Top Hip-Hop Albums of 2012
Το 2012 μας αποχαιρετάει σιγά σιγά, ο κόσμος δεν καταστράφηκε τελικά και εμείς είμαστε εδώ για να σας παρουσιάσουμε τους δίσκους που κατά την κρίση μας ξεχώρισαν φέτος. Μαζί με την βοήθεια των Waxmaster και Άκρατου επιλέξαμε και γράψαμε δύο λόγια για τους 10 καλύτερους τους οποίους έχουμε τοποθετήσει παρακάτω με χρονολογική σειρά. Απολαύστε την λίστα και από εμάς να έχετε καλές γιορτές και ένα ευτυχισμένο 2013!
Lord Finesse - The Art of Diggin: Blue Note State of Mind (31/01)
Αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία που μου έγινε αγαπητή αφού κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου που μας άφησε. Tο καλό εδώ είναι η non stop ροή της μίξης και το ταξιδιάρικο mood που σου προσφέρει απλόχερα τα πάντα. Τι εννοώ; Η ποικιλομορφία των συστατικών της επιτυχίας οφείλεται κατά πρώτον στην αίσθηση των ημερών που προστάζει ο χρόνος να περνάει αργά και νωχελικά, ο τίτλος που από μόνος του κάνει τους jazz lovers να καρδιοχτυπούν αφού το "blue note" σε παραπέμπει σε αυτό το εξαίσιο και αγχολυτικό μουσικό "μαύρο" είδος ενώ οι επίδοξοι diggers μπορούν να "σκάψουν" στα έγκατα της κυκλοφορίας για τα samples μιας και το Blue Note State Of Mind είναι ένα αριστούργημα φτιαγμένο από samples τεράστιων επιτυχιών καλλιτεχνών όπως οι Black Moon, Brand Nubian, Main Source, ATCQ. Με γνώμονα λοιπόν τα παραπάνω αφού από μόνη της δεν αποτελεί αμιγώς rap κυκλοφορία το δεύτερο Art Of Diggin αποτελεί την δική μου καθαρά επιλογή που θα πρότεινα σε έναν φίλο ή σε μια συζήτηση για το album του 2012. Props στις εταιρίες Underboss Entertainment & Slice-Of-Spice.
Apollo Brown & OC – Trophies (01/05)
Το Trophies είναι ένα CD που δεν πρέπει να λείπει από καμία λίστα με τα καλύτερα του 12, και σε πολλές μάλιστα μπορείτε να το δείτε και στο #1. Απολύτως φυσιολογικό καθώς μιλάμε για ένα collabo μεταξύ ενός μεγάλου παραγωγού, όπως είναι ο Apollo Brown, και ενός MC που έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είναι ζωντανός θρύλος. Ένα mix από το style του Apollo με άκρως ατμοσφαιρικό ύφος και τις άπειρες λυρικές ικανότητες του OC.
Killer Mike & El-P – RAP Music (15/05)
Μακριά από τις ένδοξες μέρες του grammy με τους Outkast και του ντεμπούτου top-10 Monster και έχοντας κυκλοφορήσει ήδη πέντε projects, θα περίμενε κανείς πως ο έκτος δίσκος του Killer Mike θα ήταν μια από τα ίδια. Ο Μιχάλης από την Ατλάντα όμως αφήνει για πρώτη φορά σε δίσκο του ολόκληρη την παραγωγή σε έναν παραγωγό (και όχι όποιον και όποιον) και καταφέρνει είτε με γκάνγκστα ιστοριούλα (Don't Die) είτε με επίδειξη flow (Go) είτε με πολιτικό κομμάτι (Reagan) να σου μπει στο μάτι. Οι συγκρίσεις με Ice Cube των 90s δεν είναι καθόλου τυχαίες και πιστοποιούν ότι το RAP Music είναι από τους κορυφαίους δίσκους όχι μόνο της χρονιάς αλλά και όλης της καριέρας του Killer Mike.
