Evnus - The Return of the anti-hero

Ωωω, έπρεπε να κάνω τεμπελιές. Μετά την «Συνύπαρξη», μετά από 2,5 χρόνια κάθε βράδυ «Διαστημόπλοιο» και ξενύχτι αλλά και άλλες προσωπικές περιπέτειες, η φάτσα μου είχε πάρει κλίση αλά φρέντι κρούγκερ, η φωνή δεν έβγαινε με τίποτε και ο οργανισμός μου μου την έλεγε συνεχώς εκ των έσω:…χαλάρωσε λίγο μαλάκα Μήτσο…ξεκουράσου…κοιμήσου νύχτα για αλλαγή Μήτσο..πήγαινε μια βόλτα χωρίς να σκέφτεσαι τι θα παίξεις το βράδυ…ξέχνα τα όλα για λίγο Μήτσο…

Και όπερ εγένετο. Πήγα διακοπές (θα πάω κι άλλες), μ’ αρέσουν οι διακοπές, το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Ξαναάραξα με τους πιτσιρικάδες μου (έχω γίνει ειδικός στα pokemon), ξαναβρήκα τους φίλους μου γύρω από τραπέζια με τσικουδιές και μεζέδες, άκουσα καινούργιες μουσικές, έβαλα φιλετάκια στα μάγουλα και αγγουράκια στα μάτια και τέλος παραλίγο να το ρίξω στον διαλογισμό και την yoga.

Και να’μαι, φρεσκαδούρα, με μαγουλάκι για τσίμπημα και ένα μικρό μπυροπροκοίλιο που μάλλον πρέπει να το χάσω γιατί λαχανιάζω εύκολα και δεν γουστάρω. Έκανα και τον απολογισμό μου: 3 cdάκια, 2 cd singles, διάφορες συμμετοχές (π.χ. Weird feat Evnus - Το Φιστίκι), λίγες συναυλίες και οι 2 συλλογές που επιμελήθηκα (Διαστημόπλοιο & Nu Hop). Λίγα είναι, αλλά με την παράλληλη εργασία και την ανατροφή των 2 τσογλανακίων μου, τελικά μου φαίνονται μια χαρά.

Ααα και η εκπομπή φυσικά, το «Διαστημόπλοιο».Θέλω να σας πω σχετικά με αυτό. Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτικός και ειλικρινής γιατί με την διπλωματία χάνεις χρόνο και η άμεση αλήθεια ως γνωστόν ανταμείβει καλά. Πρέπει κατ’αρχήν να σας πω ότι πέρασα πολύ καλά με το «Διαστημόπλοιο» και ελπίζω να περάσω και καλύτερα. Όταν ξεκίνησε η εκπομπή γύρω στο 2003, ο Atlantis είχε κρυφτεί και εξέπεμπε ως «Μαχητής» έχοντας χάσει την αίγλη και τον κόσμο που είχε ως το 2000 (λόγω των γνωστών προβλημάτων αδειοδότησης), το Mad έπαιζε που και που στα χαμένα κανά ελληνικό clip και ο Nivo δεν έπαιζε τότε ελληνικά στο Streetbeat. Ο μόνος mediaκος οργανισμός που κρατούσε την ελληνική σκηνή σε μια συνοχή ήταν το hiphop.gr (άντε και το newstyle για πολύ λίγο όμως). Στο ραδιόφωνο κατά τ’ άλλα τίποτα. Φυσικά και θα έκανα ό,τι δεν έκανε κανείς άλλος (συνήθως τα υπόλοιπα μου φαίνονται βαρετά). Προσπαθούσα στον τότε ενημερωτικό Planet για 2 χρόνια να πάρω την εκπομπή αλλά ως γνωστόν το hip hop και τα media έχουν μια ιδιαίτερα σφιχτοκούραδη σχέση. Όταν μιλάς για το ελληνικό rap σε ανθρώπους των media αλλά και αντίστροφα, βλέπεις να σχηματίζεται στα πρόσωπα των ανθρώπων μια σαν ψιλοκινέζικη δυσκοίλια γκριμάτσα (ο Frozen με καταλαβαίνει σίγουρα).

