DMC Interview & Live Report

… It was the night of the REAL hip hop …

Τόσος καιρός, τόσες συναυλίες, τόσες συνεντεύξεις… 2 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα ήταν όλος ο χρόνος που κατάφερα να ξεκλέψω από τον Darryl D.M.C. McDaniels. Δεν έχω υπάρξει πιο ευγνώμων για συνέντευξη, όσο γι’ αυτά τα 2μισι λεπτά. Και πηγαίνω στοίχημα, πως οποιοσδήποτε βρισκόταν στη θέση μου και τον κοιτούσε στα μάτια τη στιγμή που απαντούσε στις 3 ερωτήσεις (που ίσα ίσα πρόλαβα να του κάνω), δε θα ξανά έβλεπε το hip hop με τον ίδιο τρόπο.

Ο D.M.C. είναι ο άνθρωπος που έζησε το hip hop στα καλύτερά του, σε μια εποχή που η μουσική είχε νόημα και ο στοίχος ρυθμό. Στη σκηνή αυτής της κουλτούρας, είναι κάτι ανώτερο των MCs, είναι πραγματικός καλλιτέχνης με μουσική ψυχή. Οι Run-D.M.C., καθήλωσαν στους ρυθμούς του hip hop κάθε ακροατή, έκαναν μερικές από τις πιο επικές συνεργασίες, και φυσικά, πρόσθεσαν μια αξεπέραστη πινελιά στους νόμους του απόλυτου style.

Παραπάνω από 20 χρόνια μετά, και ύστερα από πολλές άσχημες στιγμές στην πορεία του (αλκοολισμός, κατάθλιψη και μια αρρώστια στις φωνητικές χορδές) ο D.M.C., βρέθηκε στην Αθήνα, για ένα live, που σίγουρα σε πολλούς φάνηκε σαν όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Την πρώτη στιγμή που τον είδα από κοντά, δε μου θύμιζε σε τίποτα τους βαρύγδουπους hip-hopers. Στην εμφάνιση του και στους τρόπους του, δεν είχε τίποτα που να θύμιζε το γνωστό ‘νταβατζιλίκι’ που διακατέχει τους περισσότερους μεγάλους hip hop καλλιτέχνες. Αντιθέτως, είχε μια τρομερά θετική και γλυκιά αύρα. Την αύρα ενός μεγαλύτερου, σοφού ανθρώπου, που με τα πράγματα που έχει να πει, σε διδάσκει να γίνεις κι εσύ λίγο καλύτερος άνθρωπος στο κόσμο σου. Λίγο πριν βγει στη σκηνή, ο D.M.C., είπε πως το hip hop κάποτε ήταν μόνο για όσα θες να περάσεις στους γύρω σου, για όσα θέλεις να πεις από μέσα σου, και όχι για το πόσες πωλήσεις θα καταφέρεις να κάνεις. Κι αυτά που έλεγες, ήθελες να δίνουν κίνητρο στους ανθρώπους, να τους βγάζουν από την αδράνεια, να κάνουν αυτούς που σε ακούνε να θέλουν να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους και να κινητοποιηθούν ώστε να ομορφύνουν τον περίγυρο τους. Αυτό ήταν το hip hop. Καθαρό, δυναμικό, γεμάτο αυτοπεποίθηση.

Λίγο πιο πίσω, ο dj του –άλλος γλυκύτατος τύπος- μου χαμογελούσε με μεγάλη χαρά και με έκανε να νιώθω πολύ βολικά που βρισκόμουν ανάμεσά τους. Τη στιγμή που ο χρόνος και η διοργάνωση μας πίεζαν να τελειώσουμε για να ξεκινήσει η συναυλία, ο D.M.C. –ευγενέστατος- ρώτησε αν έχουν τελειώσει όλοι όσοι θέλουν να του πάρουν συνέντευξη (παρ’ όλο που ήδη τον είχαν αρπάξει και τον κατεύθυναν προς τη σκηνή), και κοντοστάθηκε τη στιγμή που με είδε να τρέχω από πίσω του με αγωνία. Αγνόησε τους ανθρώπους του που επέμεναν να βγει έξω, και μου χάρισε λίγα λόγια, τα οποία προφανώς θα δείτε στο τέλος.