Tha Dogg Pound - Doggy Bag (03/07)
Ο οιωνός για την κυκλοφορία αυτού του album ήταν αρχικά την Άνοιξη του 2012 το leak του αρχικού κομματιού που συμπεριλήφθηκε στο Doggy Bag που δεν είναι άλλο από το σκληρό diss κομμάτι N.Y 87, από τα συρτάρια της Death Row. Αρχικά, το κομμάτι κυκλοφόρησε με τα κουπλέ των Dj Quik, Kurupt, 2pac, και Deadly Threat. Στην κυκλοφορία που ακούσαμε έχουν παραληφθεί αυτά των Pac, Quik, και έχει προστεθεί ο Dat Nigga Daz. Παρ' όλο που η κυκλοφορία αυτή αποτελείται από κομμάτια που υπήρχαν στο συρτάρι, όπως είπα με έκανε να την ξεχωρίσω και να τη συμπεριλάβω στις αγαπημένες μου της χρονιάς που μας άφησε γιατί υποψιάζομαι σαν ακροατής ότι η εταιρία βλέπει ότι καλό το νέο αίμα στα charts και τα λοιπά, καλή η πρόοδος αλλά πάντα μα πάντα το κλασικό πράμα θα πουλάει όχι για να πουλάει αλλά είναι φόρος τιμής σε όλους αυτούς που έχουν δισκογραφίσει και έχουν φέρει το rap από τα ghetto στα σαλόνια. Πραγματικά εύχομαι η Death Row/Wide Ent. να κυκλοφορήσει όλα τα χιλιάδες κομμάτια που έχουν ηχογραφηθεί από καλλιτέχνες που δεν πήραν αυτό που τους άξιζε, όπως οι Crooked I, Sam Sneed κτλ αλλά και πολλών γνωστών που υπάρχει πολύ υλικό στα συρτάρια όπως των Snoop Dogg, Above The Law κτλ. Τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι τα I Don't Care What The People Say, Gigolo, Like Dis, Big Pimpin, Life I Lead για το Lay Bacc ύφος τους περισσότερο, και τα U Ain't Tha Homie, Save A Life, These Reasons, Me In Your World το original για το G ύφος. Τέλος, υπάρχει στο forum μας η μετάφραση του αρχικού NY '87 μεταφρασμένο εδώ /forum_topic/556586/1. Props στην Death Row / Wide Awake Ent.
Aesop Rock – Skelethon (10/07)
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πίστεψαν ότι ο Aesop Rock δεν θα ξανά εμφανιστεί μετά την τελευταία επιτυχία του, Non Shall Pass. Ο συγκεκριμένος ράππερ είναι γνωστός για το ιδιόρρυθμο στυλ που έχει στο ραπ, ωστόσο το Skelethon είναι πιο εύκολο στο άκουσμα για κάποιον "τρίτο" και η επιτυχία αυτή πιστώνεται όλη στον ίδιο καθώς για πρώτη φορά ο δίσκος ήταν εξ' ολοκλήρου σε δικιά του παραγωγή. Έτσι στο 2012 είχαμε έναν δίσκο στο ίδιο, ή ίσως και σε ψηλότερο επίπεδο από οτι μας έχει συνηθίσει ο Αesop.
Public Enemy – Most Of My Heroes Still Don't Appear On No Stamp (13/07)
Δεν θα αναφερθώ στους διθυράμβους των media για την κυκλοφορία αυτή, ούτε τον σάλο που προξένησαν τα λόγια του Chuck D για την διαφορά της hiphop κουλτούρας του «τότε» με το «τώρα», ένα τότε που δόμησαν (και) αυτοί και κατά τα λεγόμενα του Chuck χαλάνε την φάση μια χούφτα αράπηδες που τραγουδάνε στο Παρίσι. Τέλος πάντων αυτά τα αφήνουμε στο παρελθόν, αυτό που έχει σημασία ότι μεγάλη μερίδα από την δισκογραφία του 2012 την έχουν οι Public Enemy αφού μεσά στο έτος κυκλοφόρησαν δυο πολύ μεγάλα albums και ταυτόχρονα τόσο slept on από τους Έλληνες ακροατές της διεθνούς σκηνής. Οι γερόλυκοι ξύπνησαν από τον βαθύ λήθαργο και προσέφεραν απλόχερα τα Most Of My Heroes Still Don't Appear On No Stamp στα μέσα του καλοκαιριού και το The Evil Empire of Everything στα μέσα του Φθινοπώρου οπότε αν μη τι άλλο θα ήταν αγένεια να μην είναι έστω στα honorable. Το μίσος, η αλήθεια, ο λήθαργος της εποχής και ένα σωρό άλλα αισθήματα, αξίες και ιδανικά έχουν πατήσει σε 4/4 ρυθμό, με το delivery στα ύψη ώστε να φτάσει τα όρια της "γραφικότητας" για κάποιους ακροατές που αποστομώνονται από την ωμότητα των στίχων καλλιτεχνών όπως των Teacha, και Chuck D & Flavor Flav εν προκειμένω. Στην περιήγηση της μουσικής πραγματικότητας συνταξιδιώτες τους γίνονται και οι Brother Ali, Bumpy Knuckles, Cormega, DMC και τα κομμάτια τα οποία περισσότερο ξεχώρισα, όχι για να ποστάρω σε αυτό το άρθρο αλλά για να μου κάνουν την ζωή δύσκολη αφού ο δίσκος ακούγεται χωρίς κανένα skip είναι τα Catch the Thrown (για τον ντόρο που δημιούργησαν), Rltk (για την ωμή παλιοσχολίτικη μπασογραμμή που ξεπέταξαν για το γαμώτο της υπόθεσης στα μούτρα μας σαν άλλοι Peter North της rap) και τέλος το I Shall Not Be Moved που προμόταρε και τον δίσκο στα τέλη του Ιουνίου αν θυμαμαι καλά. Props στις εταιρίες ENEMY Records, MVD Ent, SpitDigital.
