Public Enemy - Ελλάδα, Ιούνιος 2003
| PUBLIC ENEMY - ΕΛΛΑΔΑ, ΙΟΥΝΙΟΣ 2003 |
Οι Public Enemy έχουν ξανάρθει στην Ελλάδα, το 1992, στο Ρόδον και με ένα live τους σημάδεψαν ην ιστορία της ελληνικής hip-hop σκηνής. Από τότε τα ελληνικά συγκροτήματα οργανώθηκαν πιο επαγγελματικά και ξεκίνησαν τις δισκογραφικές τους κινήσεις. Τόσο μεγάλη ήταν η επιρροή των PE.
Ασφαλώς η επιστροφή τους στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια ήταν γεγονός. Μπορεί οι ΡΕ να μην είναι πλέον η κορυφή του παγκόσμιου hip-hop αλλά η ιστορία και η εμπειρία που βρίσκεται από πίσω τους δεν παραβλέπεται εύκολα. Με πλατινένιους δίσκους και εκατοντάδες live σε όλο τον κόσμο είναι από τα πιο σεβαστά groups και όχι μόνο στον κόσμο του hip-hop.
Αυτή τη φορά μάλιστα, οι ΡΕ εμφανίστηκαν 3 (!) φορές στην Ελλάδα. Παρασκευή και Σάββατο 6-7 Ιουνίου στην Αθήνα (στο Ark No. 6) και την Κυριακή 8 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη. Το γεγονός αυτό ίσως απέτρεψε να γίνει μια γιγαντιαία συναυλία, «σπάζοντας» το show σε 3 μέρη.
| Το Live της Παρασκευής |
Το hiphop.gr δε θα μπορούσε φυσικά να λείψει από ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Εφοδιασμένοι με την επίσημη καρτούλα "PRESS" που μας έδωσαν οι διοργανωτές, τραβήξαμε μερικές ενδεικτικές φωτογραφίες και τις δημοσιεύουμε.Την βραδιά άνοιξαν οι FF.C που για άλλη μια φορά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Επίσης απέδειξαν ότι βρίσκονται σε μεγάλη όρεξη τον τελευταίο καιρό αφού εμφανίζονται από το ένα live στο άλλο. Έκλεισαν όπως το συνηθίζουν με το "Παραμύθι", το λογοκριμένο κομμάτι τους που δεν βρήκε ακόμα τον δρόμο προς την επίσημη κυκλοφορία.
Ακολούθησαν οι Deadlock με τον δυνατό, γνώριμο hardcore ήχο τους. Συνολικά τα support groups έπαιξαν περίπου 1 ώρα και ζέσταναν το κοινό όπως έπρεπε, για να υποδεχτούν τους Public. Μετά την αποχώρηση και των Deadlock από τη σκηνή, άρχισε το sound check που κράτησε πολύ ώρα και δημιούργησε ερωτηματικά για αυτή την καθυστέρηση. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί από τις 21:00 ήρθε να δει τους ΡΕ και έπρεπε να φτάσουμε τα μεσάνυχτα για να ξεκινήσει το πραγματικό show!
Η αναμονή όμως δεν ήταν χωρίς αντάλλαγμα! Όταν βγήκε ο Chuck-D με την κίτρινη ολόσωμη φόρμα του και με την κουκούλα να κρύβει σχεδόν όλο του το πρόσωπο, το κοινό τον αποθέωσε. Ξεκίνησε δίνοντας το δικό του μήνυμα χωρίς ραπ. Με απλά λόγια, ώστε να τα καταλάβουν όλοι. Μίλησε για ενότητα και σεβασμό. Για ειρήνη και συνεργασία. Είναι άλλωστε τα θέματα που απασχολούσαν τους Public Enemy από την αρχή της καριέρας τους.
