Paul Wall - Get Money, Stay True

Εισαγωγή

Όταν βγήκε το 2005 το «People’s Champ», o Paul Wall είχε πίσω του μία καταπληκτική περίοδο που τον είχε εκτοξεύσει στα πρώτα ονόματα εκείνης της εποχής στην hip hop. Συμμετέχοντας στο καλύτερο single του Νότου για το 2005 («Still Tippin»), κάνοντας εμφανίσεις σε πολλά κομμάτια άλλων καλλιτεχνών που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία (το «Grillz» του Nelly είχε ανεβεί στο νούμερο ένα των Τop 100 του Billboard) και σε συνδυασμό με τις μετατροπές του σε chopped’n screwed version γνωστών δίσκων, κατάφερε με το (τώρα πια πλατινένιο) «People’s Champ» να ανεβεί στο νούμερο 1 των άλμπουμ charts. Δύο χρόνια μετά, επιστρέφει με το Get Money, Stay True, αυτή τη φορά όμως είναι εμφανές ότι τα πράγματα γύρω από το όνομά του είναι πιο ήρεμα.

Ο δίσκος

Όπως και στον προηγούμενο δίσκο του, έτσι κι σε αυτόν υπάρχουν αρκετές συμμετοχές άλλων καλλιτεχνών. Η διαφορά βρίσκεται στα ονόματα των συμμετεχόντων: Yung Redd, Snoop Dogg, Lil’ Keke, Jermaine Dupri, Freeway, Trina, Juelz Santana, Drumma Boy, Ε-Class, Jon B, Crys Wall, Expensive Taste (είναι το γκρουπ που αποτελείται από τους: Paul Wall, Travis Barker και Rob Aston). Ο προηγούμενός του δίσκος είχε περισσότερα «γκλαμουράτα» ονόματα(π.χ UGK και Kanye West) σε σχέση με τον τωρινό, κάτι που φέρνει ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Οι λιγότεροι γνωστοί καλλιτέχνες δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν στην προκειμένη περίπτωση, η παρουσία τους με άφησε ψιλο-αδιάφορο. Από την άλλη, αρκετά από τα big names στον τελευταίο του δίσκο τον είχαν επισκιάσει σε κάποια κομμάτια.Τώρα, ο Paul Wall έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, θα’ταν όμως αδικία να πούμε πως ο λόγος είναι η έλλειψη περισσότερων «ικανών» ράπερ.

Ο Paul Wall δεν έχει αλλάξει κάτι στο ραπάρισμά του σε σχέση με προηγούμενες δουλειές. Το ίδιο καλό flow που δένει με τις παραγωγές, η ίδια θεματολογία (pimpin’, grillz, λεφτά , dirty south) αλλά και 2-3 πιο χαλαρά κομματάκια σε πιο «ρομαντικό» ύφος με αποδέκτη κάποια γυναίκα. Μην περιμένετε να ακούσετε ποιοτικότερα bars σε αυτόν τον δίσκο, μια και δεν έχει αλλάξει τίποτα σε αυτό το σημείο. Σκοπός του είναι να περάσει ο ίδιος καλά με την μουσική που κάνει, κάτι το οποίο περνάει και στον ακροατή μέσα από τα tracks του. Εδώ θα βρείτε wordplay και ρίμες με σκοπό να ψυχαγωγήσει τους ακροατές του, χωρίς να μεταφέρονται κάποια κοινωνικά μηνύματα. Μπορεί κάποια σημεία στα λόγια του να θεωρούνται «γελοία» από κάποιους( υπάρχουν κάποια low points, αυτό είναι αλήθεια) αλλά δεν νομίζω κάποιος που ακούει τoν εν λόγω καλλιτέχνη να περίμενε να ακούσει κάτι τύπου Nas ή KRS-One.

Κακά τα ψέματα, το μεγάλο όπλο της πλειοψηφίας αυτών των δίσκων είναι οι παραγωγές τους. Και εδώ πέρα θα σημειώσουμε μια αλλαγή η οποία θα φέρει επίσης ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα στον ήχο του δίσκου. Πρώτα απ’όλα, ο Mr Lee είναι υπεύθυνος για την παραγωγή των 9 από τα 14 συνολικά κομμάτια του άλμπουμ, με τους KLC, Jermaine Dupri, Russel "Addict" Howard, Drumma Boy και Travis Barker (o drummer των Blink 182) να μοιράζονται μεταξύ τους τα υπόλοιπα 5 κομμάτια. Το πλεονέκτημα των λιγοστών παραγωγών είναι πως ο δίσκος σαν σύνολο ακούγεται πιο συμπαγής σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του και πρέπει να πω πως είναι και (ελάχιστα) πιο χαλαρός. Δεν θα βρείτε κάποια κομμάτια όπως στο προηγούμενο άλμπουμ που θα φτάσουν τα ηχεία σας στα όρια της λειτουργίας τους, πράγμα το οποίο σε κάποιους θα αρέσει, σε άλλους πάλι θα λείψει. Κλασσικός south δίσκος βέβαια, που παρά αυτήν την μικρή αλλαγή ταιριάζει στον Paul Wall. Με αυτόν τον τρόπο θυσιάστηκε η ύπαρξη κάποιων tracks που θα ακούγατε όλη την ώρα στο κλαμπ ή στο αμάξι που αρέσει σε μία μερίδα των φαν του south ήχου. 2-3 κομματάκια βέβαια δεν είναι πολύ καλά, λόγω της παραγωγής και λόγω κάποιων συμμετοχών που δεν βγαίνουν.

Τελικά

Εδώ πέρα έχουμε το κλασσικό παράδειγμα ενός δίσκου, που θα ξεχαστεί εύκολα από τον κόσμο. Τι φταίει όμως για αυτό? Είναι τόσο κακός? Το πρόβλημα δεν θα μπορούσαμε να το επικεντρώσουμε ούτε μόνο στον ήχο, ούτε μόνο στον Paul Wall. Πιστεύω ότι στο μυαλό του ο καλλιτέχνης είχε μία ιδέα, να δημιουργήσει έναν πιο «ώριμο» δίσκο με το ίδιον ήχο, απλά με λιγότερες υπερβολές. Το πρόβλημα βέβαια που προέκυψε είναι το εξής: Αν και οι παραγωγή του άλμπουμ δίνει την εντύπωση ενός καλού συνόλου, από την άλλη, τα beats δεν είναι αρκετά καλά για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή καθόλη την διάρκεια του δίσκου. Αν συνυπολογίσουμε και την απουσία κάποιων «mega hits» που εντυπωσιάζουν, με τα οποία θα κολλούσε η mainstream κοινότητα, τα πράγματα για τον Paul Wall είναι δύσκολα, μιας και ο ίδιος δεν μπορεί να κρατήσει ένα ολόκληρο άλμπουμ μόνο με τα rhymes του. Παρ’όλα αυτά, για τους φαν του καλλιτέχνη και του είδους, αξίζει να ακούσουν τον δίσκο, είναι ένα καλό και ισάξιο της προηγούμενης δουλειάς του follow up. Με έναν πιο έμπειρο producer, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, μια και πιστεύω πως το τελικό αποτέλεσμα αδικεί το άλμπουμ αυτό.

Links:
www.paulwallworld.com
www.myspace.com/paulwall
www.swishahouse.biz
www.grillsbypaulwall.com

Εξώφυλλο & Tracklist