Sugahspank! - Interview

Η Sugahspank κάνει κάτι που δε θα το βρεις εύκολα στην Ελλάδα, κάνει κάτι που δε θα το ακούσει οποιοσδήποτε, και στην ουσία, δίνει ένα ρυθμό με νέες προοπτικές. Πίσω από όλα αυτά, κρύβει ένα κοριτσάκι τόσο ‘freestyle’ που σίγουρα θα γινόταν η καλύτερή σου φίλη! Αρκεί να μπορείς να συμβαδίσεις σε ένα δρόμο με τόσες πολλές διαφορετικές επιλογές, και τόση αυθεντικότητα, χωρίς να τα χάσεις! Αν λοιπόν είσαι αρκετά ‘κουκουρούκου’ –όπως λέει κι εκείνη- μόλις βρήκες το νέο είδωλό σου. Αν πάλι προτιμάς τον εύκολο δρόμο… Don’t bother, ίσως είσαι απλά BORING!

Πρώτη εντύπωση μου κάνει το afro μαλλί της. Ενθουσιάζομαι αμέσως! Είναι τέλειο. Και ήμουν σίγουρη ότι θα ενθουσιαζόμουν, τόσο καιρό το κοίταζα στις φωτογραφίες και περίμενα να το δω από κοντά. Καθόμαστε για ένα καφέ και μέχρι να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη έχουμε πει οποιαδήποτε μαλακία, έχουμε γελάσει και έχουμε ξεχάσει τελείως το λόγο της συνάντησής μας. H αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να κάτσω να της πάρω συνέντευξη, ήθελα ν’ αράξουμε, να τα λέμε και να τη πρήξω και λίγο με τα γκομενικά μου γιατί ήταν τόσο cool που με έπαιρνε.

Τα πράγματα όμως ήρθανε κάπως έτσι…

— Γεννήθηκες και μεγάλωσες στον Πειραιά, και αν το παίρναμε στερεοτυπικά, θα πίστευε κανείς ότι οι επιρροές σου θα ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που έχεις τώρα. Πιο συγκεκριμένα, η μουσική που ασχολείσαι, είναι και ένα είδος που δεν είναι αρκετά διαδεδομένο στην Ελλάδα. Οπότε πως ξεκίνησες όλη αυτή τη πορεία;

Αρχικά, παλιά δεν είχα καν φανταστεί ότι μπορώ να τραγουδάω. Μου άρεσε ν’ ακούω μουσική πάρα πολύ, αλλά δε μπορούσα να με φανταστώ σαν τραγουδίστρια. Έκανα παρέα συνήθως με μεγαλύτερα αγόρια από την ηλικία μου, και το καλοκαίρι που πήγαινα διακοπές, συναναστρεφόμουν και με διάφορα Eλληαγγλάκια και Eλληνοαμερικανάκια και έτσι άρχισα να ακούω διάφορες ξενόγλωσσες μπάντες. Από Metallica, Nirvana, Megadeth μέχρι Beastie Boys. Aπό κει, συνέχισα με NWA και τα λοιπά. Αντίστοιχα ελληνικά, τότε είχε σκάσει η φάση με TXC. Εγώ λοιπόν πήγαινα ακόμα σχολείο. Είχα πάει Mοναστηράκι και είχα πάρει μόνη μου το πρώτο βινύλιο TXC που είχε βγει, παρ’ όλο που η κολλητή μου άκουγε Pουβά! Και θυμάμαι πως εγώ μάλιστα δεν είχα pickup και το χα πάει σπίτι της να το αντιγράψει σε κασέτα. Γενικά κοροϊδεύαμε η μια την άλλη.

— Είχες μια τάση δηλαδή να είσαι πιο hardcore.

