Greatest Misses '06 v.2
Peeping Tom - Peeping Tom
Όχι ακριβώς electronica, σίγουρα όχι rock, μάλλον πολύ μικρό σε διάρκεια και δεμένο για πειραματικό, με πολλές hip hop πινελιές για μη hip hop πάντως σίγουρα το τελευταίο δημιούργημα του πολυμήχανου Mike Patton δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο. Όπως χαρακτηρίζεται ευστοχότατα και από το δελτίο τύπου του το δημιούργημα αυτό αποτελεί τον πρώτο “pop” δίσκο του καλλιτέχνη. Τώρα θα μου πείτε όσοι γνωρίζεται το τι τύπος είναι ο Patton «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Ό,τι και να θέλει να πει πάντως το λέει φτιάχνοντας κομμάτια που αν τα δοκίμαζε άλλος μάλλον θα σταματούσε στο σχεδιασμό τους. Trip hop(?) πειραματισμοί με τους Massive Attack, hip hop μπολιάσματα με τον Rahzel(παρέα εδώ και 2 χρόνια αυτοί οι δυο) και τον Dan The Automator, αυτοσχεδιασμοί πάνω σε διαστημικά breakbeat του Amon Tobin και σκληρά cuts του Kid Koala, abstract αναζητήσεις με τον Kool Keith και ηλεκτρονικές συνθεσάρες για κατανάλωση μαζί με τον Doseone της Anticon. Μόνο ως «μουσική απόλαυση» μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το δισκάκι… Α, σας το ‘πα; Συμμετέχει και η Norah Jones(!) στο δίσκο.(για ένα εναλλακτικό-αλλά hip hop- ακροατήριο)
Βαθμολογία: 8,5/10
Darc Mind - Symptomatic of a Greater Ill
Να κάτι που πραγματικά ήρθε από το πουθενά! Ένα album που ηχογραφήθηκε μεταξύ 95 και 97 για να κυκλοφορήσει από τη Loud αλλά η εταιρία πρόλαβε και φαλήρισε και έτσι έμεινε στα αζήτητα. Όμως, εν έτει 2006 η Anticon αποφάσισε να το κυκλοφορήσει κανονικά. Και τελικά πολύ καλά έκανε. Ο δίσκος περιγράφεται πολύ πολύ απλά. Αναλογιστείτε πως έχετε στο μυαλό σας(και στα αυτιά σας) το hip hop του 97, ε ακριβώς έτσι είναι ο δίσκος. Απλές αλλά μυστηριώδεις μελωδίες και κλασσικά hip hop beats Α διαλογής. Old-school ροές και ύφος αφήγησης, βαθιές φωνές και ρυθμοί στέλνουν τους παραγωγούς του 2007 για εντρύφηση.Βαθμολογία: 9/10
www.anticon.com
Visionaries – We Are the Ones (We’ve Been Waiting For)
Αν σκεφτεί κανείς ότι οι Visionaries μας άφησαν πίσω το 2004 με το Pangaea δυσκολεύεται μετά να καταλάβει πως θα κατάφερναν να επιστρέψουν. Όχι γιατί ήταν ο καλύτερος τους δίσκος αλλά γιατί ήταν μακράν ότι πιο στιβαρό ακούστηκε από την California το 2004. Έχοντας διανύσει σαν group αλλά και solo(o LMNO μόνος του έχει βγάλει 3) ήδη μια πλήρη πορεία στο χώρο απορίας άξιο ήταν το πως θα κρατούσαν 2 χρόνια μετά την κεραμίδα, που έβαλαν στο οικοδόμημά τους με το Pangaea, στη θέση της και με το νέο δίσκο. Τελικά επέλεξαν έναν ευφυή τρόπο! Χαρά και νοσταλγία. Αυτό το δρόμο. Από τη μια έφτιαξαν κομμάτια για την παρέα τους που κρατιέται πάντα ζεστή και παράγει μουσική και από την άλλη φόρους τιμής στα μέρη τους αναπολώντας τις εποχές που πήγαιναν σχολείο. Φυσικά τόσα φιλαράκια που έχουν τα μέλη του group δεν μπορούσαν παρά να τα βάλουν να ρολάρουν στον δίσκο κι έτσι θα βρείτε και τον Rakaa στο δίσκο, και τον Sadat X, και τον Ariano στο πιο όμορφο κομμάτι, ακόμη και τον Shortkut να «κόβει» και να «ράβει». Μια επιστροφή που δεν ξενέρωσε.Βαθμολογία: 8/10
