Η άλλη πλευρά (των πραγμάτων)

Κάποιος θα μπορούσε να σπαταλήσει καταχρηστική ενέργεια προσπαθώντας να υποβιβάσει, να ταπεινώσει και να κολαφίσει τη δουλειά οποιουδήποτε καλλιτέχνη, την τέχνη που εμπεριέχεται σε οποιοδήποτε οπτικό δίσκο (μια βρόμικη δουλειά που πρέπει να κάνει ενίοτε ένας κριτικός), την ομορφιά που κρύβεται μέσα στις λέξεις οποιουδήποτε βιβλίου, την μαγεία που κρύβεται σε ένα σχέδιο ενός μικρού παιδιού και ούτω καθεξής. Εντούτοις, πόσο εύκολο είναι για έναν μοναδικό άνθρωπο να μην έχει έστω και λίγες αυταπάτες σχετικώς με κάποιο δημιούργημα, κάποια τέχνη, λόγω της υποκειμενικής και συγκεχυμένης συχνά αντίληψης του;

Οπωσδήποτε, όπως κάθε συλλογική προσπάθεια δημιουργίας τέχνης έτσι και η ελληνική hip-hop σκηνή έχει επικριθεί, κατηγορηθεί, καυτηριαστεί και εξευτελιστεί στην πορεία, όμως στην περίπτωση μας όχι τόσο πολύ από εξωτερικούς παράγοντες (που ούτως ή άλλως είναι λογικό να είnαι απομονωμένοι από αυτή) αλλά περισσότερο από τον πυρήνα της, το κοινό της. Δεν είναι τόσο η επίκριση που εκ φυσικού της τείνει τις περισσότερες φορές να βελτιώσει τα πράγματα, όσο η ταπείνωση μέσω της επίκρισης και της σύγκρισης με τις άλλες σκηνές (συχνότερα με την αμερικανική) που προκαλεί ένα ηθικό πρόβλημα.

Όσο εύκολο και να μου είναι να εικάσω την κατωτερότητα της ελληνικής συλλογικής προσπάθειας προς την χιλιαπλάσια μεγαλύτερη αμερικανική, όντας λάτρης της αντίθεσης και συνάμα της αντιγνωμίας, θα προσπαθήσω να πείσω για το αντίθετο. Και ενώ πρέπει να αντιταχθώ στο γεγονός της υπέρ-πολλαπλάσιας παραγωγικότητας, των χιλιάδων περισσότερων οπαδών της μουσικής, της πλήρους αφομοίωσης ενός διαφορετικού τρόπου ζωής και της συνεχούς (μονοδιάστατης ίσως) εξέλιξης της, μπορώ κι εγώ να γράψω για κάτι που στο μυαλό μου ορίζεται ως άκρως πιο σημαντικό.

Ενόσω οι περισσότεροι μέσα σε μια μεταδοτική και μολυσματική μιζέρια θα μιλήσουν για το χαμηλό επίπεδο της σκηνής, ενώ πολλοί θα μιλήσουνε για την απουσία σκηνής, ενώ αρκετοί θα κριτικάρουν την έλλειψη καλής μουσικής, την ανυπαρξία υποστήριξης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κτλ εγώ θα αντιπαραταχθώ μονάχα με μία ερώτηση : πως ενώ μια σκηνή «η οποία μας στηρίζει παραμένει ίδια τόσα χρόνια φτιαγμένη από ξύλο συνήθως και γεμάτη από καλώδια»(sic) μπόρεσε να βγάλει τόσους πολλούς δίσκους γεμάτους πάθος, δύναμη, όρεξη για κριτική, για αστεία, για συναισθηματισμό, για προβληματισμό, για εναλλαγή ψυχικών καταστάσεων και πάνω από όλα τη ψυχαγωγία, όχι μονάχα με την έννοια του ξεσκάσματος και της αναψυχής αλλά ως καθοδήγηση των ψυχών μας ; Πως μπόρεσε μέσα από τις δυσκολίες του να βρεθεί εξοπλισμός, μέσα από την παντελή έλλειψη υλικής ανταμοιβής, την συνεχόμενη κριτική, την απουσία κάθε υποστήριξης, να βγάλει τέτοια μεγάλα συγκροτήματα που (βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα) μας μάγεψαν με τα τραγούδια τους ; Οι συντελεστές βάζουνε χρήμα, βάζουν προσπάθεια αλλά πάνω από όλα βάζουν την επιμονή και το όνειρο τους να βγάλουν κάτι στο κόσμο. Αλλά τι παίρνουν ως αντάλλαγμα ;