Blaq Poet - E.B.K. (25/09)
Τέλη του Σεπτέμβρη το τέκνο της πιο υπόγειας, υποτιμημένης (?), αλλά κοινώς αποδεχόμενης πιο "δύσκολης" σκηνής της Νέας Υόρκης, ο Blaq Poet, κυκλοφόρησε το E.B.K (everybody killa). O δίσκος αυτός μου κίνησε το ενδιαφέρον από την αρχή όχι για το παρελθόν του καλλιτέχνη από τα χρόνια των Screwball, ούτε από τις συμμετοχές του album και των μεταξύ άλλων Ruste Juxx, Shabaam Sahdeeq, Reef the Lost Cauze, Sha Stimuli, Punchline, Nutso, Ty Nitty. Αλλά αυτό που με έκανε να επιλέξω αυτή την κυκλοφορία σαν την αγαπημένη μου το 2012 είναι ο ατημέλητα "επιμελής" ήχος των Stu Bangas και Nickel Plated που σε παραπέμπουν από συναυλιακές ενορχηστρώσεις σε κλασικό ήχο του δρόμου της QB κουλτούρας και την ίδια στιγμή ενώ πολλοί rappers μαλακώνουν το στυλ τους για ακουστούν ο γερόλυκος Blaq Poet γίνεται πιο ωμός δίνοντας στο σκληροπυρηνικό κοινό του και όχι μόνο αυτό που ψάχνουν σαν άλλοι Διογένηδες με το φανάρι για λίγο σκληρό rap. Τα κομμάτια που ξεχωρίζω και βαράνε ακόμη στον παίχτη μου ειναι τα welcome back screwball, let's get high, it's over now, και το κομμάτι που προμόταρε την κυκλοφορία nuts and screws. Τέλος το εξώφυλλο σε προϊδεάζει για το τι θα ακούσεις από την amateurίλα που πλημμυρίζει στο μάτι σου. Props στο label On The Block Entertainment.
Chino XL - RICANstruction: The Black Rosary (25/09)
Ένας από τους πιο λυρικούς MC που υπήρξε ποτέ, μετά από πολλές ταλαιπωρίες κατάφερε να βγάλει το "Ricanstruction: The Black Rosary". Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε σε τεράστιο βαθμό. Λυρικός όσο ποτέ, γεμίζοντας τα αφτιά μας με punchlines που το 2012 κανένας άλλος ράππερ δεν έγραψε. Αν δεν ήταν τόσο μεγάλο σε διάρκεια θα φιγούραρε στις κορυφές κάθε λίστας.
Kendrick Lamar - Good Kid, Maad City (22/10)
Όταν βγήκε πέρισυ το Section.80, o πρωτοεμφανιζόμενος τότε Kendrick Lamar τάραξε για τα καλά την σκηνή του Compton με την φρεσκάδα του. Τόσο που ανάγκασε τον Dr Dre να τον εντάξει στο δυναμικό της Aftermath και να αναλάβει την εκτελεστική παραγωγή του ντεμπούτου δίσκου του, Good Kid, Maad City. Ένας concept δίσκος που λειτουργεί ως η επαγγελματική έκδοση του Section.80 στην οποία ο Lamar εξιστορεί το πως είναι να μεγαλώνεις στους δρόμους του Compton. Eν μέσω διθυραμβικών κριτικών, η επιβράβευση του δίσκου ως χρυσός πριν από μερικές μέρες ήρθε να υπογράψει μια απόλυτα επιτυχημένη χρονιά για τον K-Dot.
The Coup - Sorry To Bother You (30/10)
Ποιός θα περίμενε ότι ένα χαμένο group όπως οι The Coup θα επέστρεφαν στην μουσική σκηνή τόσο δυνατά; Πλέον όντας κυριολεκτικά μπάντα, η παρέα του Boots Riley συνθέτει τον πρώτο της δίσκο δίχως ίχνος sample και με την βοήθεια διαφόρων καλλιτεχνών είτε στα ραπς (Das Racist, Killer Mike και το νέο μέλος στο συγκρότημα Silk E) είτε στα όργανα (Vernon Reid και Jolie Holland ανάμεσα σε πολλούς άλλους) ο Boots καυστικός όπως πάντα εν μέσω της γνωστής του θεματολογίας δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο. Είναι ευχάριστο που το Sorry To Bother είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, είναι όμως δυσάρεστο που έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητος.
Honnorable mentions
I Self Divine - The Sounds Of Low Class Amerika (08/05)
El-P – Cancer For Cure (22/05)
Big KRIT – Live From The Underground (05/06)
Kool Keith - Love & Danger (05/06)
Curren$y – The Stoned Immaculate (05/06)
Large Professor – Professor at Large (26/06)
Nas - Life Is Good (13/07)
JJ DOOM – Keys To The Kuffs (30/08)
Lil Half Dead - Dead Serious (11/09)
Bumpy Knuckles & Statik Selektah – Ambition (25/09)