Geox (NBW Crew) - Interview

Η ομάδα των Buns εντοπίζει γνωστά πρόσωπα, ονόματα που θεμελίωσαν και άνοιξαν τον δρόμο στην τέχνη του graffiti από εποχές που οι καλλιτέχνες γνωρίζονταν σε δρόμους, πάρκα και σχολεία με φτωχά τεχνικά μέσα και υλικά, ανοίγοντας εν αγνοία τους δρόμο για ολόκληρες γενιές νεότερων εκφραστών και συνεχιστών που επακολούθησαν. Ακολουθεί η συνέντευξη από Geox των NBW (http://betweenusnoshit.blogspot.com).

- Πες μου ιστορικά πότε ξεκίνησες να βάφεις; Ποιά χρονιά, σε ποιά περιοχή, με ποιούς, το πως έκατσε η όλη φάση του να μπείς στο τρυπάκι,σε ποιές περιοχές βγαίνατε για βάψιμο εκείνη την περίοδο γενικά, ποιά crews βάφαν τότε και το με ποιούς κατέληξες τελικά.

Ιστορικά ξεκινάμε κάπου περίπου στο 1989-90 (Καισαριανή) που για πρωτη φορά βλέπω νοικιάρικη βιντεοκασσέτα την ταινιάρα για τότε Beat Street. Εννοείται ότι το break και το graffiti ήταν μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μας ως παιδία.

Παθαίνω μεγάλη κόμπλα, με το γεγονός ότι οι τύποι ζωγράφιζαν σε τοίχους και τρένα για να εκφράσουν την ανησυχία τους και την άλλη μέρα απολάμβαναν το αποτέλεσμα. Επειδή το πεδίο ήταν άγνωστο ξεκίνησα δειλά δειλά να γεμίζω μπλόκ και να προσπαθώ να αντιγράψω το style τους. Όλα τα βιβλία ήταν γεμάτα pieces.

Γελάω και μόνο στην ιδέα ότι τα αποκαλώ "κομμάτια" γιατί απλά ήταν χοντρά γράμματα με 3Dίλα και splash effects. Όπως και να έχει όμως καταφέρνω κατά το 1990 να κάνω ένα κομμάτι με μία Νεουορκέζικη πόλη χρησιμοποιόντας "μαρκαδόρους". Φυσικά στο σχολείο επικράτησε πανικός γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο και δεν ήξερε κανείς ποιός το είχε κάνει. Έτσι κατάλαβα ότι η φάση έχει ψωμάκι και έψαξα να βρώ που θα αγοράσω μερικά spray για να δοκιμάσω το πραγματικό. Ο κολλητός μου από τότε Dennis ψηνότανε και αυτός πολύ. Περνάγαμε άπειρες ώρες σπίτι του ακούγοντας, FFC, NWA, EASY E και Public Enemy και φτιάχναμε ψευτο graffiti.

Κάνουμε μια προσπάθεια να βάψουμε στον φωταγωγό του σπιτιού του και βγαίνει το κομματάκι όμορφο.

Εκεί λοιπόν ξεκινάει η φάση και βγαίνουμε στους δρόμους να βάψουμε σχολεία, πάρκα και εγκαταλελημένους χώρους κοντά σε Πανεπιστημιούπολη, Σκοπευτήριο Καισαριανής και Γήπεδα Αθηναϊκου-Βύρωνα πάντα με σκουφάκια και κουκούλες. Τα κομμάτια πέφτανε βροχή στον μικρόκοσμο της γειτονιάς καθώς δεν ξέραμε τι συμβαίνει παρα έξω σε άλλες γειτονιές.

Όταν βγαίναμε καμία βόλτα παραέξω βλέπαμε κομμάτι σε τοίχο και λέγαμε ότι δεν είμασταν μόνοι μας στην Ελλάδα. Κατα το 1992-3 έχουμε μάθει ότι βάφει και ο Αρτέμης από TXC καθώς οι τότε συναυλίες ήταν στα σπάργανα και μαζί με FFC η παρέα ήταν μικρή αλλά πολύ δυνατός πυρήνας. Εμείς ξέραμε τα παιδιά απο FFC, αυτοί κάνανε παρέα με TXC, κάπου θα συναντιόμασταν. Battle και τέτοιες ανάγκες αυτοπροβολής δεν υπήρχαν. Ο καθένας προσπαθούσε απλά να είναι καλός σε ότι κάνει. Πήραμε κάποιες άδειες, βάψαμε πιό μεγάλους τοίχους, μεγάλωσε η παρέα αφού μπήκε και ένας φίλος ακόμα, ο Κριστιάν (MET). Κάπου εκεί λοιπόν γύρω στο 92-93 φτιάχτηκαν οι NBW (Natural Born Writers). Επηρεασμένο από την εποχή και από την Rap μουσική της εποχής.

