Συνέντευξη Ominus & Dj Priest + Το Κουρδιστό Mixtape

– Πείτε μας μερικά λόγια εν όψει του νέου σας δίσκου. Συνεργασίες, παραγωγές, ίσως κάτι καινούργιο ή κάποια αλλαγή στον ήχο.

Κατ’ αρχάς, πριν ξεκινήσω αυτή την συνέντευξη και μπω σε λεπτομέρειες νέων projects και επίσημων δισκογραφικών κυκλοφοριών, θέλω να είμαι 100% ειλικρινής και επεξηγηματικός προς το κοινό δίχως να δώσω κάποιες ημερομηνίες ή υποσχέσεις του αέρα, μόνο και μόνο για ν’ αυξήσω την προσμονή για το επερχόμενο cd μου. Τι εννοώ; Αυτή τη στιγμή η παγκόσμια μουσική βιομηχανία και τα δεδομένα της έχουν αλλάξει ριζικά, δηλαδή από τις κασέτες, τα βινύλια και τα cd έχουμε φτάσει εν έτη 2007 στα mp3s, στα downloads, στο iTunes και στα ringtones. Πλέον η μουσική ακολουθεί μια αυστηρά “ψηφιακή” πορεία και δεν έχει τόσο σημασία το πόσα CDs πουλάει ο κάθε καλλιτέχνης όσο το αν έχει πχ. την νούμερο 1 ringtone–επιτυχία. Απ’ την στιγμή κιόλας που έχουν αυξηθεί και οι γρήγορες συνδέσεις στην Ελλάδα, πολύ λίγος κόσμος και πόσο μάλλον το ελληνικό hip–hop κοινό, πηγαίνει στα δισκοπωλεία για ν’ αγοράσει ‘original’ ένα ελληνικό hip–hop cd. Σου λένε “μ’ αρέσει το τάδε κομμάτι, θα το κατεβάσω μέσα σ’ ένα λεπτό μωρέ”. Το πόσο έχει καταστρέψει αυτό όλους τους καλλιτέχνες που δισκογραφούν επίσημα αλλά και ότι τους ακολουθεί πχ. studio, γραφίστας, mastering, κοπή κτλ είναι γεγονός. Άρα πλέον όλοι οι καλλιτέχνες θα πρέπει να βρουν έναν έξυπνο τρόπο να πουλάνε τα τραγούδια τους μεμονωμένα και όχι τα cd τους για να επιβιώσουν στο μουσικό πεντάγραμμο. Το κοινό πάντα θα έχει υψηλές απαιτήσεις και πάντα θα ζητάει νέα δουλειά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όσο καλή και να ναι ότι θα αγοράσει το cd αυθεντικό την επόμενη μέρα. Πόσο μάλλον σε μια μικρή αγορά όπως αυτή της Ελλάδας. Όταν το κοινό που ακούει ελληνόφωνο χιπ–χοπ στην Ελλάδα είναι τόσο μικρό αριθμητικά και δεν αγοράζει κιόλας αυθεντικά ακόμα και τα αξιόλογα CDs που βγαίνουν, φυσικό είναι να μην είμαστε ποτέ υπολογίσιμοι… Προσωπικά έχω βρει την λύση για το πως θα κινούμαι από εδώ και στο εξής σχετικά με την επίσημη δισκογραφία μου αλλά το επίσημο τρίτο cd με τίτλο “Παραλίγο Διάσημοι” θα κυκλοφορήσει όταν το κοινό θα το ζητήσει από μόνο του … Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μέσα στο φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία το ολοκαίνουργιο cd–single από Ominus & Dj “S", ένα κομμάτι που το ετοιμάζουμε εδώ και 2,5 χρόνια. Δεν το έχει ακούσει ποτέ κανείς… Απλώς θα το θυμάται όλη Ελλάδα για τα επόμενα 100 χρόνια… και όχι… δεν έχει την συμμετοχή γνωστού καλλιτέχνη.

