δες πως σε κοιταζει η ζωη
αλλη μια σταγονα απο βροχη
τι ειμαι εγω και τι εισαι εσυ
τα παραπονα σου ειναι χωμα στη κλωστη
αναμεσα στις χαραμαδρες του εαυτου σου
καιει το κερι του χαμενου του κενου σου
σε θελει παλι πισω να γυρισεις
απο τη ζωη καλυτερες ειναι παντα οι αναμνησεις
τη θλιψη ποτε δεν τη γιορτασαμε
γιαυτο και μοναχοι το σημερα χορτασαμε
με χαμογελα δωρα και επεφημιες
μικρυναμε το ειναι για να περναν οι ερυνυες
σημερα με κοιταξες με ματια απροσδιοριστα
οτι φερνει η στιγμη ειναι για παντα αχωριστα
για σενα η σκεψη μου παντοτε παιθαινει
τωρα πια καταλαβα τι με περιμενει
μετα την μπορα ερχεται στον υπνο η μωρα
μωρα που κλαιν το γιατι δεν εχει χωρα
συνεχεια αυτο δεν λεμε για να μην συνεχεια κλαιμε
απαντησαμε σε ερωτηση που συνεχεια καταριεμαι