The Coup – Pick A Bigger Weapon
Η ερώτηση είναι περίεργη: «Τι μπορεί να περιμένει κανείς το 2006 από ένα old-school group που δημιουργήθηκε το ’92, φτιάχνει part-άδικα κομμάτια σε καμβάδες Grandmaster Flash και δηλώνει πιστό στις ιδέες του Μαρξ?». Η απάντηση πολύ απλούστερη: «Τα πάντα…». 4 δίσκους και άπειρο δισκογραφικό γέλιο μετά το «Kill My Landlord» του ’93 παραμένουν ένα ερωτηματικό… Είναι ένα group 2 ατόμων, του Boots Riley και της DJ Pam the Funkstress, που όμως είτε στο studio είτε στις tour(δυστυχώς στην τελευταία έχασαν καμιά δεκαριά όργανα-οικονομίες και αντικείμενά τους) του χρησιμοποιεί live μπάντα και μάλιστα στο τελευταίο tour η Pam δε συμμετείχε καθόλου(!) αλλά άφησε τον Boots να περιοδεύει με μια 3μελή μπάντα(και τον Mr Lif ενίοτε). Σε αυτό τον δίσκο αποδεικνύουν γιατί κάποτε το περιοδικό Dusted αποκάλεσε τον 3ο δίσκο τους “Steal This Album” ως "the best hip-hop album of the 1990s" (full review). Σκεφτείτε ότι (και) σε αυτό το δίσκο θα σας κάνουν να κουνηθείτε με στίχους όπως:Giving H-E-A-D head
Y'all motherfuckers heard what we said
Billions made and millions dead
και πιστεύω έχετε ακριβώς το μοτίβο της μουσικής τους…
Βαθμολογία: 8,5/10
Slow Suicide Stimulus – Slow Suicide Stimulus
Αν σκεφτεί κανείς ότι η Definitive Jux είχε έναν μάλλον μη παραγωγικό χρόνο σε κυκλοφορίες(το 2007 θα μας φέρει όμως κυκλοφορίες από όλες τις παλιές καραβάνες της) τότε κάποιοι έπρεπε να καλύψουν το κενό περιπλοκότητας μεταξύ του ήχου της και του κλασσικού hip hop ήχου. Αυτό ακριβώς κάνουν οι Tame One, C-Chan, Govone και DJ Mel Ski. Σκοτεινές μελωδίες και beat-άρες μέχρι τελικής πτώσης ή εμφάνισης και του El-P μέσα στο δίσκο δίνουν και παίρνουν σε ένα 80λεπτο μαραθώνιο σκληροπυρηνικού hip hop. Μπορεί να μην ξετρελαθείτε όλοι άλλα σίγουρα οι περισσότεροι θα βρείτε κάτι δικό σας μέσα σε 80 λεπτά κατεγιστικών ρυθμών.Βαθμολογία: 8/10
Τέλος, εμβόλιμη προσθήκη για αργόσχολους αρθρογράφους…
Hilltop Hoods – The Hard Road
…που δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν τέτοιο διαμάντι όλο το 2006 και το βρήκαν στις αρχές του 2007. Τι να πω πια για αυτό το δίσκο; Ότι πιο χαρούμενο και funky(κοφτά ριφάκια, κιθαρούλες ξέμπαρκες κτλ.), φωνητικά που να σε ξυπνάνε και να μην αναθεματίζεις το ξυπνητήρι που σου χάρισε η κοπελιά σου αντί για αυτό το δίσκο, πλήκτρα για jazz συμφωνίες και μαεστρία πρωτοφανής για εμάς που ποτέ πριν δεν είχαμε ακούσει το αυστραλιανό(!) group που μετρά ήδη 7 κυκλοφορίες στην Αυστραλία. Κοίτα να δεις που η Αυστραλία παράγει και ποιοτικό hip hop…Δεν έχει άλλο φτάνει πια!!! Ή θα γράφω για δίσκους της χρονιάς ή για greatest misses…Kisses…
Βαθμολογία: 9,5/10