– Βλέπουμε πως τον τελευταίο καιρό η μουσική κοινότητα, ιδιαίτερα το hip–hop, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο εχθρό που ακούει στο όνομα διαδίκτυο. Πιστεύετε ότι αυτός είναι ο μόνος λόγος που πέφτουν τόσο πολύ οι πωλήσεις στην Ευρώπη;

Το θέμα “Hip–hop και διαδίκτυο” είναι κάτι για το οποίο μπορείς να συζητάς μέρες ατελείωτες αλλά ποτέ να μην βγάλεις άκρη. Σίγουρα για μένα ως ακροατή και καλλιτέχνη είναι δίκοπο μαχαίρι το διαδίκτυο, σκεπτόμενος ότι όσο καλό έχει κάνει από αρκετές πλευρές άλλο τόσο έχει συμβάλλει στην καταστροφή του μουσικού αυτού είδους παγκοσμίως. Το μεγαλύτερο κακό; Το χειρότερο πλήγμα ;Είναι ένα συναίσθημα κι ενας βασικός λόγος που μας έκανε ν’ αγαπήσουμε αυτή τη μουσική: Χάθηκε η συγκίνηση της ανακάλυψης και της προσμονής ενός νέου δίσκου από κάθε αγαπημένο μας καλλιτέχνη. Τι εννοώ; Το συναίσθημα που ένοιωσα όταν το 1994 ήμουν 15 χρονών και κατεβαίνοντας σε κεντρικό δισκοπωλείο της Αθήνας αντίκρισα για πρώτη φορά το βινύλιο του “Illmatic” από τον τότε Nasty Nas καθώς κι άλλες κλασσικές δουλειές ως το 1999, μου φέρνουν χιλιάδες αναμνήσεις και μια απίστευτη νοσταλγία. Η “ιεροτελεστία” του ν’ αγοράσεις εναν δίσκο εκείνη την εποχή με όλες τις οικονομίες σου, η επεξεργασία του εξωφύλλου, το άγγιγμα της βελόνας πάνω στο βινύλιο, ο απίστευτος αυτός ήχος που σου ράγιζε την καρδιά, το να διαβάσεις τα credits των παραγωγών μέχρι και τα προσωπικά ευχαριστήρια του καλλιτέχνη, είναι πράγματα που μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο δεν θα καταφέρουν ποτέ να σου δώσουν αυτή την μοναδική αίσθηση. Δυστυχώς πλέον τα πάντα στην εποχή μας γίνονται γρήγορα και προσφέρονται απλόχερα με αποτέλεσμα η μουσική να πάρει και αυτή μορφή fast–food με συνέπεια να πέσουν και οι πωλήσεις των albums κατακόρυφα. Δηλαδή κάτι γρήγορο και πολύ νόστιμο, σερβιρισμένο με δελεαστικό τρόπο, που μετά από 2 ώρες σου δημιουργεί ένα νέο κενό στο στομάχι και εκτός αυτού σου καταστρέφει και την υγεία. Απ’ την άλλη βέβαια έχει κάνει πολλά καλά, όπως την διάδοση της χιπ–χοπ κουλτούρας σε παγκόσμιο επίπεδο, την άμεση παροχή χρήσιμων πληροφοριών, την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες ν’ ακουστούν σ’ ένα ευρύτερο κοινό, την ανεύρεση παλιών κομματιών και κλασσικών βίντεο από τις χρυσές εποχές, την ευχέρεια επαφής με τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη και άλλα πολλά εξίσου σημαντικά. Οπότε αποδεικνύεται ότι δεν είναι τόσο “εχθρός” αλλά περισσότερο “δώρο και κατάρα” συγχρόνως.

– Είναι και για την ελληνική rap σκηνή τόσο προβληματικό το internet;

