεράστια επιτυχία, κάτι που εύχομαι, αλλά αυτός θα ανήκει σε μια άλλη κατηγορία. Το "Hip-Hop δε σταματά" ασχολήθηκε με τα άτομα που πρώτα έφαγαν το λούκι για να κάνουν το hip-hop μουσική σκηνή στην Ελλάδα.

  • Δε θα ήταν καλό να υπάρχει έστω και ένα κεφάλαιο με μια αναφορά στα υπόλοιπα σημαντικά συγκροτήματα;
Αυτό είναι κάτι που το σκέφτηκα πάρα πολύ, όπως σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε να συμπεριλάβω τα δύο κεφάλαια για το Graffiti και το Breakdance. Επειδή όμως δεν ήθελα να κάνω καταγραφή της ελληνικής σκηνής, φοβήθηκα μήπως αδικήσω κάποια σχήματα. Σχήματα όπως οι ΝΕΒΜΑ, οι Deadlock, οι ΖΝ, είναι τέτοιου μεγέθους που μια απλή αναφορά θα ήταν μάλλον αδικία εκ μέρους μου. Θα ήθελα μέσω του hiphop.gr, που ξέρω ότι είναι ο βασικός κόμβος επικοινωνίας της hip-hop κοινότητας αυτήν την περίοδο, να ζητήσω συγγνώμη αν κάποια σχήματα νιώθουν ότι αδικήθηκαν επειδή δεν αναφέρθηκαν σ' αυτό το βιβλίο. Απλά πρέπει να καταλάβουν και τις προθέσεις μου, ήθελα να δώσω μια μυθιστορηματική χροιά στην ιστορία της σκηνής από τη γέννησή της.

"Δε μπορώ να καταλάβω το ρατσισμό του στιλ: "γιατί κάνατε συνεργασία με τον Μαζωνάκη;" Και απευθύνω το εξής ερώτημα: γιατί το hip-hop έχει το δικαίωμα να δανείζεται, να κλέβει, να χρησιμοποιεί μουσικές φόρμες από όλα τα είδη μουσικής και δεν έχει το δικαίωμα να συνεργάζεται με όλα τα είδη μουσικής;"

Νίκος Βουρλιώτης – Goin' Through
  • Η αλήθεια για την ιστορία της ελληνικής hip-hop σκηνής μοιάζει με λαβύρινθο. Πιστεύεις ότι βρήκες την άκρη του μίτου;
Εξαρτάται πως το θέτεις. Αν εννοείς την αλήθεια για το πως ξεκίνησε η σκηνή, νομίζω ότι κατάφερα να αγγίξω το θέμα. Αν αναφέρεσαι στο θέμα της διαμάχης, εγώ έκανα μια απλή καταγραφή των δηλώσεων από κάθε συγκρότημα. Από κει και πέρα, ας κρίνει ο κάθε αναγνώστης.

  • Είναι τελικά έτσι γραμμένο ώστε ο fan της κάθε πλευράς να είναι ευχαριστημένος απ' τις δηλώσεις του group που υποστηρίζει;
Ρωτώντας ανθρώπους που δεν είναι μέσα στην κουλτούρα του hip-hop, παίρνω διαφορετικά σχόλια. Δηλαδή έτυχε να ακούσω "τι ωραία που τα λέει ο Χ" ή αντίθετα "τον Χ ποτέ δεν τον γούσταρα, είναι σκέτος καραγκιόζης και στις δηλώσεις του". Κατάλαβα τελικά ότι το βιβλίο δεν σε κατευθύνει κάπου. Είναι ένας καμβάς με δηλώσεις από διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν διαφορετική απήχηση στον καθένα.

  • Σαν ανεξάρτητος παρατηρητής που είσαι, νομίζεις ότι η κόντρα της σκηνής μας πήγε πολλά χρόνια πίσω;
Η μουσική δεν είναι ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Δεν τίθεται θέμα ποιος θα τερματίσει πρώτος φέτος ή ποιος θα πάρει το κύπελλο του χρόνου. Ο καθένας μπορεί να κάνει μουσική. Άκουσα κάποια περιστατικά τα οποία είναι οπωσδήποτε άσχημα. Η κόντρα δεν ωφέλησε τις μεγάλες, κοινές και συντονισμένες εκδηλώσεις. Γιατί να μη γίνει ένα μεγάλο Breakdance Event το οποίο να το στηρίξουν όλες οι φάσεις;

"Τελικά όμως δε βλέπω κανένα από τα νέα συγκροτήματα να κάνει κάτι που να έχει ουσία, δυναμισμό και άποψη. Και καλώς ή κακώς έρχεται πάλι σ' αυτούς που το ξεκίνησαν. Γιατί αυτοί που το ξεκίνησαν έχουν άποψη."

