Joss Stone

Pitbullina's View

Εισαγωγή

Ακόμα και οι πιο πιστοί φαν παραδέχονται οτι ο καινούργιος δίσκος της Joss Stone δεν είχε τη καλύτερη αρχή. Λίγο η εμφάνιση της στα British Awards, λίγο οι χλιαρές πρώτες κριτικές, ο δίσκος είχε απορριφθεί πριν καν κυκλοφορήσει single του. Η αμερικανοποιημένη προφορά της Joss στα British Awards προσέβαλε τους Άγγλους συμπατριώτες της, και τα βρετανικά media έκαναν πάρτι σχολιάζοντας το που οφείλεται η αλλαγή. Συγκεκριμένα, η (σχεδόν tabloid) εφημερίδα Sun την επόμενη μέρα είχε πρωτοσέλιδο να πάρει τη προφορά της και να φύγει πίσω στην Αμερική, ενώ η εκπομπή The Wright Stuff (αντιστοιχη των δικών μας ‘μεσημεριανών’ εκπομπών) είχε οργανώσει ολόκληρο πανελ με θέμα το fakeness, με καλεσμένους εξειδικευμένους επιστήμονες λογοθεραπείας. To πόρισμα; Άγνωστο.

Introducing...

Ίσως η αλλαγή στη προφορά της έχει να κάνει με την εξέλιξη στη καριέρα της. Είναι μόλις 19 χρονών και ήδη ολοκλήρωσε το τρίτο της δίσκο. Τα τελευταία χρόνια περνάει το περισσότερο καιρό στην Αμερική και οι περισσότεροι συνεργάτες της είναι Αμερικάνοι. Πολύ λογικό να επηρεάστηκε και ο τρόπος ομιλίας της όπως και ο τρόπος αντίληψης. Η ωριμότητα που τη διακρίνει για το νεαρό της ηλικίας της ενισχύει την ήδη ξεχωριστη (για λευκή) χροιά της φωνής της.

Η ίδια δηλώνει πώς ο δίσκος “Introducing...” είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος που έχει βγάλει, ριψοκίνδυνη δήλωση μιας κι έχει αποκτήσει πιστούς φαν απο το πρώτο της δίσκο κι έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα ως τώρα. Αυτό που περνάει με το “Introducing..” είναι ένα σύμπλεγμα ήχων από pop και soul μουσική αναμειγμένο με διασκευές κλασσικών κομματιών- χαρακτηριστικά παραδείγματα το ‘Girl They Won't Believe It’ που θυμίζει εποχή Motown, το ‘Tell Me What We Gonna Do Now’ που είναι πιο soul με μια γεύση hip hop (η συμμετοχή του Common), και το ‘Αrms of My Baby’ που έχει τη θρυλική υπογραφή του Willie Mitchel, που ήταν και παραγωγός του Al Green.

Παρ’όλ’αυτά αυτός που κάνει τη διαφορά από άποψη παραγωγής, αλλά και ερμηνείας, είναι ο Raphael Saadiq. Γνωστός για τις συνεργασίες του με την Kelis και τον John Legend, o Raphael τελειοποιεί τον δίσκο της Joss Stone, προσθέτωντας το απαραίτητο beat που χρειαζεται για να ενσωματωθεί στα σημερινά μουσικά δεδομένα- χαρακτηριστικό παράδειγμα το ‘Put Your Hands on Me’.

Η καλύτερη έκπληξη απ’όλες ήταν το άκουσμα της Lauryn Hill, σε ένα κομμάτι που συνδύασε την δυνατή ενορχήστρωση (με κυρίαρχα όργανα το πιάνο, και το μπάσο) και τον δυνατό ρυθμό του Raphael. Με την ίδια τακτική, ενισχύει το ‘They won’t believe it’ με ένα δυναμικό, ίσως και λίγο αλλόκοτο ρυθμό που απλά αποδεικνύει ότι έβαλε το χεράκι του στη παραγωγή. Σκοπός του ήταν να αποσπάσει τη προσοχή του ακροατή από τους στίχους του τραγουδιού που αναφέρονται στις σκληρές στιγμές που πέρασε η Joss μέχρι να φτάσει στη κορυφή. Αν σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε τη καριέρα της στα 15 που (με υπερβολικά προστατευτικούς γονείς που την πίεζαν να διαβάζει) κατάφερε να βρει ισορροπία στις υποχρεώσεις της και να πετύχει τον στόχο της.

