Hip-Hop Nation
[Το παρών δημοσιεύεται πιο πολύ για ιστορικούς λόγους καθώς ήταν το πρώτο άρθρο (Φθινόπωτο 1999) της μακρόχρονης ιστορίας της ιστοσελίδα. Ο συγγραφέας του παρών άρθρου παραμένει άγνωστος. Οι απόψεις που εκθέτει δεν είναι απαραίτητα σύμφωνες με τις απόψεις του hiphop.gr]Σε αστικες διαδρομές,βαμμένες στα γκραφίτι του πολέμου, ηχεί η hip-hop μουσική του μαύρου, του εκτός, του τρωκτικού της πόλης. Μουσική και δική μας, όσο κάποια παιδιά έχουν λαρύγγια και φωνάζουν:Δείξε επιτέλους λίγο σεβασμό!
Το hip-hop έσκασε "ξαφνικά" μύτη και μεταχειρήστηκε τη γλώσσα και τους ήχους με έναν τρόπο που μέχρι τότε κανείς δεν είχε σκεφτεί. Εμφανίστηκε με όλη τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια στις αρχές του ''80. Μια ακόμα κουλτούρα του μαύρου ανθρώπου που δε βλέπει γύρω του παρά τοίχους που τον εμποδίζουν ,κάνοντας τον ξένο σε μια ξένη χώρα. Κουλτούρα με τη μουσική τους, τον αμεσότατο στίχο το "Message" του Grangmaster Flash από τα πρώτα και χαρακτηριστικά κομμάτια με την πατίνα του κλασικού του,τον δικό της breakdance πολεμικό χορό,"έχεις λεφτά λευκέ; έχω το σώμα και ξέρω να το χειρίζομαι",τη δική τους ζωγραφική,το graffiti.
Μια κουλτούρα που τράβηξε μια κάθετη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εχθρούς και φίλους,όπως έκανε το funk στη δεκαετία του ''70,και δεν είναι τυχαίο το ότι άνθησε εν μέσω της φασιστικής δεκαετίας του ''80. Πέρασε τον Ατλαντικό και εκεί βρήκε πολλούς που αισθανόνταν όπως ακριβώς οι μαύροι στην Αμερική.Ξένοι,χωρίς ευκαιρίες και χωρίς δική τους φωνή.Και ίσως να μην είχε την απήχηση που έχει αν περιοριζόταν στο χώρο των έγχρωμων μεταναστών.Αλλά είχαν αρχίσει και οι λευκοί να αισθάνονται έτσι.Το να έρθει στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ζήτημα χρόνου. Γιατί όλο και πιο πολλοί έχουν αρχίσει να νιώθουν το ίδιο και εδώ.Ο ορισμός που έδωσε κάποιος ότι το hip-hop είναι μια λυτρωτική και οργανωτική δύναμη στις ζωές των νεαρών δεν χρειάζεται απαραίτητα τον προσδιορισμό "μαύρων" για να συνεχίσει να έχει ουσία.
Δε μετράει και πολλά χρόνια η παρουσία στην Ελλάδα.Και μέχρι πριν από λίγο καιρό έμοιαζε να απασχολεί μόνο κάποιους από το σκληρό πυρήνα (TXC-FFC). και τους φίλους τους.Αλλά ήταν αρκετοί. Κράτησαν την κουλτούρα ζωντανή,την επέκτειναν-δε μπορεί να μην έχετε δει βαμμένους τοίχους- και έκαναν ότι μπορούσαν για να μη προδώσουν τα δύο βασικά ρήματα που πάνω τους έχει σταθεί το hip-hop. Τα ρήματα αυτά είναι το "αντιπροσωπεύω" και το "σέβομαι",κυρίως το δεύτερο."Δε σέβομαι κανένα που δε σέβεται εμένα" τραγουδάν οι TXC και εκεί ακριβώς παίζεται το παιχνίδι.Ζητούν και φωνάζουν πολύ δυνατά για να τους προσέξεις, σεβασμό,καθολικό σεβασμό,σε όλα τα επίπεδα.Σεβασμό για τις επιλογές τους,για τον τρόπο ζωής τους,για το χώρο που ζούν,για όλα αυτά που ενοχλούν τον κάτοικο της τσιμεντούπολης,που δεν αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια και που το κάθετο πάτωμα καταστρέφει αυτό ακριβώς που απαιτούν.Σεβασμό.Τα πάντα στο hip-hop περιστρέφονται γύρω του."Χωρίς κακές προθέσεις. Υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να αλλάξεις όσα δε λεν να αλλάξουν".Οι στίχοι τους δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις,το ίδιο και μια συζήτηση μαζί τους.Αν και δεν είναι οι πρώτοι που φτιάχνουν κάτι καινούργιο από μια ξένη κουλτούρα,είναι οι πρώτοι που έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο να πουν.Ο λόγος τους δεν έχει καμία σχέση με τις αερολογίες των χίπιδων ούτε με την κάθετη άρνηση του πανκ.Έχουν θέση και πρόταση.Η λέξη κλειδί είναι αυτοδιαχείρηση αν και κανεις τους δεν τη χρησιμοποίησε.Έχει κάτι από τον λόγο των πολιτικών,που επιεικώς σιχαίνονται.Όπως παραδέχεται και ο Ευθύμης των Terror-X-Crew δεν ξέρει ιστορία και μάλλον δεν είναι ο μόνος. Αυτό όμως μπορεί να λειτουργήσει υπέρ τους.