Καλά, κατ’ αρχάς μικρή είχα τα χάλια μου. Ο μόνος λόγος για να μου μιλήσει κάποιο αγόρι θα ήταν για να του γράψω κάποια κασέτα ή για να του λύσω μαθηματικά. Από κει άρχισα και να γράφω μόνη μου μουσικές. Είχα ένα κασετόφωνο που έγραφα και μετά τα άκουγα. Στη συνέχεια μπήκα σε μια ελληνική hip hop μπάντα για πολύ λίγο καιρό και εκεί κόλλησα με μπάντες και σχήματα.

— Έχεις τραγουδήσει από hip hop μέχρι nu metal. Τι σε έκανε να τραγουδήσεις τόσα διαφορετικά πράγματα;

Πάντα γούσταρα διαφορετικά πράγματα. Στην ίδια φάση που θα πήγαινα να αγοράσω Onyx θα αγόραζα και Marvin Gaye. Δε μ’ ενδιέφερε το είδος, αρκεί να γουστάρω τη μουσική. Στη πορεία, δεν έκανα ποτέ ταυτόχρονα πολλά πράγματα. Ξεκίνησα με hip hop, μετά η επόμενή μου μπάντα ήταν nu metal - rapcore, πολύ βαρύ, κι εγώ να κράζω. Άλλη μπάντα που ήμουν ήταν τύπου garage που ψιλοτραγουδούσα. Μέχρι τότε δε τραγουδούσα ποτέ, ήταν ή κράξιμο ή ψιλο rap φάση.

— Και πως ανακάλυψες ότι έχεις τέτοια φωνή;

Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω η φωνή μου δεν ήταν έτσι. Με τους Sugah Galore είδα ότι υπάρχουν πολλές απαιτήσεις, κι έτσι ξεκίνησα φωνητική για κάνα χρόνο και κάτι. Η φωνή μου άλλαξε τελείως. Έμαθα να τη χειρίζομαι.

— Ποιος γράφει τα κομμάτια σου;

Εγώ!

— Μεγάλη εντύπωση από άποψη στίχων μου έχει κάνει το κομμάτι Business Creep. Γιατί γράφεις αυτά που γράφεις;

Γράφω για προσωπικά μου πράγματα. Για ότι μου συμβαίνει. από τη πρώτη φορά που έπιασα δουλειά μέχρι γκομενικά μου. Σε φάσεις που είμαι πιο cool όμως θ’ ασχοληθώ με κάτι πιο σημαντικό από τον εαυτό μου. Αλλά σίγουρα δε θα γράψω για κάτι φανταστικό, που να είναι απλά ποιητικό, αλλά στην ουσία να είναι αερολογίες. Θα είμαι ρεαλιστική. Και κοινωνικό στίχο θα γράψω.

— Σ’ αρέσει όμως να είσαι λίγο ειρωνική, λίγο επιθετική…

Την ειρωνεία γενικά την εκτιμώ πάρα πολύ. Και δεν είμαι άνθρωπος που παρεξηγούμαι εύκολα. Αυτοσαρκάζομαι κιόλας. Αλλά όλο αυτό μου βγαίνει και αυθόρμητα.

— Και μουσική εσύ γράφεις;

Ανάλογα τη περίπτωση. Με τους Sugah Galore που είναι μπάντα, τη μουσική τη φτιάχνουμε όλοι μαζί. Ενώ o Blend, μου έδινε beats κι εγώ έγραφα από πάνω. Τις ενορχηστρώσεις συνήθως τις έχω στο μυαλό μου, απλά χρειάζομαι και κάποιον πιο τεχνικό για να με βοηθήσει να τις βγάλουμε. Στο καινούριο μου album με τον Oxocube, τα κάνουμε όλα μαζί. Και όργανα τα οποία εγώ δε ξέρω να παίζω, τα ψιλό παίζω και μετά τα φτιάχνουμε στον υπολογιστή. Ελπίζω ότι στο τρίτο album θα κάνω όλη τη παραγωγή.

— Με τους Sugah Galore σε τι φάση είσαι;

Δε κάνουμε lives τώρα, αλλά από Οκτώβριο θα ξανά ξεκινήσουμε. Κατά τα’ άλλα το cd έχει βγει, λέγετε Spacecakes και κυκλοφορεί κανονικά.