Αναμφισβήτητα η αλλαγή της Joss Stone φαίνεται και στη φωνή της. Δεν έχει την χροιά μικρού κοριτσιού πια και το εύρος της έχει μεγαλώσει. Οι διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας της αντανακλούν στη μουσική της και κανένας δε θα μπορούσε αμφιβάλλει για το ταλέντο της. Η αυτοπεποίθηση της φαίνεται από τον τρόπο που πειραματίζεται και σχεδόν “παίζει” με τα κομμάτια της. Όπως στο ‘Tell Me What We Gonna Do Now’ που σε κάποια σημεία νομίζεις ότι είναι ακόμα teenager (με στίχους όπως "sometimes you can be so silly") και σε άλλα μία soul diva (με στίχους όπως "I know you got my back").

Εν τέλει..

Σίγουρα ξεπερνάει τους προηγούμενους δίσκους της από άποψη ποιότητας και ποικιλίας ήχου (αυτό έλειπε…). Οι συμμετοχές Common και Lauryn Hill σφραγίζουν εγγύηση και προσθέτουν διαχρονική αξία- μεγάλη τιμή για την ηλικία της. Το ότι θα την ακούγαμε πιο ώριμη και φωνητικά εξελιγμένη ήταν αναμενόμενο, οπότε αυτό δε με εκπλήσσει. Το αποτέλεσμα του “Introducing…” πλησίασε τις προσδοκίες μου και με κέρδισε περισσότερο, γεγονός που ανεβάζει τα στανταρ μου πλέον για την Joss Stone. Πάντως, μπορεί να “μεγάλωσε πριν την ώρα της” αλλά έχει ακόμα αρκετό δρόμο μέχρι να βρει τον εαυτό της και να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα, και αυτό θα φανεί και στη μουσική της.

Renegade's View

Εισαγωγή

Τα μέσα κόντεψαν να την φάνε πριν καν κυκλοφορήσει το πρώτο της EP με διασκευές γνωστών διαμαντιών της μαύρης (και μη) μουσικής. Σύγκριναν την ούτε 17άρα τότε (2004) Joss με ιέρειες της soul (ονόματα δε λέμε - τα ίδια λάθη δεν κάνουμε), βιαζόντουσαν να βρουν λαβράκι αλλά οι κριτικοί κοιτούσαν με μισό μάτι και τελικά το πραγματικό της ντεμπούτο Mind Body & Soul δε θα μπορούσε παρά να είναι ξεχειλωμένο για να αρέσει σε όλους. Προσωπικά υπέμενα την στιγμή που η κοπελιά θα επιβεβαίωνε τη σιγουριά που ένιωθα για αυτή από την αναγνώριση που είχε από δυο κυρίους: τον ντράμερ των Roots ?uestlove, και τον (κατά βάση μπασσίστα) παραγωγό Raphael Saadiq. Όπερ και εγένετο με αποτέλεσμα να έχουμε το τελειότερο ως τώρα δείγμα …φωνής της 19χρονης Joss Stone (της ρίχνω και χρόνια πανάθεμά με).

Introducing...

Επειδή θα το προσπεράσετε κάποιοι το δίσκο πριν διαβάσετε καν αυτές τις γραμμές ενδεικτικά αναφέρω ότι στο δίσκο συμμετέχουν στα καλύτερα ίσως κομμάτια του ο Mix Master Mike, ο Common και η Lauryn Hill. Ο παραπάνω αναφερόμενος κύριος Raphael Saadiq είναι ο μαέστρος του δίσκου ενώ ο Benjamin Wright με την ορχήστρα του(55 μουσικοί παρακαλώ) είναι η μουσική ψυχή του soul αυτού μορφώματος.