Εδώ θίγουμε άλλη μια “πονεμένη ιστορία”. Ελληνικό χιπ–χοπ και ίντερνετ. Από που να ξεκινήσω; Με λυπεί το γεγονός ότι πλέον το διαδίκτυο στην ελληνική σκηνή είναι η ώρα του “ξεχαρμανιάσματος και της μαλακίας”. Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς έγραψα και το κομμάτι “Αρρωστημένες καταστάσεις” στο καινούργιο μου mixtape γιατί περί αυτού πρόκειται. Είναι μήπως ψέμα ότι “όλοι την πίνουν,όλοι κράζουν, όλοι τσάμπα κατεβάζουν, όλοι ρίμες αραδιάζουν κι όμως πάντα αυθαδιάζουν"; Το ξέρω ότι όσα ειπώθηκαν στο συγκεκριμένο κομμάτι πείραξαν αρκετούς γιατί τους ανάγκασα να κοιτάξουν έναν ραγισμένο καθρέφτη που όλοι τρέμουν στην αποκρουστική όψη του. Αρκετοί με κατηγόρησαν για το πονεμένο ζήτημα του “myspace” με τη μόνη διαφορά όμως ότι εγώ μαζί με τον Dj ‘S’ διατηρούμε το επίσημο μουσικό μας site από τον Σεπτέμβρη του 2002 και δεν περίμενα το “myspace” για να μάθει ο κόσμος την μουσική μου.. Και ούτε βγήκα να βροντοφωνάξω ότι ήμουν από τους πρώτους που είχαν σελίδα στο myspace και ούτε ζήτησα να μου απονείμουν κάποιο βραβείο. Απλώς όταν βλέπω ότι όποιος ασχολείται και ακούει χιπ–χοπ πλέον στην Ελλάδα ανεξαρτήτου ηλικίας έχει μουσική σελίδα στο site αυτό. Και αναρωτιέμαι εύλογα όπως όλη η παγκόσμια χιπ–χοπ κοινότητα “Ρε παιδιά, οι ακροατές και οι fans που πήγαν"; Δηλαδή και πάνω στη σκηνή και κάτω από την σκηνή έχουμε να κάνουμε με ραπ καλλιτέχνες; Ε, μην παραπονιόμαστε έπειτα αν τα ελληνικά χιπ–χοπ lives έχουν 100–200 άτομα. Γιατί ο καθένας σκέφτεται και σου λέει ότι “Εγώ κάνω την φάση μου πλέον, έχω το crew μου και σιγά μην πάω στο live του άλλου να τον κάνω και μάγκα”. Κλασσική ελληνική νοοτροπία. Γι’ αυτό πλέον δεν μας σέβεται και δεν μας υπολογίζει κανείς στον έξω κόσμο ως χιπ–χοπ κοινότητα γιατί είμαστε όλοι εγωίσταροι και σκατοκέφαλοι. Εγώ πχ., και το βλέπει αρκετός κόσμος, πηγαίνω σχεδόν σε όλα τα live ξένων ονομάτων άσχετα με το αν ο διοργανωτής η αυτός που τους φέρνει με εκτιμάει ή όχι σαν άνθρωπο ή καλλιτέχνη. Έχω μάθει στην ζωή μου να κοιτάω το δάσος και όχι το δέντρο μεμονωμένα.

Τέλος σχετικά με το όσα λέγονται και γράφονται για μένα στα forums και στο διαδίκτυο ενώ παλιότερα ίσως τα υπολόγιζα περισσότερο από όσο έπρεπε και μπορεί να μ’ ενοχλούσαν, πλέον είμαι πολύ σίγουρος για αυτό που κάνω και δεν υπολογίζω ούτε κράξιμο ούτε εγκώμιο. Βέβαια την σωστή κριτική την αποδέχομαι πάντα γιατί με κάνει καλύτερο αλλά όταν ακούω σχεδόν 15 χρόνια χιπ–χοπ, έχω εκατοντάδες βινύλια και CDs, όταν έχω στην αποθήκη μου χιλιάδες τεύχη από χιπ–χοπ περιοδικά και έντυπα, γιατί να μπω στην διαδικασία να λάβω σοβαρά υπόψη την γνώμη κάποιου που ακούει 2 με 3 χρόνια χιπ–χοπ και δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να κάνει στην ζωή του;

– Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι και ένα μέσο διαφήμισης, όπως π.χ. μέσω των mixtapes, τα οποία σε χώρες όπως την Αμερική και την Γερμανία χρησιμοποιούνται πολύ από rapper και έχουν αρκετά μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Τα βλέπετε κι εσείς ως ένα πολύ βασικό μέσον promotion;

Αυτή τη στιγμή τα mixtapes σε όλες τις χώρες που έχουν αυτοδύναμη και ισχυρή hip–hop σκηνή, διαμορφώνουν τις καριέρες των ραπ καλλιτεχνών. Αναμφίβολα είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο για το promotion και το όνομα κάθε ράπερ και τείνουν να αντικαταστήσουν και τις επίσημες δισκογραφικές δουλειές αναφορικά με το θέμα ποιότητας, αφού φαίνεται πως σχεδόν όλοι οι ράππερς μέσα σ’ αυτά, αφήνουν ελεύθερη την δημιουργικότητα τους και τα skills τους, απ’ τη στιγμή που δεν έχουν πρόβλημα με άδειες για samples ή δεν τους επιβάλλεται κάποιου είδους λογοκρισία από την εταιρία. Η καλή μουσική είναι καλή μουσική και πρέπει ν’ ακούγεται παντού άσχετα αν έχει επίσημη μορφή ή όχι. Έγω απ’ την στιγμή που είχα στην διάθεση μου πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια και ιδιαίτερα την δωρεάν παραχώρηση του studio του Dj Priest απ’ τους Funked Up, αποφάσισα να δουλέψω σκληρά και να δίνω συνεχώς νέο υλικό στον κόσμο.

