Bong Da City - Purple n’ Blue

Judging the book by its cover

Είναι λίγες οι φορές που το εξώφυλλο ενός δίσκου με εντυπωσιάζει τόσο. Ο λόγος φυσικά για το εξπρεσιονιστικό εξώφυλλο του Purple n’ Blue, του πρώτου hazetape των Bong Da City. Δεν γνωρίζω αν το έχει σχεδιάσει κάποιος από την ευρύτερη κλίκα των Bong ή αν είναι όντως κάποιος πίνακας, παρ’ όλα αυτά εφόσον το purple n blue παραπέμπει σε ναρκωτικά έχουμε μια πάρα πολύ καλλιτεχνική αναπαράσταση του τι συμβαίνει στο μυαλό του εθισμένου όταν βρίσκεται υπό την επήρεια υποθέτω. Οι σκέψεις πετούν μακριά, τα πάντα φαίνονται βαρύτερα, θολά και μουτζουρωμένα και είναι από τις λίγες φορές που κοιτώντας το εξώφυλλο προδιατίθεμαι θετικά για την ακρόαση ενός δίσκου, οπότε μπορούμε να περάσουμε στα δια ταύτα...

Purple

Το πρώτο κομμάτι είναι ο Λόγος να Λυγίσεις. Ο Μανιακός διατηρεί το abstract στυλ που έχει παρουσιάσει στα προηγούμενα και εάν σας άρεσε, θα τον λατρέψετε. Η Inka ραπάρει βαριεστημένα και μετά την ατάκα «Ποιος σου ‘πε ν’ ανοίξεις το στόμα σου? Το πώμα αυτό στο στόμα σου» έχει μπει στην skiplist μου. Σοβαρά κάνει ρίμα το «στόμα σου» με το «στόμα σου»? Είμαι ακόμα ήρεμος μιας και είναι πρώτο κομμάτι. Συνεχίζουμε με το Πολέμου Μηχανές, πολύ άρρωστη παραγωγή και πολύ δυνατή εισαγωγή με το κουπλέ του Μάνι. Δεύτερη φορά που αναφέρει τον μάγο, κρίμα που δε μας εξηγεί ποτέ τι εννοεί. Πάλι βαριεστημένο ραπ από την Inka που πραγματικά δε με προκαλεί καν να ακούσω τι λέει. ΏΠΑ ΔΙΚΕ ΜΟΥ, ΧΑΛΑΡΩΣΕ. Μπαίνει ο Τσάκι, ο οποίος είναι στα όρια του να πάθει εγκεφαλικό, αλλά αν παραλείψετε την προεφηβική τσιρίδα του, το κουπλέ του λέει πολλά. Ο επόμενος ανώνυμος κάτι πάει να πει, αλλά με χάνει και ο Στυλ Μω συλλαβίζει. Αθηναίοι λοιπόν και το κομμάτι αυτό με κουράζει πραγματικά πολύ, δεν ξέρω γιατί. Κερνάω το πρώτο skip λοιπόν και περνάω στο Γίνεται Βήμα προς τα Πίσω.

Ανατολίτικο sampleκαι πολύ βαρύ beat, μ’ αρέσει. Εδώ η Inka εμφανίζεται καλύτερη από πριν, πιο δυναμική και θυμίζει το στυλ που είχε στα προηγούμενα CD. Ο Μανιακός λέει τα γνωστά του abstract αλλά η ατάκα του τίτλου με σκάλωσε γιατί όντως είναι ένα πανέξυπνο metaphor, «Υποδεχθείτε το κτήνος εξελιγμένο σε μύκητες, γίνεται βήμα προς τα πίσω», κρίμα που παρακάτω το κομμάτι παίρνει την κάτω βόλτα με ατάκες όπως «το κρατώ ζαλισμένο και μαστουρωμένο» και λοιπά όμορφα. Δεν ξέρω αν το παρατήρησαν αλλά έχουν αφήσει χώρο για άλλο ένα κουπλέ ολόκληρο και καταντάει βαρετό. Μάγκα τι Τρέχει, τσίκι τσίκι Bong DaShady. Πολύ δυνατό κομμάτι αν και αυτό το τσίκι τσίκι εκτός του ότι καταντάει εκνευριστικό, θυμίζει πολύ Eminem που είναι και γνωστό φετίχ του Μάνι. Ο Κακοήθης είναι ψιλοβαρετός με ρίμες όπως «πάνω σου σε σένα κι όλα τα αλάνια σου» αλλά το κομμάτι είναι απ’ τα καλύτερα. Πάλι βαρέων βαρών beat στο Των Μικροφωνικών Μικρών Φονικών και πολύ καλές ερμηνείες από το ντουέτο Μάνι – Inka με αναφορά στους Ντησέπτικονς στο ρεφρέν που με έκανε να χαμογελάσω. Το Πόνος στην Κοίλη είναι από τα πιο βαρετά κομμάτια του δίσκου, δεύτερο skip στα εύκολα.