Μετά από λίγο πετάχτηκε στη σκηνή και ο Flavor Flav φορώντας μπλουζάκι Shady Records! Φυσικά είχε μαζί και το περίφημο ρολόι του. Μαζί με τον Chuck άρχισαν το show ρίχνοντας τις ρίμες τη μια μετά την άλλη. Η σκηνική παρουσία, το ραπ και η γενικότερη χημεία που επικρατούσε στη σκηνή ήταν καταπληκτική. Έδιναν την αίσθηση του επαγγελματισμού, της εμπειρίας και του σεβασμού στο κοινό που πρέπει να διαθέτει κάθε συγκρότημα που ανεβαίνει στη σκηνή.
Φοβερός ήταν επίσης και ο DJ Lord. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής στα DMC έδωσε μαθήματα scratch, ειδικά το helicopter scratch ήταν το κάτι άλλο! Δεν είμαι Dj αλλά αν ήμουν σίγουρα θα ζήλευα τις ικανότητές του.
Εντύπωση έκαναν και οι 2 «ντουλάπες» με τα σπαθιά σαμουράι! Ναι είχε και τέτοιους...και μάλιστα έκαναν χορευτικές κινήσεις, συντονισμένοι μεταξύ τους.
Ας περάσουμε στα highlight της βραδιάς. Πρώτο και καλύτερο το ατελείωτο "Yeaaah Boyyyyyyyyyyyyyyy" του Flavor, οι 2 χαρακτηριστικές λέξεις του που αναφωνεί με όλη του τη δύναμη και με όλο τον αέρα από τα πνευμόνια του, προκαλώντας το παρατεταμένο χειροκρότημα όλων! Επίσης, οι στιγμές μουσικής ανησυχίας του Flavor μας εξέπληξαν, αφού τον είδαμε να παίζει μπάσο και αμέσως μετά drums. Ενθουσιαστήκαμε και με τον τρόπο που παρουσίασε έναν-έναν όλους τους μουσικούς και τα μέλη των Public Enemy που βρισκόταν στη σκηνή, με αποκορύφωμα τα αναρίθμητα επίθετα που κόλλησε στον Chuck D, δίνοντας το τεράστιο respect του. Τέλος, δυνατή ήταν και η στιγμή που όλοι σήκωσαν τα χέρια τους σχηματίζοντας πρώτα το σήμα της ειρήνης με τα δάχτυλά τους και μετά τα ένωσαν για να σχηματίσουν την «μπουνιά-σύμβολο» των μαύρων, που φανερώνει τη δύναμη όταν πολλοί αποφασίζουν να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν έναν κοινό εχθρό.Οι Public Enemy έπαιξαν ζωντανά πάνω από 2 ώρες αποδεικνύοντας ότι αγαπάνε το hip-hop και ότι γουστάρουν αφάνταστα όταν βρίσκονται στη σκηνή. Σε καμία περίπτωση δε φάνηκαν να βαριούνται ή να θέλουν να σταματήσουν τη συναυλία σύντομα. Τους ευχαριστούμε που μας χάρισαν όμορφες στιγμές και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια.
ΥΓ. Ευχαριστούμε τον Νίκο Βουρλιώτη για την υποστήριξη και την ενημέρωση που πρόσφερε στο hiphop.gr
| Το Live του Σαββάτου |
Ορίστε. Το είπα. Και αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία ουκ έστι.
Δεν έφταιγα εγώ. Όσοι γνωστοί γουστάρανε είχανε ήδη πάει από χτες. Τα φιλαράκια δεν ψηνότανε. Μερικοί «δεν ακούνε πια hip hop», άλλοι «πρέπει να βγάλουνε δουλειά που δεν προλάβανε όλη την εβδομάδα». Και εγώ είχα μετρημένα φράγκα για να βγάλω το μήνα.
Σάββατο απόγευμα, μόλις έχω μιλήσει με το Fenix, απίστευτο σόου λέει, μαλακία να το χάσω. Ανοίγω μια μπύρα, βάζω ένα δισκάκι να παίζει. Dead Prez, Let's get free. Would you rather have a Lexus or justice, a dream or some substance?. Το CD player γυρίζει μόνο του, πάει στο επόμενο δισκάκι, μια συλλογή από mp3s. Κάπου παίζει το Mista Chuck. Ασυναίσθητα επιστρέφουν μνήμες. Δημοτικό, πρώτες κασέτες γραμμένες από γνωστούς, δε ξέρεις αγγλικά αλλά το beat σε τρελαίνει. Γυμνάσιο, εκδρομές και Fight the Power στο κασετόφωνο. Λύκειο, διάβασμα για Πανελλήνιες και Don't believe the hype. Πολυτεχνείο, πρωινό στο λεωφορείο για τη σχολή και Do you wanna go our way στο walkman.