– Πες μας μερικούς από τους αγαπημένους σου Dj, που ίσως σε επηρέασαν κιόλας στην μέχρι τώρα πορεία σου.

Αγαπημένοι μου mixtape DJs είναι οι εξής: Ο Doo Wop, o Dj S&S, o Kid Capri, o Tony Touch, o Funkmaster Flex, o Red Alert, o Statik Selectah, o Big Mike, o Mick Boogie, ο Kay Slay, o Dj Drama, αλλά χωρίς τον mixtape pioneer “Justo” ( R.I.P ) τίποτα δεν ήταν το ίδιο στον χώρο των mixtapes.

– Αγαπημένοι MCs που θεωρείς top ή που μπορεί να είχες από παλιά σαν ινδάλματα;

Rakim, Big Daddy Kane, Kool G Rap, Chuck D, Krs One, LL Cool J, Ice Cube, Notorious B.I.G, 2 Pac, Big Pun, Big L, Nas, Guru, Canibus, Common, Jay–Z, Treach, Redman, Pharaoe Monch, Buckshot, Rass Kass, Andre 3000, Talib Kweli, Mos Def , Edo G, Chino XL, Papoose, Royce Da 5'9", Termanology, Lil’ Wayne, Joell Ortiz και πολλοί άλλοι.

– Πόσο πολύ απέχουμε από την Αμερικάνικη σκηνή ή και από άλλες χώρες όπως Γαλλία, Αγγλία κτλ.; Τι πρέπει να διορθωθεί κατά την γνώμη σας;

Όλο το κακό ξεκινάει απ’ την λανθασμένη αντίληψη που έχει το ελληνικό κοινό για το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Το μπερδεύουν με λάθος ιδεολογίες και λάθος πράγματα. Όλοι πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι στις χώρες που αναπτύχθηκε και είναι το νο.1 μουσικό είδος το αντιμετώπιζαν και το αντιμετωπίζουν ως “entertainment” δηλαδή “διασκέδαση”. Εδώ στην Ελλάδα το χιπ–χοπ κοινό αντιμετωπίζει τους ράπερς του ως πολιτικούς, ως Μαυρογιαλούρους που μες στην εφηβική καύλα τους άλλα πίστευαν και άλλα κάνουν τώρα και αυτό μετά είναι “κατακριτέο", “ξεπούλημα” και τα λοιπά γνωστά. Το να το παίζει ο καθένας διαιτητής απ’ τον καναπέ του σπιτιού του είναι το πιο εύκολο. Εγώ όμως θέλω όλους αυτούς να τους δω μες στο γήπεδο σε ζωντανή δράση, “να δουν τι ωραία που είναι”. Όλα στον κόσμο που ζούμε αλλάζουν, αλλιώς σκέφτεσαι στα 15, αλλιώς στα 25. Σωστά; Επίσης το hip–hop οι περισσότεροι αυτή τη στιγμή δεν το έμαθαν από σπουδαίους Αμερικάνους MCs αλλά από Έλληνες ράπερς, κάτι το οποίο ισχύει και αυξάνει την ημιμάθεια και τα “θανατηφόρα αποτελέσματα” της. Όποιος δεν σέβεται τους πρωτοπόρους του είδους στο εξωτερικό και δεν τους έχει ως πρότυπο στο θέμα επαγγελματισμού και σκληρής δουλειάς, δεν πιστεύω ότι θα καταφέρει ποτέ τίποτα. Ειλικρινά νευριάζω όταν ακούω Έλληνες ραπερς να λένε με στόμφο ότι “εγώ κάνω την φάση μου” και “δεν γουστάρω να πιθηκίζω σαν τα Αμερικάνακια” και κάνουν υποτίθεται αυθεντικό hip–hop μιλώντας στους στίχους τους για “γκρίζα σύννεφα, γκρίζες μέρες, μαύρες συνειδήσεις, σαπίλα, μιζέρια, αράχνες, μπουντρούμια κτλ. Εεεε. Άει ρε μεγάλε παράτα το καλύτερα και κάνε ροκ ή χέβι μέταλ άμα δεν θες να πιθηκίζεις. Γιατί είμαι σίγουρος ότι πολλοί Έλληνες ράπερς είναι κρυφοκλαψιάρηδες ροκάδες που αν είχαν καλή φωνή θα τραγουδούσαν ροκ μπαλάντες και μοιρολόγια και αυτό είναι κάτι που το έχω καταλάβει σε αρκετούς και στα κομμάτια τους. Πολύ λίγοι στην Ελλάδα γουστάρουν και μπορούν να καταλάβουν το αυθεντικό ραπ, την σημασία του battle, τις μεταφορές, τις παρομοιώσεις, τα punchlines, τον τρόπο που ένας mc συνδέει προτάσεις και λέξεις. Το να βγαίνει λοιπόν ο κάθε πικραμένος μ’ ενα μικρόφωνο και να μου κάνει ραπ για φανταστικές ιστορίες για κλαμένα αγγελούδια που τα λέρωσε η λάσπη και παραμύθια του Αισώπου και της Καλιμάς ας ασχοληθεί με άλλο μουσικό είδος. Για παράδειγμα οι Manowar πού μιλάνε στους στίχους του για ατσάλινα άλογα που οργώνουν τους αιθέρες και για τα μαγικά ξίφη τους που παλεύουν με δαίμονες κάνουν power metal, σωστά; Αν κάναν hip–hop θα έβγαζαν ή battle κομμάτια, ή story telling για καλές η άσχημες προσωπικές εμπειρίες, για κάτι που τους ενοχλεί στον κόσμο, κτλ. Γι’ αυτό και τα Ιμισκούμπρια έκαναν τόση μεγάλη επιτυχία γιατί η θεματολογία τους άγγιζε τον Έλληνα κάθε ηλικίας και τον έκανε να νιώθει οικείος με τα τραγούδια τους και αυτό είναι το πιο σημαντικό στο hip–hop. Να αντικατοπτρίζεις την κάθε στιγμή και το κάθε συμβάν μέσα από το ραπ σου. Ποιος είπε ότι δεν είναι αληθινό να κάνεις ραπ για γκόμενες ας πούμε; Άμα κάποιος είναι δηλαδή ωραίο παιδί όπως ο TNS και τον γουστάρουν τα γκομενάκια γιατί να μην κάνει ραπ γι’ αυτό αφού συμβαίνει στα αλήθεια; Δηλαδή είναι καλύτερο να παρουσιάσει έναν ψεύτικο εαυτό και να μιλάει για μιζέρια και κακουχία στη ζωή του;

