Ημισκούμπρια - H Απλή μέθοδος των Τριών

Εισαγωγή

Λένε ότι ο αριθμός 7 είναι θεϊκός. Πολλοί τον επικαλούνται σαν τον τυχερό τους αριθμό. Δεν ξέρω τι απ’ αυτά πιστεύει ο καθένας σας, αλλά για τα Ημισκούμπρια, ο 7ος δίσκος τους ήταν και ο καλύτερος ως τώρα. Τα Ημιζ επέστρεψαν ανανεωμένα, μετά τις χαμηλές πτήσεις των τελευταίων albums τους, και έπιασαν τρομερή απόδοση. Αλλά ας δούμε αναλυτικότερα την «Απλή μέθοδο των Τριών».

Ο δίσκος

Για άλλη μια φορά, τα Ημιζ βρίσκουν τον κατάλληλο τίτλο για τον δίσκο τους με μια ευφάνταστη φράση που συνδέεται άμεσα με την δομή του συγκροτήματος. Η οποία παρεπιπτόντως μετά από 10 ολόκληρα χρόνια δεν έχει αλλάξει, κάτι που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο αν αναλογιστούμε το τι έγινε, και συνεχίζει να γίνεται, στην σύσταση σχεδόν όλων των μεγάλων ελληνικών hip-hop groups. Αντιθέτως, για τα Ημίζ δεν ακούσαμε ποτέ ούτε μια φήμη για εσωτερικές διαμάχες, πικρίες και αποχωρήσεις. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο δεμένο είναι το τρίο σαν συγκρότημα. Και αυτό με την σειρά του καθρεπτίζεται στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου.

Ο δίσκος περιέχει 19 κομμάτια, η διάρκεια των οποίων ξεπερνάει συνολικά την 1 ώρα. Πλούσιο λοιπόν υλικό για μια ακόμα φορά από τα Ημίζ που δείχνουν όχι μόνο να μην έχουν κουραστεί, αλλά να έχουν συνέχεια καινούριες πρωτότυπες ιδέες. Τι εννοώ; Με την πρώτη σκέψη, το μυαλό μου πάει στο κομμάτι «Αστόρια» όπου ο Μεντζέλος μας περιγράφει την «μικρή Ελλάδα» που έχουν στήσει οι ομογενείς στην περιοχή αυτή της Ν. Υόρκης. Επειδή μάλιστα επισκέφτηκα την πόλη πρόσφατα, ξύπνησαν μνήμες που πραγματικά με ταξίδεψαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της μουσικής, να σε ταξιδεύει. Γιατί όπως λέει και το εν λόγω κομμάτι, «τελικά η απόσταση απ’ την Αθήνα στο Queens δεν είναι μεγάλη».

Στο πιο «κλασσικό» χιουμοριστικό στιλ των Ημίζ συναντάμε αρκετά tracks, που όμως δεν κουράζουν, ούτε είναι επαναλήψεις παλιών στίχων. Γενικά πέφτει τρελό γέλιο σε κάθε ακρόαση ενώ παράλληλα οι παραγωγές του Πρύτανη κάνουν το άκουσμα πιο ευχάριστο από ποτέ. Για παράδειγμα το «Έλα πιο κοντά» έχει την πιο sick παραγωγή που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό hip-hop και θα μπορούσε άνετα να ήταν το τελευταίο hit του Dirty South στην Αμερική. Δεν σας αρέσει το Dirty South στιλ; Κάντε skip στο «Έτσι που λέτε» και ακούστε μια πιο old-school παραγωγή με τρελό κοροϊδευτικό στίχο. Τσέκαρε ατάκες: «respect στον παλιό, γιατί εγώ σου γέμιζα το μπιμπερό», «έβγαλες δίσκο σε mp3», «δεν είσαι καν στο βιβλίο του Τερζίδη». Με τέτοιες ρίμες πραγματικά τσακίζουν όλα τα νέα συγκροτήματα μέτριας ποιότητας που το παίζουν σκληροί και αυθεντικοί. Σε αντιπαράθεση, τα Ημίζ προβάλουν την 10χρονη ενεργή παρουσία τους στην ελληνική σκηνή, την εμπειρία και τις ικανότητες τους. Το σκηνικό αυτό συνεχίζεται και σε άλλα τραγούδια του δίσκου, γεγονός που δείχνει πόσο πολύ είναι ενοχλημένα τα Ημίζ απ’ την κατάσταση που επικρατεί. Άμεσο παράδειγμα «Το σκληρό mp3 του δίσκου» όπου ο Μεντζέλος ονειρεύεται ότι είναι MC και ανήκει στο Υ.Σ. (Υπερβολική Σκληράδα) Crew! Και επειδή κατά τα 10 αυτά χρόνια στην ελληνική σκηνή τα Ημίζ γνώρισαν πολλά πρόσωπα, αφιερώνουν ένα κομμάτι για να δώσουν ένα ΥΟ σε όλους όσους τους βοήθησαν και κυρίως στους ανώνυμους οπαδούς τους. Στο ίδιο πλαίσιο (είμαστε παλιοί) κυμαίνεται και το «Με το μικρόφωνο στο χέρι θα πεθάνω» αλλά το ρεφρέν χαλάει λίγο το αποτέλεσμα με το ξεκάρφωτο, κατά την γνώμη μου, τραγουδιστικό του Φλωρινιώτη (!).

