Snoop Dogg - Tha Last Meal

Εισαγωγή

To Tha Last Meal ήταν ο τελευταίος δίσκος του Snoop Dogg για λογαριασμό της No Limit Records. Το θέμα που έπεσε στο τραπέζι, ήταν για το αν θα έβγαζε ένα άλμπουμ ίσα-ίσα για να τελειώσει το συμβόλαιό του με την γνωστή εταιρεία του Master P ή αν όντως ήθελε να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της καριέρας του με έναν καλό και αξιόλογο δίσκο. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα 7 χρόνια που πέρασαν μεταξύ του Doggystyle(1993) και αυτού του δίσκου (2000), ο μεγάλος star της Westcoast δεν είχε καταφέρει να εντυπωσιάσει όσο στο ντεμπούτο του.

Ο δίσκος

Ήδη από τα γνωστά hits «Laylow» και του «What’s My Name Pt.2» διακρίνουμε δύο διαφορές. Η πρώτη βρίσκεται στο παραγωγικό μέρος του δίσκου όπου έχουμε μία τριπλέτα μεγάλων ονομάτων: Dr.Dre (στο πλάι του πάντα ο Mike Elizondo), Timbaland και Scott Storch αλλά και τους δικούς του: Battlecat, Soopafly, Meech Wells και Jelly Roll. Όλοι τους κάνουν πολύ καλή δουλειά, ίσως 2-3 κομμάτια θα τα χαρακτήριζα κάπως αδύναμα, αλλά για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό έχουμε μία καλή παραγωγή που α) έχει απ’όλα: 1-2 χαλαρά κομμάτια, κάποια πιο radiοfriendly tracks αλλά χωρίς να χάνουν σε ποιότητα και κάποια πιο «σκληρά», και β) που συμβαδίζει και ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο των lyrics και το flow του Snoop Dogg.

Κάπου εδώ όμως φτάνουμε και στην δεύτερη διαφορά σχετικά με τους προηγούμενους δίσκους του. Για πρώτη φορα ο Snoop Dogg δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο pimpin’, στα chicks,στα λεφτά και στα parties. Παίρνει μια μεγαλύτερη απόσταση από τον πιο «άγριο» και πιο «gangsta» image που κατείχε στις εποχές της Death Row και γενικώς τα τελευταία χρόνια. Και αν κρίνω από τα άλμπουμς που επακολούθησαν μετά το Doggystyle η επιλογή αυτή του βγήκε όχι μόνο σε καλό, αλλά η φρεσκάδα που βγαίνει από τον δίσκο είναι αισθητή και την νιώθει και ο ίδιος ο ακροατής. Ο ίδιος εμφανίζεται δυνατός, άνετος, με πολύ καλό flow και με μία καλή υποστήριξη από εκλεκτούς καλεσμένους: Master P, Nate Dogg, Eve, MC Ren, Ice Cube, Kurupt και Lady Of Rage χωρίς να ξεχνάει βέβαια και τους δικούς του: Kokane, Goldie Loc, Suga Free, Butch Cassidy, Mr. Magic,Badd Azz,Lil ½ Dead και Tray Dee. Η λίστα είναι αρκετά μεγάλη στις συμμετοχές (όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε ο Snoop) και σίγουρα μερικές δεν συνεισφέρουν το κάτι παραπάνω στον δίσκο. Aλλά όπως είπα και πριν, σε γενικές γραμμές το μεγαλύτερο μερίδιο των καλεσμένων του παρέχουν πολύ καλά και αξιόλογα verses. Τελευταία ερώτηση: Τι μας μένει από τον δίσκο αυτόν?

Τελικά

Κάποιοι θα απαντούσαν με τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά θα μιλούσαν για το δεύτερο κλασσικό άλμπουμ του Snoop Dogg. Το τελευταίο δεν θα μπορούσαμε να το πούμε, ακριβώς επειδή υπάρχουν κάποιες ατέλειες στον δίσκο. Προσωπικά όμως θα τον χαρακτήριζα ως τον πιο ολοκληρωμένο και τον καλύτερο δίσκο από τη μετα-Doggystyle εποχή του. Κι αυτό επειδή ο ίδιος βρήκε τι έφταιγε όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπορούσε να ξαναφτάσει στην επιτυχία του 1993. Δεν ήταν ποτέ ένας gangsta ή ένας επαναστάτης όπως ο Tupac Shakur. Είναι ένας ράπερ, ο οποίος πάνω απ’όλα ξέρει πώς να περνάει καλά με τα λεφτά του και ξέροντας όμως συγχρόνως για το πότε είναι η σωστή στιγμή για να τραβήξει το όπλο του και να επιστρέψει στην εποχή του «Two Of The Most Wanted». Μπορεί να μην περνάει κάποια πολιτικά μηνύματα, μπορεί να μην σε βάζει σε σκέψεις με τα κομμάτια του. Αυτός δεν ήταν και ποτέ ο σκοπός του, ούτε όταν πρωτοεμφανίστηκε στην μουσική σκηνή. Είναι η προσωποποίηση του «PIMP» και το 2000 σηματοδότησε τη επιστροφή του στο προσκήνιο της ραπ. Αυτός το δίσκος, αποδεικνύει για άλλη μία φορά, γιατί ο Snoop Doggy Dogg θεωρείται από πολλούς Legend της Westcoast, και ότι αξίζει να βρίσκεται στο Hall Of Fame της Δυτικής Ακτής.

Βαθμολογία: 8/10

Best Tracks: «Henessey N’ Buddah», «Set It Off», «Laylow», «Issues»

Εξώφυλλο & Tracklist