Αδριανός Αγγελόπουλος - Συνέντευξη

Περιέγραψε μας την καινούργια σου έκθεση στο Six Dogs

Είναι χωρισμένη στα δύο. Το πρώτο μέρος αποτελείται από μια καινούργια δουλειά κοπτικών έργων, κομμένα στο χέρι και το δεύτερο μέρος αφορά μια ομαδική δουλεία, μια οπτικοακουστική επένδυση με projection mapping πάνω σε ένα γλυπτό που έχω υλοποιήσει. Αυτό θα είναι διαδραστικό με το κοινό και ο θεατής καλείται ν’ ανακαλύψει την γλώσσα του και ταξιδέψει μαζί του.

Θα ήθελα το κοινό να ανακαλύψει την δύναμη των γραμμάτων με τα οποίο ασχολούμαι χρόνια. Πολλά από τα έργα μου δεν προσπαθούν να περάσουν άμεσα κάποιο πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα, αλλά επικεντρώνονται στην δύναμη και την αισθητική των γραμμάτων.

Το εντυπωσιακό video installation στο Six Dogs

Τι υλικά χρησιμοποιείς;

Η κοπτική δουλεία έχει γίνει με κοπίδι και χαρτί, όλη στο χέρι. Το γλυπτό είναι από φενιζόλ και χαρτωμένο όλο. Η χάρτινη επένδυση επέτρεψε στο αρχικό υλικό να χαθεί και να δημιουργήσει την αίσθηση του πλαστικού. Επίσης και κάποια έργα βασισμένα στην λογική της χαρτοκοπτικής και συνδυασμένα με πλέξιγκλας.

Πως άρχισες να ασχολείσαι με το graffiti και ποια ήταν η πρώτη σου επιρροή;

Ξεκίνησα το 1995 όταν ήμουν 12 χρονών. Καθοριστικό ήταν ότι έμενα στο Μαρούσι, όπου υπήρξε ένας από τους βασικούς χώρους συνάντησης. Η Πλατεία Ηρώων ήταν ένας τόπος συγκέντρωσης όλης αυτής της κουλτούρας. Το δεύτερο καθοριστικό στοιχείο ήταν το γαλλικό κολέγιο όπου πήγαινα σχολείο το οποίο έβγαλε από τους πρώτους writers της Αθήνας. Η έλξη ήταν άμεση, το γιατί δεν μπορώ και δεν χρειάζεται να το εξηγήσω. Ίσως η ντοπαμίνη, η έλξη προς το παράνομο και ταυτόχρονα όλη αυτή η εμπειρία του ότι βγαίνεις κρυφά 12 χρονών και κάνεις τα δικά σου, αυτό και μόνο σε κερδίζει. Θα έδινα και την ψυχή μου εκείνη την περίοδο για το graffiti και θα ευχόμουν στον οποιονδήποτε να βρει κάτι που να αγαπήσει τόσο πολύ.

Γαλλία έχει πολλούς μεγάλους Γάλλους καλλιτέχνες στην διεθνή σκηνή, υπήρξε κάποιος που τον θαύμαζες και επηρέασε και μετέπειτα την τέχνη σου;

Το 1995 έφερα ένα βιβλίο από την Γαλλία που λέγεται Paris Tonkar, το οποίο ήταν ήδη για τα ελληνικά δεδομένα σε ένα στάδιο πολύ πιο προχωρημένο και από’ που μπορούσες να επηρεαστείς. Αλλά στην ουσία δεν χρειάστηκε να πάω και πολύ μακριά, στο σχολείο μου υπήρχαν άτομα τα οποία ήταν ήδη πρότυπα για μένα και τα οποία με έκαναν και ονειρευόμουνα. Μία μέρα έγινα μέλος της ομάδας τους και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Τι είναι το graffiti για εσένα;