On stage, o D.M.C. είχε 100% επικοινωνία με το κοινό. Ενδιάμεσα από κάθε κομμάτι έκανε καταθέσεις ψυχής για τα χρόνια του στο hip hop "Ι’ve been rocking on this microphone for 30 years". O dj έκανε τα τρελά του, κάνοντας scratch φορώντας ένα παπούτσι Αdidas στο χέρι, και συνεχίζοντας με τη μύτη του (όπως τουλάχιστον φαινόταν από την δική μου οπτική γωνία). Στο κομμάτι Mary Mary, ο D.M.C. ξεκίνησε ρωτώντας τις τριγύρω κοπέλες τα ονόματά τους, και στα τελευταία κομμάτια του live, ξεσήκωσε τα κορίτσια και τα ανέβασε στη σκηνή μαζί του για να δώσουν χορευτικό ρυθμό, κάτι το οποίο δεν έχω ξαναδεί σε live ξένου καλλιτέχνη. Φυσικά δεν έλειψε ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας, κορυφαία κομμάτια όπως το ‘It’s tricky’, το ‘My Adidas’ και ένα remix του Black Betty, ενώ το αποκορύφωμα ήρθε με τα κομμάτια ‘It’s like that’ και ‘Walk this way’. Μετά από πολύ ιδρώτα και πολλά κορδόνια Adidas στον αέρα, ο D.M.C. αποχώρησε…

"I love you all, I appreciate that you all came here tonight and you showed that Greece knows hip hop!">

Και ιδού τα λόγια του:

— Πιστεύετε ότι το hip hop έχει όριο ηλικίας;

Το Hip hop δεν θα έχει ποτέ όριο ηλικίας! Θα ρωτούσαμε τον Eric Clapton ‘μήπως είσαι πολύ μεγάλος για να παίζεις κιθάρα;’ Θα λέγαμε ποτέ στον Steve Tyler ‘man you can’t walk this way any more’; Και η μεγαλύτερη ερώτηση είναι, θα έλεγε ποτέ κανείς στους Stones να σταματήσουν; Όχι! Και η ομορφιά των Rolling Stones, είναι πως ακόμα και όταν θα είναι νεκροί, θα τους τραβήξουμε από τους τάφους τους και θα τους βάλουμε πίσω στη σκηνή! ‘coz they still can rock n’roll!’ Ο Mick Jagger, κάνει το ίδιο πράγμα που έκανε από τότε που ήτανε 12 ετών κλεισμένος σ’ ένα υπόγειο. Έτσι και στο hip hop δεν θα υπάρξει ποτέ όριο ηλικίας. Στην πραγματικότητα, όσο πιο πολύ κάνεις hip hop τόσο πιο καλός γίνεσαι. Ο λόγος που μερικοί αποσύρονται, είναι επειδή ήταν ψεύτικοι σ’ όλη τους τη πορεία. Το παίζανε. Και δε μπορούνε να στηρίξουν την κουλτούρα αυτή.

— Σου λείπουν οι oldschool καιροί;

