Blue Scholars - Bayani

Εισαγωγή

Eρώτημα. Oι Αφροαμερικάνοι ραπ καλλιτέχνες πρέπει να βγάλουν στυλό και τετράδιο, να αφήσουν για λίγο την υπεροψία στην ντουλάπα, και αφού ακούσουν το Bayani τρείς φορές την ημέρα (προ γεύματος) για μια εβδομάδα, να κάτσουν και να κρατήσουν σημειώσεις. Να αναλογιστούν γιατί μια καραβάνα ,σαν τον υπογράφοντα, στην χώρα που βέβαια το hip hop είναι επισήμως τίποτε παραπάνω απο μια λανθασμένη, παράταιρη και φθηνή ρεκλάμα-κατηγορία στον τηλεοπτικό διαγωνισμό του Mega, ξαναγνώρισε και αγάπησε το είδος ΄ σαν το 1991, έτσι ξανά. (Αλήθεια ποιό ζώον συντονίζει αυτές τις αθλιότητες που σερβίρουν στο ευρύτερο κοινό?... Θέλεις κοριτσάκι να το κάνεις, να το πουλήσεις στον κανάλι που σου δίνει ψωμί? Κάντο σωστά, αλλιώς γύρνα πίσω απο εκεί που ήρθες.) Πίσω στο θέμα, κάθε χρόνο (σχεδόν μιά φορά) σκάει μύτη ένα τέτοιο στολίδι και ερωτεύομαι ξανά την μουσική αυτή, έρχεται πάντα την στιγμή που μονολογώ πως ξεφτιλίστηκε το είδος, και με φέρνει στα ίσια μου για τα καλά..

Τώρα, ομολογώ πως απο το Seattle δεν το περίμενα... Δηλαδή δεν ξέρω, αλλά αν εξαιρέσεις την δουλειά των Boom Bap Project, τίποτε άλλο απο εκείνα τα μέρη δεν με είχε θέλξει να ασχοληθώ περισσότερο. Η πόλη στο μυαλό μου μεταμορφωνόταν στην εικόνα του Tom Hanks να ονειροπολεί την Meg Ryan (μαζί του και εγώ τότε, απο κάπου πιο νοτιανατολικά βέβαια), και τίποτε άλλο ΄ Ααα και λίγο Shawn Kemp με την πράσινη φανέλα των Supersonics.

Ο δίσκος

Λοιπόν ας κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις.... Οι Blue Scholars είναι ο Geologic - γενημένος ως George Quibuyen από γονείς Φιλιπινέζους μετανάστες - και είναι ο rapper ‘ το έτερο ήμισυ του σχήματος είναι ο Sabji – Alexei Saba Mohajerjasbi, γόνος Ιρανών μεταναστών’ ο συνθέτης (το «σ» θα πρέπει με κεφαλαίο). Η βάση του σχήματος είναι το Seattle, γνωριστήκαν ενόσω σπούδαζαν στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, μέσω του S.H.O.W. (Student Hip hop Organization of Washington – άκου να δεις...ενώ στην Ελλάδα πέρα απο νεολαίες κομμάτων τίποτε άλλο δεν προωθείται...) το 2002. Η πρώτη τους δουλειά ήταν το 2004 με το ομώνυμο αξιοπρόσεκτο άλμπουμ, ακολούθησε το 2005 το “The Long March EP” , αλλά η τρίτη δουλειά τους (το παρών) είναι το αριστούργημα τους. Κυκλοφόρησε μέσω της Mass Line Media (δικής τους ιδιοκτησίας) και της Rawkus Records (ο «Λάζαρος» ,λένε οι πληροφορίες, ανεστήθει) που θρέφω πολλές ελπίδες για κανονική επαναλειτουργία της.

Bayani στα Φιλιπινέζικα σημαίνει οι ήρωες του λαού και παράλληλα στα Φαρσί Bayan μεταφράζεται ως ο κόσμος’ οπότε καλυμένες και οι δύο οικογενειακές καταγωγές και κανένα σόι δεν μπορεί να παραπονεθεί για το όνομα του «παιδιού».

