ΔΠΘ - ΣΤΙΧΟΙ - (Check για διορθώσεις) + Link με αρχείο στίχων!

Έχει γραφτεί φιλαράκι
να σαι καλά πάντως

https://cdn.discordapp.com/attachments/938541563557073049/1043144130085257217/unknown.png

Ψυχόδραμα 07 - Το Ξεχασμένο Βασίλειο


Κάπου στο χθες, σκοτώσαν τ' αύριο για να σωπάσουν οι φωνές ,
πήδηξα μες στις πιο βαθιές του κόσμου τρύπες
Εκεί π' ατέλειωτες μοιάζουν οι νύχτες
Σπασμένοι δείκτες,
δεν λειτουργούν πια τα ρολόγια μα δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο στα λάθη
καθείς ότι μετρήσει και ότι πάθει
Απομονωμένο, ενώ γύρω μου 'βαζαν φωτιές
Χίλια κομμάτια το κεφάλι μου στον τοίχο και εμμονές
Αντιμέτωπο με βρήκες εκεί με θεούς και δαίμονες
Ανοιχτές πληγές
Μ' ένα σπαθί και μια καρδιά αντιμετωπίζω βαβυλώνιες στρατιές
Ζώντας σ' απολύτου σκότους εποχές
Αίμα πότισαν το χώμα, πολέμου βροχές
Παντού σκοτάδι, παγωνιά
Εγκλωβισμένες ψυχές , ερημιά
Και ένα κεφάλι που 'χει πάθει μεγάλη ζημιά
αφήνοντας ελεύθερο να κυκλοφορεί έναν ακόμα τρελό φονιά
Μιλώντας την αλήθεια σε μικρόφωνα ανοιχτά
Κάτι άγρια μεσάνυχτα
Κάτι λίγα και 07
Ο λόγος για το ξεχασμένο βασίλειο στη μαύρη του καρδιά
κι η μαύρη νύχτα μια αγκαλιά από καρφιά
Έναν δαίμονα παμπόνηρο, μορφή που σκάει στον ύπνο σου και σου γαμάει τ' όνειρο
Μόνοι στο ξεχασμένο οχυρό, στον ναό που δεν μας αγγίζει τίποτα
Αν βρεθείς ποτέ στον κύκλο θα σε δω
Κι αυτό είναι υπεραρκετό
στέκεται εκεί, κρύβει τον ήλιο
Είναι ψυχόδραμα, φωνές, και εκπέμπουμε ζωντάνια απ' το ξεχασμένο βασίλειο
Aπ' το ξεχασμένο βασίλειο

Να σου πω την αλήθεια σκεφτόμουν να του έστελνα του Sadoma να βάζαμε λιθαράκι, ό,τι να ναι και αυτό.
τι λέτε? το νιώθω όμως και λίγο υπερβολή

