Young Buck - Buck The World

Εισαγωγή

Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο Young Buck πλάι στους G-Unit και 3 χρόνια από τον τελευταίο του δίσκο. Και τι δεν έχει ακουστεί για εκείνον. Έχει χαρακτηριστεί από τσιράκι και «hoe» του 50 Cent μέχρι και «Tupac του South». Σίγουρα δεν ήταν και το πιο φρόνιμο παιδί και πολλές φορές αυτό είχε επιπτώσεις σε εκείνον και την καριέρα του(όλοι οι DJs της Αμερικής μποϊκοτάρανε τα τραγούδια στις ραδιοφωνικές εκπομπές τους, λόγω της επίθεσής του σε έναν συνάδελφό τους). Αλλά σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι: είναι ο «λιγότερο G-Unit» από όλα τα μέλη της και με αυτόν τον δίσκο του το αποδεικνύει περίτρανα…

O Δίσκος

Η αλήθεια είναι πως πριν ακούσω το άλμπουμ δεν περίμενα κάτι το τρομερό από τον Young Buck. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήδη με μια απλή ματιά στην λίστα με τις συνεργασίες και τις παραγωγές του «Buck The World» βλέπεις ότι έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Όυτε Lloyd Banks, ούτε beats του Sha Money XL, ούτε Tony Yayo και ένα μόνο κομμάτι μαζί με τον 50 Cent (αφαιρώ το «Funeral Music» του 50C ent που υπάρχει στο τέλος σαν bonus track). Τι έχουμε τότε εδώ? Το μισό South βρίσκεται σε αυτόν τον δίσκο: Bun B, MJG & 8Ball, Trick Daddy, Young Jeezy, T.I., Pimp C αλλά και μεγάλα ονόματα εκτός South: Snoop Dogg, Dr. Dre, Kokane, Lyfe Jennings, 50 Cent, Dion, LaToiya Williams, Ki-Mani Marley και τον Chester Bennington (o frontman των Linkin Park!). Οι περισσότερες συνεργασίες βγαίνουν του Young Buck σε καλό, ειδικά οι ράπερ δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και συνεργάζονται πολύ καλά με εκείνον. Μόνο ο Pimp C δεν κάνει αισθητή την παρουσία του, μιας και συμμετέχει μόνο στο hook. Όσο για τα πιο χαλαρά κομμάτια, οι καλλιτέχνες που τραγουδάνε τα ρεφρέν είναι αρκετά καλοί, πάντα on time και δίνουν μία πιο ήρεμη και μελωδική νότα στον δίσκο.

Ας εστιάσουμε όμως την προσοχή μας στον Young Buck που είναι και το κεντρικό πρόσωπο του δίσκου. Όπως και στις προηγούμενες δουλειές του, το southern flow του δένει με τις παραγωγές των κομματιών. Υπάρχουν αρκετά σημεία όπου ακούγεται η μικρή πρόοδος που έχει κάνει στο ραπάρισμα σε σχέση με προηγούμενες δουλειές του και είναι ενδιαφέρον ν’ακούς τον ράπερ από το Nashville να προσπαθεί να κάνει σοβαρά κομμάτια. Σίγουρα κάποιες στιγμές δεν του «βγαίνουν»,σε άλλες πάλι σε εντυπωσιάζει, αλλά και μόνο η προσπάθεια να κάνει κάτι διαφορετικό απ’αυτό που τον έχουμε συνηθίσει είναι άκρως ενδιαφέρουσα, ειδικά όταν έχουμε ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, έχουμε την γνωστή θεματολογία του Νότου: pimpin, γυναίκες, λεφτά, η G-unit και η διαφήμηση του South. Είτε στα party-beats, είτε στα πιο ήρεμα ή πιο σκληρά κομμάτια, ο Young Buck ακούγεται φρέσκος και ποτέ εκτός τόπου και χρόνου.