Σε μία βόλτα μας Γλυφάδα, είχαμε μάθει ότι παίζει ένας τύπος ο οποίος κάνει και γαμώ τα graffiti και έχει βρεί κάτι πατέντες που κάνει γραμμή μολύβι. Τονίζω ότι τότε δεν υπήρχαν βαλβίδες skinny και fat, απλά cosmos spay "γενικής χρήσης". Περνάμε λοιπόν από το κλειστό μπασκετ και βλέπουμε ένα επικό κομμάτι γύρω στα 10μετρα ύψος και 5-6μέτρα πλάτος, με 3d με διαφάνιες με όλα. Παθαίνουμε με Dennis κακαράτζο. Βαλσαμώσαμε και οι δύο. Εκεί καταλάβαμε ότι στην Αθήνα έπαιζε και άλλος και μάλιστα πολύ καλός. Αυτό βέβαια ήταν πολύ καλό γιατί μας πήγε πάρακάτω. Αφου μπορεί αυτός γιατί όχι και εμείς. Ο αυτός λοιπόν ήταν ο γνωστός σε όλους τους graffitαδες στην Ελλάδα "Dimer".

Το 1995 στα TEI Αιγάλεω περνάει ο Dennis γραφιστική (λογικό) και ο καημένος Geox τοπογραφία. Και τότε γίνεται το μεγάλο μπαμ. Σε ένα θρανίο βρίσκουμε κομμάτια του τύπου. Του Dimer. Δεν παίζει, έπρεπε να το βρούμε. Ο Dimer ηταν υπεράνω πάσας υποψίας. Τζιν μπουφανάκι, δερμάτινη τουριστική τσάντα μοναστηράκι και μυστήριο γυαλί. Δεν τον έκανες για graffita με τίποτα όμως. Έγινε τέλος πάντων το touch για να μην σας ζαλίζω, ανταλάξαμε απόψεις, μάθαμε από τον Dimer πράγματα. Ο Γιάννης δεν μπήκε αμέσως στο crew γιατί τότε έπαιζαν τα αδέρφια οι ΓΑΛΛΟΙ Ante και KERTS (αν τα λέω καλά) όπως και ο ψηλός TARE. Μάθαμε ότι έπαιζε και Θεσσαλονίκη πολύ καλό graffiti. Εκεί τα παιδιά ήταν πιό οργανωμένα και πιο δεμένα, αφού οργανώνανε και events.

- Με τι σκεπτικό έβαφες τότε τις πρώτες μέρες και πως σκέφτεσαι τώρα;

Το σκεπτικό ήταν απλό. Να βάψουμε, να διαφέρουμε, να κάνουμε την φάση μας να περνάμε καλά και απο εδώ πάνε και οι άλλοι. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και παράλογη σκέψη για νέα παιδιά.

- Τι μηνύματα σε ενδιέφερε να περάσεις τότε και τι τώρα;

Τότε μαζί με Dennis προσπαθούσαμε να περάσουμε κάποιο μήνυμα με κάποια αγγλική λέξη που ήταν περιεκτική και πιθανά διττή σε σημασία και περιεχόμενο, ας πούμε ένα που θυμάμαι τώρα είναι το DREAM. Με καταλαβαίνεις τώρα David, ε; Να έχει ένα λόγο που υπάρχει στον τοίχο.
Τώρα δεν περνάω κανένα μήνυμα γιατί κανείς εκεί έξω δεν θέλει να διαβάσει τα μηνύματα μου, όλοι εθελοτυφλούν ή δεν με γνωρίζουν πια. Είμαι γέρος και δεν έχω συνδέσμους στην φάση του graffiti εκτός απο μερικούς καλούς φίλους απο Μπραχαμι (Taze, Impe, WFC, και το Γιαννη τον όμορφο καραβοκύρη) και Θεσσαλονικη (Jason, Live2). Αν ξεχνάω κάποιον που με κάνει ακόμη παρέα, συγχωρέστε με.

