Το φαινόμενο Eminem

Στις 21 Φεβρουαρίου, στην απονομή των βραβείων Grammy, ο Eminem απέδειξε ότι κρατιέται χαλαρά στην κορυφή του παγκόσμιου hip-hop. Κέρδισε τρία βραβεία: καλύτερου ραπ άλμπουμ, ραπ ερμηνείας και ντουέτου ή συγκροτήματος για τη συνεργασία του με τον Dr. Dre. Την ίδια ώρα, έξω από το Staples Center του Λος Άντζελες, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και χριστιανικές οργανώσεις διαδήλωναν κατά των τραγουδιών του. «Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που αψήφησαν τις αντιδράσεις και είδαν το άλμπουμ γι' αυτό που είναι και γι' αυτό που δεν είναι» δήλωνε ταυτόχρονα ο Eminem.

Έχοντας υπόψη ότι κέρδισε και 2 βραβεία MTV, αποστομώνει όλους τους κατακριτές του και συνεχίζει την τρελή πορεία που έχει ξεκινήσει. Ίσως τα βραβεία δεν αντιπροσωπεύουν το ποιοτικό, αλλά τότε γιατί ο δίσκος του Eminem "The Marshall Mathers LP "πουλάει σαν τρελός; Και μη μου πείτε ότι αν δεν ήταν από πίσω του ο Dre τώρα δεν θα ήξερε κανείς τον Slim. Αν δεν είχε τα skills δεν θα τον εμπιστευόταν ένας τόσο μεγάλος παραγωγός. Αυτοί οι δυο είναι κορυφαίοι στο τομέα τους και ο συνδυασμός τους έφερε ένα αχτύπητο αποτέλεσμα.

Μπορεί οι στίχοι του να είναι πραγματικά πολύ προκλητικοί αλλά αυτό κατά ένα περίεργο τρόπο αρέσει στον κόσμο που έχει ξετρελαθεί. Το γεγονός είναι ότι βλέπω πολλούς να ζητάνε τραγούδια του Eminem χωρίς να έχουν καμία άλλη επαφή με το rap. Ανέβασε το hiphop ένα σκαλί παραπάνω, θα έλεγα μια σκάλα ολόκληρη πιο πάνω. Το κακό είναι ότι η τεράστια δημοσιότητα που έχει ο Εminem, δεν νομίζω να τον γεμίζει και αυτό φαίνεται στα κομμάτια του. Η εσωτερική του ψυχοσύνθεση κρύβει ένα πολύ απογοητευμένο άνθρωπο που έχει δει τον κόσμο απ'την κακή του όψη. Δεν είναι ρατσιστής, απλά μισεί τους πάντες.

Παρακάτω ακολουθεί ένα άρθρο παρμένο από το Metropolis Press, το οποίο προσπαθεί να αναλύσει το φαινόμενο Eminem.

Ένα παλιό καλό ρητό έλεγε "τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά πάνε παντού". Τι γίνεται όμως με τα αγόρια, πού πάνε ακριβώς τα κακά αγόρια; Και αν υποθέσουμε ότι ο Eminem είναι ένα πραγματικά κακό αγόρι με κρυπτο-νεοναζιστικό ταμπεραμέντο, που τα βάζει (μέσα από τους στίχους του) με την πρώην γυναίκα του, με τη μητέρα του (που τον μηνύει κιόλας), με τις γυναίκες γενικώς - αλλά και ειδικώς όταν αυτές αγαπούν γυναίκες - αλλά και με τα αγόρια που αγαπούν αγόρια, που ακριβώς θα οδηγηθεί; Στην αγκαλιά των Grammy θα λέγανε κάποιοι, καθώς τα 3 βραβεία που κέρδισε του απεκατέστησαν και με το παραπάνω το προφίλ του. Το αντίθετο θα λέγανε κάποιοι άλλοι και θα δικαιολογούσαν την άποψή τους μιλώντας απλά για τα χιλιάδες τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας προς την επιτροπή, καθώς και για τις δεκάδες τηλεοπτικές εκπομπές περί του θέματος που γεννήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Το αστείο βεβαίως της υπόθεσης είναι πως το θεωρητικώς καλύτερο USA Single της χρονιάς, το "Real Slim Shady", λάμπει δια της απουσίας του, καθώς τα μέλη των βραβείων μετά από κρίση στρουθοκαμηλισμού το απέρριψαν από τη σχετική κατηγορία λόγω των αιχμηρών στίχων του (ρίξε απλά μια ματιά στο κομμάτι: You think I give a damn about a Grammy? / Half of the critics can't even stomach me, let alone stand me"). Κάτι βεβαίως που δεν τους εμπόδισε να τον τοποθετήσουν σε όλες τις υπόλοιπες

Άρα τι συμβαίνει ακριβώς με τον λευκό μισάνθρωπο; Γιατί όλοι τον μισούν, αλλά τρέχουν σχεδόν δουλικά να του σφίξουν το χέρι; Η όποια αξία του Eminem βρίσκεται στην ίδια του την ύπαρξη. Λευκό φτωχόπαιδο απ'το Ντιτρόιτ βρίσκει respect στη μαύρη κοινότητα, βουτάει βαθιά μέσα στο μη πολιτικά ορθό (βέβαια δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε πως, αν το hip hop ήταν προϊόν της κινέζικης κουλτούρας, ίσως τώρα να μιλούσε προσβλητικά για τους μαύρους) και κυρίως αποδεικνύει με ότι κάνει πως δεν πρόκειται για ακόμα ένα διάττοντα Vanilla Ice.

Βεβαίως καλύτερα τα λέει ο ίδιος: "Όταν απέκτησα τόση φήμη και τόσα λεφτά άρχισα να σκέφτομαι ΟΚ και τώρα τι γίνεται; Δεν έχω άλλα προβλήματα. Ότι είχα το έλυσα. Και για ποιο πράγμα θα μιλήσω τώρα; Και τότε η φήμη άρχισε να φέρνει μαζί της και όλα αυτά τα σκατά. Τόση άσκοπη κριτική, τόσοι άνθρωποι να σηκώνουν το δάχτυλο, να με δείχνουν και να με κριτικάρουν. Ε, όλα αυτά μου έδωσαν περισσότερα σκατά να μιλήσω... Ήταν η κατάλληλα έμπνευση!"

βεβαίως περισσότερο απ'όλα μιλάνε οι ίδιες οι συνθέσεις του (για τις οποίες, μη ξεχνιόμαστε , τα μάλα συνεισφέρει ο Dr Dre και όλη η αγιασμένη κοινότητα της περιοχής). Τι να πει κανείς όταν κομμάτια όπως το "Stan" (βασισμένο στο "Thank You" της Dido), "Who knew", "The way I am", "Remember me?", "Drug balad", "Criminal" και φυσικά "Real Slim Shady" συνθέτουν ένα από τους πιο απολαυστικούς δίσκους της χρονιάς που πέρασε; Κάποιος πρέπει να είναι πολύ, πάρα πολύ κακοπροαίρετος για να πει κάτι επ'αυτού. Οτιδήποτε.

Credit: METROPOLIS press