Amy Winehouse - Back to Black

Εισαγωγή

Υπάρχουν δύο ειδών 'Divas' στην soul μουσική. Από τη μια έχουμε τη diva στυλ Diana Ross- τα πάντα πάνω της αγγίζουν τη τελειότητα: εμφάνιση, φωνή, αγάπη του κόσμου (=εμπορικότητα) - απόγονος της οποίας προφανώς είναι η Beyonce. Και από την άλλη έχουμε την soul diva στυλ Etta James- μία γυναίκα με πολύ συναίσθημα, μυστήριο, πόθο, πόνο και απίστευτη διαπεραστικότητα, στοιχεία τα οποία την κάνουν εξίσου αποδεκτή και αγαπητή στον κόσμο. Η Amy Winehouse μάλλον ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Back to Black…

Η Amy Winehouse δεν είναι φαινόμενο κι ούτε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται έτσι. Είναι ζωντανή απόδειξη ότι το αυθεντικό στοιχείο της soul λείπει από τη σημερινή μουσική και ο κόσμος το νοσταλγεί αισθητά.

Αν προσέξει κανείς τη μουσική σύνθεση του δίσκου, πολύ εύκολα θα αμφιβάλλει και θα αναρωτηθεί για το αν έχει γραφτεί τίποτα μετά το 1967.

Το πρώτο single που έκανε και την Amy Winehouse ευρέως γνωστή είναι το Rehab. Ένα κοκτέιλ στοιχείων που το καθιστά classic της εποχής μας: η ζωντάνια που θυμίζει Motown, οι παραγωγοί-εγγύηση Mark Ronson και Salaam Remi, τα πληθωρικά και δυναμικά φωνητικά που φέρνουν κάτι λίγο από Lauryn Hill, λίγο από Beth Gibbons και λίγο Etta James και όλα αυτά μαζί με μοντέρνους στίχους, στους οποίους περιγράφεται η απιστία, ο εθισμός σε ουσίες αντί σε σύντροφο και η ανεξαρτησία/φεμινισμός (“I am my own man”). Ποιος θα τολμούσε να της πάει κόντρα?

Και μόνο που ακούει κανείς από μια 22χρονή κοπέλα στίχους του στυλ "What kind of fuckery is this?" και "You made me miss the Slick Rick gig", δεν μπορεί να μην του κινηθεί η περιέργεια να θέλει να μάθει κάτι παραπάνω γι’ αυτή. Να σημειώσουμε ότι το ντεμπούτο της πριν 3 χρόνια μπορεί να μην έκανε παγκόσμια και αντίστοιχη επιτυχία αλλά σίγουρα δεν επικεντρώθηκε στην προσωπικότητα της περισσότερο από ότι στις μουσικές ικανότητες της. Το 2003 ήταν υποψήφιο για 2 Brit Awards, ενώ με το Back to Black φέτος έκλεψε, όχι μόνο τη παράσταση, αλλά και τον τίτλο της χρονιάς( ουσιαστικά μέσα από τα χέρια της Lilly Allen).

Σε γενικές γραμμές το ‘Back to Black’ είναι ένας ευχάριστος δίσκος με ευχάριστα ακούσματα. Τα θέματα που πρωταγωνιστούν στους στίχους δεν είναι άλλα παρά ανησυχίες της ηλικίας της- είναι νέα, άχαρη, ερωτεύεται, ποθεί, αγαπά και απατά. Από το ‘Just Friends, μέχρι το ‘I’m no Good’ συμπεραίνει κανείς ξεκάθαρα ότι η star προειδοποιεί για τη προβληματική προσωπικότητα της. Παρ’ όλο που αναγνωρίζει τα λάθη της, αρνείται να αλλάξει και απλά κάθεται και υποφέρει για της αμαρτίες της. Αυτό είναι το μήνυμα που περνάει.

Στο δεύτερο μισό ο δίσκος χάνει λίγο τη μαγεία που δημιούργησε στην αρχή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ξεθωριάζει η γοητεία της φωνής της. Απλά δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να σ’ εντυπωσιάσει περισσότερο από τα πρώτα, είναι πάνω κάτω όλα στο ίδιο μοτίβο.

Αν παρακολουθήσει κανείς την Amy Winehouse να ερμηνεύει κάποιο απ’ τα κομμάτια της, ίσως στιγμιαία να μπερδευτεί μ’αυτό που θα δει: Μια αδυνατούλα άχαρη και τσατισμένη έφηβη, με τη φωνή μιας 40άρας μαύρης γυναίκας από το Brooklyn. Είναι σίγουρα μαγευτικό θέαμα και αναμφισβήτητα ξεχωριστό.

Εν τέλει

Η Amy Winehouse πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που την καθιστούν μοντέρνα soul diva. Έχει επιβλητική φωνή, εντυπωσιακή εμφάνιση και δυναμική προσωπικότητα. Η προσωπικότητα που βγάζει προς τα έξω μπορεί να είναι το μεγαλύτερο ατού της αλλά ταυτόχρονα και ο χειρότερος οιωνός. Ας ελπίζουμε ότι οι καταχρήσεις και οι αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας της και πως αυτού του είδους οι συμπεριφορές δεν θα επηρεάσουν το κύρος της και τον επαγγελματισμό της. Είναι μεγάλη αξία να αποκαλείται μία καλλιτέχνης soul diva και θα πρέπει να τιμήσει τον τίτλο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Βαθμολογία: 7.8/10

Eξώφυλλο & Tracklist

Rehab
You know I am no good
Me and Mr Jones
Just Friends
Back to Black
Love is a Losing Game
Tears Dry on their Own
Wake Up Alone
Some Unholy War
He can Only Hold Her
Addicted