Αλλά ee Nike, I just did it. Πήρα τελικά την εκπομπή στη ζώνη του λυκόφωτος τότε 2-5 το ξημέρωμα (αν έχουν τον Θεό τους). Κύριος σκοπός μου ήταν να αναδείξω έναν κόσμο που κανείς δεν μίλαγε γι’ αυτόν. Μια ολόκληρη μουσική σκηνή που έβραζε από ενέργεια και δημιουργικότητα δεν εκφραζόταν πουθενά σχεδόν στο ραδιόφωνο και γενικά στα media. Όσο μπόρεσα το άλλαξα αυτό. Τους γνώρισα σχεδόν όλους. Πήρα συνέντευξη από ήδη αναγνωρισμένους καλλιτέχνες αλλά και από κάποιους άλλους που παρά το ταλέντο τους, άλλοι θα τους έστελναν για τυρόπιτες και τσιγάρα. Δεν έκραξα κανέναν και ποτέ. Μου άρεσαν τα κομμάτια σου; Κοπάναγα. Δεν μου άρεσαν; Δεν έπαιζα και δεν ασχολιόμουν. Καλό θα σου έκανα, κακό ποτέ. Ήμουν μες το χορό αλλά ταυτόχρονα φαινόμουν και κριτική επιτροπή και αυτή την μορφή εξουσίας που είχα δεν την εκμεταλλεύτηκα ποτέ. Θα ήταν ανήθικο, άνισο και μαλακία. Αντ’αυτού ανέχτηκα διάφορες παπαριές από διάφορα βλήματα και μικρού και μεγάλου βεληνεκούς. Δεν με ένοιαζε όμως. Αντιμετώπιζα αυτές τις παιδικές rap ασθένειες με την ίδια υπομονή που αντιμετωπίζω τις βλακείες που κάνουν οι πιτσιρικάδες μου (δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ μοιάζουν οι καυγάδες των υιών μου με τα diss, είναι για γέλια).

Μην παρεξηγηθώ όμως. Ούτε πατέρας της φάσης είμαι, ούτε κουνιάδος, ούτε μπατζανάκης, ούτε συννυφάδα. Απλά είχα αποθέματα υπομονής και ανεκτικότητας. Επίσης η δική μου σύγκριση, ανταγωνιστικότητα, τσαμπουκάς, αφορούσε και αφορά την δουλειά μου, το ραδιόφωνο. Ποτέ δεν έχω δει ανταγωνιστικά τον οποιοδήποτε mc. Και ακόμα έτσι είμαι και αν κάποιος θέλει να αναμετρηθεί μαζί μου να έρθει να κάνουμε ραδιόφωνο και να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Αυτό που ήθελα, το έκανα. Διέδωσα τον ΛΟΓΟ του hip hop και όχι τον ψευτοgangsta αυτισμό του. Έπαιξα ωραία ελληνικά, γνωστά και μη, κομμάτια δίπλα σε ξένα φτασμένα και τους έδωσα λίγο παραπάνω κύρος. Το επέκτεινα ως άμεσο καλλιτεχνικό λόγο και μάλιστα της επόμενης γενιάς και όχι ως καικαλανταβατζηλίδικο αυνανισμό. Ήταν ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας και δεν ανεχόμουν το ότι δεν έπαιζε στα fm. Κρατούσαν ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας μας στο σκοτάδι και θα σκαγα αν δεν έβγαινε στον αέρα. Και τέλος βοήθησα και την (τότε) παλιά και την νέα σκηνή και όχι μόνο την αφεντομουτσουνάρα μου κρατώντας το ψηλά όπως πολλοί γνωστοί μου παρτάκηδες εγωιστές που νοιάζονται μόνο για τις rap καριέρες τους και τα ποζεράδικα μούτρα τους (ποζέρια στο μεταξύ δεν έχει μόνο το εμπορικό μέρος της σκηνής αλλά και το underground). Δεν ζήτησα ποτέ αντάλλαγμα και από κανέναν. Δεν έφτιαξα κλίκα, δεν είχα αυλή και ευνοούμενους. Μου φαινόταν τραγικό λάθος αλλά και αθεράπευτα κλισέ. Άσε που δεν κοπαδιάζω εύκολα. Δεν άφησα κανέναν να μου γλύψει τ’αρχίδια. Παίρνει χρόνο και δεν έχω. Άσε που αν αφήνεις κάποιον να σε γλύφει στο τέλος θα σε δαγκώσει κιόλας.