Είμαι σοβαρός; Είναι οι Public Enemy!!!
Μια ώρα αργότερα είμαι στο Ark, περιτριγυρισμένος από ένα ετερόκλητο πλήθος. Δεκαεξάχρονα των βορείων προαστίων με hip hop ρούχα των 50.000, πανκιά που χτυπιούνται στις κιθάρες των Deus X Machina, trendy τυπάκια που θα περίμενες να δεις στα stages του Umatic, παιδιά που πας στοίχημα ότι θα μείνουν 2 βδομάδες χωρίς φράγκο για να βγάλουν το εισιτήριο. Ένας λαός όμως που περιμένει ανυπόμονα να δει τους Public Enemy. Ναι, η μουσική μας είναι -επιτέλους- mainstream.
Το group μαζεύεται στη σκηνή. Σηκώνουνε τη γροθιά στον αέρα, ο κόσμος τους ακολουθεί. Ο Chuck D ορμάει στην πίστα, το κοινό ξεσηκώνεται. Jump, jump, jump . Όταν βγαίνει και ο Flava Flav γίνεται χαμός. Τα ντραμς δίνουν το ρυθμό, το μπάσο σε διαπερνά ολόκληρο, ο κόσμος παραληρεί. Βρίσκομαι να χτυπιέμαι σα να είμαι ξανά 16 χρονών. Βλέπουμε μπροστά μας την ιστορία του hip hop και το ξέρουμε όλοι. Ο ποιητής-φιλόσοφος Chuck D, ο ριζοσπαστικός Professor Griff, και η ψυχή του πάρτι Flava Flav. Ο Terminator X μπορεί να μη μας έκανε τη χάρη αυτή τη φορά, αλλά το παλικάρι στα πικάπ τον αντικαθιστά επάξια.
Ένα σόου των Public Enemy είναι πάντα μια πολιτική πράξη, και τώρα ο Chuck μας εισάγει σε αυτό. Fuck George Bush, fuck Tony Blair. Make love, fuck war. Το κοινό ξεσηκώνεται και απαντάει. Στο τέλος του κομματιού ο Chuck σταματάει για να μιλήσει λίγο. Λέει για το πώς ο Bush έκλεψε τις εκλογές στη Florida, για το πώς παραμέρισε τα Ηνωμένα Έθνη. Εκφράζει τη δικιά του πλευρά, ο κόσμος αποτελείται από πολλά έθνη, η Αμερική είναι μόνο ένα από αυτά, οποιαδήποτε χώρα είναι το ίδιο σημαντική με τις Η.Π.Α. Η εξουσία ανήκει στο λαό, όχι στους πολιτικούς και στις πολυεθνικές. Όσο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού υπάρχουνε τέτοιοι άνθρωποι ο πλανήτης έχει ελπίδα.
Το σόου ξαναρχίζει και τα διαμάντια πετάγονται το ένα πίσω από το άλλο. Fight the Power, Don't Believe the Hype. Το Do you wanna go our way, μόνο με DJ χωρίς το γνωστό sample, και έτσι πιο άμεσο, πιο σωστό. Το He got game με τη χαρακτηριστική νότα στη κιθάρα. Fuck the game if it don't mean nothing. Ανατριχιάζω. Η ιστορία της ζωής μου.
Μετά τη μέση ο Chuck κατεβαίνει να κάνει ένα διάλειμμα, ήδη έχει συμπληρώσει μία ώρα να τρέχει πάνω κάτω με ενέργεια που θα ζηλεύανε πολλά νέα φυντάνια. Ο Griff μιλάει για τις επιρροές των PE. Λέει για τους Zeppelin και το Jimi, για τους Rage against the machine και τους AC/DC. Ο κιθαρίστας ξεκινά με τις πρώτες νότες του Whole Lotta Love, συνεχίζει με licks a la Hendrix, μπαίνει και ο Griff και παίζουνε Rage. Οι άνθρωποι είναι εδώ για να δώσουνε show.
