Army of the Pharaohs - The Ritual of Battle

Εισαγωγή

Οι Army of the Pharaohs,ένα east coast underground group που όταν πρωτοσχηματίστηκε το 98’ αποτελούταν από τους MCs Vinnie Paz, Chief Kamachi, Esoteric, Virtuoso και Bahamadia και τον παραγωγό Stoupe the Enemy of Mankind όπου και την ίδια χρονιά έβγαλαν το πρώτο single EP τους, το The Five Perfect Exertions. Μετά από μια μεγάλη παύση και ενώ όλοι νόμιζαν πως δεν ήταν πια ενεργό το group, ξαφνικά, το 2006 σκάει απροσδόκητα το album The Torture Papers μαζί με μια νέα σύνθεση στο roster του crew, τα μέλη Virtuoso, Bahamadia και Stoupe αποχωρούν και εισέρχονται οι Apathy και Celph Titled,ε πίσης γνωστοί και ως Demigodz, οι Crypt the Warchild και Planetary γνωστοί ως Outerspace, ο Des Devious, o Faez One, o Reef the Lost Cauze και ο 7L, το άλλο μισό των 7L & Esoteric. Και τελικά φέτος προσθέτοντας τους: Jus Allah (παλιό μέλος των Jedi Mind Tricks), Doap Nixon, Demoz και King Magnetic έβγαλε το από πολλούς αναμενόμενο....The Ritual of Battle.

O Δίσκος

Ο δίσκος αποτελείται από 16 τραγούδια διαφορετικής αξίας και από το πρώτο κομμάτι, Swords Drawn, καταλαβαίνει κάποιος ότι πρόκειται για ακόμα έναν αυθεντικά battle δίσκο ωμού περιεχομένου και αφού περάσει και στο Time to Rock επιβεβαιώνει τον προηγούμενο συλλογισμό του αφού δώσει λίγη σημασία στα verses των Chief Kamachi,Celph Titled και Vinnie Paz, όπου θα ακούσει για την δήθεν πτώση των πύργων και ότι μετά πράκτορες έβαζαν κατακρεουργημένα πτώματα σε αμάξια. Aτάκες ”you was chargin books at the same time my charge was booked” και “I’m the ressurection of leatherface...i’m not concerned with human lives so you can agitate,how many pounds of pressure does it take for human legs to brake” από τον κάθε ράπερ αντίστοιχα .

Ύστερα περνάμε στο αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο το Black Christmas, ένα κομμάτι που ο παραγωγός του, Aktone, έχει φροντίσει να σε ταξιδεύει και σε παραπέμπει παρέα με τα verses των rappers και το εξαιρετικό refrain του Demoz, σε ένα rat race, αγώνα για επιβίωση στη “ζούγκλα” που ζούνε και στο φινάλε του ακούμε και τον γνώριμο ήχο για κάθε fan του Vinnie Paz και Canibus, “brak brak”,και χαμογελάμε…

Τώρα στα κομμάτια Blue Steel και Through Blood by Thunder υπήρχε κάτι που με στεναχώρησε και αυτό ήταν δυστυχώς ο Jus Allah, αρκετά skilled ράπερ και το Violent by Design είναι η ζωντανή απόδειξη, ο οποίος έχει verses κάτω από το μέτριο καθώς όλα είναι σαν να έχει πάρει έξυπνες ή έστω ομόηχες λέξεις και να τις έχει κολλήσει μαζί χωρίς καν να μπει στο κόπο να βάλει ούτε καν σύνδεσμους ανάμεσα ενώ τα απαγγέλει με μια φωνή που φέρνει πολύ σε MiniVinnie Paz....

Έπειτα περνάμε στο κομμάτι το οποίο έγινε και clip, το Bloody Tears, μια παραγωγή που για κάποιο λόγο μου έφερε στο μυαλό το πάρα πολύ καλό Tear it Down του Torture Papers αν και την έχουν “πάρει” από το παιχνίδι Castlevania, ένα αρκετά καλό κομμάτι και από άποψη στίχων και από παραγωγής στο οποίο ο Vinnie πετάει και ένα “Kanye West, gay rapper, that’s where lines are drawn” και ανάβει τα αίματα παραπάνω χτυπώντας το College Dropout.

Το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι σε σύνολο είναι το Seven αφού υπάρχουν αξιόλογα verses μέσα καθώς και μια ωραία ατάκα από Demoz “Rob niggaz who steal,kill niggaz who kill,i’m too sick for a pill”, όλα πλαισιωμένα από μια εξαιρετική παραγωγή από τον Ill Bill. Τέλος στο τελευταίο του τραγούδι, Don’t Cry, αλλάζει λίγο και ξεφεύγει από τον raw battle τόνο σε ένα πιο χαλαρωτικό στυλ.

Τελικά

Ένα αρκετά μέτριο album και με πολλές αδυναμίες όπως:
1) Tην απουσία του Apathy ο οποίος δουλεύει το The Demigodz LP αλλά και πάλι έστειλε ένα κομμάτι το οποίο του το έκοψαν καθώς είπαν ότι δεν ταίριαζε με τον τόνο του δίσκου
2) Την απουσία των 7L και Stoupe από την μεριά των παραγωγών
3) Την στιχουργική και παραγωγική “ανομβρία” σε σχέση με το The Torture Papers και των προσδοκιών μας καθώς rappers όπως ο Vinnie Paz,o Esoteric και ο Crypt έπεσαν στιχουργικά ενώ οι υπόλοιποι έμειναν στάσιμοι εκτός των Chief Kamachi kai Celph Titled οι οποίοι μοίρασαν πολλά χαμόγελα με την βελτιωσή τους

και εκπλήξεις όπως:
1) Τις καθόλου ευκαταφρόνητες παραγωγές του Esoteric ο οποίος έκανε παραγωγές καλύτερες από τα raps του,δηλαδή το μόνο που μένει είναι ο 7L να αρχίσει να φτύνει punchlines…
2) Τις αρκετά καλές εμφανίσεις των Demoz,Doap Nixon

Γενικά ίσως ο δίσκος να μην είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον προτείνω και ότι δεν ενθαρρύνω τις προσπάθειες των Army of the Pharaohs να ανέβουν ένα ακόμη “στιχουργικό σκαλί” και να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Εξώφυλλο & Tracklist