Όταν οι δισκογραφικές σκοτώνουν την μουσική

Οι περισσότεροι από μας, αγοράζουμε CD για να ακούμε την μουσική που μας αρέσει. Παλιότερα περισσότερο, τώρα ίσως λιγότερο.

Από τις αρχές του 2000, η μουσική βιομηχανία έχει δεχτεί μεγάλο οικονομικό πλήγμα από την εξάπλωση της πειρατείας, τόσο μέσω της ελεύθερης διακίνησης αρχείων mp3 όσο και την παράνομη πώληση τους σε cd-r. Τότε ξεκίνησε μια εκστρατεία από τις εταιρίες για την καταπολέμηση αυτού του φαινομένου, με spot και μηνύματα με τρία βασικά σημεία. Πρώτον η πειρατεία σκοτώνει την μουσική, μιας και τα κέρδη από την παράνομη πώληση της δεν καταλήγει στους καλλιτέχνες, και το να κατεβάζεις δωρεάν τα κομμάτια έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Δεύτερο σημείο ήταν η ποιότητα των δίσκων, τόσο από την άποψη ότι όταν αγοράζεις ένα αυθεντικό CD έχεις άριστης ποιότητας ήχο, σε άριστης ποιότητας θήκη με booklet και η ποιότητα του δίσκου σαν φυσικό μέσο δεν βλάπτει τα δικά σου μέσα αναπαραγωγής (CD Player, υπολογιστή κλπ). Το τρίτο σημείο ήταν ότι η παράνομη διακίνηση βλάπτει την οικονομία, μιας και είναι μια μορφή παραεμπορίου που δεν αποδίδει ΦΠΑ. Αλλά είναι μια μεγάλη κουβέντα το κατά πόσο οι πολυεθνικές αποδίδουν το ΦΠΑ που τους αναλογεί πραγματικά στο κράτος.

Θα ήθελα να μείνω στα 2 πρώτα, μιας και είναι αυτά που με κάνουν σαν ακροατή να αγοράζω CD ακόμη, εν έτει 2014, όταν μπορείς να κατεβάσεις ολόκληρες δισκογραφίες μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν έχει σημασία αν μπορείς να βρεις το CD που θες να ακούσεις μέσω Internet. Μ'αρέσει να δίνω λεφτά σε CD που μου αρέσουν γιατί θεωρώ ότι η ποιότητα τους είναι πολύ καλύτερη από το πρόχειρο (τις περισσότερες φορές) ripάρισμα που βρίσκω μέσω νετ, και μ'αρέσει επίσης και γιατί μ αυτόν τον τρόπο δείχνω εκτίμηση στην δουλειά του καλλιτέχνη και του δίνω τα μέσα να προχωρήσει την δουλειά του. Γιατί ένας καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του θα τα ακουμπήσει σε studio και θα πληρώσει για να κόψει CD εργοστασιακά. Είτε μέσω εταιρίας, είτε και μόνος του. Τι γίνεται όμως όταν οι εταιρίες δεν τηρούν αυτές τις δυο βασικές προϋποθέσεις; Όταν σε κοροιδεύουν μέσα στα μούτρα σου;

Πρόσφατα βρέθηκα σε γνωστό κατάστημα και ψάχνοντας ανάμεσα στα CD ανακάλυψα μια αρμαθιά από CD των TXC. Η Γεύση του Μένους, Έσσεται Ήμαρ, H Πόλις Εάλω. Χάρηκα προς στιγμήν γιατί και η τιμή τους ήταν αρκετά καλή (9.90€), με ζελατίνα, και αυτοκόλλητο επάνω που έλεγε "Ιστορική Επανέκδοση σε Vinyl CD".

Ψάχνοντας λίγο στο Internet όμως, θα δούμε ότι τα λεγόμενα "Vinyl CD" δεν είναι εργοστασιακά κομμένα CD, αλλά CD-R που έχουν την μορφή ενός βινυλίου στο πάνω μέρος, χωρίς να είναι χρηστικά βινύλια. Δεν θα αναλύσω την γνώμη μου γι αυτά, ούτως ή άλλως είναι μια αισθητική επιλογή. Ωστόσο είναι οκ στο σημείο που απλά τα παίρνεις (η 25άδα έχει 10 ευρώ στο ebay) για να κάνεις την φάση σου. Όχι όμως και "Ιστορική Επανέκδοση" ρε συ, από δισκογραφική εταιρία. Στην ίδια τιμή ή έστω ελάχιστα αυξημένη, θα μπορούσαν να πουλήσουν αληθινό βινύλιο!

Μου κάθισε κάπως στραβά η κίνηση, και ένα ακόμη μείον της υπόθεσης είναι ότι έγινε εν αγνοία του συγκροτήματος, και το πιο πιθανό είναι να μην αποδοθούν ποτέ τα ποσοστά από τα πνευματικά δικαιώματα΄σε αυτούς που δημιούργησαν αυτά τα LP. Το χειρότερο είναι ότι ακροατές που δεν είχαν την ευκαιρία να αγοράσουν τα LP λόγω ηλικίας τότε, θα τρέξουν να το κάνουν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη). Και είναι κρίμα, ειδικά σε καιρούς τέτοιους, που τα 10 ευρώ είναι σεβαστό ποσό για κάποιον που μπορεί να είναι 15-16 και θέλει να το αποκτήσει. Σκοπός μου δεν είναι να σας αποτρέψω να τα αγοράσετε, αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια συνείδηση και μια νοοτροπία στο γιατί και πως αγοράζουμε ένα CD από κάποιον. Οι καιροί είναι δύσκολοι και πονηροί. Ας γίνουμε και εμείς λίγο περισσότερο πονηροί!