γυρω μου μαγκα,ολα πεφτουνε ισοπεδωνονται
τον κοσμο διαλυουν καποιοι,και γι αυτο πληρωνονται
αδρανεια,ανυπαρξια ουσιαστικης αντιδρασης
καθε μερα, αυξανονται τα θυματα της υπνωσης
της επαναπαυσης,ειμαστε στα προθυρα διαλυσης
αρρωστοι ανθρωποι,ακμη της ψυχαναλυσης
η αθλιοτητα ανθιζει μα στρεφεις αλλου το βλεμμα
αν δεν δεις κατι μπροστα σου,το βαφτιζεις ψεμα
και τη ζωη υπερβολη,στασου ομως μια στιγμη
δες τον ετοιμοθανατο,ειναι δακρυα και λυγμοι
αναρωτιεται το γιατι,η αδικια γεννιεται στην ψυχη
κι αφου την καταδικαζουν ολοι γιατι δειχνουν ανοχη;
πλουσιοι οντα κυριαρχουν,φτωχα απο συναισθηματα
η ζωη ειναι σκληρη, και δεν ανεχεται στραβοπατηματα
μονοπατια δυσβατα, κι αλλα στρωμενα με χρυσαφι
οσοι επιβιωνουν κανουνε αναγκαια συνεχομενα λαθη
πεθανε η αγαπη και δεν χυθηκε γι αυτη ενα δακρυ
παρα μονο στους πολεμους ετρεξε αιμα ποταμι
στερεψε το χερι και δεν αναβλυζει πλεον χαδι
μα εσυ μοναχα αλλαζεις πλευρο το βραδυ
με νιωθεις φιλε,ο κοσμος μια πληγη ανοιχτη
η ανθρωπινη εξελιξη κατεστρεψε τη γη
τα κοινωνικα οντα γινανε αντικοινωνικα
κι αντι για νερο ριξανε στα φυτα φωτια
η ψυχη μας εχει γινει πλεον νοσηρη
η διασκεδαση κι ο ερωτας γιναν φορητοι
ακουγονται μοναχικες σοφες φωνες
σκοπος μου να γινουμε ολοι σαν αυτες
τωρα πες αντιο,γιατι αυριο ισως να ειναι αργα
καθε μερα τα πραγματα κυλανε πιο γοργα
η μια μερα διαδεχεται την προηγουμενη συνεχως
κι εγω συνεχεια σκεφτομαι πως το τελος ειναι εμπρος
ειναι ολο και πιο κοντα,καθε μερα που περνα
το χρονο πιστευω δεν χειριζομαστε σωστα
τρεξιμο καθε μερα, σχολειο,γυμναστηριο ή δουλεια
η ζωη μας...υποβαθμιζεται σταδιακα
τελικα,θαρρω πως ζουμε καπως βασανιστικα
ως τωρα με αγχος,σιγα-σιγα και ηλεκτρονικα
περπαταμε σιωπηλα, και οδηγουμε σε στενα
αγνοουμε καθε σκεψη που απ το μυαλο περνα
συμπερασματα επιφανειακα,βγαζουμε καθημερινα
αδιαφορουμε,μα αλλος για εμας δεν μεριμνα
τελοσπαντων,τελοσπαντων,τελοσπαντων
η φραση που ειναι η λυση των παντων
μα δεν υπαρχουν πια παρομοια πασπαρτου
απλα ασε τους στιχους να σε ταξιδεψουν αλλου
μα δεν προκειται πισ απο δαχτυλα να κρυφτω
και γι αυτο,προσφερω το κομματι αυτο
με νιωθεις φιλε,ο κοσμος μια πληγη ανοιχτη
η ανθρωπινη εξελιξη κατεστρεψε τη γη
τα κοινωνικα οντα γινανε αντικοινωνικα
κι αντι για νερο ριξανε στα φυτα φωτια
η ψυχη μας εχει γινει πλεον νοσηρη
η διασκεδαση κι ο ερωτας γιναν φορητοι
ακουγονται μοναχικες σοφες φωνες
σκοπος μου να γινουμε ολοι σαν αυτες
https://soundcloud.com/mystyrios
https://www.youtube.com/channel/UCrNMZk7_Lq6r6fpGWOi-ZMg