— Πες μου για το δικό σου album. Στο press release σου, θέλοντας να χαρακτηρίσετε τη δουλειά αυτή, χρησιμοποιείτε λέξεις όπως ‘ωμά, χοντρά βρώμικα beats, ‘μπάσα που προκαλούν ναυτία’ και ‘άρρωστο ήχο’. Γιατί τέτοια προοπτική;

Η αλήθεια είναι ότι ένα δυο κομμάτια παραέχουν μπάσο. Βέβαια μ’ αρέσει πολύ όλο αυτό το concept, αν και έχει να κάνει και με τον Blend πάρα πολύ. Τον εξιτάρει να κάνει κάτι που λίγοι μπορούν να τα’ ακούσουν. Κι εμένα μου αρέσει η ακραία και βρώμικη μουσική από κάτι πιο clean cut. Θα ήταν και πολύ εύκολο άλλωστε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι να βγαίνει attitude και συναίσθημα. Κοιτώντας την τελειότητα, όλοι χάνουν τον αυθορμητισμό.

— Στο Misplaced που ήταν δίσκος του Blend, ποια ήταν η θέση σου;

Ήταν το πρώτο cd που κυκλοφορήσαμε με τους Cast a Blast και τραγουδάω σαν συμμετοχή σε 3 κομμάτια.

— Διάβασα ένα σχόλιο όπου κάποιος σε κατηγόρησε. έλεγε πως έχεις πολύ τουπέ επειδή κατηγορείς άλλα RnB συγκροτήματα γιατί δεν έχουν μουσική παιδεία και κλέβουν παραγωγές.

Δεν κατηγόρησα κάποιο RnB συγκρότημα. Για τα συγκροτήματα γενικότερα μιλούσα. Άλλωστε ποια είναι τα καθαρά RnB συγκροτήματα; Σ’ αυτό το χώρο υπάρχουν απλά μερικές τραγουδίστριες που τείνουν πιο πολύ και προς soul - funk. Είπα για κάποια συγκροτήματα, κυρίως από τον indie χώρο, που πιάνουν κάποια ξένη μπάντα και προσπαθούν να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Σκέψου να πάω εγώ να αντιγράψω, ας πούμε, την Lauryn Hill, από μαλλιά μέχρι τα πάντα. Είναι ηλίθιο. Κι αυτό συμβαίνει πάρα πολύ. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως το κάνουν όλοι. Υπάρχουν πάρα πολύ πολλές καλές μπάντες, και όχι απλά καλές μπάντες, γαμώ τις μπάντες! Σε όλα τα είδη. Μάλλον δεν κατάλαβαν κάτι απ’ ότι είπα.

— Άρα αυτό με το τουπέ το θεωρείς υπερβολικό;

Μπορεί και να έχω, αλλά αυτό δε μπορώ να το κρίνω εγώ. Πάντως δε νομίζω να έχω πει ποτέ ότι κάνω κάτι καλύτερο από άλλους. Εντάξει, και γενικά στη μουσική κάποιοι μιμούνται. Όχι μόνο στην Ελλάδα, και στο εξωτερικό συμβαίνει αυτό.

— Επίσης είχανε ένα θέμα πολύ με την εμφάνισή σου στο ΤΗΗF, που βγήκες και τραγούδησες κρατώντας τσιγάρο. Οι μισοί λέγανε ότι ήταν γαμάτο, και οι άλλοι μισοί το έβρισκαν απαράδεκτο.

