Mr. Lif - MO’ MEGA

Δύο υπήρξαν οι λόγοι που αν και έχω στα χέρια μου εδώ και πολλές ημέρες το συγκεκριμένο album, δεν έχω γράψει τίποτα σχετικό. Πρώτον ότι, όσο και αν ο καιρός περνάει μια κρίση ταυτότητας, το καλοκαίρι έχει κάνει επισήμως την εμφάνιση του και δεύτερον, και σημαντικότερο, ότι δεν είμαι απόλυτα κατασταλαγμένος σχετικά με το καινούριο δημιούργημα του Mr. Lif. Παρακαλώ μην πάει ο νους σας στο κακό... ειλικρινά έχω διχαστεί εάν ο δίσκος είναι εξαιρετικός ή απλά πάρα πολύ καλός. Αυτό είναι όλο, και για να σας πω την μαύρη αλήθεια δεν έχω κατασταλάξει ακόμα.

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ότι ο Mr. Lif μου είναι απλά συμπαθής και η ως τώρα δουλειά του δεν μου έχει περάσει απαρατήρητη αλλά δεν με έχει αγγίξει και ιδιαίτερα, εάν εξαιρέσω το “Black dialogue” album των Perceptionists, που εκτός του υπογράφοντος, εξέπληξε ευχάριστα πάρα πολύ κόσμο. Για αυτήν την επιφυλακτικότητα μάλλον φταίει η χροιά της φωνής του και η θεματολογία του που ενίοτε διανοουμενίζει χωρίς αντίκρισμα. Βέβαια τον τύπο τον παραδέχομαι διότι ο λόγος του είναι πολιτικός χωρίς να στερείται αισθητικής και φιλοσοφεί με ενδιαφέρον τρόπο μέχρι ενός σημείου. Έτερον-Εκάτερον λοιπόν...

H εντύπωση μου είναι ότι σε συνεργασία με κάποιον άλλον ράπερ (είτε σαν group είτε χωρίς) τα καταφέρνει καλύτερα. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα με συσχετισμό των tracks όπως το “Take, Hold, Fire!” (με Aesop rock & El-p να εναλλάσσονται με μοναδικά όμορφο τρόπο με τον Lif), το “Murs iz my manager” (κάτι μεταξύ σοβαρού και αστείου με τον Murs) και το αριστοτεχνικό ομώνυμο “Mo’mega” (μαζί με τον Akrobatik, τον Blueprint και τον El-p να δίνουν ρέστα) σε αντίθεση με το σεξιστικό και αδιάφορο “Washitup!” και το ανούσιο “Brothaz”. Για να μην είμαι όμως άδικος, αξέχαστα μένουν το εξαιρετικό “Collapse” ως εισαγωγή και το μαγικό “The fries” που δεν χορταίνεται.

Στο συγκεκριμένο άλμπουμ η μουσική παραγωγή καθώς και η επιμέλεια ανήκει σχεδόν εξολοκλήρου σε αυτό το φαινόμενο που λέγεται EL-P, που δεκαπέντε σελίδες δεν φτάνουν για να εξηγήσουν τι έχει αθόρυβα προσφέρει στην εξέλιξη του χιπ χοπ ως μουσικό είδος, και δύο παραγωγές είναι του ίδιου του Lif. To τελευταίο track σε παραγωγή Nick Toth είναι το πιο μελανό σημείο και είναι άξιο απορίας γιατί περιελήφθει. Επίσης, το ότι ο δίσκος είναι μόνο 45 λεπτά σίγουρα δεν είναι κακό, αν και σε απογοητεύει εν μέρει.

Κλείνοντας θα εκφράσω την (κατά καιρούς) ταπεινή άποψη μου ότι το Mo’mega, παρά τα ελαττώματα του, είναι όχι απλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ του 2006, αλλά και ένα από τα καλύτερα... Κάποια ιδιαίτερη χημεία το κάνει να ξεχωρίζει... Η Definitive Jux δήλωσε βροντερό παρόν για άλλη μια φορά. Stay tuned & beware…

Tracklist

Εξώφυλλο

LINKS

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