Clipse - Hell Hath No Fury

Εισαγωγή

Μετά από αλλεπάλληλες διαμάχες με την εταιρεία τους, οι Clipse μπόρεσαν επιτέλους μετά από 4 χρόνια να βγάλουν το δεύτερό τους άλμπουμ: Hell Hath No Fury. Η αναμονή του κόσμου ήταν μεγάλη μετά από το πρώτο τους άλμπουμ: «Lord Willin’» και τα επιτυχημένα τους Mixtapes: «We Got It For Cheap». Με μεγάλη περιέργεια λοιπόν,περίμενα να ακούσω κι εγω τι ετοίμασαν μέσα σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα οι Thornton Brothers

O Δίσκος

Απ’ότι φαίνεται άξιζε να περιμένουμε γι’αυτόν τον δίσκο.Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ τους, την παραγωγή του «Hell Hath No Fury» την έχουν αναλάβει εξ’ ολοκλήρου οι Neptunes, αποδεικνύοντας άλλη μια φορά την μουσική τους ιδιοφυΐα. Τα beats είναι από τα πιο σκοτεινά, δυναμικά και επιθετικά που έχουν φτιάξει ποτέ οι Neptunes, δίνοντας μια τέλεια βάση για τους στίχους του Malice και του Pusha T. Ο δίσκος είναι απόλυτα ισορροπημένος από μουσικής άποψης, με τα synthesizers, τα drums και τα keyboards να δίνουν έναν τόνο από old school, χωρίς όμως σε καμιά περίπτωση να ακούγεται το άλμπουμ «παλιό» ή ξεπερασμένο.

Το θέμα που κυριαρχεί στον δίσκο είναι το drug dealing, το hussle και γενικά το πόσο καλοί είναι σαν ράπερ. Κι ακριβώς αυτό αποδεικνύουν οι δυο MC’s στο καθένα από τα 12 κομμάτια τους . Χωρίς πολλούς άλλους ράπερ να εμφανίζονται στο άλμπουμ, (Pharell, Slim Thug, Rosco P. Coldchain) οι The Clipse δεν επισκιάζονται από κανένα, δείχνοντας σίγουροι και δυνατοί όσο ποτέ, με τις ρίμες τους, είτε απλές είτε πιο πολύπλοκες, να μεταφέρονται τέλεια στον ακροατή. Λίγοι και εκλεκτοί λοιπόν οι προσκεκλημένοι , που κάνουν όμως την δουλειά τους κάτι παραπάνω από καλά ( με βλέπω για πολύ καιρό να στριφογυρίζει μέσα στο κεφάλι μου το hook του Slim Thug στο «Wamp Wamp» ). Με την μεταφορά τους και το flow τους να μοιάζουν αχτύπητα , είναι πραγματική απόλαυση να ακούς τους δυο ράπερ από την Virginia πάνω στο mic. Ακόμα και στα κομμάτια που έχουν σαν στόχο να παίζονται στο ραδιόφωνο, οι στίχοι τους δεν χάνουν ποτέ το υψηλό επίπεδο που έχουν σε όλο τον δίσκο, παραδίδοντας μαθήματα για το πώς συνυπάρχουν η επιτυχία με την ποιότητα. Οι δυο MC’s παίζουν έξυπνα με τις λέξεις: «I philosophize about glocks and keys, niggas call me young black Socrates», χωρίς να μπερδεύουν τον ακροατή και κρατώντας το ενδιαφέρον του ζωντανό και τα 50 λεπτά της διάρκειας του δίσκου. Δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που μπορεί να χαρακτηριστεί βαρετό, όπως και δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι για το οποίο θα λέγαμε ότι είναι το κορυφαίο ή το καλύτερο του άλμπουμ. Ο Δίσκος ολόκληρος είναι ένα πολύ καλό και ισοροπημένο σύνολο από κάθε άποψη. Το μόνο σημείο όπου θα μπορούσαμε να σημειώσουμε μια αδυναμία, είναι ότι σε κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να έχουν ίσως κάποια καλύτερα hooks, αν και αυτό είναι δευτερεύον μετά από το άκουσμα το δίσκου. Σε μερικούς ίσως φανεί το άλμπουμ λίγο καταθλιπτικό και υπερβολικά σκοτεινό.

Tελικά

Όπως άλλωστε είπα και στην αρχή, άξιζε να περιμένουμε για το «Hell Hath No Fury». Την τελευταία φορά που άκουσα κάτι τόσο καλό, ήταν το «Food & Liquor» του Lupe Fiasco. Σε αυτόν τον δίσκο θα βρεις από πιασάρικα κομμάτια μέχρι πολύ σκοτεινά τραγούδια. Οι The Clipse δεν ξεφεύγουν ποτέ από την σκοτεινή ατμόσφαιρα, κάνοντας να φαίνεται κάπως «βαρύ» το όλο άλμπουμ, αλλά μια και οι εποχές δεν είναι και οι πιο εύκολες,το θέμα είναι καλοδεχούμενο. Ναρκωτικά, βία και ψέματα είναι προβλήματα τα οποία δεν μπορούμε να τα αγνοούμε, με τους δυο ράπερ να τα παρουσιάζουν με έναν τρόπο που είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός και ρεαλιστικός. Μην περιμενέτε ένα άλμπουμ που θα το βάλετε να το ακούσετε με την κοπέλα σας για να χαλαρώσετε ή για να κάνετε κέφι με την παρέα σας πριν πάτε στο κλαμπ. Σκληρά beats, σκληροί στίχοι και σκληρά θέματα βρίσκονται στο επίκεντρο του άλμπουμ, βάζοντας υποψηφιότητα για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς.

Tracklist

Εξώφυλλο

Links