Ναι φίλες και φίλοι, αν δεν έχετε καταλάβει ότι οι Bong δεν είναι φιλικοί, σας το τονίζουν και στον τίτλο του κομματιού. Ε battlίλα κλασσικά είμαστε οι καλύτεροι, πίνουμε ναρκωτικά και λοιπά, ψιλομονότονο ραπ, ειδικά ο Ε.Π. για δύο τετράμετρα λέει μόνο τι γαμάει. Οκ, skip. To Purple έχει ωραίο vibe και έχει και μια ιδιαίτερα περίεργη εικόνα από τον Μανιακό, «Κάνετε αλυσίδα μεταξύ σας για να γλύφετε τον κώλο του δεξί σας». Ακόμα και ο Στυλ Μω μου αρέσει εδώ, αν και στο τέλος αλλάζει το beat και σα να πάει να ξεκινήσει κάτι αλλά απλά κόβεται. Η επιτηδευμένα κακή μίξη μου έφερε πονοκέφαλο οπότε κόβω τον δίσκο στα μισά για ένα τσιγάρο. Το Άμυνα παρά τον τίτλο του έχει ένα από τα πιο επιθετικά κουπλέ του Μάνι και η Ίνκα, που όπως έχετε καταλάβει δε με εντυπωσιάζει γενικά, ενώ ξεκινάει με την χαζή ατάκα του τίτλου «’Αμυνα αντέχω γιατί έχω πολύ stamina» το σώζει παρακάτω. Ο Στυλ Μω ανοιγοκλείνει το στόμα του πολύ κοντά στο μικρόφωνο πριν μπει το Παραλογίζεσαι και παρακάτω δεν βρίσκω το νόημα του κουπλέ. Δύο μικρά κουπλέ χωρίς καμία σχέση μεταξύ τους και τον Μανιακό να dissάρει την NASA(?!). Όσο κι αν μ’ αρέσει ο Μανιακός το έχει κουράσει, είναι σα να ακούω το ίδιο κουπλέ σε άλλο beat. Δεν με αγγίζετε, ναι, άρρωστες εικόνες, ναι είναι καλύτερος, ναι ναι ναι... Βγαίνει και ο Στυλ Μω μετά και λέει άσχετα πράγματα, σα να βρήκανε δύο κουπλέ στο ίδιο τέμπο και να τα ρίξανε πάνω σε ένα beat. Στο Τόσο Κενός οι δεύτερες φωνές είναι πιο δυνατά από το κουπλέ και αυτές οι επίτηδες ατέλειες με ζαλίζουν γενικώς, αλλά εν γένει το κομμάτι δεν είναι άσχημο και αν δεν ήταν τόσο μετά στο δίσκο που να νιώθεις ότι τα έχεις χιλιοακούσει αυτά τα πράγματα θα το έβαζα και αγαπημένο. Σεβασμός στην Ίνκα στο συγκεκριμένο. Ο Τσάκι φωνάζει πάλι στο Blue και πραγματικά έχω κουραστεί με το τόσο battle και το πλέον μονότονο ηχόχρωμα. «Πες μου πότε συναντηθήκαμε, υπέροχε? Και πότε παίξαμε μπουνιές πες μου ξενέρωτε?», έλα, skip, έχω που έχω κουραστεί δεν είμαι σε φάση να ανέχομαι τις προσπάθειες των δεύτερων ονομάτων για ομοιοκαταληξία.

Θεέ μου πες μου τι ζήτησα, ένα διαφορετικό κομμάτι... Ωπ! Συναισθηματικό κομμάτι! Πες μου τι ζήτησα, πάρα πολύ καλό κομμάτι, πολύ ευαισθησία από τον Μάνι και πολύ γλυκό beat. Σίγουρο αγαπημένο. Δεύτερο συναισθηματικό κομμάτι με ακόμα πιο όμορφο beatτο Με την ψυχή στο στόμα και με την εξαίρεση μερικών χαζών ομοιοκαταληξιών, επίσης πολύ δυνατό. Τρίτο εσωτερικό κομμάτι στα καπάκια Απλά θυμήσου. Ή battle? Ομολογουμένως μπερδεύτηκα με το πως ξεκινάει ο Τσάκι και τις αναφορές σε κάποιον υπέρβαρο φίλο του με τον οποίο έπαιξε παρεξήγηση. Ο Μάνι το ξαναγυρνάει σε συναίσθημα και ακολουθεί ένα λεπτό με instrumental… Toπροσπερνώ... Το κομμάτι με τον ιδιαίτερο τίτλο GOA52 είναι σκοτεινό και ανατριχιαστικό. Πολύ πετυχημένο και σίγουρο αγαπημένο. Μετά το ευχάριστο διάλλειμα επιστρέφουμε σε battle. Το συγκρότημα μας ενημερώνει ότι Γίναμε Πόρνες και μετά από δύο αδιάφορα κουπλέ και ένα λεπτό instrumental ο δίσκος φτάνει στο τέλος του. Δεύτερο διάλειμμα και επιστρέφω για τον επίλογο.

