JAY-Z The Black Album

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Έτος: 1997. Τόπος: Λος Άντζελες, Καλιφόρνια. Το μεγαλύτερο ταλέντο της Ανατολικής Ακτής, βασιλιάς της Νέας Υόρκης και διασωθείς τιτάνας της μεγαλύτερης gangsta κόντρας των ‘90s πέφτει νεκρός, από σφαίρες αγνώστου. Το κενό που αφήνει πίσω του ο Notorious B.I.G. είναι δυσαναπλήρωτο, και ο θρόνος του «Μεγάλου Μήλου» ορφανός. Ποιος μπορεί να τον αναλάβει; Οι Fugees; Πολύ soft. Οι Wu-Tang; Δεν έχουν το απαιτούμενο ειδικό βάρος, ούτε την απήχηση στο ευρύ κοινό. Ο NaS; Μα ο Escobar παραπαίει, έχει κρίση ταυτότητας και αλλάζει συνεχώς κουστούμια, μήπως ξαναπετύχει τη μαγική συνταγή του Illmatic. Κι όμως, λίγους μήνες πριν o Biggie είχε χρίσει το διάδοχο του. Σε ένα κομματάκι με τον ταιριαστό τίτλο “Brooklyn’s finest” συνεργαζόταν με έναν νέο Νεοϋορκέζο MC, ονόματι Jay-Z

fast forward > > 6 χρόνια μετά

Έτος: 2003. Τόπος: Νέα Υόρκη. Όλος ο πλανήτης ακούει hip-hop, όλη η Αμερική ασχολείται με έναν άνθρωπο. Ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής του hip-hop game δηλώνει ότι ο επόμενος δίσκος θα είναι ο τελευταίος του. Είναι μόλις πάνω από τα 30 και στο απόγειο της δόξας του. Οι φήμες πάνε και έρχονται. Μιλάνε για διαφορετικό παραγωγό σε κάθε κομμάτι αλλά (κόντρα στη μόδα) για ελάχιστες celebrity συνεργασίες. Όλη η υφήλιος, από το TIME μέχρι το hiphop.gr (!) γράφει γι’ αυτό.

Κυρίες και κύριοι...το Black Album είναι εδώ.

Ο ΔΙΣΚΟΣ
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν γίνεται να υπάρχει φίλος του hip-hop που να μη βρει κάτι να του αρέσει σε αυτό το δίσκο. Hip-pop, gangsta και «σκεπτόμενο» hip-hop βρίσκουν όλα τη θέση τους στο άλμπουμ. Το ίδιο ισχύει και με τις παραγωγές. Από underground διαμάντια μέχρι easy-listening beats που θα ακούσετε άνετα στα καφέ του Κολωνακίου.

Το πρώτο single ανήκει δικαιωματικά στους Neptunes. Οι παραγωγοί με το άγγιγμα του Μίδα είναι υπεύθυνοι για πολλές από τις mainstream επιτυχίες του Jay και εδώ του προσφέρουν άλλη μία. Άποψη του συντάκτη πάντως είναι ότι δεν φτάνει το επίπεδο παλιότερων συνεργασιών. Θα το ακούσετε για λίγο καιρό, θα το ξεχάσετε γρήγορα. Είπαμε να αντιγράφουμε τους εαυτούς μας, αλλά εντός ορίων... Οι Hugo και Williams πάντως εξιλεώνονται κάπως λίγο πριν το τέλος με το “Allure”, δείχνοντας τη μουσικότητά τους με τα έγχορδα στο background.

Άλλος αγαπημένος παραγωγός του Jigga, ο Kayne West έχει και αυτός δύο single, με το “Lucifer” να ξεχωρίζει. Ο West πιάνει τον παλμό του κοινού και το raga style σπινταρισμένο sample από Max Romeo έχει ένα sure-hit για τα clubs. To “Encore” φαίνεται να ναι φτιαγμένο για τον ομώνυμο λόγο, με τα χαρακτηριστικά πνευστά. Διπλή παρουσία και από Just Blaze, που ακολουθεί παρόμοια συνταγή στο “Public Service Announcement”.