Sadomas - 2ΚΓ - Αίρεση feat. ΔΠΘ
Που να την έβγαζα στη ζούλα
χειμώνες στο νησί νεκροταφείο
αρπάζω προβλέψεις απ'το μαντείο
σακατεμένος στο νοσοκομείο
ξέρω δύσκολα περνάς πίσω απ'το χαμογελαστό σου προσωπείο
και αν δεν μπορείς να χειριστείς το αντίο
γύρνα πλάτη
καρδιές που ξεψυχίσανε στο κρύο κάναν λάθη
έτσι πάει και από "ρόδο" βγαίνει αγκάθι
μόνο και μόνο που ανασαίνω σας την σπάω
δύο κάπα γάμα και όπου θέλω πάω
ό,τι θέλω κάνω, όποιον βρω θα φάω
έχω το δικό μου τρόπο να αγαπάω
ίσως όχι το κατάλληλο
χάθηκα πάλι και ουρανό ακουμπάω τον ήλιο
θα κυνηγήσω μέχρι να κρυφτείς
σε σκοτεινούς ωκεανούς
έχω το χάρισμα το ακούς?
προχθές ανέλθει αδερφός υπό τους ουρανούς
δεν μπορεί ακόμα να το χωρέσει ο νους
και έχω μια θλίψη που καταλήγει σε
δημιουργία
τα χρόνια με γεμίσανε σοφία
αρχή του αποτελέσματος η αιτία
και είναι σχετικό το τι θεωρεί ο καθένας αμαρτία
στην καταχνιά μας βρήκανε απαρτία
οι στίχοι και η σκοτεινή τους μαγεία
ενέργεια που μεταμορφώνεται στα ηχεία
και όλη την νύχτα ζεις στην αγωνία
το lsd είναι η αιτία
που συνομιλούσες με τον Θεό
ένα χρόνο ολόκληρο είχα στο νερό
έκαψα την ρούχλα
σε σε πέτυχα, οπωσδήποτε σου μάτωσα τα ούλα
τα δόντια σου την μόστρα σου
τα όλα σου δε φάγαμε τη φόλα σου
και ξεπεράστηκες όπως ήταν αναμενόμενο
είναι το δυό κάπα γάμα φαινόμενο
απρόσμενο και απρόσιτο
σ'αφήσαμε έντρομο με αυτό το φόβητρο
φωτιά στην underground σκηνή με γόητρο
και ηθικό αλώβητο
το σκοτεινό ξεχασμένο βασίλειο
απόρθητο σαν όνειρο
ακατόρθωτο κι αλλόκοτο
ζω για τ'απρόοπτο και δεν αφήνω να με προγραμματίζουν σαν μηχανή
η ζωή μου ταινία με εμένα πρωταγωνιστή
είναι κάτι μέρες που κρέμεται από μια πολύ λεπτή κλωστή
και άλλες στην καρδιά του αγωνιστή
παλεύω στην αρένα καθημερινά
και βγάζω φρίκες
φέρνω νίκες
για κάθε συνεχίζω
τις νύχτες θα με δεις να τριγυρίζω
στα ψέματα των ανθρώπων αφρίζω
έβαλα πλώρη για αλλού και πίσω δεν ξαναγυρίζω

Unknown Sound - ΔΠΘ
Unknown Sound - ΔΠΘ Dj Omonoia

Αθήνα η Πόλη..

Με βρήκε η νύχτα να σκαλίζω το κεφάλι μου
μόνος εγώ και το μαύρο το χάλι μου
να αναρωτιέμαι αν αυτό
που ζω είναι αληθινό
η ουτοπία μες στην παραζάλη μου
μα να μου
βουτιά θα κάνω πάλι στα κενά μου
και με βρίσκεις
μαλλιά κουβάρια φορτωμένο τύψεις
σου 'πα το τρίτο σου μάτι αν ανοίξεις
και δεις τι παίζει πίσω απ'την αυλαία θα αρρωστήσεις
μην είσαι βιαστικός μεγάλε έτσι και αλλιώς θα αργήσεις
την σακουλεύτηκες μα την έκανες με ελαφρά
άμα θα γυρίσεις
και όταν σου γυρίσει θα μιλήσεις
το πρόβλημα ανάποδα άμα γυρίσεις
βρήκες παραπάνω από μία λύσεις
κάνε κινήσεις
και αν έπιασες τα όρια σου ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ αν αφήσεις
και άσε να κάνω στους θεούς δεήσεις
θα περιμένω στην γωνιά να με παρεξηγήσεις
έχω να σου δώσω λόγους πολλούς να αμαρτήσεις
και εκείς που παίρνεις ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ να κολλήσεις
όσο το Λούκι θα κάνει πάσα ραπ σαν ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
εκεί που πας για να κατρακυλήσεις
το θάνατο στα χείλη να φιλήσεις
το νου σου κομμάτι απ'τη ψυχή μην χαραμίσεις
τα δύσκολα δεν τέλειωσαν ποτέ
εμείς γινόμαστε πιο ανθεκτικοί και την παλεύουμε
τα χρόνια δεν χαρίζουν αδελφέ
μα σ'ωριμάζουν και πληγές γιατρεύουνε
την επανάσταση του καναπέ
μέσα από οθόνες και κεραίες ελέγχνουνε
και αν πάρεις μια ζωή στο χαβαλέ
για μια ζωή στο χαβαλέ θα σε έχουνε

