Common - Finding Forever

Intro

Θα είμαι προκατηλειμένος όσο δεν πάει άλλο. Σας το λέω δηλαδή για να προλάβω τον οποιοδήποτε ξεστρατισμένο συνειρμό σας. Θεωρώ ότι ο Common δεν είναι απλά ένας rapper από το Chicago που κάνει ποιοτική μουσική τα τελευταία 15 χρόνια. Ούτε μόνο ότι είναι ένας θρύλος του είδους. Ούτε μόνο ότι είναι ένας καλλιτέχνης που ουδέποτε απογοήτευσε το κοινό του. Δεν είναι μόνο αυτό γιατί είναι πραγματικά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, κάτι πολύ πιο πολύτιμο, πιο παραγωγικό, πιο «αειθαλές» από ό,τι και αν πούμε. Είναι ο μοναδικός συνεχιστής του πάθους ενός Marvin Gaye και του βάθους ενός Gil Scot Heron, είναι ίσως ο μόνος καλλιτέχνης που έχει τα φόντα και τα προσόντα να φέρει τον τίτλο αυτό.

Ο Δίσκος

Επίσης, ξεκαθαρίζω ότι οι 3 προηγούμενες δουλειές του με απογοήτευσαν εν μέρει, δηλαδή ήταν όλα καλά και όλα ωραία αλλά έλειπε η χημεία που υπήρχε όσο ο No. I.D. κρατούσε τα νήματα. Σε αυτό το σημείο, θα αποκαλύψω ότι ο Kanye West δεν μου λέει και πολλά, δεν μου γεμίζει το μάτι, δεν καταλαβαίνω ούτε με απασχολεί ο ντόρος που γίνεται γύρω από το όνομα του. Eίμαι η ελάχιστα δυνατή μειοψηφία στο ραπ σύμπαν….βέβαια ως σύμμαχο μου έχω το Resurrection (produced exclusively by NO I.D.) και ένα album που λέγεται “Accept your own and be your self” (solo album NO I.D.) του 1997 το οποίο αποτελεί εργαλείο μύησης. Αυτά όταν υποστήριζα ότι ήταν ο καλύτερος παραγωγός του Common, ανώτερος και ενός Jay Dee (J Dilla), δηλαδή μέχρι την περασμένη εβδομάδα.

Και βέβαια, δεν ήμουν έτοιμος εκείνη την Τετάρτη βράδυ που πρωτάκουσα την συγκεκριμένη δουλειά, δεν είχα προετοιμαστεί για μια έντονη συγκίνηση. Βλέπετε, το αριστούργημα κάθε καλλιτέχνη αποτελεί σημείο αναφοράς της σταδιοδρομίας του και το Resurrection ήταν (προσέξτε τον αόριστο παρακαλώ) μέχρι πρότινος το σημείο αναφοράς .Ποτέ (μα ποτέ!) δεν έχω ξανακούσει, δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο... δηλαδή 5 δίσκους και 13 χρόνια μετά να ξεπερνάει κάποιος τα όρια του, να υπερβαίνει την τέχνη του, να φλερτάρει την αθανασία. Ο άνθρωπος βέβαια ποτέ δεν επαναπαύτηκε σε καμιά κεκτημένη «δάφνη» (ούτε κανένα άλλο χόρτο) , και είναι πιο δραστήριος και από πιτσιρικά 19 χρονών που αναζητά το πρώτο του συμβόλαιο με πολυεθνική. Αλλά, και ο KRS1 πράττει ανάλογα με αμφίβολο αποτέλεσμα αν το καλοεξετάσεις. O Chuck D καλύτερα τα λέει στις συνεντεύξεις τελευταία παρά στο μικρόφωνο και ο Guru το γάμησε το ζήτημα (λυπάμαι αλλά είναι η αλήθεια)…..κανείς τους δεν έχει κάτι να προσφέρει πια παρά εμπειρία και την γλύκα του νόστου. Απορώ πως ο Common έκανε ό,τι έκανε και αναμφίβολα, για να είμαστε δίκαιοι, ο West έχει βάλει το χεράκι και το μεράκι του. Τo jockey μου το έχω ήδη βγάλει για πάρτη του εδώ και υποκλίνομαι...

Tελικά

Επίλογος σε αυτό το album που συμβαίνει κάτι μαγικά ανεπανάληπτο, το οποίο δυσκολεύομαι να παγιδεύσω σε λέξεις. Δεν μιλάω απλά για την ιδανική συνεργασία που χαρίζει το άριστο αποτέλεσμα, προσπαθώ να συλλάβω και να αποδώσω σε σύγχρονα ελληνικά ένα σπάνιο έργο τέχνης του 21ου αιώνα. Δηλαδή -υπό διαφορετικές προϋποθέσεις - έναν πίνακα του Βαν Γκόγκ μπορείς να τον στριμώξεις σε λέξεις? Δεν μπορείς! Μπορείς να περιγράψεις ένα γλυπτό του Χαλεπά? Δεν μπορείς. Υπερβάλω για να αποδείξω το προφανές ότι ο άνθρωπος κάποια πράγματα μπορεί να τα θαυμάσει, να τα απολαύσει, να τον συντροφέψουν υπό μία έννοια στον βίο του αλλά να στα μεταφέρει σε ένα κείμενο δεν μπορεί…Από παιδί όταν κοιτώ την θάλασσα σωπαίνω, όταν γνωρίζω ένα αριστούργημα μένω βουβός…για αυτό και εδώ, δεν θα σας πω τίποτε άλλο…

More about Common

Official Website:

www.common-music.com

Discography:

1992: Can I Borrow a Dollar?
1994: Resurrection
1997: One Day It'll All Make Sense
2000: Like Water for Chocolate
2002: Electric Circus
2005: Be
2007: Finding Forever

Εξώφυλλο & Tracklist

1. Intro
2. Start The Show (Feat. Kanye West)
3. The People (Feat. Dwele)
4. Drivin’ Me Wild (Feat. Lily Allen)
5. I Want You (Feat. Will.I.Am)
6. Southside (Feat. Kanye West)
7. The Game
8. Black Maybe (Feat. Bilal)
9. So Far To Go (Feat. D’Angelo)
10. Break My Heart
11. Misunderstood
12. Forever Begins