– Σε έχουμε δει να συνεργάζεσαι και με καλλιτέχνες που διαφέρουν απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, όπως π.χ. τώρα τελευταία με τον Τσαλίκη. Πώς «έκατσε» η συγκεκριμένη συνεργασία; Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες έξω από την rap με τους οποίους θα ήθελες να κάνεις κάποιο κομμάτι;

Επειδή το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει λεπτομερώς το πως “έκατσε” η συγκεκριμένη συνεργασία, είναι ευκαιρία επί της ερωτήσεως να λυθούν όλες οι απορίες.

Μετά το δεύτερο cd μας το 2004 με τίτλο Ominus Οδύσσεια και το πρώτο video clip “Club Virus” με τον Τ.n.S, είχαμε αποφασίσει να προωθήσουμε ως δεύτερο single το κομμάτι “Ζωή μου” με την συμμετοχή αρχικά του φίλου και συνεργάτη μας Αλέξανδρου Τσιωνά. Δυστυχώς όμως εκείνη την περίοδο και το promotion της εταιρίας Lyra για το cd μας ήταν απογοητευτικό αλλά και η 12μήνη θητεία μου στον Ελληνικό στρατό μας έβγαλαν εντελώς έξω απ’ τα σχέδια μας και μας κράτησαν πολύ πίσω. Παρά το γεγονός ότι στις συζητήσεις μας με τον Dj ‘S’ λέγαμε συνεχώς ότι το κομμάτι “Ζωή μου” θα ταν κρίμα να πήγαινε στα αζήτητα, 1,5 χρόνο λοιπόν μετά την κυκλοφορία του 2ου cd δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα για 2ο video clip. Στα τέλη λοιπόν του 2006 γίνεται σύσσωμη η μεγάλη μεταγραφή του Family στην πολυεθνική Universal και εμείς σαν Ominus & Dj ‘S’ δώσαμε στην εταιρία ένα demo e. p με ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι μας αλλά και κάποια remixes γνωστών μας κομματιών, όπου το ένα από αυτά ήταν το “Zωή μου”. Ο πρόεδρος της Universal ενθουσιάστηκε με το που το άκουσε και προφανώς σε κάποιο του ραντεβού με τον Γιώργο Τσαλίκη του το έβαλε να το ακούσει και εκείνος ξετρελάθηκε με το τραγούδι αυτό. Στην αρχή βέβαια δεν ήξερε καν τι είναι Ominus & Dj ‘S’, αγνοούσε εντελώς την ύπαρξη μας σαν σχήμα και την δισκογραφία μας. Εν τέλει μας γίνεται τηλεφωνικώς μετά από κάποιες μέρες η πρόταση από την εταιρία και τον Γιώργο Τσαλίκη να συνεργαστούμε στο κομμάτι αυτό. Εγώ με τον Dj ‘S’ ζητήσαμε να κάνουμε ένα ραντεβού στο studio μαζί του για να τον γνωρίσουμε και να συζητήσουμε την προοπτική της συνεργασία μας. Η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο ραντεβού ήταν πολύ φιλικός και συζητήσιμος δίχως κανένα ήχος βεντετισμού. Άλλο άτομο περιμέναμε να γνωρίσουμε και άλλον τελικά γνωρίσαμε. Ο λόγος που ήθελε να συνεργαστούμε ήταν το γεγονός ότι ακούγοντας το “Zωή μου” του έφερε στην μνήμη τον πρόσφατο χαμό ενός πολύ συγγενικού του προσώπου και συγκινήθηκε αμέσως απ’ την αλήθεια των στίχων και της ερμηνείας. Μας παραδέχτηκε ότι οι στίχοι τον άγγιξαν τόσο πολύ στην καρδιά που δεν πίστευε σ’ αυτό που άκουγε. Απ’ την στιγμή που αντιμετώπισε το τραγούδι μας μ’ αυτό τον τρόπο και εκτίμησε δεόντως το ταλέντο και την προσπάθεια μας, εμείς του δώσαμε τα δύο προηγούμενα cd μας, εξηγώντας του την φιλοσοφία μας. Αφού λοιπόν κατάλαβε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, συμφωνήσαμε μετά από 2 βδομάδες να συνεργαστούμε κι επίσημα πλέον, αφού εμείς είχαμε το κύριο λόγο στο πως θα διαμορφωνόταν το project αυτό. Ζωντανό παράδειγμα το video clip που γυρίσαμε για το κομμάτι, στο οποίο καταφέραμε να δείξουμε μια διαφορετική πτυχή του Γιώργου Τσαλίκη, τόσο καλλιτεχνικά όσο και ενδυματολογικά. Με άλλα λόγια ήρθε εκείνος με τα νερά μας και όχι εμείς με τα δικά του. Τελικώς αποδείχτηκε ότι όταν υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι με τις σωστές ιδέες και κατευθύνσεις όλα μπορούν να συμβούν στον καλλιτεχνικό χώρο έχοντας και ποιοτικό αποτέλεσμα.

– Πολλοί πιστεύουν ότι γίνεται ξεπούλημα της μουσικής με τέτοιου είδους συνεργασίες. Υπήρξαν καλλιτέχνες που έχασαν το κοινό τους μετά από τέτοιες κινήσεις…

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει και ότι τον συμφέρει. Και οι συγκεκριμένοι που το πιστεύουν αυτό εξυπηρετούν κάποιο σκοπό δηλ. του “κουβέντα να γίνεται”. Σίγουρα μπορεί να προκάλεσε έκπληξη και αντίδραση σε αρκετούς, αλλά όχι σαν τραγούδι αλλά σαν συνεργασία και όνομα. Το χιπ–χοπ κοινό της Ελλάδας πρέπει να βάλει επιτέλους καλά στο μυαλό του ότι οι Έλληνες χιπ–χοπ καλλιτέχνες που δισκογραφούν σε μεγάλες εταιρίες είναι “αναγκαστικά μέρος” της μουσικής βιομηχανίας, δηλαδή της βιομηχανίας που πουλάει CDs και ringtones. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την μανία που τους έχει πιάσει όλους να συγκρίνουν δισκογραφημένους ράπερς ή γκρουπς με ανυπόγραφους ράπερς ή γκρουπς που έχουν κυκλοφορήσει κάποια MP3s στο διαδίκτυο και θέλουν να θεωρούνται και επίσημες δουλειές. Οτι βρίσκεται στο ράφι του δισκοπωλείου είναι επίσημο και απ’ την στιγμή που είναι διαθέσιμο προς πώληση είναι “εμπορικό", με την ακριβή έννοια του όρου. Και στην περίπτωση μου αν έκανα αυτή την συνεργασία για αποκλειστικά “εμπορικούς λόγους” γιατί να μην έβγαζα ένα τσιφτετελοκλαμπάτο τραγουδάκι μ’ ένα ανάλογο video–clip και να πούλαγα τα κέρατα μου;Ποιο εύκολο και σίγουρο δεν θα ταν; Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι “ξεπουλήθηκα", έτσι όπως θέλουν να το εννοούν μερικοί. Παρέμεινα λυρικός και στα 2 κομμάτια του cd–single, αφού το “Ζωή μου” στιχουργικά και νόημα και θετικό μήνυμα είχε και wordplay και είναι ένα από τα πιο αληθινά κομμάτια που χω γράψει.