Πιο μπροστά άλλωστε και ο Flava είχε δώσει το δικό του. Έκανε το χαβαλέ του, πήγε να παίξει drums, μπάσο. Μίλησε και για τον Eminem, καθώς φορούσε ρούχα Shady (άντε να δούμε τι άλλο χρειάζεστε οι, και καλά, σκληροπυρηνικοί hip hop heads για να τον παραδεχτείτε).
Ο Chuck επιστρέφει. Το σόου συνεχίζεται με αμείωτη ένταση ως το τέλος. Ιστορικές στιγμές γράφονται στο Ark, δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι πως ήτανε στη Νίκαια πριν 11 χρόνια.
Φυσικά οι haters θα βρούνε πολλά να πούνε, αλλά αυτοί πάντα θα υπάρχουν. Όντως ο κόσμος ήταν λίγο γραφικός ώρες ώρες. Πολλοί ήτανε αυτοί που δεν παίρνανε πρέφα τους στίχους, τα πιτσιρίκια χτυπιότανε στο κέντρο λες και ήταν σε συναυλία των Agnostic Front. Όταν ο Chuck φώναζε Fuck George Who και Fuck Tony What, ένας πίσω μου απαντούσε ομοίως-Fuck George Who και Fuck Tony What- Όλοι όμως γουστάρανε. Και ναι, οι ΡΕ δε είναι πια 25 χρονών, δεν μπορούνε να βγάλουνε ένα Baby mama drama's screamin' on and too much for me to wanna stay in one spot όπως ο Shady. Αλλά η ουσία δεν είναι καθόλου εκεί. Όπως έλεγε και ο Rakim I know you got soul και αν δεν έχουνε οι ΡΕ ποιος έχει; Δεν υπάρχει πιο αληθινό hip hop από τους ΡΕ, και όταν είναι στη σκηνή η παρουσία τους σε διαπερνά σαν ηλεκτρική εκκένωση. Ειδικά για έναν Έλληνα που βλέπει live hip hop στη χώρα του κάθε 10 χρόνια-
Οι δύο ώρες περνάνε πριν προλάβεις να το πάρεις πρέφα, πράγματι ο χρόνος τρέχει γρήγορα όταν περνάς καλά. Ο Flava ανεβαίνει στη σκηνή, βγάζει ένα μικρό λόγο για το πώς το σήμα της ειρήνης, μεταλλάσσεται στο σήμα της ενότητας, και από κει στο σύμβολο της δύναμης. Peace, Togetherness, Power. Ναι, το αληθινό hip hop πρέπει να είναι πολιτικό. Ο χαβαλές και η διασκέδαση έχει τη θέση της, αλλά δεν γίνεσαι πραγματικός καλλιτέχνης απλά φωνάζοντας "It's getting Hot in Herre".
Τα φώτα ανάβουνε, ο κόσμος πηγαίνει να αγοράσει CDs και αφίσες. Περπατάω αργά προς την έξοδο και προσπαθώ να κατανοήσω το σόου που είδα απόψε. Όπως όλες τις πραγματικά μεγάλες συναυλίες, έτσι και για αυτήν δεν μπορείς να βγάλεις απόλυτα συμπεράσματα από τώρα. Το πόρισμα θα μπορείς να το βγάλεις μετά από κάποιο καιρό, και αυτές οι γραμμές γράφονται λίγες ώρες μόνο μετά.
Αλλά ότι και να είναι-ήτανε μια συναυλία PE. Και ποίος ξέρει, ίσως ακόμα και εκείνοι οι πιτσιρικάδες με το hip hop ντύσιμο των 50.000 να ακούσανε σήμερα πράγματα που θα αλλάξουν τη ζωή τους.
Don't believe the hype
Κλείνουμε αυτό το αφιέρωμα στο μεγάλο live των Public Enemy με τι άλλο; Φωτογραφίες!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |