Chamillionaire - Ultimate Victory

Αρχικά

Ο Chamillionaire χρειάστηκε πάνω από πέντε Mixtapes και τρία χρόνια για να τον γνωρίσει ολόκληρο το Τέξας και ο Νότος, αλλά μόνο ένα τραγούδι για να μιλάει για εκείνον όλος ο κόσμος. Το «Ridin’» έγινε ένα απίστευτο hit, καταλαμβάνοντας την κορυφή των single και ringtone charts, κάνοντας το μέτριο προς το καλούτσικο «Sound Of Revenge» να πουλάει πάνω από 3 εκατομμύρια παγκοσμίως και δίνοντάς του ένα Grammy (Best Perfomance by Rap Duo Or Group 2005). Όλα αυτά τα ακολούθησαν διάφορες αψιμαχίες με διάφορους rapper όπως π.χ. με τον Mike Jones, τα έσπασε με το label του και άργησε το δεύτερο major solo album release. Συν τοις άλλοις, διάλεξε να κάνει τον δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει ακόμη πιο «δύσκολο» αλλά και ενδιαφέροντα συγχρόνως, επιλέγοντας να μην χρησιμοποιήσει βρισιές και το N- Word. Σε μια δύσκολη εποχή για τον Dirty South πιστεύω πως κανένας δεν θα έβαζε στοίχημα ότι ο Cham θα μπορούσε να καταφέρει κάτι αξιόλογο.

O Δίσκος

Από την αρχή όμως ο Chamilionaire δείχνει ορεξάτος πάνω σε πολύ καλά beats, τα οποία σε αυτό τον δίσκο σίγουρα θα σας ικανοποιήσουν. Οι Kane Beatz (5 από τα 19 κομμάτια), The Beat Bullies, J.R. Rotem, CHOPS, Disco D, The Runners, Dave M.G. Happy Perez και Play-N-Skillz έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά και ειδικά σαν σύνολο μπορούμε να πούμε πως δένουν αρκετά καλά. Υπάρχουν βέβαια 2-3 μέτριες έως και αδιάφορες παραγωγές που μπορώ να πω πως χαλάνε την εικόνα, αλλά αυτό δεν ενοχλεί και τόσο πολύ, μιας και από μεριάς Executive Producing έγινε μια ικανοποιητική δουλειά. Οι παραγωγές έχουν διάφορες εναλλαγές, από χαλαρά κομμάτια σε πιο επιθετικά και «βαριά», έως και κάποια που αγγίζουν λίγο τον mainstream ήχο, αλλά όλα έχουν την στάμπα του Southern ήχου, του καλού Southern ήχου. Αυτό όμως που καταφέρνει και δένει όλα τα κομμάτια μεταξύ τους και τις διαφορετικές ταχύτητες του κάθε τραγουδιού είναι ο ίδιος ο rapper.

Για άλλη μία φορά έχουμε έναν γρήγορο, αργό και μελωδικό Chamillionaire σε ολόκληρο τον δίσκο. Ξέρω ότι για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει για τον εν λόγω καλλιτέχνη, θα σκέφτεται ότι η περιγραφή που έδωσα και οι λέξεις δεν κάνουν match. Κι όμως, όσοι έχουν παρακολουθήσει και παλαιότερες δουλειές του θα καταλάβουν τι εννοώ με το «γρήγορος, αργός και μελωδικός». Είτε ραπάρει σαν τον Twista, είτε σαν τον Slim Thug είναι το ίδιο καλός και το ίδιο αποδοτικός. Ακόμα και όταν τραγουδάει τα hooks όπως π.χ. ο 50Cent, είναι παρά πολύ καλός, κάτι στο οποίο βοηθάει εμφανέστατα και η φωνή του. Όλα αυτά βέβαια τα ξέραμε και από το προηγούμενο album του, εκτός από ένα καινούργιο πράγμα. Τα lyrics και η θεματολογία του έχουν γίνει πολύ καλύτερα και πολύ πιο εντυπωσιακά αλλά και έξυπνα. Ένας MC που προσπαθεί σε έναν δίσκο να ραπάρει για γυναίκες, το Νότο, πολιτική, ΜΜΕ , fame και άλλα πολλά και αποδίδει σε όλα το ίδιο καλά είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα. Αν σκεφτούμε πως ακόμα και σε storytelling επίπεδο («Hip Hop Police» ) είναι πολύ καλός και διασκεδαστικός, καταλαβαίνετε για τι δίσκο μιλάμε. Σίγουρα υπάρχουν κάποια miss steps και κάποιες στιγμές όπου το «χάνει» λίγο, αλλά είναι τόσο λίγες αυτές οι στιγμές και τόσο πολλά τα shining moments που δεν τα θυμάσαι καν. Για τις συμμετοχές δεν έχουμε να πούμε και πολλά πράγματα, μιας και οι περισσότερες κάνουν καλά την δουλειά τους, αν και υπάρχουν 1-2 που πραγματικά δεν θα έπρεπε να είχαν μπει στο project και αποδίδουν λιγότερο από τα αναμενόμενα όπως αυτή του Lil Wayne στο «Rockstar». Κανένας όμως από τους Slick Rick, Pimp C, Bun B, Devin The Dude, Tony Henry, Krayzie Bone και Lil Ken δεν επισκιάζει τον Chamillionaire σε καμία στιγμή του δίσκου. Για να μην πολυλογώ…

Τελικά

….μπορούμε να μιλάμε για την Ultimate Victory του 27χρονου rapper από κάθε άποψη! Στιχουργικά και από flow μπορούμε να μιλήσουμε για την πιο γεμάτη southern δουλειά, μαζί με αυτήν των UGK. Μπορεί να απουσιάζει ένα μεγάλο hit όπως το «Ridin» και σίγουρα δεν θα έχει την ίδια επιτυχία όπως ο προκάτοχος του, αλλά νομίζω πως μετά το τελευταίο κομμάτι του δίσκου δεν θα θυμάστε καν το «Sound Of Revenge». Όσο για την απουσία του dirty talking, μπορώ να πω πως εγώ προσωπικά το ξέχασα στα μέσα του album και βλέπουμε τι μπορεί να κάνει ένας καλός MC από οποιαδήποτε περιοχή, αρκεί να συνδυάσει το ταλέντο με καλή δουλειά. Ο Chamillionaire θυσίασε τα hits και το airplay για έναν πολύ πιο ολοκληρωμένο δίσκο, ένα album που αξίζει την αγορά του. Οι southάδες σίγουρα θα επιβραβευτούν και θα μπορούν να λένε πως δεν χρειάζεται να είσαι π.χ. ένας Common για να μιλάς για σοβαρά θέματα και ούτε χρειάζεται να θυσιάζεις τα θέματα που έχουν σχέση με το lifestyle του Νότου για να χωρέσουν τα άλλα. Ο Chamillionaire αποδεικνύει σε όλους τους επικριτές του το αντίθετο, δείχνει πως όλα γίνονται, έξυπνο wordplay χωράει παντού, συνδυάζεται με όλα και πέρα από κάποια low moments σας συνιστώ την αγορά του δίσκου ανεπιφύλακτα για μια άκρως διασκεδαστική ώρα καλής μουσικής.

Εξώφυλλο & Tracklist