- Τι έχει και δεν έχει αλλάξει για σένα ποιοτικά ποσοτικά ψυχολογικά και ιδεολογικά στο graffiti απο τότε μέχρι τώρα;

Αλλάξαν όλα. Τότε θυμάμαι γινόταν ένα event στον ιππόδρομο Φαλήρου και νόμιζες ότι θα ανοίξει η γή και θα βγεί το HALL OF FAME των graffiti masters. Τώρα είναι λίγο ηλεκτρονικό παπούτσι η κατάσταση. Αυτόματα, ίδια και πολύ προβλεπόμενα. Δεν κατηγορώ κανέναν, ούτε λέω ότι κάθε πέρσυ και καλύτερα, αλλά ρε φίλε όπως και να το κάνεις τότε ήταν πιό καλά. Τώρα υπάρχει όλος ο εξοπλισμός, όλα στο πιάτο και δεν εντυπωσιάζεται κανείς. Εγώ φταίω ή οι καιροί που διανύουμε; Όχι πες.

- Από ποιά crew πέρασες τα οσα χρόνια βάφεις και ποιά ήταν τα σκηνικά που γούσταρες ή ξενέρωσες full απο την πρώτη μέρα ως την τελευταία;

Φίλε μου καλέ το crew είναι μόνο ένα γιατί δεν με έκανε κανείς μεταγραφή. NBW crew και εκεί θα μείνω γιατί γουστάρω τρελά που το έχω στην καμπούρα μου.

- Λίγα πράγματα για τα graffiti φεστιβάλς που έχεις πάει. Με ποιούς είχες και έχεις βάψει, ποιές χρονιές και σε ποιές πόλεις; Εμπειρίες και εντυπώσεις; Αν είσαι κατά των φεστιβάλ graffiti, γιατί;

Τα φεστιβάλ τα θεωρώ απαραίτητα. Πρώτα από όλα για να γίνεται πιο δυνατή η φάση, για να γνωρίζονται μεταξύ τους οι καλλιτέχνες και για γίνεται πιο ανθρώπινο. Να οργανώνεται και να μην εγκαταλείπουμε το graffiti, τουλάχιστον εμείς που το αγαπάμε.
Εμπειρίες πάρα πολύ καλές. Θα πώ ότι απο τα καλύτερα φεστιβάλ είναι τα Σαλονικιώτικα μακράν. Και σε οργάνωση και σε location και σε παρέα και σε όλα. Πως να το κάνουμε, το έχουν καλύτερα.
Όταν έπαιζε φεστιβαλ Θεσσαλονίκη, το πλάνο ήταν συγκεκριμένο. Ραντεβού σταθμό Λαρίσης, εισητηριάκι με τον τελευταίο καρβουνιάρη, εξάκληνη καμπίνα, και πολύ τεκίλα μέχρι να φτάσει το τρένο την άλλη μέρα το πρωί στη Θεσσαλονίκη που μας περιμένανε φίλοι για να πάμε, ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ θυμάμαι. Αφού φάμε πρώτα μπουγατσάρα και ΤΟΠΙΝΟ. Είμαι υπερ των φεστιβάλ γιατί περνάς καταπληκτικά, τουλάχιστον τότε.

- Κλείνοντας θα ήθελα να μου πείς αν είσαι ακόμα ενεργός και ποιούς writers και crews γουστάρεις σαν ανθρώπους, bombers και legal-άδες.

Ενεργός είμαι και θέλω πολύ ακόμη να είμαι για όσο με παίρνει ακόμη ο φίλος Κούλης Ιωσιφίδης, που στηρίζει εδώ και πολλά χρόνια την φάση. Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, πάντως εγώ Κούλη σε θεωρώ πολύ δυνατό κρίκο για το graffiti στην Ελλάδα και σου αξίζει ένα μεγάλο μπραβο.
Γουστάρω όλους τους graffitαδες που σέβονται τον εαυτό τους και του φίλους τους, αυτούς που ξοδεύουν χρόνο για να μας δείξουν το καλό τους προσωπικό style και φυσικά εσένα που συνεχίζεις να πιστεύεις στο graffiti στην Ελλαδάρα μας.