The Wackness – preview & διαγωνισμός!

Σύνοψη

Καλοκαίρι του '94, στη Νέα Υόρκη. Ο νεαρός Λουκ Σαπίρο μόλις τελείωσε το σχολείο και όλα στη ζωή του του φαίνονται βουνό. Δεν έχει φίλους, οι γονείς του ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα, δεν έχει βρεθεί ακόμα στο κρεβάτι με γυναίκα, δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του, πίνει μερικά “παράνομα” τσιγάρα την ημέρα, πουλάει μάλιστα και κανένα γραμμάριο από αυτά για να βγάλει χαρτζηλίκι, ακούει hip-hop και rap και αποδρά από την πραγματικότητα πολλές φορές τη μέρα με ονειροφαντασίες. Παράλληλα, επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, τον Δόκτωρα Σκουάιρς που του δίνει ανορθόδοξες συμβουλές, και σε αντάλλαγμα, παίρνει με τη σειρά του “χόρτο” από τον Λουκ. Ακόμα κι αν δίνει συμβουλές, η προσωπική ζωή του γιατρού καταρρέει. Οι δυο τους γίνονται, με τον τρόπο τους, καλοί φίλοι. Τα πράγματα όμως αλλάζουν, όταν ο Λουκ ερωτεύεται την νεαρή κόρη του Σκουάιρς. Ο Λουκ θα κληθεί να αναλάβει το ρόλο του εραστή (για πρώτη φορά στη ζωή του), ενώ ο Δρ. Σκουάιρς το ρόλο του συντηρητικού πατέρα, ο πρώτος θα κοιτάξει με άλλο μάτι τη ζωή που ανοίγεται μπροστά του, ενώ ο δεύτερος θα δει τη ζωή που άφησε πίσω του, να περνά και να μην τον ακουμπά. Πώς θα αντιμετωπίσουν αυτήν την αλλαγή φάσης; Πώς αλλιώς παρά με χιούμορ, ειρωνεία, και διάθεση “φτιαγμένη” ποικιλοτρόπως…

Η δήλωση του σκηνοθέτη:

«Το 1994 ήταν και για μένα η χρονιά που τέλειωσα το σχολείο. Και ήθελα να κάνω μια ταινία για εκείνη την εποχή. Για εκείνη την περίοδο στη ζωή κάποιου. Και πραγματικά μου αρέσουν οι καλές ταινίες με θέμα τα σχολεία και τους εφήβους. Και για μένα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να είμαι αυθεντικός, το να μην αναφέρομαι στη σημερινή εποχή. Σήμερα είμαι τριάντα και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι κάνουν τα παιδιά σήμερα. Άρα έπρεπε να το αλλάξω. Και να πάω πίσω. Και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει αυτή η μουσική. Σπάνια βάζει κανείς τέτοιου είδους μουσική στο φιλμ, πολλοί άνθρωποι λοιπόν ενθουσιάστηκαν με αυτήν την κίνηση! Σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά, πίσω στο 1994, όλοι έπαιζαν με αυτά, κι εγώ ακόμα. Και δεν λέω πως ήταν κάτι καλό, για την ακρίβεια είναι κάτι πολύ, πολύ χαζό. Αλλά είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό. Δεν νομίζω πως είναι μια ταινία για τα ναρκωτικά, όσο για την άρνηση του να ηθικολογήσει για αυτά. Είναι μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή».

Trailer

Για περισσότερα trailers της ταινίας & το red band trailer σε high quality, επισκεφτείτε το red-carpet.org

Διεθνή ΜΜΕ

«Κάθε χρόνο βλέπω στο Σάντανς το πρώτο Σαββατοκύριακο μια ταινία την οποία ερωτεύομαι ολοκληρωτικά. […] Συνδυάζει το λούστρο ενός μοδάτου μουσικού βίντεο με την ωμότητα ενός “βρώμικου” ντοκιμαντέρ. Ο Λεβίν παίρνει τα ρίσκα του και διακόπτει τις φανταστικές σκηνές ονείρων και τις μουσικές σεκάνς με μια ρεαλιστική δραματική ιστορία. Είναι μια τόσο αναζωογονητική ένεση στην αφήγηση της ιστορίας για την ενηλικίωση, που ο σκηνοθέτης έχει κατοχυρώσει τη θέση του ανάμεσα στους μεγάλους σκηνοθέτες της επόμενης γενιάς». (Peter Sciretta, www.slashfilm.com)

«Μια ταινία που σε απορροφά ολοκληρωτικά, με ένα απίθανο σάουντρακ hip-hop και rap, εκθαμβωτική φωτογραφία και εξαιρετικές ερμηνείες από ένα στιβαρό, συγκεντρωμένο καστ… Πρέπει να περιμένουμε πολλά πράγματα από αυτόν το σκηνοθέτη. Αυτή του η δουλειά είναι η απόλυτη ευχαρίστηση». (Noralil Ryan Fores, Short End Magazine)

«Καταπληκτικές ερμηνείες από ταλαντούχους νεαρούς πρωταγωνιστές. Αυθεντικό, παιχνιδιάρικο, έξυπνο… Η ερμηνεία του Τζος Πεκ είναι φοβερή, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, θα ακούσετε για αυτόν και για το “The Wackness” πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της χρονιάς». (Josh Tyler, Cinema Blend)

«Ο Λεβίν αφηγείται μια, περιστασιακά αστεία και συγκινητική ιστορία. Αρπάζοντας το ρόλο του επιθετικά, ο Κίνκσλεϊ δείχνει νέες πτυχές του ταλέντου του, προσδίδοντας στο φιλμ την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του». (Emanuel Levy, www.emanuellevy.com)

«Όσοι μεγάλωσαν στη δεκαετία του ΄90, πρέπει οπωσδήποτε να δουν το φιλμ». (Neil Miller, Film School Rejects)

Λίγα λόγια παραπάνω:

«Wack», στην αμερικανική αργκό, είναι ο περίεργος, ο εκκεντρικός και αλλοπρόσαλος. Όπως και το νόημά της, έτσι και η ίδια λέξη είναι περίεργη, γιατί παραπέμπει στη γλώσσα άλλων εποχών. Γι’ αυτό και γίνεται ιδανικός τίτλος για την περίεργη, μοναδική ταινία ενός νέου δημιουργού, που αφηγείται την ιστορία που γνωρίζει καλύτερα, αυτή των εφηβικών του χρόνων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας.

