Τιγρέ Σποράκια - Όνομα και Πράμα

Judging a book by its cover

To εξώφυλλο του δίσκου παρά την funky διάθεση που το διακατέχει και σίγουρα μας προδιαθέτει θετικά για το περιεχόμενο του δίσκου, για μένα περιέχει ένα πολύ αρνητικό στοιχείο, τα greeklish στο όνομα του συγκροτήματος. Τα θεωρώ εξαιρετικά φτηνά και ανεπίτρεπτα σε σοβαρούς δίσκους, παρ’ όλα αυτά είμαι διατεθειμένος να τα προσπεράσω, γιατί μιλάμε για την επιστροφή του project Τιγρέ Σποράκια των Τάκι Τσαν και Εισβολέα που την τελευταία φορά που συνεργάστηκαν μας χάρισαν τον classic πλέον δίσκο Θεωρία και Πράξη. Μινιμαλιστικό εξώφυλλο που έρχεται σε αντίθεση με την νέα, περίπλοκη σύνθεση του συγκροτήματος που πλέον περιλαμβάνει μπάντα και φυσικά όργανα! Δεν έχει και πολλά να σχολιάσουμε το εξώφυλλο, οπότε ας περάσουμε στα δια ταύτα...

Όνομα

Το CD ξεκινάει δυνατά με το κομμάτι Γουστάρω Φάση με πολύ κέφι και μιλάει για την ψυχή της παρέας. Μας πρωτοσυστήνεται και η μπάντα παρουσιάζοντας το νέο στυλ των Τιγρέ που αποτελεί την εξέλιξη των φανκιάρικων beats που μας έχουν συνηθίσει. Το Είσαστε εδώ ξεκινάει πιο chilled - out και ο Είσβο χώνει ρόλλες από πάνω, live tested ρεφρέν για παιχνίδια με το κοινό και το κουπλέ του Τάκη που είχαμε πάρει μια γεύση στο trailer. Το πρώτο αγαπημένο από το CD για πολύ party καταστάσεις, ναι μιλάω κι εγώ χωμένα όταν ακούω Τιγρέ, και περνάμε στο Είμαι Μέσα. Εξαιρετικά θορυβώδης εισαγωγή και σχετικά άσκοπη. Το beat με εκνευρίζει ιδιαίτερα και πραγματικά ακούω το κεφάλι μου να με παρακαλάει να το προσπεράσω, αλλά θα είμαι γενναιόδωρος μιας και είναι ακόμα αρχή. Άκυρο, το κάνω skip, δεν το αντέχω.

Σκουπίδιασε με, ενδιαφέρον τίτλος και πολύ δυνατή εισαγωγή. Κοινωνικοπολιτικό κομμάτι, πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα “γιο γιο κάτω το κράτος”, και πραγματικά το απολαμβάνω. Δεύτερο αγαπημένο, μη σας τα πολυλογώ και περνάμε στο Πεινάω. Αυτό το κομμάτι μιλάει στην καρδιά μου και αφού ο έρωτας περνάει απ' το στομάχι, το έχω αγαπήσει ήδη. Ο Εισβολέας λέει την αστεία διασκευή του Όλοι μαζί τώρα που μας έχει χιλιοπεί στα lives του και ο Τάκης μας μιλάει για τις σαβούρικες ορέξεις του. Με λίγα λόγια είναι το Για ένα τσιγάρο απλά με θέμα το φαί και όχι τη φούντα. Βγαίνουν τα Λαγωνικά στο επόμενο κομμάτι με έντονη ροκ διάθεση στο ρεφρέν και καμάκι από Λιάκο και Τάκη, δεν με ξετρελαίνει αλλά δεν είναι και άσχημο. Το επόμενο κομμάτι, το Πάμε Χρωστάμε, μιμείται το beat του Όλοι μαζί τώρα και ο Εισβολέας παρωδίζει το κομμάτι του πολύ επιτυχημένα. Μπαίνει στα αγαπημένα κι αυτό αν και το τέλος ήταν λίγο περίεργο. Εξωτικό beatάκι και Πάρτυ Σπιτικό. Τα συστατικά για ένα καλό πάρτυ από τα δύο Σποράκια και ανεβασιάρικη διάθεση, τίποτα ιδιαίτερο.



Το Όλο ο Γιάννης δε μπορεί είναι το Διπλό ξεκαθάρισμα μερικά χρόνια μετά και με μπάντα. Ωραίο κομματάκι δεν λέω, αλλά έχουν ανακυκλώσει πολλά παλιά κομμάτια τους, χωρίς όμως να αγγίζουν την παλιά τους αίγλη. Ο Λάκης είναι ακόμα πιο funky απ' τα προηγούμενα κομμάτια και κράζει την κατηγορία των Λάκηδων που λίγο πολύ όλοι έχουμε συναντήσει. Δεν με συγκινεί ιδιαίτερα και γενικότερα έχω κουραστεί, αλλά άλλο ένα κομμάτι έμεινε και μια ψυχή που 'ναι να βγει, ας βγει. Κουτρουβαλαμε στο τελευταίο κομματάκι λοιπόν και πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι λέει μέχρι που τρώω το τραγούδι στο κεφάλι. "Η ζωή είναι ντομάτα" λένε οι δύο ποιητές και πραγματικά το βλέμμα βαθείας ύπνωσης που είχα διακόπηκε από έντονα γέλια. Το ακούω κουτσά στραβά κι αυτό, κάνω ένα διάλογο και γράφω τον επίλογο.

Tracklist

01. Γουστάρω Φάση
02. Είσαστε Εδώ
03. Είμαι Μέσα
04. Σκουπίδιασε Με
05. Πεινάω
06. Λαγωνικό
07. Πάμε Χρωστάμε
08. Πάρτυ Σπιτικό
09. Όλο ο Γιάννης δε Μπορεί
10. Ο Λάκης
11. Κουτρουβάλα
Αγαπημένα: Είσαστε Εδώ, Σκουπίδιασε Με, Πάμε Χρωστάμε



Πράμα

Μεταξύ μας, "Θεωρία και πράξη" δεν είναι. Όσο και να εκτιμώ την προσπάθεια του Εισβολέα και του Τάκη να σπάσουν την μονοτονία και όσο και να τους ταιριάζει το νέο τους στυλ, το "Όνομα και πράμα" δεν αγγίζει το προηγούμενο CD τους. Καταλαβαίνω πως μεγάλωσαν και μου άρεσαν ιδιαίτερα τα πιο ώριμα θέματα που έθιξαν στο νέο album, με τον δικό τους ανώριμο τρόπο αν μη τι άλλο, αλλά μου λείπει το battle που έκαναν, σε σύγκριση με τους Λάκηδες και τους Γιάννηδες του τώρα, μου λείπουν οι μαστουρωμένες εμπειρίες τους, σε σύγκριση με το τωρινό φαγοπότι, αλλά δυστυχώς περισσότερο απ' όλα μου λείπουν τα beats. Μη με παρεξηγήσετε, μου αρέσει η μπάντα τόσο σαν concept όσο και σαν εκτέλεση, αλλά η απουσία των beats πραγματικά είναι αισθητή. Κατ' εμέ μια ισσοροπία μεταξύ ενορχήστρωσης και beat θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα αλλά εν τέλει, η δουλειά και η προσπάθεια αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.