Πέρναγε ο καιρός, περνούσαν οι καλλιτέχνες, περνούσαμε γαμάτα και έφευγαν. Έρχονταν άλλοι, τους άκουγαν οι προηγούμενοι τους έκραζαν, μαζί και μένα. Έγινα η μητέρα Τερέζα του ελληνικού rap,επειδή αν μου άρεσε το κομμάτι σου το έπαιζα και βοηθούσα άπαντες όσους τηρούσαν αυτήν την προϋπόθεση. Έχτισα το όνομα μου πάνω σε άλλους. Επειδή δεν πολυγουστάρω το battle, ήμουν ο φλώρος, ο μαλθακός της φάσης (αλήθεια, το τι αγαθομουνίαση κατατρέχει κάτι σκληροραπερόνια όταν τους γνωρίζεις από κοντά, δεν φαντάζεσαι. Επειδή μου άρεσαν και άλλες μουσικές δε, δεν ήμουν αυθεντικός. Λίγο πριν σταματήσω να παίζω ελληνικό είχα καταντήσει να ακούω ελληνικό rap και να μου τα σκάει σαν κατουρημένος αλβανικός βρωμομπάφος. Ε, στο τέλος τετραγωνίστηκε ο κύκλος, μου τα έκαναν τετράγωνα και λίγο πριν μου τα σπάσουν είπα: «ώπα Μήτσο, φτάνει». Μια εποχή είχε τελειώσει. Μόλις δε τα συνειδητοποίησα όλα αυτά κατάλαβα ότι είχα πάρει και τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά άρα ήμουν στάνταρ συνυπεύθυνος στην μαλακία του όλου πράγματος.

Δεν μετανιώνω μία και για τίποτε. Από τον Μάιο ξεκινώ εκπομπές 12-2 το βράδυ στον Atlantis. Τώρα όμως τα πράγματα στην σκηνή είναι διαφορετικά και η φάση δεν χρειάζεται κανέναν Evnus για να την προωθήσει. Μια χαρά τα πάει από μόνη της από τα μπουζούκια μέχρι το Αn. Φυσικά όταν γουστάρω και μου καυλώσει θα παίζω κανά ελληνικό. Λίγα πράγματα όμως. Ξηγιέμαι εξ’ αρχής για να μην καλλιεργώ προσδοκίες. Θα παίζω μουσικές, θα λέω τις διαστημικές μαλακίες μου και θα διασκεδάζουμε παρεάκι με όποιον γουστάρει. Μέχρι εκεί. Τον ρόλο που μου απέδωσε η σκηνή τον αποποιούμαι, άλλωστε τα κίνητρα μου για ό,τι έκανα ήταν πολύ διαφορετικά απ’ ότι πιστεύουν ορισμένοι. Με κούρασε η μικροψυχία, η μικροπρέπεια, η αχαριστία ορισμένων. Με κούρασε επίσης ο ανεξάντλητος κομπασμός των mcs είτε όταν το παραγόμενο μουσικό αποτέλεσμα ήταν γαμάτο είτε όταν ήταν μια πατομούφα και μισή. Επανέρχομαι όμως, κλάνω τα ψεγάδια και σας επαναλαμβάνω ότι με τους περισσότερους πέρασα πολύ τζάμι κατά την διάρκεια των εκπομπών. Πάνε πλέον κοντά 2,5 χρόνια από τότε που σταμάτησα. Τώρα απολαμβάνω την φάση στο ποσοστό που με αφορά βέβαια. Έχω φίλους από την φάση που πίνουμε ρακές, καφέδες, ναργιλέδες, βάζουμε στοιχήματα, βριζόμαστε και γελάμε συχνά. Έχω γνωστούς από την φάση που τα λέμε αραιά και που και περνάμε και γαμώ. Έχω κι άλλους που σέβομαι και γουστάρω την δουλειά τους αλλά δεν θέλω πια νιτερέσα μαζί τους. Τέλος έχω κάποιους χεσμένους, με έχουν κι αυτοί κι όλα καλά. Η έννοια του σεβασμού επίσης πρέπει να πάρει την κανονική της μορφή. Πριν από χρόνια άκουγα κάποιους να τον απαιτούν. Τους έλεγα ότι κερδίζεται. Σήμερα σας λέω ότι ο σεβασμός οφείλει να είναι αυτονόητος είτε μιλάς με τους Public Enemy είτε μιλάς με τον Mc xlimitzoura. Αυτό τον σεβασμό δεν τον πούλησα ποτέ. Ίσως κάποιες φορές να μην τον διατήρησα απέναντι σε ορισμένους που όταν άνοιγαν το στόμα τους μου ακουγόταν σαν φεστιβάλ ατακαρισμένης παπαρδέλας.