ΔΠΘ @ Karantina #RapChallenge

Karantina Challenge

Τα πιο σκοτεινά σενάρια γίνανε πραγματικότητα
έλεγχος πληθυσμού, στατιστικές και θνησιμότητα
σκιά σαν την πανούκλα αγκάλιασε την ανθρωπότητα
η ανθρώπινη για την αυτοκαταστροφή ικανότητα
ζούμε ένα πόλεμο που δημιουργούν δεν έχει πρότυπα
σπείραν φόβο στην αμφιβολία στην κοινότητα
μαθαίνουν τώρα πιο πολλά από όσα λέει η ταυτότητα
και εσύ καημένε θες να βάλεις στην ζωή ποιότητα
ο θάνατος ασήμαντος όσο και εσύ στα απόρρητα
και ας λένε συχνά πως οι δυσκολίες φέρνουν ενότητα
το μεγάλο σχέδιο
έρημοι δρόμοι η πόλη μου θυμίζει ναρκοπέδιο
είμαι το λάθος σε ένα κόσμο τέλειο
που ορκίζοντα για το άδικο με χέρι στο ευαγγέλιο
σ'αυτά που ακολουθούν σε θέλω ακέραιο
κοίτα ψηλά τους ουρανούς θα δεις σώμα αέριο
νεφέλωμα
κι εκρητικά στου κόσμου το στερέωμα
μπροστά στο μεγαλείο της δημιουργίας έντομα
το έζησα γρήγορα το ένιωσα έντονα
βάδισα απ'τα βαθιά σκοτάδια μέχρι το ξημέρωμα
στη πλάτη μαχαιριές μέσα μου ένστικα αρχέγονα
το σύνθημα κρατώ για του θανάτου το πέρασμα
καθηλωμένος παρατηρώ αιτία και αποτέλεσμα
μέχρι να βγούμε από αυτόν νικητές
έπαιξε και έχασα
το μέλλον όπως το έχω ονειρευτεί στα χέρια που έπλασα
με βρήκα πρώτα τελικά αφού πρώτα με έχασα
ήμουνα τελευταίος και σαν τελευταίος γέλασα
ευθύνομαι με λόγια σύντομα στα αδέρφια κέρασμα

ΔΠΘ ΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΤΟ ΣΕ LIVE Instagram

Δεν υπολόγισα ποτέ πως με θέλουν για να 'μαι εντάξει
το μάτι μου γαρίδα
βουτιά στο κενό προτού να χαράξει
σε φάση θα κάνω πάλι τα δικά μου
ο κόσμος να χαλάσει
έχω φύγει πιο μπροστά ποιο μαλακισμένο να με πιάσει
είναι λαίμαργο το τέρας μέσα μου δεν θα χορτάσει
τον Ουρανό στην Γη θα κατεβάσει
μ'ακούς? ό,τι δεν λύγισε - θα σπάσει
κι ο χρόνος μου ζητάν να τον αφήσω να περάσει
μιλάνε οι γείτονες - ρωτάν οι μπάτσοι
στην έκανα να με θυμάσαι τώρα είμαστε πάτσι
και κυνηγάω την μία στο εκατομμύριο που θα μου κάτσει
γαμώ την μόδα και την νέα τάση
τα λόγια μετρημένα για να είμαστε εξηγημένοι
κάποιοι την ψώνισαν οι υπόλοιποι ξέρουν τι παίζει
που αυτό σημαίνει τώρα που Χειμώνας μπαίνει
παγώνει τα πάντα σκοτάδι φέρνει
καθένας την δουλειά του
και η καζούρα στον λεγγένη
ο Δέλτα ξάπλωσε και τρέχατε κυνηγημένοι
σας έχουμε πισινή κρατημένη
εν γένει
παράνομοι τοξικομανείς και σεσημασμένοι
καψούρα στην καρδιά μαστούρα μου απαγορευμένη
το 'γραψα τώρα αφού τώρα συμβαίνει
παράγουμε απ'την τρύπα και όπως το ζούμε έτσι βγαίνει
το πλάνο μας αυτό
και σ'αυτό παραμένουμε συγκεντρωμένοι
το Λούκι είναι ιδέα, και η ιδέα δεν πεθαίνει