Η Joss εμφανίζεται πιο φρέσκια παρά ποτέ! Τρελά γυρίσματα, η βραχνάδα που σου δίνει την αίσθηση ότι τραγουδά αφροαμερικάνα (με αφάνα) έχει τελειοποιηθεί και οι στίχοι επιτέλους έχουν μια πιο ζωντανή αμεσότητα κι όχι τις πλαστικές ατάκες του άμεσου παρελθόντος. Στο πρώτο μισό του δίσκου καταλαβαίνουμε πάνω κάτω τι λείπει από τη σημερινή μαύρη μουσική. Ζωντανά όργανα! Τα drums είναι στην πιο βρώμικη εκδοχή που θα μπορούσαν για μη hip-hop δίσκο(αλλά και αυτό σχετικό είναι αν σκεφτούμε τα drums hip hop δίσκων παραγωγής Pharell ή Diddy) και ειδικά στην περίπτωση του Tell me what we ‘re gonna do now δένουν άψογα με την βαθιά φωνή του Common που ντύνει με rap ένα verse του κομματιού και σου καρφώνει στο μυαλό το τόσο αφοπλιστικά παιδικό όσο και αληθινό “I see my mom in you”. Η μεγάλη στιγμή όμως είναι όλη στη διάθεση της Stone και έρχεται σε δυο δόσεις. Έχουμε το Headturner με βάση του το Respect του μεγάλου Otis Redding που γυρνάει το χρόνο 30 χρόνια πίσω με το ρεφρέν να πατάει σε μια βαριά παράδοση αρμονίας και τα πνευστά να σκούζουν αδιάκοπα. Αυτό το κομμάτι δεν ακούγεται χωρίς το διάδοχό του το Tell me ‘bout it που στρέφει με funk καταβολές τα σώματα σε κίνηση.

Με τα old school drums και τις αδιάκοπες προσθήκες του Mix Master Mike από τα turntables στο Put your hands on me σκληραίνει ο ήχος για να φτάσουμε στη μεγάλη συμμετοχή… Η Lauryn Hill μπαίνει με τα μπούνια στο Music και παρά την γρήγορη ροή της οικοδέσποινας στο σκέλος της η εμπειρία μιλάει: σε λιγότερο από ένα λεπτό αναλύει τη μαγεία της μουσικής, μας κολλάει στον τοίχο και μας αφήνει να περιμένουμε εναγωνίως πότε θα την ξανακούσουμε. Το υπόλοιπο του δίσκου προϋποθέτει έναν άνετο καναπέ μια παλέτα σκέψεων και το βιβλιαράκι με τους απλοϊκούς και αγνούς στίχους αν χείρας. Για χαλάρωση ή αναμονή ως την εκ νέου αναπαραγωγή του πρώτου μισού.

Είχα υψηλές απαιτήσεις από την τρίτη δισκογραφική απόπειρα της Joss Stone και ευτυχώς σχεδόν της ικανοποίησε! Πιο απελευθερωμένη από ποτέ ξεδιπλώνει το ταλέντο της, επιλέγει με τον καλύτερο τρόπο τις συνεργασίες της και παραδίδει την ουσιαστική εισαγωγή μας στον κόσμο της. Αλλά και πάλι ακόμη νιώθω ότι έχει να μας χαρίσει κάτι ακόμη καλύτερο… κι έχει όλο το χρόνο μπροστά της να το καταφέρει. Αρκεί αυτό να το έχει στον νου της.

More Info:
www.myspace.com/jossstone www.jossstone.com

Εξώφυλλο & Tracklist

1. Change (Vinnie Jones Intro)
2. Girl They Won't Believe It
3. Headturner
4. Tell Me `Bout It
5. Tell Me What We're Gonna Do Now feat. Common
6. Put Your Hands On Me
7. Music feat. Lauryn Hill
8. Arms Of My Baby
9. Bad Habit
10. Proper Nice
11. Bruised But Not Broken
12. Baby Baby Baby
13. What Were We Thinking
14. Music Outro