Ας λένε ότι θέλουν, τι σημασία έχει το πώς θα βγω στη σκηνή; Αντίστοιχα πριν λίγο καιρό υπήρχε μια κριτική για το Half note. Έλεγαν ότι η Sugahspank είναι η νέα ελπίδα, και πόσο γαμώ είναι τα παιδιά και τέτοια, αλλά πως γίνετε να μιλάει με τη γλώσσα του πεζοδρομίου, ενώ τραγουδάει κομμάτια τα οποία απαιτούν σεβασμό και ανώτερο επίπεδο. Τι είχε γίνει τώρα; Στα δεξιά της σκηνής υπήρχαν φουλ ζευγαράκια. Και πάω να αφιερώσω κάτι σε ένα απ’ αυτά, βλέπω ότι είναι πολλά, ε και έκανα ένα συγκεκριμένο σχόλιο… Το θέμα είναι ότι διασκευάζαμε blues, και κανένας δε σκέφτεται ότι οι μπλουζίστες και οι τζαζίστες εκείνης της εποχής δεν ήταν και οι καλύτεροι άνθρωποι. Από κει και πέρα το μαγαζί που με κάλεσε να τραγουδήσω δε παραπονέθηκε για κάτι. Θα έπρεπε να κρίνουμε τον άλλο από τη μουσική που φτιάχνει. Ο δρόμος και το πεζοδρόμιο είναι αν μη τι άλλο τιμή. Σημαίνει ότι αυτό που φτιάχνεις είναι σχετικό με αυτά που λες. Από την άλλη εκτιμώ την ειλικρίνεια του ανθρώπου που έγραψε την κριτική, και παίρνω σοβαρά υπόψιν μου τις επιπτώσεις των πράξεων μου και το γεγονός ότι μπορεί να δημιουργούν μία εικόνα η οποία δεν με αντιπροσωπεύει 100%.

— Μα και στο στίχο δεν είσαι γλυκιά και χαριτωμένη για να πει κάποιος ότι αλλάζεις εντελώς. Και αυτό είναι και που σε κάνει και πιο real.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως είναι ηλίθιο να έχεις απαιτήσεις από τον χαρακτήρα του άλλου, ενώ δεν είναι αυτό το θέμα. Ακούς τη μουσική και ή σου κάνει ή δε σου κάνει. Και νομίζω ότι οτιδήποτε από τα πράγματα που ακούω και μου αρέσουν, είχαν να κάνουν με περσόνες που δεν ήταν τα καλύτερα άτομα. Παρ’ όλα αυτά εγώ είμαι πολύ ήσυχο παιδί. Στην Αμερική βλέπουμε καλλιτέχνες που είναι μουσικάρες, αλλά στη προσωπική τους ζωή είναι χάλια.

— Επίσης σε συγκρίνουν με τη Μόνικα.

Επίσης ηλίθιο πράγμα. Έχω ακούσει το cd της κοπέλας, και το μοναδικό κοινό που έχουμε είναι πως είμαστε Ελληνίδες, σε παρόμοια ηλικία, που κάνουμε αγγλόφωνο. Κατά τα’ άλλα απολύτως καμία σχέση. Δε βρίσκω κάτι για να συγκρίνεις.

— Πιστεύεις ότι έχεις μεγαλύτερη αναγνώριση στο εξωτερικό;

Όχι προς θεού. Έχω κάνει πράγματα στο εξωτερικό, έχω πουλήσει, αλλά το εξωτερικό είναι πολύ μεγαλύτερη αγορά. Αν πουλάς εδώ 1000 cd και 3000 cd διάσπαρτα στο κόσμο, πρακτικά είναι περισσότερα, αλλά δεν έχει σημασία. Ούτε η μάνα μου δε με ξέρει.

— Γιατί το όνομα Sugahspank;

Έψαχνα κάτι που να χει σχέση με τους Sugah Galore και αυτό μου έσκασε πρώτο. Έχει ήχο γι’ αυτό μου άρεσε. Ξεκίνησε ως όνομα για τη σελίδα στο MySpace και μετά το κράτησα. Σίγουρα είναι tribute στους Sugah Galore.

— Εκτός από το μουσικό σου στυλ, εμφανισιακά θες να προβάλεις κάτι;

Ναι, αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο.

— Ακόμα και στις εικόνες σου στο MySpace είσαι διαφορετική σε κάθε φωτογραφία!