Όχι δεν μου λείπει το oldschools γιατί είμαι το oldschool! Το πρόβλημα με το oldschool, είναι πως το Mtv και άλλα κανάλια, δε το προβάλλουν πια για να το βλέπουνε τα νέα παιδιά. Πριν μερικούς μήνες είδα τον Daddy Kane, και ο De La Soul αυτή τη στιγμή είναι σε παγκόσμια περιοδεία! Οι Public Enemy μόλις περάσανε από 25 πόλεις και ο Guru εξακολουθεί να βρίσκετε σε tour! Θα ήταν υπέροχο αν το Mtv έπαιρνε τις κάμερές του και τους ακολουθούσε σε όλες αυτές τις συναυλίες, γιατί έτσι και όλα αυτά τα παιδιά θα βλέπανε ότι το hip hop μεγαλώνει! Δεν φτάνεις σε ένα σημείο που λες, είμαι 30 χρονών δε μπορώ να κάνω πια hip hop. Με τον ίδιο τρόπο που λέμε ότι κάτι είναι κλασικό –κλασσικό ροκ- και με αυτόν τον όρο εννοούμε πως κάτι είναι καλύτερο από οτιδήποτε βγήκε μετά από αυτό, και θα είναι καλύτερο για πάντα!! έτσι είναι και με το oldschool. Oldschool δεν σημαίνει παλιό. Ορίζετε ως το καλύτερο hip hop για την αιωνιότητα! Και μετά από αυτήν την περίοδο, τα υπόλοιπα δεν σημαίνουν τίποτα!

— Καταφέρατε με μεγάλη επιτυχία να αναμίξετε το hip hop με την ροκ και τελικά καταξιωθήκατε στο rock n roll hall of fame! Πως νιώθεις γι’ αυτό;

Αυτό ήταν κάτι τεράστιο! Γιατί σε όλη μας την καριέρα, ακούγαμε πως η ραπ είναι μια μόδα, κάτι περαστικό, πως δεν είναι αληθινή μουσική επειδή κλέβει samples. Όμως ο Grandmaster Flash, οι Beastie Boys, και φυσικά οι Run-D.M.C., είναι απόδειξη ότι ο κόσμος αποδέχεται το αληθινό, καλό hip hop. Δε μιλάω για όλο αυτό το αρνητικό hip hop που απλά πούλαγε εκατομμύρια αντίτυπα, μιλάω για κομμάτια τα οποία κατάφεραν να αλλάξουν τις ζωές τους κόσμου! Και το κοινό άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το hip hop είναι ικανό να το κάνει αυτό. Και αυτό είναι ότι πιο σημαντικό για το hip hop!

Ο D.M.C. λοιπόν, όπως είπα και στην αρχή, είναι πραγματικός καλλιτέχνης. Και οραματιστής. Και είναι άξιος να εκπροσωπεί μια κουλτούρα η οποία έφτασε σήμερα να λέγετε hip hop βασισμένη σε μουσική παιδεία, βιώματα και ανησυχίες Αφρο-Αμερικανών, οι οποίοι αιώνες πριν προσπαθούσαν να φτιάξουν κάτι καλύτερο. Άξιος προγόνων του, όπως η Maya Angelou ή η Harriet Tubman που περνούσαν από την ποίηση και τα όνειρά τους μηνύματα για να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να σταματήσει να μισεί.

Για μένα λοιπόν, τα λόγια του D.M.C., είτε στο μαγνητοφωνάκι μου, είτε ως αναμνήσεις από αυτά που παρέδωσε στις υπόλοιπες συνεντεύξεις, με έβαλαν στο τρυπάκι του πόνου που έβγαζε για τις αλλαγές που ήλθαν στη μουσική αυτή. Γιατί τόσο μίσος; Γιατί όλα τόσο μάταια και μαύρα; Αυτό επανέλαβε ξανά και ξανά. Και όσοι ακούτε πάνω από δεκαετία hip hop, αυτό θέλατε; Να δείτε τον καθένα να ραπάρει για το πόσο σκληρός τύπος είναι, πόσο περήφανος είναι που έγινε καθίκι, πόσα λεφτά βγάζει και πως κατάφερε όλοι να του δίνουν το σεβασμό από φόβο; Αυτό ήθελαν να μας μάθουν οι πρωτοπόροι του είδους; Ή μήπως κληρονομιά των MCs είναι το ποιος θα καταφέρει να βρίσει τον άλλο περισσότερο;

"…Run D.M.C. showed me how to walk this way…"

Photo Report

Photos by: Spyros Hound