Ίσως μια αλλαγή τακτικής θα ήταν η σωστότερη κίνηση έναντι της μιζέριας που προωθούν οι περισσότεροι. Ίσως θα πρέπει να ξεπεράσουμε τα τόσα αρνητικά στοιχεία και να σκεφτούμε την μοναδικότητα της πλειονότητας των ελληνικών συγκροτημάτων (και τραγουδιών), τα οποία συγκροτήματα χρησιμοποιούν πραγματικά εξαίσια την πλούσια και ξεχωριστή ελληνική γλώσσα (κατά τη γνώμη μου αναλογικώς υπάρχουν περισσότερα ελληνικά τραγούδια που μπορούν να άγουν τη ψυχή απ?ότι ξένα) για να εθίσουν τους ακροατές στον υγιή προβληματισμό. Ίσως μια κατανόηση των αληθινών προβλημάτων θα πρέπει να είναι ο κατευθυντήριος άξονας της εξέλιξης του ραπ στην Ελλάδα, η οποία εξέλιξη παραμένει μοναδική και αξιοσημείωτη. Και αυτή η εξέλιξη, ενώ πραγματοποιείται σε ένα χρονικό διάστημα μιας κοινωνικής και πολιτιστικής στασιμότητας (σχεδόν) στην Ελλάδα, μπορεί να παίξει πρωτεύον ρόλο στην διαπαιδαγώγηση και την ανάπτυξη του νου, είτε όταν κάποιος είναι στο ρόλο του δρώντα είτε στο ρόλο του ατόμου που τον επιδρά η όλη μουσική και στιχουργική παιδεία.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως η ίδια η σκηνή πρέπει να σταματήσει να επικρίνεται. Φυσικά και πρέπει αυτή η ανταλλαγή απόψεων να συνεχιστεί αλλά ο σκοπός της πρέπει να αλλάξει από αποδοκιμαστικό σε καθαρά ενθαρρυντικό στην βελτίωση και στην αλλαγή. Και ενόσω η μουσική μας παγκοσμίως «φέρει ως έμβλημα το έγκλημα» και ενώ «συνεχίζεται η θυσία των τραγουδιών στο τίποτα» (sic), θα πρέπει κι εμείς μέσα από τις διχογνωμίες και τις διαφορετικές γνώμες μας να βρούμε τη χρυσή τομή στα ζητήματα που ζητούν επίλυση. Και στην πορεία αυτή, θα πρέπει να ξεκολλήσουμε και να απομακρυνθούμε από τις δογματικές αντιλήψεις και μικρότητες μας που είναι μια από τις βασικότερες και πλέον ελλείπουσες προϋποθέσεις για μια νέα τάξη νόησης.

Όταν ο επικίνδυνος εχθρός είναι ο μίζερος εαυτός που προβάλλουμε, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα, για το καλύτερο, ίσως θα πρέπει να ελισσόμαστε και να δρούμε αντί να διαλύουμε μονομιάς τα όνειρα των άλλων, φτιαγμένα από τον ιδρώτα τους μέσα από τις λέξεις που μπορούν «να ματώσουν με ευκολία κι ένα γίγαντα ακόμα»(sic). Και αυτή είναι η άλλη πλευρά των πραγμάτων?Τα λέμε την άλλη φορά.

Vitali.

ΥΓ. Θα ήθελα να συνεχιστεί μια παράλληλη συζήτηση στην αγορά. Όποιος πιστός προσέλθει.