Καθώς η επίρροια από τις Γυναικολογίες (το προηγούμενο album τους, 2004) δεν έχει περάσει, τα Ημίζ αφιερώνουν αρκετά κομμάτια στις γυναίκες. Πότε με ειρωνικό ύφος, πότε παιχνιδιάρικο και πότε ερωτικό. Αρχικά μας λένε ότι τους αρέσουν πολλά είδη γυναικών στο «Γούστα είναι αυτά» το οποίο είναι ντυμένο με μια ευχάριστη ψιλο-funky παραγωγή. Αυτές πάντως που δεν γουστάρουν με τίποτα είναι οι κοπέλες που γνωρίζουν στα clubs και ενώ αρχικά φαίνονται όμορφες, αποδεικνύονται σαβούρες όταν ανοίξουν τα φώτα. Ακούστε το «Κορίτσια στο Ημιφώς» για να μάθετε μερικές πανέξυπνες δικαιολογίες για το πώς να τις παρατήσετε! Ειδικά το κουπλέ του Μιθριδάτη προσφέρει άπλετο γέλιο!!! Τρελό χιούμορ έχει και το «Αν ήσουν άλλος», που επιπλέον έχει την συμμετοχή της Ευριδίκης και μια ακόμα φοβερή παραγωγή. Κάθε μέρα χαμαλίκι και το Σάββατο Τσαλίκι είστε ρε!

Τέλος, στον δίσκο βρίσκουμε και κομμάτια για πιο μεγάλες ηλικίες που είτε τα βρίσκουν ζόρικα με την γυναίκα τους είτε με την εύρεση σπιτιού. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε το «Αντρικές Γουρουνιές» που θίγει το επίκαιρο θέμα της εξέλιξης των γυναικών σε όλο και πιο απαιτητικά πλάσματα που θέλουν τους άντρες ψεύτικους και κουνιστούς, μα ποτέ αυθεντικούς. Στην δεύτερη περίπτωση, το «Ψάξε να βρεις σπίτι» μιλάει για τον Γολγοθά που τραβάνε όσοι βγαίνουν στους δρόμους για να αναζητήσουν κάποιο καλό σπίτι.

Τελικά

Τελικά γέλασα, γέλασα πολύ! Ομολογώ πως δεν περίμενα να ακούσω έναν τόσο φρέσκο δίσκο ύστερα από 10 χρόνια παρουσίας των Ημίζ στην σκηνή. Πιστεύω πως αξίζουν συγχαρητήρια λοιπόν, όχι μόνο για την ιστορία που έχουν διαγράψει μέχρι τώρα και την συνοχή τους, αλλά και για το ότι παραμένουν επίκαιροι και γαμάτοι σ’ αυτό που κάνουν απ’ την αρχή της καριέρας τους. Χωρίς αλλαγές που μπερδεύουν. Χωρίς κρίσεις ταυτότητας, οι οποίες δυστυχώς βασανίζουν τους υπόλοιπους MCs μας. Τα Ημιζ συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα απ’ όλους: να μας κάνουν να ξεκαρδιζόμαστε με τα στιχάκια τους και ενίοτε να τα χώνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο (θυμάστε ακόμα την «Γάτα της σκεπής»;). Εύχομαι να επιστρέψουν στο χρυσαφί χρώμα για τον 7ο δίσκο τους, όπως παλιά…

Εξώφυλλο