Πολλές φορές η πείρα,έστω και διαμέσου της ιστορίας, αποδεικνύεται αρνητικός παράγοντας. Η ιδέα που περιγράφεται ως αυτοδιαχείρηση ξεκινάει από τη φύση της μουσικής τους.Δεν χρειάζονται τα πολύπλοκα και πολυκάναλα στούντιο. Mε δύο πικάπ,ένα μίκτη και ένα sampler,η δουλειά τους γίνεται και στο σπίτι και η άλλη ασχολία τους,το graffiti βασίζεται και αυτή στη προσωπική τους επιθυμία και δουλεία.Τα σχετικά παραδείγματα από το εξωτερικό δεν λείπουν για να ενισχύσουν την πίστη τους. Παράλληλα είναι από τις λίγες ομάδες που έχουν καλή και από πρώτο χέρι γνώση των δυνατοτήτων που προσφέρει η τεχνολογία,όχι μόνο για να φτιάξουν τη μουσική τους,αλλά και να περάσουν το μύνημά της.Και επιπροσθέτως δεν έχουν ιδεολογικές προκαταλήψεις."Βγήκαμε στο Jammin και αμέσως αρχίσανε να επικοινωνούν μαζί μας παιδιά από την Καβάλα,την Αλεξανδρούπολη,την Κρήτη.Και λεω εγώ,τι μαλάκες που είναι οι αναρχικοί που δεν χρησιμοποιούν την τηλεόραση.Θα ήθελα να ήξερα,τους SexPistols που τους είδανε;"
Ο στίχος είναι ελληνικός,όπως ήταν και πριν γίνει της μόδας.Χοντρικά υπάρχουν δύο κύριες τάσεις. Αυτή των Active Member,Prohja,Nεύμα και η σκληροπυρινικοί με τους TXC,FFC,ΖΝ με τους Goin''Through κάπου στη μέση και λόγω μουσικής και λόγω στίχου.Δεν ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που επιθυμούν καρίερα στο εξωτερικό και κλαίνε αν δεν την έχουν.Ο χώρος που ζούν μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους και ξέρουν ότι για να γίνει παγκόσμιο πρέπει πρώτα να διατηρήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηρίστικα του.Αλλά οι ευκαιρίες για ευρύτηρη αναγνώριση δεν λείπουν,καθώς αρκετοί ραπερ από Ευρώπη,και το σπουδαιότερο από Αμερική,έχουν αρχίσει και δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον που δεν θα αργήσει να φανεί δισκογραφικά, αλλά και συναυλιακά.
Ξέρουν ότι πολλοί μουσικολόγοι δεν θα έλεγαν και πολύ καλά λόγια για τη μουσική τους,δεν θα τη χαρακτήριζαν ούτε καν μουσική,αλλά αυτό ελάχιστη απήχηση έχει πάνω τους και στον κόσμο που τους ακούει.Ιδίως όταν οι εταιρίες που...έψαξαν για να τους βρουν και όχι το αντίθετο. Η μόνη παρόμοια κίνηση που ξέρω είναι η δίψα των εταιριών για το πανκ στην Αγγλία και η μετακίνηση των μεγάλων εταιριών στο Λος Άντελες για να συναντήσουν τα γρουπ του Σαν Φραντσίσκο 30 χρόνια πριν και μια ήπειρο μακριά. Όσο για τους συνηθείς φόβους για την ανάμειξη με τις μεγάλες εταιρίες,κανέναν τους δεν απασχολούν,πρώτα γιατί είναι πολύ δεμένοι και δευτέρο γιατί στις εταιρίες είναι άσχετοι με το θέμα,Κυριολεκτικά το αγνοούν. Tο πολύ θετικό είναι ότι ασχολούνται και γυναίκες με το θέμα,αλάνθαστο κριτήριο ότι κάποιο ρεύμα είναι υγιές για το μέλλον.Οι γυναίκες δεν ανακατεύονται με ιδεαλιστικές μαυρίλες.Και ας μην έχει και πολύ σεβασμό γι''αυτές το Αμερικάνικο ραπ.Δεν είναι κακό να είσαι bitch αλλά whore
Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΖΩΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΑΜΕΝΗ
Πέρα από τις διαφορές υπάρχουν κάποια ελάχιστα αλλά βασικά πράγματα που όλοι συμφωνούν.Όλοι αναφέρονται στο hip-hop ως λαϊκή μουσική που λέει τα πράγματα με το όνομά τους."Εμένα αυτός είναι ο εχθρός μου.Αν είναι και δικός σου τα βρήκαμε".Ο σεβασμός που έχουν ο ένας για τον άλλον είναι προφανής. Ίσως γι''αυτό αρνούνται να δημοσιοποιήσουν τα "οικογενειακά τους".Ένα παράδειγμα σεβασμού οι FFC, οι πιο παλιοί απ''όλους,σταματήσαν να λένε ότι είναι οι πρώτοι γιατί δεν είναι ψώνια. Και πάνω απ''όλα η πίστη τους ότι το διαφαινόμενο γκρίζο μέλλον δεν είναι μια χαμένη υπόθεση,αλλά κάτι που μπορεί να βελτιωθεί γιατί "κάνεις τέχνη για να κάνεις κάτι πιο ωραίο¨.Και αυτοί φαίνονται αποφασισμένοι να μη ζουν,ξένοι σε μια άλλη διάσταση,να αλλάξουν κάτι με τη μουσική τους,να ομορφύνουν μια πανάσχημη πόλη με τα graffiti τους.Και αν δεν κάνω λάθος,ονειρεύονται μια κατάσταση όπου δεν θα είναι αναγκασμένοι να βάφουν και να κάνουν μουσική.
Μια νέα συμπαγής κουλτούρα κατευθείαν από τους δρόμους του γκέτο.