Θωμάς Πυτικάκης – FF.C
  • Συνάντησες δυσκολίες στην επικοινωνία σου με τα συγκροτήματα;
Όχι, κανείς δεν ήταν επιφυλακτικός ούτε προσπάθησε να αποφύγει την επαφή. Και τα 5 σχήματα αποδεχτήκαν και αγκάλιασαν απευθείας αυτήν την προσπάθεια. Τυχαίνει να γνωρίζομαι με όλα τα παιδιά. Στην επαγγελματική μας σχέση ήμασταν πάντα τυπικότατοι μεταξύ μας. Η μόνη δυσκολία ήταν το θέμα του συντονισμού με τις ώρες, διότι όλοι είχαμε τις υποχρεώσεις μας.
  • Η σκηνή άλλαξε δραματικά τον τελευταίο καιρό (διάλυση των TXC, αποχώρηση του X-Ray από τους Active Member, εμφάνιση του Barcode Crew). Το γεγονός ότι το βιβλίο περιγράφει γεγονότα μέχρι κάποια στιγμή, δεν το καθιστά ετεροχρονισμένο;
Ο στόχος μου ήταν να φτιάξω ένα βιβλίο με διαχρονική αξία. Δεν έχει καμία σχέση με το "updating". Θέλω ακόμα και μετά από 5-10 χρόνια να το διαβάσει κάποιος νέος και να μάθει τι ακριβώς έγινε τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας. Αυτές οι εξελίξεις δεν αφορούν το αντικείμενο αυτού του βιβλίου.

  • Στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κανείς να διακρίνει μια απαισιοδοξία για το μέλλον της σκηνής. Πιστεύεις ότι το feeling σήμερα έχει αλλάξει;
Προσωπικά δεν έχω αλλάξει γνώμη. Η απαισιοδοξία που πηγάζει ενδεχομένως από το βιβλίο, ίσως να προέρχεται και από τις δηλώσεις των συγκροτημάτων. Πέρα απ' αυτό όμως, πιστεύω ότι υπάρχει μια γενικότερη κρίση στη μουσική και ειδικότερα στο hip-hop. Έχουμε μια αδράνεια, δεν έχει βγει τελευταία κάτι καινούριο που να είναι αξιόλογο πρώτα απ' όλα μουσικά. Απ' τη μία είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες για ένα καινούριο group, αλλά απ' την άλλη πρέπει να υπάρχει και το πρωτογενές υλικό που να φέρει κάτι νέο.

"Όταν σταματάς να αντιμετωπίζεις το hip-hop σαν μόδα, όπως είναι σήμερα, γίνεται τρόπος ζωής που έχει να κάνει με σένα από τη στιγμή που ξυπνάς το πρωί μέχρι την τελευταία ώρα το βράδυ."

Μεντζέλος – Ημισκούμπρια
  • Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;
Καλή επιτυχία στη συνέχεια των προσπαθειών σας για το hiphop.gr γιατί πιστεύω ότι αν κάποιος προσβλέπει στο μέλλον μιας σκηνής, πρέπει να στηρίζει προσπάθειες σαν το site σας, διότι λειτουργούν σαν φορέας μετάδοσης της μουσικής. Είναι ακρογωνιαίοι λίθοι για να υπάρξει μια μουσική σκηνή. Όπως κι εγώ πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησα με το InRock μια προσπάθεια ενημέρωσης της ανεξάρτητης ροκ σκηνής, και φιλοξένησα για πρώτη φορά groups όπως οι Στέρεο Νόβα ή τα Ξύλινα Σπαθιά που τότε όλοι οι άλλοι τους έκλειναν την πόρτα. Πιστεύω ότι όπως έβαλα εγώ ένα λιθαράκι, το ίδιο κάνει και το hiphop.gr βοηθώντας την σκηνή.

  • Μετά τη συγγραφή του βιβλίου, έχεις σχέδια να ασχοληθείς περισσότερο με το ελληνικό hip-hop;
Ήδη κάναμε σε συνεργασία με τον Stammi, τα breakdance events, που ήταν αναβίωση παλιότερων events και είχαν αρκετή επιτυχία. Τώρα σχεδιάζουμε μια πιθανή κίνηση για την ενημέρωση του hip-hop κοινού, αλλά είμαστε στη διαδικασία εύρεσης των σωστών ανθρώπων που θα στηρίξουν με αγάπη κάτι τέτοιο. Θα ήθελα να μεταφέρω στους αναγνώστες του hiphop.gr ότι μέχρι τον Οκτώβριο, αυτό που σχεδιάζουμε θα το έχουν στα χέρια τους...

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