Sage Francis - Li(f)e

Εισαγωγή

Πολλοί καλλιτέχνες ξεφεύγουν από τον κλασσικό σκληρό ήχο του hip-hop. Πειραματίζονται με νέους ήχους, style, στίχους, συμμετοχές κ.ο.κ. Παράδειγμα ο Kanye West και ακόμα πιο πρόσφατο δείγμα ο B.Ο.B. Όμως οι σκληροπυρηνικοί ακροατές έχουν δημιουργήσει μια εξίσωση ότι "εναλλακτικός ήχος= μη- ποιοτικός". Ο Sage Francis έρχεται με το "Li(f)e" να αποδείξει το αντίθετο. Μας δείχνει σαφέστατα ότι μπορεί να βγει ένα καλό alternative CD.

Ο Δίσκος

Ο Sage αποφάσισε να κυκλοφορήσει δυο promotional songs. Το πρώτο με τίτλο "Slow" το οποίο όταν το ακούς λες: "Χμμμ... τι έχουμε εδώ; Ενδιαφέρον!". Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν ωραίο. Στο δεύτερο single επονομαζόμενο "The Best of Times" είδαμε ότι υπήρξε μια ανταπόκριση που δεν υπήρχε στο πρώτο κομμάτι και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο σπρώξιμο. Κατάφερε να κατακτήσει την εικοστή όγδοη θέση στην κατηγορία "UK iTunes Alternative Song Chart". Όπως ήταν λογικό επίσπευσε να το βγάλει. Έτσι λοιπόν στις 11 Μαΐου κυκλοφόρησε από την Anti-Records το "Li(F)e". Ένα δυναμικό CD που αποτελείται από 12 εύθυμα κομμάτια. Η θεματολογία βρίσκεται ανάμεσα στο κοινωνικό με δυναμικό worldplay και "σαρδόνιο χιούμορ" όπως λέει και ο ίδιος. Προσπάθησε, όπως δήλωσε, να μας κάνει να αναρωτηθούμε "τι είναι αυτό το ψέμα που ονομάζουμε ζωή και σε τι είδους παραίσθηση ζούμε".

Στα 12 tracks του δίσκου συμμετείχαν, είτε γραπτώς είτε ερμηνευτικά, οι Califone, Mark Linkous, Jason Lytle, Chris Walla, Tim Fite, Calexico, DeVotchKa, Yann Tiersen και ο Καναδέζος Buck 65. Οι συμμετοχές ανήκουν στο φάσμα της Rock και συγκεκριμένα από την indie μεριά του. Διακρίνεται εύκολα αυτό το στοιχείο στον δίσκο, αφού στον παραγωγικό τομέα ήταν υπεύθυνος ο Brian Deck(γνωστός για τις δουλειές του με Modest Mouse, Califone και Iron & Wine).

Το mood του δισκίου ήταν χαρούμενο από ακουστικής μεριάς με αρκετά ωραίο στίχο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Love the lie" που θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι που αντικατοπτρίζει το βασικό νόημα του album. Βέβαια είχαμε και πιο down κομμάτια, όπως το "Little Hoodini" στο οποίο προσπαθεί να κάνει ένα storytelling. Και λέω προσπαθεί καθώς ίσως να μην το κατάφερε αφήνοντας κενά στο νόημα, κάτι που κάνει και στο "I Was A Zero" που εν τέλη έκανε ένα αρκετά δυσνόητο κομμάτι με αποτέλεσμα να μην μπορείς να καταλάβεις τι θέλει να σου πει.

Τελικά

Συνοψίζοντας, το δισκίο δεν ήταν τίποτα το special αλλά πέτυχε τον σκοπό του. Όταν τελειώσει η ακρόαση βγάζει το συμπέρασμα ότι, ναι μεν δεν ήταν σαν τον προηγούμενο δίσκο του, αλλά είναι ένα album που σε κρατάει και σε κάνει να μην θέλεις να πατήσεις next. Αν πρέπει να κρατήσεις κάτι τότε είναι αυτό που λέει ο Sage σε ένα κομμάτι του, που εμπνεύστηκε και τον τίτλο του cd: "Life is just a lie with an F in it, and death is definite."

Κομμάτια που ξεχώρισαν: "The Best of Times", "Love the Lie", "Three Sheets to the Wind"

Tracklist & Εξώφυλλο

1. Little Houdini
2. Three Sheets to the Wind
3. I Was Zero
4. Slow Man
5. Diamonds and Pearls
6. Polterzeitgeitz
7. The Baby Stays
8. 16 Years
9. Worry Not
10. London Bridge
11. Love the Lie
12. The Best of Times