Όσο για τις παραγωγές, έχουμε απαρτία όλου του καλού κόσμου: Dr Dre, Dj Toomp, Lil Jon, Jazze Pha, Hi-Tek, Polow Da Don, J.U.S.T.I.C.E League, Jake One, DOC, Young RJ, Eminem και Jiggalo. Αυτό είναι ένα πολύ δυνατό σημείο του άλμπουμ. Όλες οι παραγωγές είναι πάρα πολύ καλές και κομμένες και ραμένες στα μέτρα του Buck. Όλες είναι άκρως προσεγμένες, χωρίς να υπάρχει ένα χάλια κομμάτι, αλλά ούτε ένα διαμάντι ή κάποιο κλασσικό track. Όλα όμως είναι πάνω από το μέσο όρο και σίγουρα σε αυτόν τον τομέα έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, μια και οι παραγωγές δίνουν μεγάλη ώθηση στον δίσκο και καλύπτουν τα «αδύναμα» σημεία του Young Buck . Σε γενικές γραμμές, έχουμε πολύ καλύτερη παραγωγή σε σύγκριση με το «Straight Outta Ca$hville» και αν και η ατμόσφαιρα αλλάζει από κομμάτι σε κομμάτι, έχουμε στην τελική ανάλυση ένα δεμένο σύνολο.

Ίσως ένα-δυο tracks θα μπορούσαν να αφαιρεθούν από τον δίσκο, όχι επειδή είναι κακά, αλλά επειδή δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω.Υπάρχουν κάποιες ατέλειες, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη του «Funeral Song»(το γνωστό diss του 50 Cent προς τον Cam’ron), που δεν κολλάει πουθενά με την όλη δουλειά, το οποίο αντικατέστησε το πολύ καλό «Do It Myself», σε παραγωγή του Just Blaze. Όσο ευχάριστος και αν ακούγεται ο Buck, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να κουβαλήσει ολομόναχος στις πλάτες του έναν ολόκληρο άλμπουμ και η στήριξη από άλλους ράπερ είναι απαραίτητη για εκείνον. Παρ’όλα αυτά κανένας από τους συμμετέχοντες δεν του κλέβει την παράσταση. Σου δίνεται η εντύπωση πως ο δίσκος είναι…

Τελικά

...ένα μεγάλο πάρτι του Νότου, με αρκετούς καλεσμένους και οικοδεσπότη τον Young Buck, που σε μερικές στιγμές κάνει ένα διάλειμμα από το ξεφάντωμα και αφήνει λίγο χώρο για σοβαρότητα και σκληρό ραπάρισμα. Σε σχέση με το προηγούμενο σόλο άλμπουμ, όπου προσπαθούσε να είναι λίγο G-unit και λίγο southern καλλιτέχνης με αποτέλεσμα να έχουμε έναν αδιάφορο δίσκο, εδώ πέρα έχουμε έναν αποφασισμένο ράπερ, έναν άκρως southern δίσκο από την αρχή ως το τέλος, με δυνατές παραγωγές και ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Σίγουρα δεν είναι ο «2Pac του Νότου», ούτε είναι ένα κλασσικό άλμπουμ. Είναι όμως ένας καλός, πολύ καλός δίσκος που θα κάνει ακόμα κι αυτούς που τον αντιπαθούν να κουνάνε το κεφάλι τους στον ρυθμό των τραγουδιών και τους φαν του να τον λατρεύουν. Αν ο στόχος ήταν να αναστηθεί σιγά σιγά η παραπαίουσα αυτοκρατορία του 50 Cent, η οποία βγάζει την μία αποτυχία μετά την άλλην (π.χ δίσκοι των Mobb Deep, Lloyd Banks), πιστεύω πως o στόχος θα επιτευχθεί. Αν πάλι o Young Buck ήθελε να αποδείξει στον κόσμο πως έχει ικανότητες και ότι έχει αναρριχηθεί ανάμεσα στα πρώτα ονόματα του South, τότε και πάλι τα κατάφερε. Όπως και να’χει: Mission Completed.

Εξώφυλλο & Tracklist