Διαβάστε τα πάντα για τους Bong Da City στο τεράστιο αφιέρωμα που ετοίμασαν συλλογικά οι χρήστες του hiphop.gr στο forum. Κομμάτια από YouTube, εξώφυλλα, links, συνεντεύξεις, ακυκλοφόρητο υλικό, τα πάντα όλα στο πιο πλήρες αφιέρωμα που έχει γίνει ποτέ για τους BDC!

Tracklist

01. Λόγος να λυγίσεις
02. Πολέμου Μηχανές
03. Αθηναίοι
04. Γίνεται βήμα προς τα πίσω
05. Μάγκα τι τρέχει?
06. Των μικροφωνικών μικρών φονικών
07. Πόνος στην κήλη
08. Εναντίον σας
09. Purple
10. Άμυνα
11. Παραλογίζεσαι
12. Δεν με αγγίζετε
13. Τόσο κενός
14. Blue
15. Πες μου τι ζήτησα
16. Με την ψυχή στο στόμα
17. Απλά θυμήσου
18. GOA 52
19. Γίνατε πόρνες

Αγαπημένα:Πολέμου Μηχανές, Μάγκα τι τρέχει?, Purple, Πες μου τι ζήτησα, GOA52

Disclaimer

Πριν αρχίσω τον επίλογο θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν κάνω κριτική σε ένα CD την κάνω από την οπτική, μάλλον ακουστική, γωνία ενός ακροατή, γιατί αυτό είμαι. Σε πολλές προηγούμενες κριτικές έχω δει να λένε ότι τα λέω από εμπάθεια επειδή δε μπορώ να γίνω MC και διάφορα τέτοια έξυπνα. Δεν περνάει από το μυαλό κανενός ότι υπάρχουν άτομα που δεν τα ενδιαφέρει να γίνουν MCs? Δηλαδή αν πάω στον κινηματογράφο για να πω αν μου άρεσε ή όχι η ταινία που είδα πρέπει να γυρίσω μια δική μου πρώτα? Σοβαρευτείτε... Όταν γράφω μια κριτική γράφω την εμπεριστατωμένη, προσωπική μου, υποκειμενική άποψη και δεν με ενδιαφέρει εάν συμφωνεί με την κοινή γνώμη γιατί δεν ψάχνω να αναπαράγω τις γνώμες άλλων. Μη σας ενδιαφέρει πόσα ξέρω ή τι έχω κάνει εγώ στο παρελθόν, αν έχω αυτιά, άποψη και ικανότητα να γράψω, μου είναι αρκετά για να κάνω κριτική, αν κάποιος διαβάσει όσα λέω καταλαβαίνει αν ξέρω γιατί πράγμα μιλάω. Παρακάτω λοιπόν τονίζω τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε στον δίσκο Purple n’ Blue.

Blue

Ο δίσκος διατηρεί ένα συγκεκριμένο ύφος το οποίο ενώ ξεκινάει πολύ δυνατά με κούρασε από ένα σημείο και μετά. Όλα έχουν ένα όριο και αν πραγματικά επέμεναν να φτιάξουν ένα δίσκο με διάρκεια μία ώρα θα έπρεπε να μοιράσουν τα κομμάτια καλύτερα ώστε να σπάει αυτή η μονοτονία του είμαι καλύτερος και πίνω πιο πολύ, αντί να αφήσουν τα διαφορετικά κομμάτια για το τέλος. Το άλλο μεγάλο κακό είναι η διαφορά στο επίπεδο των MCs του συγκροτήματος καθώς και η ασυνεννοησία τους σε πολλά σημεία, δεν μπορεί να βγαίνει ο ένας να κάνει battle προς άλλους MCs και στο αμέσως επόμενο κουπλέ ο άλλος να ασκεί κοινωνική κριτική! Τα beats είναι βαρέων βαρών και αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα μέχρι που με κούρασε αφού η επιτηδευμένα κακή μίξη προκαλεί πονοκέφαλο. Το album δεν είναι άσχημο, απλά είναι δύσκολο να το ακούσεις αυτούσιο γιατί είναι τεράστιο και κινείται σε παρόμοια μοτίβα.