Greatest Misses 2007

…2007. Λίγο πριν το τέλος του.

Κλείνοντας άλλη μια χρονιά, με καινούριες τύψεις αγκαλιά και ενώ ο συρμός (που ο αριθμός του τελειώνει σε 8 αυτή τη φορά…) με φλερτάρει αδιάκριτα πλέον, λέω να ξεγελάσω το νεογέννητο άγχος μου ή την ενστικτώδη αδημονία με μια αναθεώρηση των παραλειπομένων. Αυτών που θα έπρεπε να έχω κάνει και αυτών που δεν έκανα ως ήθελα με πρωταγωνιστές όσα συνέβησαν εκτός προγράμματος, σαν ξαφνικές μπόρες… κάτι παραμονές γιορτών τα βάζεις κάτω και σε ρουφάνε τα γεγονότα για να σε ξεβράσουν πάλι σε καινές ακτές… η σκέψη μου χάνεται και ο νους στο ρόλο ζυγαριάς καταστάσεων προσπαθεί να βγάλει άκρη… μοιάζει (ενίοτε μοναδική) σανίδα σωτηρίας η μουσική, και αν όχι κάτι θα ήξεραν καλύτερα οι σειρήνες που σου φώναζαν πάλι…

Χάριν θείας δίκης λοιπόν και για να μου δώσει ελαφρυντικό το πνεύμα των Χριστουγέννων…

…Πίσω στο soundtrack της ζωής μας!

…μια επιγραμματική αναφορά σε κάποιους από τους υπέροχους δίσκους που άκουσα φέτος, αλλά δεν πρόλαβα να γράψω γι’ αυτούς.

Cunninlyguists – Dirty Acres

Αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν με κάθε καινούρια δουλειά τους να ερωτεύομαι την hip hop απ’την αρχή. Η λέξη αριστούργημα είναι σαν παπούτσι δύο νούμερα μικρότερο. Ο Kno ένας λευκός Quincy Jones του 21ου αιώνα. Ακόμα δεν μιλάω στον εαυτό μου που δεν έκανα ένα πλήρες review σε αυτό το άλμπουμ που (αν και σιχαίνομαι τον όρο) είναι must!

Blue sky & black death ft. Hell Razah – Razah’s ladder

Με εξέπληξαν ευχάριστα με τα jazz ηχοχρωματισμένα μονοπάτια που ακολούθησαν εν προκειμένω. Ο Hell Razah τους βρίσκει στον δρόμο και (ξανά) βρίσκει τον δρόμο του. Αξιοπρόσεκτη και σφιχτοδεμένη δουλειά.

PS: Μήπως να έκαναν ένα full album και για τους Wu Tang Clan;

Buck 65 – Situation

Πάντα στα μετόπισθεν, εργάτης του είδους, αυξάνει με το πρόσφατο εκπόνημα του την υπόληψη που του έχω. Μεστοί στίχοι, βγαλμένοι από νοσταλγικό μελάνι πάνω από αρκετά όμορφες παραγωγές. Μόνο μείον του ότι (ίσως και λόγο Strangefamous?) φλερτάρει επικίνδυνα με το να μοιάσει με Sage Francis. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο κακό...

Sole and the Skyrider band

Αυτό το άλμπουμ είναι σαν ένα αλλόκοτο cocktail από barman που δεν γνωρίζεις προφανώς. Γι’ αυτό αν δεν σηκώνει το στομάχι σου την μπερδεμένη tequila, μην το δοκιμάσεις για να μην με βλασφημάς. Αν όμως είσαι προϊδεασμένος και γουστάρεις τα ανάλογα, καλώς ήρθες στον παράδεισο. Τα δικά μου αισθήματα πάντως παραμένουν ανάμικτα...

Custom made – Truth be told

Με πήγε πίσω και γούσταρα. Κάποιες φορές η φάση αξίζει απλά για την φάση, και έχει φάση! Αν δεν μου το έλεγες ότι είναι φετινό, θα νόμιζα ότι είναι του ΄97 ‘ και αυτό είναι το δικό μου ναρκωτικό. Δεν θα βρείτε intellectual καταστάσεις εδώ, αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα και θα με θυμηθείτε...