Σκέψεις ενός άμοιρου MC
Μα καλά, τίποτε πια δε σέβονται αυτοί οι ραπάδες; Έχουν να δουν εμένα και το συγκρότημά μου περίπου ένα χρόνο και ούτε χοροπηδούν, ούτε χορεύουν ούτε καν κουνούν ρυθμικά τα χέρια τους σε ελάχιστη ένδειξη ικανοποίησης γι''αυτό που ακούν. Προσπαθώ να τους δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και μου δείχνουν τέτοια αδιαφορία; Δε μιλώ για το γεγονός ότι το μισό club ήταν άδειο τη στιγμή που περιμέναμε να γεμίσει ασφυκτικά, αλλά τουλάχιστον όσοι θυσίασαν τα ευρώ τους και τον χρόνο τους να δείχνουν ότι τους αρέσει αυτό που κάνουν. Τους βλέπω απ''τη σκηνή και μου σφίγγεται η καρδιά. Κοίτα τους, κάθονται και με κοιτούν σα να μη καταλαβαίνουν τίποτα όπως κοιτά τη μαμά του ένα νεογέννητο. Ψάχνονται να μάθουν ποιοι είναι, γιατί ήρθαν εδώ, γιατί ακούν hip-hop, προσπαθούν να πιάσουν καμιά ρίμα γιατί τα λέω γρήγορα και δεν είναι μαθημένοι στο γρήγορο ραπ. Άλλοι πάλι κοιτάν πως θα εντυπωσιάσουν τους φίλους τους φορώντας στραβά το καπέλο, φορώντας κορδέλες, Fubu μπλούζες και ότι άλλο σκεφτούν. Άλλοι κοιτούν πως θα ρίξουν τη γκόμενα με το φαρδύ που τους έριξε μια ματιά πριν μισή ώρα. Εεε όχι, βλέπω και μια κοπελιά που από την μεγάλη της ανία, βγάζει το κινητό της και στέλνει μήνυμα στην φιλενάδα της.Μα τόσο πολύ βαριούνται; Μα τόσο πολύ έχει πέσει η φάση; Κάποτε έσπαγαν κάθε μαγαζί που παίζαμε, χόρευαν ασταμάτητα, μας μιλούσαν, μας σέβονταν. Τώρα φεύγουν πριν καν τελειώσει η συναυλία. Περισσότερο λυπάμαι τους λίγους αυθεντικούς που πωρώνονται και ζητούν περισσότερα lives. Όμως πως να τους ικανοποιήσουμε αυτούς; Μάλλον είναι οι δεύτεροι χαμένοι της υπόθεσης. Πρώτος είμαι εγώ, ο άμοιρος MC...
Οι σκέψεις αυτές είναι 100% φανταστικές, υποθετικές και δεν αναφέρονται σε κανένα πρόσωπο συγκεκριμένα ούτε έχουν στόχο την δυσφήμιση κανενός συγκροτήματος ή κοινού. Η παραπάνω φωτογραφία είναι εντελώς τυχαία, αλλά άκρως ενδεικτική των καταστάσεων που περιγράφονται. Θα μπορούσε να είναι φωτογραφία οποιουδήποτε group σε οποιοδήποτε πόλη.