Έχεις ποσότητα ποσότητα απ'την μια απ'την άλλη ουσία
δράση κι αντίδραση - βία απάντηση στην βία
και αν δεις του κόσμου την μικρή γωνία
θα καταλάβεις γιατί σ'ακούγεται διαφορετική η δική μου ιστορία
το τίμημα της εμπιστοσύνης η προδοσία
και ο θάνατος συχνά καθιστά την ισορροπία
το συζητάνε οι σπόροι στις αλάνες και έρωτες στα καφενεία
σήμερα ζω για εμένα δεν δουλεύω είναι αργία

2ΚΓ - ΑΓΚΑΘΙ

Γίνεται πόλεμος, έξω απ' την πόρτα σου, το νου σου
Το βλέμμα σου επικεντρωμένο σ' ύποπτες κινήσεις στο πρόσωπο του αδελφού σου
Δεν αξίζει ούτε καν να σ' ακουμπήσω βλάκα, φτου σου
Ανάποδες στροφές, συνήθισα πια, δε ζαλίζομαι
Κλείνω τα μάτια μου, βαρύτητα μηδέν, ελεύθερος νιώθω κι αφήνομαι
Μα κάνω συχνά το λάθος κι ανοίγομαι
Προδίδομαι και πίσω πάλι στο κελί μου κλείνομαι
Δίνοντας πρόσφορο έδαφος στο μίσος να φυτρώσει μέσα μου, να αναπτυχθεί
Κράτα στην μνήμη σου το πρόσωπο μου, από στιγμή σε στιγμή θα 'μαι φιγούρα που μες στις σκιές θα χαθεί
Το θέμα πάνω απ' όλα να τα 'χεις καλά με σένα
Και γάμα τους όλους, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο απ' όσο εσύ
Σήκω πάνω, κοίτα γύρω, δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο χαλάσματα
Τεντωμένη κλωστή, εμείς απ' την μια κι απέναντι αυτοί

Έχεις το νου σου να μην πέσεις στην παγίδα
Τα πάντα προσφέρονται στο χέρι σου, τι θα επιλέξεις?
Βρώμικες σκέψεις, άρρωστες ορέξεις
Προσπαθείς το προκαθορισμένο ν' αποτρέψεις
Κι είναι τόσα πολλά που έχω να σου πω
Με λέν' Μιχάλη, (με λέν' Κώστα) κι αυτό γι' αρχή είν' αρκετό
Διπλή κόκκινη γραμμή όσα εκπροσωπώ
Ένα και τ' αυτό
Το Μαύρο Λούκι
Μικρόφωνο ανοιχτό από το βράδυ ως το πρωί
Απ' το σούρουπο ως τη γαμημένη αυγή
Κι άντε να δούμε που θα βγει
Τι έχεις να πεις τώρα? Τι?
Μαλάκα mc