Say what you say about Eminem, αλλά ο τύπος ξέρει να γράφει χιτάκια. Το “Moment of Clarity” είναι φτιαγμένο για single. Ναι, ναι, μετά το “Renegade”, το “Lose Yourself”, το “Sing for the Moment” αρχίζεις και έχεις την αίσθηση της επανάληψης. Μπορείτε άνετα να φανταστείτε τον Em να τραγουδάει το ρεφρέν στη θέση του Jay. Όμως δεν ξέρω αν ποτέ θα δούμε τέτοιους στίχους από τον Shady.

"If skills sold/ truth be told/
I’d probably be/ lyrically Talib Kweli/
truthfully/ I wanna rhyme like Common Sense/
but I did 5 mil/ I ain’t rhyming like Common since"


Θέλετε κι άλλες επιτυχίες; Έχουμε. Τη σκυτάλη αναλαμβάνει ο Timbaland στο “Dirt off your shoulder” και εμείς μένουμε να ονειρευόμαστε ένα remix με τη Missy Elliot.

Και τώρα ας περάσουμε στα ενδότερα.

Πόσο συχνά ακούτε old-school τη σήμερον ημέρα..; Υποδεχτείτε τον Rick Rubin και το “99 Problems”…και σκεφτείτε λευκά 3-striped Adidas και τις πρώτες σας hip-hop κασέτες…και γιατί ξεκινήσατε να ακούτε αυτή τη μουσική.

Θυμάστε τις παλιές καλές εποχές που αγοράζατε ένα νέο album και ακούγατε ένα κομμάτι που κολλούσατε, ξεφυλλίζατε το booklet και διαβάζατε ένα άγνωστο όνομα στη θέση του παραγωγού; Που σκεφτόσασταν «σώπα ρε…ας τον έχω υπόψη μου…». Αν δε ξέρατε τον 9th Wonder των Little Brother, από δω και πέρα θα τον θυμάστε, γιατί στο δικό του κομμάτι ακούτε μουσική, όχι μια λούπα για να χτυπιέστε στα κλαμπάκια…Ομοίως με το “What More Can I Say”, ίσως το χαρακτηριστικότερο κομμάτι του δίσκου, ακριβώς το στυλ με το οποίο θα θυμόμαστε το Jigga. Όλα αυτά συνοδεία ενός instrumental των Buchannans με πνευστά που είχαμε καιρό ν’ ακούσουμε...

Το καλύτερο για το τέλος…συνοδεία ενός χαλαρού bluesy lick ακούγεται ο Biggie. Μπαίνει το beat…και ο κος Shawn Carter μας αφήνει χωρίς φανφάρες, χωρίς να πουλάει μούρη, σοβαρά και μετρημένα. Όλα αυτά με την υπέροχη κιθάρα του κομματιού των Aqua και 3Η (δε ξέρω για σας, εγώ τουλάχιστον δεν τους ήξερα πιο μπροστά), που θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστεί στο Jazzmatazz IV...

ΤΕΛΙΚΑ
Για να γλιτώσουμε και γω και σεις από τις γραφικότητες του φόρουμ, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από τώρα. Δε θα λατρέψετε τον Jay-Z από αυτό το άλμπουμ. Είναι ο γνωστός rapper, όπως τον θυμάστε. Αν δε σας άρεσε παλιά, δεν πρόκειται να αρχίσει να σας αρέσει τώρα. Από κει και πέρα...

Είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν είναι ο καλύτερος δίσκος του Jay-Z ή όχι. Σίγουρα είναι ο πιο ώριμος (τεχνικά και στιχουργικά). Σίγουρα είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός (της φιλοσοφίας του Jay-Z σαν καλλιτέχνη). Σίγουρα είναι ο πιο ολοκληρωμένος (από άποψη παραγωγών).

Και σίγουρα είναι ήδη κλασικός.
TRACKLIST & ΕΞΩΦΥΛΛΟ
1. Intro
2. December 4th
3. What More Can I Say
4. Encore
5. Change Clothes
6. Dirt Off Your Shoulder
7. The Threat
8. Moment of Clarity
9. 99 Problems
10. Public Service Announcement
11. Justify My Thug
12. Lucifer
13. Allure
14. My 1st Song



Επιμέλεια: GreenB