Να έχασα κοινό; Αντιθέτως. Ο κόσμος που με ακούει αυξήθηκε κατακόρυφα και πλέον ξέρει για ποιό λόγο με ακούει. Η αγάπη και η μαζική αποδοχή αυξήθηκαν. Οι προτάσεις για συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες αυξήθηκαν. Οι συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα και σε περιοδικά αυξήθηκαν. Τα friend requests και τα plays στο myspace μου αυξήθηκαν. Τα downloads του πρώτου μου mixtape αυξήθηκαν. Οι πωλήσεις των 2 πρώτων μου cd αυξήθηκαν, απ’ την στιγμή που χωρίς να το ξέρω εγώ και ο Dj ‘S’ η παλιά μου εταιρία Lyra επανέκδοσε και τις δύο προηγούμενες δουλειές όταν “μυρίστηκε” την νέα μας επιτυχία. Οι συζητήσεις και ο ντόρος γύρω απ’ το όνομα μου αυξήθηκαν. Θετικές η αρνητικές, καλύτερα να σε συζητάνε παρά να περνάς εντελώς αδιάφορος. Σωστά; Άρα είμαι σε μια φάση που συνεχώς κερδίζω πράγματα και σε καμία περίπτωση δεν ισχύει τελικά αυτή η ερώτηση. Ζωντανή απόδειξη είναι οι ίδιοι οι Αμερικάνοι που ήταν οι πρώτοι διδάξαντες στο θέμα συνεργασιών με άλλα μουσικά είδη. Έχασε κοινό ο Ναs όταν συνεργάστηκε με την Jennifer Lopez; Όχι. Έχασε κοινό ο Fat Joe όταν συνεργάστηκε με τον Ricky Martin ή την Thalia; Όχι. Έχασαν κοινό ο Snoop Dogg και ο Busta Rhymes όταν συνεργάστηκαν με τις Pussycat Dolls; Όχι. Τίποτα όμως δεν έρχεται τυχαία. Είμαι αποφασισμένος να πετύχω και έφτυσα αίμα για όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Αν μιλήσουμε με πράξεις και γεγονότα, τους τελευταίους 6 μήνες έκανα 3 μέγαλες επιτυχίες με 3 διαφορετικά γνωστά ονόματα, τον Γιώργο Τσαλίκη, την Δόμνα Κουντούρη και τον Κώστα Τουρνά. Και οι 3 αυτές συνεργασίες συνεχίζουν να έχουν τεράστιο airplay στα ελληνικά ραδιόφωνα. Συμμετείχα στο no.1 κλαμπάτο κομμάτι της χρονιάς το “12 ακριβώς” με τους Goin’ Through, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι δεν παιζόταν κάθε βράδυ σε ολα τα κλάμπς της χώρας . Συμμετείχα στο remix της μεγαλύτερης χιπ–χοπ επιτυχίας του 2006, το “Καλημέρα Ελλάδα”. Έκανα όλη την χρονιά τα “rap news” στο ραδιόφωνο του Ant–1 με καθαρά κοινονικοπολιτικό και αιχμηρό στίχο, κάτι το οποίο δεν έχει ξαναγίνει στην χιπ–χοπ μουσική παγκοσμίως, αλλά “κανείς μα κανείς” απ’ το λεγόμενο “χιπ–χοπ κοινό” δεν βγήκε να το παραδεχτεί η να το επικροτήσει ανοικτά.