ΔΠΘ - ΑΝΑΠΟΔΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Τόσο κοντά δικέ μου έφτασα τόσο κοντά
κόντεψα να χάσω λίγο το μυαλό που μου 'χει απομείνει
στις φλέβες μου ακόμα κυλάει η θανάσιμη της γεύση σαν νοθευμένη ηρωίνη
η αγάπη στο δρόμο συχνά συμπίπτει
την κακολογούν εκείνοι που γυρίσαν
μα δεν την βρήκαν σπίτι
και εγώ πίνω θάλασσες, ωκεανούς κλαίω ποτάμια
κακήν κακώς τριγυρίζω τα βράδια
καταλήγοντας σε μια κάμαρη άδεια
στο σώμα μου λάφυρα τα σημάδια
ιστορία που ανέσυρα από της πόλης μου τα πιο βαθιά πηγάδια
γύρισα να νοιαστώ
μα βρήκα την ψυχή μου άδεια
και γράφω ραπς ακόμα για να τα ακούνε τα αλάνια
να περάσω μηνύματα και την
μαγεία της έκφρασης που σπάνια
χαρίζει τόσο άμεσα το είναι μου που καταντάει παράνοια
τα φέραμε από εδώ τα πήγαμε από εκεί
μέχρις ότου κατέληξαν στο σήμερα
δεν ειναι να στηρίζεσαι αδερφέ σε λόγια εφήμερα
να παρασύρεσαι από συναισθήματα
μπήκα στο χορό μα έχασα τα βήματα
και τώρα προσπαθώ ζωή να πιάσω
τα έδωσα όλα σε όσους αγάπησα και έτσι ξέμεινα στον άσσο
τον εαυτό μου προσπαθώ ακόμα να ξεπεράσω
όλοι ζητάνε από μένα το κάτι της δεν θα κεράσω
χρεώνω
όπως εξίσου και εγώ για τα λάθη μου έχω μάθει να πληρώνω
έτσι πάει ο καθένας μας παίρνεις αυτό που του αξίζει
και όχι αυτό που κυνηγάει
κράτα φίλε
κι ολα θα στρώσουν με τον καιρό αρκεί να κουβαλάς στο κεφάλι μυαλό
τον χρόνο λεν γιατρό
μα αυτός που θα τον δαμάσει είμαι εγώ
την ζωή μου στα 2 χέρια μου κρατώ και ας αιμορραγώ
τα πόδια μου στη Γη πατώ
είδα μίλια δρόμο κοινωνικό οχετό
τώρα τι να μου πεις ρε φλωράκο επάνω σε αυτό?
φώναζε όσο θες να σε δω
τι θα κάνεις όταν θα αρπάζεις ανάποδες; βλάκα ασ'τις μπιχτές
γλείφτης και χαφιές είσαι τίποτα δεν λες
πως γίνανε τα θέλω μας κατάρες και ευχές?
το παρελθόν πολλά υποσχόμενο χωμένος σε σκοτεινές διαδρομές
άλλοι χάραξαν το δρόμο που λες και άλλοι άχρηστοι χαίρουν τιμές
δεν δίνω σημασία πια στις φωνές
μέχρι που δεν τις ακούω και είναι λες
και πάτησα σε όλα delete ή γεννήθηκα εχθές

Προπάτωρ,Μ.Αμνός & Μαύρο Λούκι - Το τέλος έρχεται απ'τη σελήνη

Είναι οι απλές,φτωχικές οικογένειες που γεννάνε τους ήρωες,
είναι οι γειτονιές που μεγάλωσαν
και η συμφωνία με το διάβολο που όλοι κάποτε χάλασαν..
αν πεις να παίξεις και πα να κάνεις πουστιά στην άναψαν
μάθε τούς κανόνες στήσαν παντού ρουφιάνους κι οθόνες
το σκότος που τρέφεται στους αιώνες
δυναμώνει κι εμείς στο εξής, ποτέ ξανά δε θα νιώσουμε μόνοι
παίρνοντας στραβά το τιμόνι,
είναι καλό να ξέρεις
μα δεν είναι καλό να κολλάς συχνά-πυκνά η περιέργεια σκοτώνει
και οι μπάτσοι ως κρατικοί υπάλληλοι και δολοφόνοι..
πόλη πόρνη σήμερα βγήκε με τη βροχή για να κάνει πιάτσα
κι γω κρατιέμαι μη και με τραβήξει το κενό απτην ταράτσα
μπάσταρδοι απ' τα λίγα και είπα είναι αδύναμο σημείο η ράτσα..
εγώ μιλώ στη μάζα δεν υπηρετώ,έχω μια καρδιά,ένα σώμα, μια ψυχή,ένα μυαλό,
χίλιους λόγους για να προκαλώ,
όλα φωτιά,όλοι κόκκαλο να καεί το μπουρδέλο
η τέχνη τον πολέμου είναι να σ'έχω πάντα εκεί που σε θέλω
κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας
είμαι από μικρό παιδί στα κόλπα κι είμαι ψηλιασμένος
ξέρω τι παίζει επομένως κι όπως εσύ κι γω έτσι είμαι σκλάβος γεννημένος,
σκλάβος γεννημένος,σκλάβος γεννημένος..
αν είχα τόσα δα εγωισμό θα'χα το κόσμο,
κάπου ίσως πάγωνα το χρόνο
μια φορά μονάχα να σε ξαναδώ ακόμα μου φαίνεται αδύνατο, λυπάμαι..
βροχή σταγόνες στο πρόσωπο μου κυλάνε
άκουσα πως ελέγχουν τον καιρό και σαν πειραματόζωα μας μελετάνε
είναι αυτοί που όλη τη φάση στα χέρια τους κρατάνε,
είμαστε οτι τρώμε και οτι τρώμε το κυνηγάμε..
φασίστες στις γειτονιές μας πατάνε,
καθίκια που ναρκωτικά στα παιδιά σου πουλάνε..
είναι αβέβαιο το μεροκάματο και όλοι χρωστάμε,
λίγοι πράττουν πολλοί μιλάνε,
το ρημάδι το μυαλό που δε σταματά ποτέ να σκέφτεται ακόμα κι όταν κοιμάμαι..
αν είναι αυτός ο μόνος τρόπος να γίνει, ας γίνει.. το τέλος έρχεται απ'τη σελήνη

