MeizFour - The Four Loves

Judging the book by its cover

Το εξώφυλλο του δίσκου παρότι φαίνεται άρτια δομημένο είναι μια πολύ ξερή μετάφραση του τίτλου σε εικόνα. Δηλαδή η, σχεδόν παιδική, απεικόνιση των τεσσάρων (?!) μορφών αγάπης με τέσσερις καρδιές που γράφουν LOVE στο κέντρο, εν μέσω άλλων λέξεων δε με συγκινεί σε σημείο να με εντυπωσιάσει. Από κει και πέρα τα χρώματα δίνουν έναν πολύ κρύο τόνο και το κόκκινο, το χρώμα του πάθους, ενώ κάνει μια ωραία αντίθεση, φαίνεται να δίνει έμφαση στη λέξη four κι όχι στη λέξη loves. Δεν έχει και τόσα άλλα στοιχεία να σχολιάσω από τη στιγμή που σαν εξώφυλλο είναι μινιμαλιστικό στη σχεδίαση του αλλά, on the bright side, είναι πολύ ισορροπημένο από κάθε γωνία παρότι για κάποιο λόγο σχηματίζει ένα Χ με τα σβησίματα του κάθε τετραγώνου. Αρκετά όμως με το εξώφυλλο, ας περάσουμε στα δια ταύτα...

Οι τέσσερις αγάπες

Χαζεύοντας το tracklist παρατηρώ πως το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη. Ας ελπίσουμε να καταλάβουμε λίγα περισσότερα για τις τέσσερις αγάπες λοιπόν με την ακρόαση. Το Intro του δίσκου είναι η πρώτη αγάπη, δηλαδή η στοργή. Ο MeizFour εκεί μιλά για προβλήματα στην οικογένεια του και φαίνεται πως έχει χτυπήσει φλέβα γιατί τα λόγια του βγάζουν πόνο. Το Εκ του Ασφαλούς έχει sample το “Gettin’ away with it” των James, ιεροσυλία για μας τους ροκόφιλους, αλλά το προσπερνώ. Δεν βγάζω νόημα για τι πράγμα μιλάει o Meiz αλλά έχει κάτι στην ερμηνεία το οποίο με κρατάει. Ο Solmeister κάνει δυναμική εμφάνιση στο δίσκο με την ατάκα του τίτλου «Εκ του ασφαλούς παραδοθήκανε από τα δεκαπέντε σε φαλλούς» και μιλά για την εφηβεία στις μέρες μας και την μετάβαση από παιδί σε «μεγάλος». Ξεκινήσαμε δυναμικά με το πρώτο μας αγαπημένο! Μπαίνει το Lilith, ερωτικό, ατμοσφαιρικό κομμάτι αλλά με έχει χάσει στα μισά του δεύτερου κουπλέ. Είναι το πρώτο μου skip στο δίσκο και άμα συνεχίσουμε την κλάψα, πιθανότατα όχι το τελευταίο.

Μπαίνει το δεύτερο μέρος του ομώνυμου με τίτλο Phileo, το οποίο με μπερδεύει, γιατί είναι άσκοπο κράξιμο για τη ζωή στο δρόμο, με ατάκες όπως «πορνεία, δήθεν αλητεία» ενώ υποτίθεται πως έπρεπε να μιλάει για τη δεύτερη μορφή αγάπης. Αυτού του είδους η αποτυχημένη κοινωνική κριτική μου θυμίζει Ασσόδυο και το χέρι μου πάει μηχανικά στο skip. Πήρε άσχημη τροπή ο δίσκος, αλλά βλέπω Καββαδία παρακάτω... Το Καραντί λοιπόν, αγαπημένο sample από τη μελοποίηση των Ξέμπαρκων, αλλά το κουπλέ του Meiz ενώ δεν είναι άσχημο, θυσιάζει για άλλη μια φορά το νόημα στο βωμό της ομοιοκαταληξίας και δεν κάνει καμία αναφορά στον Καββαδία μέχρι το ρεφρέν που είναι αυτούσιοι στίχοι από το ομώνυμο ποίημα. Το κουπλέ του Solmeister από την άλλη έχει αρκετές αναφορές σε ποιήματα του Καββαδία εμπλουτισμένες με προσωπικές πινελιές και με κερδίζει. Συγκινητικό κομμάτι και διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα, προσθήκη στη λίστα των αγαπημένων. Τώρα περνάμε στο Δύο Λέξεις που προσωπικά με μελαγχολεί από τη μελωδία και μόνο. Μισό να πιάσω ένα ξυραφάκι και συνεχίζουμε... Πέρα από την πλάκα σαν ερωτικό, ως τώρα, υπερτερεί του Lilith και το breakdown μετά το ρεφρέν έχει ψυχή. Ο δίσκος μας δείχνει πάλι το καλό του πρόσωπο! Τι θέλω και μιλάω; Η τρίτη αγάπη a.k.a. Agape είναι κι αυτή άσκοπο κράξιμο σε κάποιον κολλητό με Ασσόδυο βρισίδια οπότε skip και πίσω στην πραγματικότητα. Το Ουτοπία περνάει θετικά μηνύματα και είναι μια ευχάριστη ηλιαχτίδα στη μαυρίλα του δίσκου, αλλά το beat είναι απαράδεκτο. Είναι το μόνο ελαφρώς πιο χαρωπό κομμάτι και παρατηρώ πως είναι και το μικρότερο του δίσκου. Ειρωνεία? Επιστρέφουμε στη σκοτεινιά λοιπόν με sample από Anastacia και πάλι έρωτας και κλάψα. Everything burns, ασυνάρτητα παράπονα για την γκόμενα που έφυγε και ψευδοροκ sample… Έχει τέσσερα γράμματα και με βγάζει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκομαι, αρχίζει από S και τελειώνει σε Kip. Αδιέξοδο όμως...