Οι περισσότερες ταινίες νοσταλγίας έχουν την τάση να παρουσιάζουν το παρελθόν εξιδανικευμένο. Οι περισσότερες ταινίες για την εφηβεία τείνουν να παρουσιάζουν τους κεντρικούς χαρακτήρες με τα ίδια στερεότυπα. Κι όμως, στην περίπτωση του «The Wackness», όπως θα μπορούσε να δηλώνει και ο τίτλος του, παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό: ένα πορτρέτο ενός νέου σε μία κρίσιμη καμπή για την Ιστορία, έναν έφηβο έτσι όπως δεν τον ξαναγνώρισε η ανθρωπότητα, έναν άνθρωπο που καθρεφτίζει και διαμορφώνει μια νέα κοινωνία. Βρισκόμαστε στο 1994, η Νέα Υόρκη μόλις απέκτησε καινούριο δήμαρχο, τον Ρόμπι Τζουλιάνι,μια νέα κουλτούρα της μητρόπολης αρχίζει να διαμορφώνεται, η μαύρη αντι-κουλτούρα του hip-hop κυριαρχεί στους δρόμους, το πολιτικό σκηνικό της χώρας εξελίσσεται ραγδαία. Νέοι σαν τον Λουκ Σαπίρο, που ενηλικιώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, ήταν οι πρώτοι που γνώρισαν την έκρηξη της επικοινωνίας, την απορρύθμιση των media, την έλευση του ψηφιακού, την απόλυτη εξοικείωση με την τεχνολογία. Ήταν τα παιδιά των “εκδρομέων του '60”, γονέων που γνώρισαν το μοντερνισμό, και μαζί με αυτόν, το αντισυλληπτικό χάπι και τη μόδα του διαζυγίου. Είναι οι πρώτοι που παραπονέθηκαν για τον “κόσμο” που τους παρέδωσαν οι γονείς τους. Την ίδια όμως στιγμή, κι ενώ όλα αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς, τα χαρακτηριστικά των εφηβικών χρόνων παραμένουν τα ίδια στο πέρασμα των ετών. Η αίσθηση της αποξένωσης, η επιθυμία του να είσαι αλλιώτικος, αλλά και του να αισθάνεσαι πως επιτέλους ανήκεις κάπου, οι επαναστάσεις χωρίς αιτία μέσα στο σπίτι οι πρώτες σεξουαλικές επαφές, περίεργες και γρήγορες σαν παιδικές ασθένειες… Παραφράζοντας το γνωστό απόφθεγμα, πατρίδα είναι η εφηβική ηλικία και οι τρόποι με την οποία την ξεπερνούμε.

Ο τρόπος του σκηνοθέτη είναι σπουδαίος, γιατί καταφέρνει να μιλήσει για το παλιό και το νέο με έναν πρωτότυπο τρόπο. Ένας άνθρωπος που εκπροσωπεί το νέο, νιώθει κουρασμένος σαν να έρχεται από το παρελθόν, ενώ ένας άλλος άνθρωπος που εκπροσωπεί το παρελθόν, δηλώνει με κάθε του κίνηση την επιθυμία του να ξαναγίνει νέος. Στο εξωτικό και μοναδικό σύμπαν της ανδρικής φιλίας, που περιγράφεται εδώ με εμμονή στη λεπτομέρεια, ο ένας άνδρας είναι το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου. Ο Τζος Πεκ ερμηνεύει με φυσική χάρη και απλότητα τον νέο, ενώ ο Μπεν Κίνγκσλεϊ επιστρατεύει κάθε ερμηνευτικό εργαλείο του και κάθε μέλος του σώματός του για αποδώσει τον περίπλοκο χαρακτήρα του ψυχίατρου που βρίσκεται παγιδευμένος στην ίδια την επιστήμη του. Όλα αυτά, αναδεικνύοντας ένα καλογραμμένο σενάριο με διαλόγους που ατάκα προς ατάκα χτίζουν την αφήγηση μιας ολόκληρης γενιάς, που έχει και μελαγχολία, έχει και αγωνία, έχει και αυτό με το οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και αυτό το οποίο έσωσε τόσες και τόσες και τόσες γενιές από την καταστροφή: πολύ, πολύ γέλιο.

• Σκηνοθεσία: Jason Levine
• Σενάριο: Jason Levine
• Παίζουν: Josh Peck, Sir Ben Kingsley, Method Man, Mary Kate Olsen, Olivia Thirlby, Famke Janssen, Aaron Yoo
• Είδος: Κωμωδία, κοινωνική
• Διάρκεια: 110'
• Γλώσσα: Αγγλικά (US)
• Διεθνής εκμετάλλευση: Sony Pictures Classic
• Βραβεία / διακρίσεις: Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σάντανς / Sundance για το 2008 (Best Dramatic Film)
• Soundtrack: Sony BMG Hellas
• Official Website: http://www.sonyclassics.com/thewackness/