ΔΠΘ RETZ - ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ


Βλέπω τις μέρες να περνάνε
κανείς δεν είν' ικανοποιημένος
όλοι το κάτι παραπάνω ζητάνε
και ενώ τα χρόνια περνάνε
είναι πολλά που εσκεμμένα ξεχνάμε
ό,τι μας θυμίζει πως ξεχάσαμε
τι πάει να πει ανθρωπιά
κύκλος είναι όλα
και όλα καταλήγουν από ώπου κάποτε ξεκινάνε
ερωτευόμαστε τυφλά
μισούμε για να το εξισορροπήσουμε
και όταν φτάσει το τέλος αδερφέ μου
παίρνουμε ανάσα βαθιά και στο κενό βουτάμε
χαμογέλα τα δύσκολα δεν τελειώνουν ποτέ ρε 'συ
εμείς τα κυνηγάμε
χτίζουμε το όνειρο για να 'χουμε κάτι στο μέλλον να χαλάμε
ψάχνουμε την αγάπη - είναι μπροστά μας
μα αντί να την δούμε στέκουμε σαν χάνοι και κοιτάμε
την προσπερνάμε
ίσως δεν της δώσαμε ποτέ την δέουσα σημασία
λυπάμαι
μα αποφάσισα να κοιτάω την πάρτη μου πια
τι να χαραμίζομαι
για άτομα που τόσο δα μου δεν εκτιμάνε
ξέρω ζόρικη είναι η ανηφόρα
σ'αντίθεση με το κατήφορο
που τα πόδια σου από μόνα τους κυλάνε
δεν είναι και τόσο σοφό το να διαλέγεις πάντα τον εύκολο δρόμο μεγάλε
σε κερνάμε
αφήνουμε πίσω μας αρνητικά
αφού μόνο τα θετικά της ζωής αξίζει να κρατάμε

Κράτα μια ανάσα για το τέλος
που ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος να αγκαλιάσεις
στάσου λιγάκι πιο πίσω ίσα να ζυγίσεις τις κατάστάσεις
μην βιάζεσαι να βγεις μπροστά
ποιον θα προσπεράσεις?
υπομονή η πιο μεγάλη αρετή και εκεί που την χάνεις θα χάσεις