Αυτό μ’ αρέσει! Τα ρούχα γενικά είναι εύκολος τρόπος να δημιουργείς εικόνες. Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάποιος να έχει μια εικόνα για ένα πράγμα. Ότι εγώ είμαι αυτή και εκπροσωπώ αυτό. Το σέβομαι να το κάνει κάποιος, αλλά δε το θεωρώ απαραίτητο. Για μένα απλά έχει πλάκα, ανάλογα με το live και με αυτούς που παίζεις, να μπαίνεις σε άλλο τρυπάκι. Βοηθάει το ρούχο στη σκηνή για το πώς θα νιώσεις εκείνη την ώρα και τι περσόνα θα βγάλεις. Αλλά ως εκεί. Ρούχα είναι.

— Πως πήγε το Synch Festival και το THHF;

Γαμώ! Είχα πάει μόνη μου και είχε πλάκα, γιατί αρχικά ήταν μονίμως 5 μαντράχαλοι μαζί yo yo yo, και μετά έβγαινα εγώ και ήμουν τελείως soft. Aλλά γενικά ήταν από τις πιο ωραίες φάσεις!

— Από εμφανίσεις, ποιες ήταν κάποιες που να σε έκαναν πιο περήφανη;

Half note τώρα τελευταία σίγουρα. Επίσης Γαλλία που πήγαμε με Sound System. Θυμάμαι βγαίναμε πρώτοι στη σκηνή και παίζαμε για 100 άτομα όλα κι όλα και λέγαμε τι γίνετε τώρα; Τι θα κάνουμε; αλλά μέχρι να τελειώσει το live είχανε μπει όλοι μέσα και χορεύανε, φωνάζανε, ήταν τέλεια. Και στη Κύπρο στο Club Red ήταν απίστευτα.

— Έχεις πει ότι θες ν’ αποβάλεις την μαύρη φωνή σου…

Όχι να τ’ αποβάλω, να μην είμαι ταυτισμένη τόσο πολύ με αυτό το κλισέ της soul ντίβα. Ακούω διαφορετικά πράγματα και δε θέλω να νομίζουν ότι κάνω μόνο αυτό, αλλά ούτε και ότι τραγουδάω μόνο έτσι. Ανάλογα με το τι χρειάζεται το κάθε κομμάτι μπορώ να τοποθετηθώ. Μ’ ενδιαφέρει να τη ψάχνω και ν’ ακούγομαι όπως χρειάζεται για να βγει αυτό που πρέπει.

— Έχεις κάνει και freestyle!

Ναι αλλά δεν ειδικεύομαι. Μικρή το είχα πιο πολύ αλλά τώρα το χω χάσει τελείως. Δε θα το έκανα ξανά με τίποτα! Θέλει όντως τέχνη και δε το χω.

— Αυτό που κάνεις τώρα, είναι αυτό που ήθελες πάντα; Αυτό που σε γεμίζει πραγματικά;

Απολύτως!

— Ίσως κι επειδή έχεις πολλές μουσικές επιλογές και επιρροές, και μπορείς και τα βγάζεις όλα, δε περιορίζεσαι κάπου.

Ακριβώς. Και από Σεπτέμβρη που θα ξεκινήσουμε μόνιμες εμφανίσεις, αυτό θα είναι το concept. Σε ένα πρόγραμμα 3 ωρών, θα παρουσιάζονται πράγματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Θα είναι μια παράσταση που θα μπορεί να αλλάζει τελείως το ύφος της ανά πάσα στιγμή.

— Το καλοκαίρι θα κάνεις κάτι;

Φαντάζομαι θα πάμε σε κάποια νησιά. Έχουμε κανονίσει και κάτι live για Θεσσαλονίκη αλλά και Λυκαβηττό με τη Jo Stone.

