Μc Ανεμιστήρας - Πιανίστας σε μπουρδέλο

Εισαγωγή

Πολλοί μιλούν για το νέο αίμα του Ελληνικού hip-hop, και πολλοί παρατηρούν ότι πολλά από τα σημερινά θεωρούμενα νέα ταλέντα πατούν στα βήματα των παλιών με την κακή έννοια, αναμασώντας με μικρές παραλλαγές χιλιοειπωμένες ατάκες, με παρόμοιες τοποθετήσεις και ύφος, που λογικό είναι να καταντά κουραστικό. Μολαταύτα, αν παραμερίσεις τις περιπτώσεις αυτές, θα βρεις, όλο και κάποιον νέο καλλιτέχνη με φιλοδοξίες. Που θα προσπαθεί να δώσει κάτι φρέσκο και διαφορετικό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αμελεί είτε θα απορρίπτει το παρελθόν. Άλλο ο επηρεασμός και άλλο η αντιγραφή. Άλλωστε, δημιουργία στη μουσική και στην τέχνη γενικότερα υφίσταται όταν υπερβαίνεις τα πεπατημένα. Στη προκειμένη περίπτωση, ο λόγος γίνεται για τον Mc Ανεμιστήρα (μη σας ξεγελάει το όνομα!), και το πρώτο του solo που φέρει τον τίτλο «Πιανίστας σε μπουρδέλο»

Ο Δίσκος

Δε θα αργήσετε να διαπιστώσετε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άρτιο Mc. Στιχουργικά, το album είναι ένα κράμα κοινωνικού και πολιτικού δίσκου. Συγκεκριμένα, θα συναντήσετε μέσα σε αυτό το γενικό προσδιορισμό ειδικότερα μίγματα σάτιρας, σαρκασμού, στοχασμό πολιτικών θέσεων και καταστάσεων. Σκέψη που αφορά, σχολιάζει και κριτικάρει κοινωνικά θέματα, μέσα από το πλαίσιο της ελεύθερης γνώμης και έκφρασης, πάντα με πνεύμα οξύ. Το παραπάνω γίνεται με τρόπο άμεσο, ευφράδεια και έξυπνες ατάκες/τοποθετήσεις. Όπως είπε και ο ίδιος, το θέμα δεν είναι απαραίτητα το άκουσμα ενός πολιτικά ορθού δίσκου (που φιλοδοξεί να διαβάζεται ως ευαγγέλιο), αλλά το να κάτσουμε και να ακούσουμε τι έχει να πει. Και έχει να πει πολλά. Το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια της δουλειάς του εφόσον δώσουμε βάση στον λόγο, και αφεθούμε στον συνδυασμό ήχων και στίχων, παρακολουθώντας ουσιαστικά, και όχι απλώς ακούγοντας. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις λέξεων και φράσεων, πράγμα το όποιο καθίσταται αρνητικό, αν και ελάχιστα σημαντικό μειονέκτημα, αφού δε γίνεται ενοχλητικό.

Όσο για το ερμηνευτικό μέρος, ο Μc Ανεμιστήρας ραπαρει αρκετά ικανοποιητικά, με μερικά παιχνίδια που και που, συνεπώς δε κουράζει. Η χροιά του –μιας και οι απόψεις σε αυτό το τομέα χαρακτηρίζονται ιδιαίτερα υποκειμενικές- ενδέχεται πιθανώς να είναι από ευχάριστη/υποφερτή για κάποιους, έως όμορφη για άλλους. Προσωπικά θα έβαζα την άποψη μου κάπου στη μέση αυτού του προσδιορισμού. Αν κάτι χρειάζεται βελτίωση στην εκτέλεση είναι η άρθρωση, διότι μερικές λέξεις ή φράσεις ανά περιόδους δεν ακούγονται επαρκώς καθαρά. Επιπροσθέτως, παρόντα είναι και λίγα φαλτσάκια.

Στο solo συμμετέχουν η Δέσποινα με ένα παραμύθι της κατά την έναρξη και η Ρία με ρεφρέν στο κομμάτι «Ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις». Ακόμη, στο κομμάτι «το σημάδι τις ντροπής» η μουσική είναι live ηχογραφημένη και παιγμένη από το ροκ συγκρότημα Ελεύθερη Πτώση, ενώ στο τραγούδι «Δεν κρατιέμαι» παίζουν κιθάρες οι Σωκράτης και Ντίνος. Επιπλέον το instrumental στο «Καλομοιράκι σ’ αγαπώ» είναι από το κομμάτι του KRS-ONE, “Mcs act like they don’t know». Τις υπόλοιπες παραγωγές επιμελήθηκε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας samples αλλά και συνθέτοντας μελωδίες, και οφείλω να τονίσω ότι έκανε καλή δουλεία σε όλες ανεξαιρέτως. Δεν έχουν ούτε «βαρύ» ούτε «ελαφρύ» τόνο, αλλά παρουσιάζουν ενδιαφέρον έχοντας αρμονία, με καλαίσθητα synths και μερικές φορές απολαυστικό μπάσο, με ηχητικά δείγματα από πιάνο και έγχορδα (σε 1-2 περιπτώσεις). Με αλλά λόγια, τα beats είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του ερμηνευτή. Θα συναντήσετε ακόμη μια παραγωγή με ρεγκε επιρροή (με σατιρικό και κωμικό στίχο). Συνολικά περιέχονται 20 κομμάτια. Το artwork, παρότι εξυπηρετικό σαν ιδέα, θα μπορούσε να είναι σαφώς πιο προσεγμένο.

Τελικά

Συμπερασματικά, μέσα από το ταλέντο της πολυδιάστατης και βαθιάς προσωπικότητας του Ανεμιστήρα που ξεδιπλώνεται κατά την ακρόαση του δίσκου, εμφανίζεται ένα φρέσκο, αξιόλογο και ελπιδοφόρο αποτέλεσμα. Μπορεί να μη του λείπουν τα ψεγάδια, αλλά σχεδόν εξαλείφονται τα μειονεκτήματα του μέσω των σημαντικότερων και ισχυρότερων θετικών του στοιχείων. Δεν θα ακούσετε μια «έμμεση» ανασκόπηση παλαιότερων έργων ιστορικών συγκροτημάτων. Αντιθέτως συναντούμε την άποψη, τις πεποιθήσεις και τους προβληματισμούς ενός νέου καλλιτέχνη που μπορεί να σταθεί και μόνος στα πόδια του, που επηρεάζεται χωρίς να ξεπατικώνει. Όσοι βιαστούν να κρίνουν από το ψευδώνυμο θα κάνουν μεγάλο λάθος, όντας προκατειλημμένοι, άλλωστε και αυτό δεν είναι επιλεγμένο για τυχαίους λόγους (ρωτήστε εκείνον γιατί). Καθόλου παραδόξως, για όσους γνώριζαν και είχαν ακούσει ένα μέρος του υλικού του, πρόκειται περί ενός αξιέπαινου album, χορταστικού, με 20 τραγούδια που δύσκολα θα «skipαριστουν» αφού καθένα έχει κάτι να πει, δίχως να υστερεί σε κάτι η μουσική του επένδυση. Από τις καλύτερες προσπάθειες τις φετινής χρονιάς έως τώρα, και λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι είναι η πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια του εν λόγω mc, τα καλύτερα έρχονται.

Tracklist & Εξώφυλλο