ΔΠΘ RETZ - ΚΟΥΠΛΕ ΣΤΑΤΙΚΑ




Ώρα επτά, παρά είκοσι πέντε πρώτα λεπτά
συνειδητοποιώντας πόσα συνέβησαν χθες
είναι μια πραγματικότητα
και το ταβάνι πάνω απ'το κεφάλι μου
να πέσει να με πλακώσει ζητά
ξημερώματα Δευτέρας
παράθυρα ανοίγω να σπάσει η κάπνα
από όσα πήρα αγκαλιά και έκανε στάχτη
στο πέρας
στέκομαι στο καθρέφτη μου μπροστά μου
που αντί για εμένα αντικρίζω ένα παλιό γνώριμο τέρας
ρίχνω στο πρόσωπο μου μια χούφτα νερό
το αφήνω να παγώσει
κόντρα όσο θα μας φυσάει αέρας
εφ όρου ζωής σαν κινούμαι
ατάραχος εντός εμβέλειας
της εξ ονόματος μου σφαίρας
προσμένοντας το φως που θα ανατείλει στο παράθυρο
της τριακοστής εξηκοστής έκτης ημέρας
πιο σημαντική μου αποστολή είναι να βγω μέσα από όλο αυτό ζωντανός προφανώς
και την έχω φέρει εις πέρας
κάδος απορριμμάτων παύλα εγκέφαλος
reality
κάνναβη και αιθέρας
και ένα λεπτό πριν κατέβω απ'τα αστικό
βρήκα ενόραση
στο λόγο που δομούσε ένας πνευματικός πατέρας
ποιος είμαι? τι κάνω? που πάω?
και αν είμαι ακόμα ζωντανός μετά από όλα αυτά
έχει και αυτό τον απώτερο του σκοπό
ουροβόρος που αγκαλιάζει σφιχτά τον καρπό
λειτουργεί κάπως αντίστροφα
δεν το λες φυλαχτό
το αγγίζουν λίγοι
άσπρο πάτο και καλή μας τύχη

ότι γυρνά-γυρνά
κάποια στιγμή θα γυρίσει σε εσένα ξανά
απλά μαθηματικά
στέκω
στέκω με σεβασμό μπροστά
στο μέσο που μου δίνει φωνή σ'ένα
σ'ένα
σ'ένα παραλήρημα ζιμά
με ένα κεφάλι χρυσάφι γεμάτο κουπλέ στατικά
από μένα για μένα εξαιρετικά
αφιερωμένα για το καθένα
ξεχωριστά

ΔΠΘ RETZ - Αφορμή

Ήμουνα πάντα λίγο διαφορετικός
και οι συναναστροφές μου συχνά με παρεξηγούσαν
έβγαινα άλλοτε λάθος άλλοτε σωστός
τα δήθεν αδέλφια στο τέλος πάντα με πουλούσαν
έκανα τα στραβά μάτια για να 'μαι εντός
και έγραφα με μια ανάσα αυτά που άλλοι προσπαθούσαν
ανέχτηκα ξεφτίλες για να 'μαι αρεστός
και εν τέλει πίσω απ'τη πλάτη μου τα μουνιά γελούσαν
ο νους απέραντος αν αποβλέπεις να τον προσδιορίσεις
ας είμαστε αντικειμενικοί είναι περίπου βέβαιο
θα αποτύχεις
συνήθισες να λες πολλά τώρα προσέχεις τι θα πεις προτού το στόμα σου αρχίσεις να ανοίγεις
κάπου κατάλαβες πως δε σε σηκώνει το κλίμα
και αποφάσισες να φύγεις
καβάτζα με θέα την πόλη γάρα να τυλίγεις
πηχτό ντουμάνι με μπύρα να πνίγεις
όταν μου λες άκουσα και ξέρω
ποιος είσαι δεν ξέρεις με θίγεις
άφησα πίσω μου τρεις εποχές
τώρα δες ανεβαίνει ο πήχης
τα έβαλα κάτω και κατέληξα πως δεν είναι απαραίτητο
κάπου να ανήκεις
αναμενόμενο ποια άτομα αφήνεις
έχει μουδιάσει η καρδιά πια δεν πονάει
το αλάνι που δεν υπολόγιζε κάποτε τίποτα
τώρα σωπαίνει παρατηρεί
και το παραμικρό που θα παίξει μετράει
μεγάλωσα και η πόλη δεν μπορεί πια να με φάει
ειν' η φυσική ροή των πραγμάτων
και όπου βρει κατήφορο κυλάει
που μιλάω δικέ μου
αφού κανείς κανέναν πια στα μάτια δεν κοιτάει
ειν' η πραγματικότητα που μετά δυσκολίας
την κοινή λογική που χαρακτηρίζει
την εποχή μας χωράει
σε ένα αλισβερίσι
που κάποιος δίνει το κάτι που κάποιος άλλος ζητάει
ο συνωστισμός και η πολυκοσμία μου έγινε φοβία
πια και δεν με πάει
ό,τι η φύση γεννάει ανθίζει ζωή
το ανθρώπινο χέρι ό,τι κι αν χτίσει χαλάει