— Τώρα η σχέση σου με το hip hop ποια είναι;

Ακούω φουλ, φτιάχνω κάποια κομμάτια και γενικά πάντα ασχολούμαι. Σαν ήχο τον αγαπώ περισσότερο γιατί είναι πιο κοντά σε μένα. Είναι το πρώτο μου βίωμα άρα μου βγαίνει και πιο αυθόρμητα. Παίζω και με τους Word of Mouth, που λέμε να το εξελίξουμε περισσότερο και να παρουσιάσουμε περισσότερα πράγματα. Να έχουμε 3 μικρόφωνα, beat box και hip hop φωνητικά από μένα.

— Με την ελληνική hip hop σκηνή πως τα πας;

Κάποια πράγματα μου αρέσουν πολύ! Τάκη Τσαν, Είσβο, Mικρός Κλέφτης, Αρτέμης Ευθύμης! Δε ξέρω τελείως τι μου γίνετε, αλλά γουστάρω!

— Οι γονείς σου, έχουν πει ότι δε θελαν να γίνεις τραγουδίστρια. Τώρα πως το βλέπουν;

Οι γονείς μου είναι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική. Αυτό που βλέπουν στη τηλεόραση και έχουν στο μυαλό τους ως τραγουδίστρια, είναι μια ξέκωλη στα μπουζούκια. Τώρα έχουν αρχίσει να πείθονται ότι αυτό που κάνω εγώ δεν έχει καμία σχέση και ούτε μπερδεύομαι με νύχτα, ούτε με μπράβους. Είναι πιο πολύ τέχνη και οι φίλοι μου είναι παιδιά ωδείου και τα λοιπά. Από την εμφάνισή μου στη Μπήλιω και μετά το είδαν πιο σοβαρά. Είδαν ότι δεν είμαστε ούτε σατανάδες, πήραν και οι συγγενείς τηλέφωνο για τα συγχαρητήρια, οπότε ηρέμησαν.

— Η μουσική σου πως τους ακούγεται;

Του πατέρα μου σα μουσική για παιδάκια. Σίγουρα κανένας δε το καταλαβαίνει καθόλου. Η μητέρα μου ίσως σκαμπάζει λίγο περισσότερο.

— Θες να μου πεις λίγο για το επόμενο album σου;

Είναι ακόμα στα σκαριά. Θα πάει προς ένα είδος τύπου exotica. Το φτιάχνω με τον Oxocube, που είχε ξεκινήσει στη Cast a Blast ως γραφίστας μας. Κάποια στιγμή μας είπε ότι κάνει και μουσική, ακούσαμε και πάθαμε πλάκα! Έχουμε κολλήσει πάρα πολύ και σαν άνθρωποι. Σκεφτήκαμε λοιπόν πως θα ακουγόταν αυτή η μουσική τώρα, οπότε είπαμε να κάνουμε κάτι εντελώς καινούριο. Και στο εξωτερικό άλλωστε έχει ν’ ασχοληθεί κάποιος μ’ αυτή τη μουσική από το τέλος των 60s. πριν ξεκινήσει δηλαδή η φάση με rock n’ roll. Θα έχει αυτό το κάτι εξωτικό, αλλά θα είναι πολύ πιο σκοτεινό. Σε κάποια σημεία θα είναι πιο ηλεκτρονικό. Θα υπάρχει και ένα touch από Portishead. Μπορεί να περάσουν και σημεία τύπου blues η gospel, αλλά πολύ πειραγμένα. Tα όργανα θα είναι όλα φυσικά. Άρπες, μαράκες, μαντολίνα, χαβανέζικες κιθάρες και τέτοια. Θα είναι αρκετά διαφορετικό γιατί θα έχει και στίχο, ενώ τότε τα φωνητικά ήταν πιο χορωδιακά. Σίγουρα θα υπάρχουν και 2-3 κομμάτια πιο ραδιοφωνικά.

— Θέλω να κάνεις και μια αποκάλυψη-έκπληξη για το τέλος…

Στο νέο cd του Εισβολέα θα συμμετέχω σε ένα κομμάτι με φωνητικά σε ελληνικό στίχο… (!)