Απ’ την άλλη όμως δεχόμουν συγχαρητήρια για τα “rap news” από γνωστούς δημοσιογράφους, από ακροατές μεγάλης ηλικίας, από ανθρώπους του σύγχρονου πνέυματος μέχρι και οδηγούς ταξί. Κυκλοφόρησα 2 mixtapes εντελώς δωρεάν για όσους γουστάρουν να ακούσουν φρέσκο υλικό μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του 3ου μας cd. Συναυλίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Γιάννενα, Κύπρο κτλ. Και εύλογα αναρωτιέμαι. Που είναι το “γαμημένο respect” ρε μάγκες για όσους προσπαθούν και δουλεύουν συνέχεια απ’ το πρωί ως το βράδυ για να βρίσκονται εκεί που είναι σήμερα; Δηλαδή αξίζει περισσότερο respect από μένα κάποιος που είναι πιο “αλάνι” και πίνει περισσότερους μπάφους και πουλάει μούρη στους πιτσιρικάδες; Παρ’ ολα αυτά όμως μπαίνει στο studio για ηχογράφηση μία στο τόσο ή έχει να βγάλει καλό κομμάτι εδώ και 10 χρόνια; Ή έχουν εντελώς επαναπαυτεί στις δάφνες του παρελθόντος τους; Το ξέρω πολύ καλά ότι αν δούλευα με τους ίδιους ρυθμούς και βρισκόμουν σε άλλη χώρα πχ. Αμερική, Γαλλία η Γερμανία θα είχα την αναγνώριση και την θέση που μου αξίζει. Άσχετα όμως από αυτό, νιώθω πλέον πολύ σίγουρος γι αυτό που κάνω και δεν έχω να φοβηθώ τίποτα και κανέναν. Ιδιαίτερα απ’ την στιγμή που και ο Dj ‘S’ και ο DJ Priest προσφέρουν απλόχερα 2 υπερσύγχρονα studio στην διάθεση μου, πραγματικά νιώθω άτρωτος. Πάλι όμως θα βγούνε οι πανταχού “haters” και θα αρχίσουν να λένε ότι ο Ominus “την είδε” ή “την ψώνισε”. Όχι μεγάλε, γιατί αυτός που την “βλέπει” ή την “ψωνίζει” δεν ξημεροβραδιάζεται στο studio για ηχογράφηση ή να τρέχει για συναυλίες και συνεντεύξεις κάθε μέρα, απλώς επαναπάυεται νομίζοντας πως έχει καταφέρει τα πάντα.

– Η rap μουσική έχει βρεθεί πολλές φορές τον τελευταίο καιρό στο επίκεντρο της κριτικής λόγω διαφόρων γεγονότων, όπως π.χ. η δολοφονία του Stuck Bundles. Διάφοροι επικριτές της την χαρακτηρίζουν ως βίαια, πρόστυχη και υποστηρίζουν ότι τα τελευταία χρόνια έχει χάσει το κριτικό της ύφος προς την κοινωνία κ.ά. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;

Απ’ την στιγμή που η ίδια η ζωή μας και ότι μας πλαισιώνει σε κοινωνικό επίπεδο έχει να κάνει με την βία, τον πόλεμο, τις δολοφονίες, τους βιασμούς, την παιδικά πορνεία και άλλα παρόμοια τραγικά φαινόμενα, δεν νομίζω ότι η ραπ μουσική αποτελεί “αρνητικό πρότυπο”. Δηλαδή η τηλεόραση και οι άνθρωποι των ΜΜΕ που χρησιμοποιούν διάφορα τεχνάσματα πουλώντας σεξ και βία στις οθόνες δεν αποτελούν αρνητικό πρότυπο για τα μικρά παιδιά; Το ραπ οφείλει να αντικατοπτρίζει την ωμή πραγματικότητα του σήμερα με κάθε τρόπο και όχι να το κάνει εσκεμμένα ή ως πλύση εγκεφάλου στους πιτσιρικάδες για να τους κάνει να νιώσουν “teenage gangstaz”.

– Πριν από λίγες εβδομάδες έγιναν μεγάλες συναυλίες σε όλο τον κόσμο, το “Live Earth", όπου συμμετείχαν καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γη. Ποια είναι η άποψή σας για ένα τέτοιο event με τέτοια θεματολογία; Μπορεί να κάνει την διαφορά; Θα συμμετείχατε σε μια τέτοια προσπάθεια αν σας δινόταν η ευκαιρία;

Κάθε συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης που προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα μέσα από την μουσική του θα πρέπει να στηρίζει με την παρουσία του τέτοια μουσικά γεγονότα. Σε τέτοιες περιπτώσεις οφείλουμε να συνδράμουμε όλοι δίχως εγωισμούς και συμφέροντα…