.....Λοιπόν, νομίζω πως ήρθε η ώρα......Ξενικάω με την σύνθεση ,που λαμβάνοντας υπόψιν την jazz μουσική παιδεία του Sabji και το πηγαίο ταλέντο του ως πιανίστας, σε γοητεύει με μοτίβα αμιγώς ραπ, αλλά αναδιοργανωμένα και σκηνοθετημένα με μαεστρία συνδυάζοντας το sampler με φυσικά όργανα. Χωρίς ίχνος προσπάθειας πειραματισμού, παίρνει μια ήδη δοκιμασμένη συνταγή μα αλλάζει τα συστατικά εκεί που πρέπει και αισθητικά το αποτέλεσμα τον δικαιώνει τα μέγιστα. Μένει μια αμυδρή αίσθηση ποπ στον ήχο του άλμπουμ, αλλά αφού το ξανασκέπτηκα συμπέρανα πως ό,τι παίρνει είναι απλά οι τόκοι των καταχρηστικών δανείων που η ποπ αφαίμαξε απο την ραπ. Τελικά το παλικάρι είναι παραπάνω απο γάτα, είναι δημιουργός ευφάνταστος που ξέρει τί και πως το κάνει, σε κερδίζει και έκανε μέχρι και μένα – το πιο α-χόρευτο πλάσμα που ξέρω – να θέλω να ρυθμιστώ και να κουνήσω τον κώλο μου.

Πάμε στον Geologic, που ομολογώ πως θα είναι λίγο ό,τι και να πώ. Το παλικάρι το έχει και του περισεύει κιόλας. Μου αρέσει η χροιά της φωνής του, τα flow του, η τεχνική του, η νοοτροπία και πάνω απο όλα η θεματολογία και ο στίχος του. Αν ο Krs1 μας δήλωσε τον περασμένο μήνα πως το χιπ χοπ ζεί, κάτι σαν τον Geologic θα πρέπει να είχε στα μυαλό του. Θίγει τα κοινωνικά, οικονομικά και στην τελική ανθρώπινα διαπροσωπικά προβλήματα με τρόπο οικουμενικό, χωρίς να υποδεικνύει ούτε να κατευθύνει. Βέβαια, μας προσφέρει και τα συνήθη «παρτάδικα» ραπ του, χωρίς να γίνεται υπερφύαλος ή φθηνός, αντιθέτως με τόνους φρεσκάδας. Αν προσέξει και δεν φθαρεί σε ένα σύστημα που έχει κάνει επιστήμη την διάβρωση των καλλιτεχνών, θα καταφέρει πολλά και θα μας εκπλήξει πολύ περισσότερο στο εγγύς μέλλον.

Τραγούδια που έχουν στοιχειώσει το Mp3 player μου ‘Opening Salvo’, ‘Loyalty’ , ‘The distance’ που μιλάει για την μετανάστευση και την ξενοφοβία (τραγούδι της χρονιάς?), ‘Back Home’ storytelling με βάση το αίτημα να επιστρέψουν οι στρατιώτες απο το Ιράκ, χωρίς να προπαγναδίζει ούτε λεπτό και το ατμοσφαιρικότατο ‘Morning of America’ a.k.a. πρώτο τραγούδι το πρωί, τελευταίο το βράδυ για πέντε 24ωρα σερί....

Τελικά

Τελευταία κουβέντα... το Bayani , για όσους μετράει η άποψη μου, πρέπει να είναι ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος μέχρι τώρα και είναι ένας απο τους λίγους σύγχρονους δίσκους που θα πρότεινα σε έναν άθρωπο που θα θελήσει να γνωρίσει την μοναδική ομορφιά της μουσικής αυτής. Κομψοτέχνημα που πρέπει να αναζητήσετε......

Εξώφυλλο & Tracklist