Για μένα η ονομασία “graffiti” είναι κατά κάποιο τρόπο λάθος. Ο όρος αυτός έχει χρησιμοποιηθεί ανά καιρούς για τελείως διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα μορφές τέχνης όπως αυτά που βρήκε ο Βάσκο ντα Γκάμα στα σπήλαια, τα πολιτικά σλόγκαν την δεκαετία 1960-70 και πολλά άλλα. Εμείς εδώ μιλάμε για κάτι πολύ συγκεκριμένο, του οποίου η πιο σωστή ονομασία που του ’χει δοθεί είναι “ Writting “. Δεν θεωρώ την τέχνη στον δρόμο τέχνη του δρόμου ή street art, η τέχνη είναι μία. Το “street” art είναι μια μοδάτη πιασάρικη ονομασία η οποία απλά αυτή την περίοδο πουλάει. Κι’ αυτή είναι η διαφορά με το writting. Η κωδικοποίηση του είναι περίπλοκη και μόνο αν ασχοληθείς πραγματικά θα την καταλάβεις.

Πρώτα απ’ όλα το writting έχει βαθιά μέσα του την έννοια της παρανομίας και του βανδαλισμού, τα οποία δεν είναι αρεστά στον κοινό πολίτη. Σε αντίθεση με την λεγόμενη τέχνη του δρόμου η οποία απ’ την πλευρά της έρχεται να γεφυρώσει τους δύο κόσμους μέσω της εμπορικοποίησης της. Αλλά και στο θέμα της αισθητικής τα πράγματα διαφέρουν απ’ τον χώρο της τέχνης. Το πείραμα θα’ ταν απλό, βάλε δέκα διαφορετικά κομμάτια μπροστά στα μάτια δύο διαφορετικών ατόμων. Έναν που “ ασχολείται “ με το θέμα κι’ έναν απλά φιλότεχνο. Ο πρώτος θα προτιμήσει με βάση τον συγκεκριμένο κώδικα και πολύ συχνά θα ’χαμε ίδια αποτελέσματα ενώ ο δεύτερος θα κρίνει χωρίς την γνώση του κώδικα και οι απόψεις θα ποικίλουν ξεφεύγοντας τελείως σε δευτερεύοντες αξίες. Ένας καλός γκραφιτάς μπορεί πολύ εύκολα να είναι και καλός καλλιτέχνης, το αντίθετο όμως είναι μία άλλη ιστορία.

Έχεις ασχοληθεί με τη τυπογραφία, γλυπτική, γραφιστική και με την λιθογραφία πως συνδυάζονται όλα αυτά;

Όλα αυτά είναι διαφορετικές τεχνικές. Συνδυάζονται με την δουλειά γύρω από τα γράμματα και έχουν σαν βασικό άξονα έρευνας την τυπογραφία και την γεωμετρία.

Σε σχέση με τη προηγούμενη σου απάντηση «Η γεωμετρία είναι μια θετική επιστήμη την οποία διέπουν κανόνες τους οποίους πρέπει να ακολουθείς από την άλλη πλευρά η τέχνη είναι πιο ελεύθερα υποκινούμενο συναίσθημα αυτά τα δύο όταν παντρεύονται μαζί που η ελευθερία πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες και αντίθετά;

Αυτή είναι και η πρόκληση. Το πάντρεμα αυτών των δύο. Ο δρόμος που πρέπει να διαβώ είναι η ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο και ορίζεται αισθητικά . Την γεωμετρία την παίρνω σαν βάση αισθητικής. Προσπαθώ να φέρω από την μια την ελευθερία και την τρέλα και από την άλλη την σωστή ανάπτυξη. Ένα ρεύμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι ο ρώσικος κονστρουκτιβισμός, τον θεωρώ πολύ επίκαιρο.