Επίσης ευλογία για την φάση ήταν που έσκασε ο Σκαρέντζος. Γνώστης του rap, του funk, της soul αλλά πάνω απ’ όλα της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού, έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ που αφήνει ένα σαφές αποτύπωμα του ελληνόφωνου rap στις μέρες μας, αποφεύγοντας κάποιες άκρες, κάποια αφεντικά που είναι πλέον overdose για την φάση.

Μαζί με τον Frozen και με αυτό το κείμενο σας στέλνω και 3 καινούργια κομμάτια. Είπα για μία φορά να το κάνω με τον κανονικό hip hop τρόπο. Πήρα samples από γνωστά και μη κομμάτια, τα ψιλοάλλαξα, προσέθεσα και άλλα στοιχεία και υπογράφω την παραγωγή και φυσικά τους στίχους. Στο «Ποίημα» την μουσική την έχει γράψει ένα φιλαράκι μου, ο Ανδρέας Αγιανιτόπουλος. Θα ακολουθήσουν άλλα 2 μέχρι το καλοκαίρι τα οποία θα είναι ο «Ζεστός Νοτιάς» και «Η Παλιά Σχολή». Στα καπάκια θα μπω στούντιο για να γράψουμε το επόμενο Magrathea Project μαζί με την μπάντα. Θα είναι ό,τι κατεβάσει η κεφάλα μας. Δεν γουστάρω ούτε ταμπέλες, ούτε στερεότυπα, ούτε κομφορμισμούς. Το hip hop είναι η μεγάλη μου αγάπη από το ’84. Δεν είναι όμως στολή για να φορέσω.

Download MP3

Evnus - Ευχή

Evnus - 6 Δεκέμβρη

Evnus - Το Ποίημα

Θέλω κλείνοντας να στείλω χαιρετίσματα και respect σε ένα μάτσο «βλάκες», όπως μου τους έχουν θάψει κατά καιρούς, που έχουν βοηθήσει την φάση για πολλά χρόνια παρά το κράξιμο που έχουν φάει απ΄την ίδια:

Στον Frozen και το hiphop.gr

Στον Atlantis και σε όλα τα παιδιά που έχουν παίξει εκεί ελληνικό rap.

Στο Γαλάτσι TV.

Στον Βουρλιώτη από τότε που άρχισε να παίζει κι άλλους εκτός από τα δικά του. Δεν ξέρω αν το κάνει ακόμα.

Στο Νίκο Σκαρέντζο για το ντοκιμαντέρ.

Στη Zoltan Tribe Σαλόνικα σίτι, που το πάνε τούμπανο.

Σε όλα τα παιδιά που παίζουν ελληνόφωνο rap στο ραδιόφωνο της επαρχίας, αλλά και στο internet.

Σε οποιονδήποτε το διαδίδει μέσω οποιουδήποτε ΜΜΕ και είτε δεν το ξέρω είτε μου διαφεύγει αυτή την στιγμή.

Τέλος στην αφεντομουτσουνάρα μου για όσα έκανα στο παρελθόν γιατί στο μέλλον ακόμα και αν κάνω κάτι θα είναι πολύ λιγότερο…

Σας στέλνω τις καλύτερες ευχές μου, κακία μέσα μου δεν έχω για κανέναν. Καλό καλοκαίρι και φυσικά τα αυτονόητα σέβη μου,

Evnus.