Το επόμενο κομμάτι το Αντίο είναι ακόμα πιο αργό και πιο υποτονικό από το Everything Burns. Ω Θεέ μου, νιώθω χαμένος στη χώρα των δακρύων. Μέχρι να μπει το ρεφρέν με έχει πάρει ο ύπνος. Κουραστική ερωτική εξομολόγηση, αν ήμουν η γκόμενα θα είχα ανοίξει τηλεόραση. Φτάνουμε στο outro που μαντέψτε τι θεματολογία έχει. Κοντά πέσατε, αυτή τη φορά αντί για κλάψα, ο MeizFour έχει μαλώσει με τον έρωτα και τον βρίζει. Πέρναμε στα bonus tracks και συγκεκριμένα στο Τελευταίο Σ’ Αγαπώ που τα ξαναβρίσκουν με τον έρωτα και έχουμε πάλι κλάματα. Εσύ φταις που σ’ αγαπάω και τώρα με άφησες και γύυυυρισε, σου λέω γύυυυυρισε. Δεν είναι άσχημο το κομματάκι, απλά δεν αντέχουμε όλοι τόση συμπυκνωμένη καψούρα ρε παιδάκι μου. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκεύη του Where’d you go του Fort Minor με τρίτη και φαρμακερή συμμετοχή από Solmeister. Ξέρω πως αγωνιάτε για να κράξω, αλλά δε θα σας κάνω το χατήρι γιατί το εν λόγω beat είναι πιο εύπεπτο από τη σκοτεινιά που επικρατούσε ως τώρα στην καψούρα και ο Sol κάπως σπάει τη μονοτονία. Τέλος, σεβασμό αξίζει το skitάκι που έχει μέσα ο φάκελος, παρότι δεν αναφέρεται στην tracklist, το οποίο είναι το αντικαταθλιπτικό χαπάκι που πρέπει να πάρει κανείς μετά την ακρόαση του δίσκου για να συνέλθει από την διπολική διαταραχή.

Tracklist

1. The Four Loves (Intro - Storge)
2. Εκ του Ασφαλούς ft. Solmeister
3. Lilith
4. The Four Loves (Interlude - Phileo)
5. Το Καραντί ft. Solmeister
6. Δύο Λέξεις
7. The Four Loves (Interlude II - Agape)
8. Ουτοπία
9. Everything Burns
10. Αντίο
11. The Four Loves (Outro - Eros)
12. Το Τελευταίο Σ’ Αγαπώ
13. Where’d You Go (Re-Interpreted) ft. Solmeister

Αγαπημένα: Εκ του Ασφαλούς, Το Καραντί, Δύο Λέξεις

Η πέμπτη αγάπη

Το CD αυτό σαν ολοκληρωμένη δουλειά είναι αξιοπρεπές αλλά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Έχει κομμάτια που σα μονάδες θα μπορούσαν να κάνουν θραύση στα κινητά των κοριτσιών που πρόπερσι ακούγανε Sanjuro αλλά όταν τα βάλεις μαζί καταντά εξαιρετικά μονότονο. Παρόμοια θεματολογία σε όλα τα τραγούδια, με εμφανές αποκορύφωμα τα πέντε τελευταία κομμάτια που είναι όλα καψούρα. Ο δίσκος δεν ισορροπεί και το ερωτικό στοιχείο κυριαρχεί, θα τολμούσα να πω και μονοπωλεί, κάτι το οποίο από ένα σημείο κι έπειτα γίνεται εξαιρετικά φορτικό. Από feats είχαμε μόνο τον Solmeister ο οποίος ήταν μια ευχάριστη νότα αλλαγής στα κομμάτια παρότι υπερτερούσε, λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας πιθανώς, του νεοελθόντος MeizFour και ίσως τον επισκίαζε, αντί να τον τονίσει. Ο δίσκος σίγουρα αξίζει μια ακρόαση και αν σε πετυχαίνω σε περίοδο που τα πράγματα με την έτσι σου δεν πάνε τόσο καλά, μια κούτα χαρτομάντιλα και μια ακρόαση απ’ την αρχή ως το τέλος είναι ότι πρέπει.