Σου αρέσει να βάφεις μόνος σου ή με ομάδα; Θα χαρακτήριζες το εαυτό σου ομαδικό παίκτη ή μοναχικό;

Με την ομάδα που δουλέψαμε πάρα πολύ μαζί και για αρκετά χρόνια γα να για να φτάσουμε στο σημείο να δημιουργήσουμε ενα δικό μας στυλ, εκεί θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ομαδική δουλεία. Η οποία όμως εμπεριέχει το στοιχείο του ανταγωνισμού, ο οποίος όταν είναι υγιείς μπορεί να σε οδηγήσει μπροστά και να σε κάνει καλύτερο μέσα από την πρόκληση. Πλέον όμως επειδή έχουμε χωριστεί στην Ευρώπη οι συναντήσεις μας είναι πιο δύσκολες και σπάνιες. Ίσως υπάρχου και άλλοι συνεργάτες με τους οποίους πιθανόν να έφτανα σε αντίστοιχα αποτελέσματα άλλα λόγω έλλειψης χρόνου δυστυχώς αυτό δεν είναι εφικτό.

Πέρα από αυτό δουλεύω και μονός μου. Θα μπορούσα να πω ότι μου αρέσουν και είμαι ανοιχτός και ως προς τα δύο.

Η τέχνη τι ρόλο έχει παίξει τη ζωή σου και πόσο σε έχει επηρεάσει σε αυτή;

Ο πατέρας μου είναι μαθηματικός και η μητέρα μου είναι καλλιτέχνης οπότε είμαι επηρεασμένος και από τους δύο. Πιστεύω ότι η τέχνη στη ζωή μου μπήκε όταν κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είμαι όσο πιο ανεξάρτητος γίνεται. Προσπαθώ να πάω σε μια όσο μεγαλύτερη ελευθερία γίνεται έχοντας να κάνω όσο περισσότερο μπορώ με τον εαυτό μου.

Η hip-hop μουσική σκηνή πόσο σε έχει επηρεάσει;

Πάρα πολύ ακόμα στα 29 μου είμαι φανατικός ακροατής της hip-hop. Συνεργάζομαι και είμαι κολλητός με τους Q&Q , και έχω φίλους που κάνουν ελληνικό και ξένο ραπ, oι πρώτοι μου φίλοι ήταν οι UNR. Είμαι της γενιάς των FFC και των TXC και ακόμα θυμάμαι διάφορα live τους απ’ το 1994 και μετά, που είναι καλά χαραγμένα στο μυαλό μου. Από εκεί και πέρα έφυγα έξω για μια δεκαετία και σταμάτησα να παρακολουθώ την ελληνική σκηνή με την ίδια συνέπεια. Απ’ τους πιο νέους θα ξεχώριζα τον Ραψωδό Φιλόλογο για τα κείμενα του και θεωρώ ότι ο Εισβολέας είναι ένας πολύ σημαντικός και ταλαντούχος καλλιτέχνης που δίνει ευκαιρίες σε πολλούς νέους. Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοια άτομα.

Μου αρέσει επίσης η γαλλική σκηνή της hip-hop που θεωρώ ότι μαζί με την γερμανική είναι οι πιο πλούσιες μετά από την αμερικάνικη. Είμαι από τους πολύ φανατικούς οπαδούς του αμερικάνικου boom bap. Τα live των Q&Q είναι αυτά που ονειρευόμασταν και μέχρι να να τα κάνουν αυτοί, δεν τα είχε φέρει κανείς. Επίσης κοντά στα μουσικά μου ακούσματα είναι τα mixtapes του Romson.

Τι θα ήθελες να πεις στους νέους γκραφιτάδες;

Θέλει πάθος και αγάπη. Ότι και να τους πει κάποιος δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Οι ίδιοι θα αισθανθούν την αγάπη που νιώσαμε και εμείς και θα πέσουν με τα μούτρα ή απλά δεν θα γίνει. Η τεχνική μαθαίνεται εύκολα, αυτό που θέλει χρόνο είναι να κάνεις κάτι δικό σου και να καταλάβεις τη δύναμη του γράμματος.