The Game - Doctor's Advocate

Εισαγωγή

Dre, Dre και πάλι Dre αλλά όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να βρω (και όχι τυχαία) το ονόμα του στην παραγωγή. Αυτός είναι ο κόσμος του βαρύγδοπου, αλόκοτου, αλλαγμένου μα ακόμα καυχησιάρη και αλαζόνα Game και αυτός είναι ο νέος του δίσκος Doctor's Advocate. Ναι, είναι ένας δίσκος χωρίς τη βοήθεια του αγαπημένου του παραγωγού αλλά κάθε στίχος και κάθε μουσική παραγωγή του δίσκου δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μας υπενθυμίζει το πόσο μεγάλο αντίκτυπο είχε ο γνωστός Δόκτωρ στον The Game.

O Δίσκος

Και αυτός είναι ο λόγος που δεν παρατά τις παλιές κακές συνήθειες και συνεχίζει να πετάει ονόματα σαν να μην υπάρχει αύριο. Ίσως όμως αυτός ο "βίαιος" χωρισμός απο τη G-Unit, τα συνεχόμενα diss, τα πάμπολα mixtapes και το συνεχές γράψιμο να έκαναν τελικά πάρα πολύ καλό στον Game αφού το γνωστό "name-dropping" απέκτησε μια ουσιώδη τεχνική και ο Game απο ανυπόφορος-προστατευόμενος ράπερ μεταμορφώθηκε, με αυτό το δίσκο, σε έναν ράπερ που μπορείς να ακούσεις με ευχαρίστηση.

Το καταπληκτικό με αυτό το δίσκο είναι πως δε χρειάζεται μήτε ο παλαιός αγαπητός παραγωγός του μήτε η αφρόκρεμα του αμερικανικού mainstream ραπ, 50 Cent και Eminem, ώστε ο Game να βγάλει μια καταπληκτική δουλειά. Γνωστοί παραγωγοί σαν τον Scott Storch, Will.i.am, Rotem, Kanye West, Just Blaze, Swizz Beatz κ.α, αλλά και σχεδόν άγνωστοι σαν τον Reefa (βλέπε : It's Okay) δίνουν στον Game μια ποιοτική πρώτη ύλη για τη δημιουργία ενός άρτιου δίσκου με τις ζεστές νότες τους, τη σωστή χρήση έγχορδών και μη οργάνων αλλά και κλασσικών synthesizers που φέρνουν απευθείας στο μυαλό τους ήχους της δυτικής ακτής. Έτσι, o Game μάλλον δεν χάνει πολλά απο την απουσία του Dr.Dre σε μουσικό επίπεδο, αν παραβλέψουμε την εμμονή του the Game να θέλει να πλησιάζουν οι χρησιμοποιούμενες μουσικές συνθέσεις τη γνωστή τεχνική και στυλ του μέντορα του (σε σημείο να νομίζει κάποιος ότι όντως βοήθησε στην παραγωγή). Εντούτοις, διαφαίνεται σε μερικά σημεία μια ανάγκη για ένα-δυο hooks του 50 ή/και μια συνεργασία του Eminem που θα κρατούσαν σε εγρήγορση και μεγαλύτερο ενδιαφέρον τον ακροατή.

Όσον αφορά τους στίχους, αυτοί αν και παραπλήσιοι του πρώτου δίσκου του, αποκτάνε αισθητά μεγαλύτερη σημασία λόγω των αυξημένων ικανοτήτων του καλλιτέχνη. Υπάρχουν "κακές ατάκες" (you can't get rid of me, I'm HIV), υπάρχουν "καλές ατάκες" (Hip-hop is not hiring, Ι'm the reason Dre feel comfortable retiring), υπάρχουν "υπεροπτικές ατάκες" (τα παραδείγματα τόσα που δεν μπορώ καν να διαλέξω), αλλά πάνω απο όλα, υπάρχει ένα κενό μεταξύ της άποψης που έχει ο κόσμος και της άποψης που έχει ο Game για τον εαυτό του, που όμως επιτέλους συγκλίνει...

Track-by-Track

Στο πρώτο κομμάτι το δίσκου ο Game μπαίνει δυνατά με κομμάτια όπως τα: One Blood και το Compton να κλέβουν την παράσταση. Στο It’s Ok (One Blood) ο Game αποδεικνύει ότι είναι από τους καλύτερους αυτήν την στιγμή, δείχνοντας πολύ δυνατός και σίγουρος στις ρίμες του. Το Compton πάλι, είναι η έκπληξη του δίσκου, με έναν Will.i.a.m να κάνει μια πολύ καλή δουλειά από άποψη μουσικής, από την άλλη όμως νιώθεις λίγο περίεργα όταν ακούς τον κύριο "Don’t Phunk My Heart" να τραγουδάει "Gangsta Boogie". Τα επόμενα κομμάτια δεν ξετρελαίνουν, αν και κουβαλάνε τα βαριά ονόματα: Scott Storch, Just Blaze, Kanye West. Ειδικά από τον Scott Storch περίμενα καλύτερα beatάκια,αν αναλογιστούμε όλες τις επιτυχιες που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος, με έναν Nate Dogg από την άλλη να δίνει άλλο ένα πιασάρικο hook, όπως μόνο εκείνος ξέρει να κάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Το επόμενο κομμάτι του δίσκου, είναι ένα από τα δυνατά σημεία του.Τα 3 ήρεμα τραγούδια: One Night, Doctor’s Advocate και Ol’English είναι πάρα πολύ καλά, ειδικά το Doctor’s Advocate που είναι φοβερό, στο οποίο εμφανίζεται ο Busta Rhymes. Τα επόμενα κομμάτια είναι αρκετά καλά, δημιουργώντας ίσως ένα καινούργιο ύμνο για την Westcoast με το κομμάτι: California Vacation, έχοντας για βοήθεια τον Snoop Doogg και τον Xzibit.

Tελικά

Συνολικά, είναι ένας απολαυστικότατος δίσκος, χαρακτηριστικός της δυτικής ακτής (απο την οποία ο Game δεν μπορεί να ξεκολλήσει), γεμάτος δύναμη και όμορφες μουσικές, που θα γίνει ο αγαπημένος πολλών ατόμων. Σίγουρα, δεν θα μπορέσει κανείς να τον χαρακτηρίσει κλασσικό δίσκο, αλλά ο Game, ανάμεσα στις αντιξοότητες, τις διαμάχες, την αλλαγή εταιρίας στη μέση της παραγωγής και άλλα τόσα προβλήματα, μπόρεσε να βγάλει ένα καταπλητικό αποτέλεσμα, κάτι που σίγουρα δεν το περίμεναν πολλοί. Αυτός ήταν ο κόσμος του the Game και με βάση την επιτυχία της μουσικής του, θα τον ξαναεπισκεφτούμε λίαν συντόμως με άλλο ένα μεγάλο χαμόγελο στο προσωπό μας(και δυο-τρεις ρόδες παραπάνω στο εξώφυλλο).

Tracklist

Εξώφυλλο

Links