Λοιπόν, χθες έπειτα από έξοδο και μερικά ποτά, οδηγώντας προς το σπίτι αποφάσισα να βάλω άλλη μια το ΜΕΤΡΟ στο αμάξι, για να δω πως θα τα πάει στο ultimate test. Προσπαθώντας να μην είμαι προκατειλημμένος μιας και από τη πρώτη στιγμή δε το συμπάθησα το δίσκο.
Έφτασα μέχρι το Air Max γιατί έφτασα και σπίτι. Το γενικότερο συναίσθημα μου δεν έχει άλλαξει, στο ότι δηλαδή ο ΛΕΞ είχε μια συνταγή επιτυχίας στα δύο προηγούμενα και αποφάσισε να την πειράξει, άλλες φορές αυτό θα βγει σε καλό άλλες όχι, στην προκειμένη δεν θεωρώ οτι λειτούργησε στο αποτέλεσμα, (που το θεωρούσα και από τη πρωτή στιγμή αλλα τουλάχιστον τώρα μου φύγανε τα νεύρα που περίμενα 4 χρόνια
) Θα πω όμως πως ίσως καλά έκανε και προσπάθησε να το προσεγγίσει διαφορετικά μιας και όπως φάνηκε και από τα deliveries του, δεν έχει την ίδια ψυχή ή και την ίδια πείνα που είχε στα δύο προηγούμενα. Ούτως ή άλλως δε θα μπορούσε να μιλάει και για τα ίδια πράγματα όντως πλέον 38 και σίγουρα με καναδυό μηδενικά παραπάνω στη τράπεζα από ότι το 2014. Σίγουρα κάποια wordplays ή rhyme schemes δεν είναι στο ίδιο επίπεδο που ήτανε, αλλά λειτουργούν, φαίνεται κουρασμένος, αλλά πλέον όχι από τα 10ώρα αλλά από το βάρος του τι θα πεις μετά.
Η χαμένη ευκαιρία για μένα του δίσκου, που την εντόπισα διάσπαρτα, και ίσως αυτό ήταν που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον θεματικά, είναι που κάνει tap into στην αποστασιοποίηση και τη μοναξιά, όχι όμως τη μοναξιά όπως τη βιώνω εγώ και εσείς αλλά από τη πλεύρα του ανθρώπου που εξιδανικεύτηκε τόσο πολύ οπότε σταματάει να είναι human κάπως, και γίνεται κάτι άλλο, σα να μην ισχύουν τα ίδια για μας και για τον ΛΕΞ. Overall, θεωρώ πως ο ΛΕΞ ωθήθηκε σε ένα god-like status που από μόνο του αυτό το πράγμα είναι unsustainable, όσο καλός και να είσαι.
Τώρα ναι, κάποιοι θα πούνε ότι ο δίσκος γαμάει ή ότι είναι καλύτερος από τους προηγούμενους, προσωπικά θεωρώ οτι αυτό θα το πει ένας άνθρωπος που μπορεί πριν 4 χρόνια να ήταν 14-15-16 οπότε και δε μπορεί τόσο να ταυτιστεί με το κοινωνικό αδιέξοδο που περιέγραφε τότε ο ΛΕΞ (και είναι και ο λόγος που άγγιξε όλο αυτό το τόσο ευρύ κοινό), αλλά μπορεί να τον ενδιαφέρει να το δει όλο αυτό από μια safe απόσταση, (που και καλά κάνει, δεν χρειάζεται να το ζήσει κανείς αυτό κιόλας) πάραλληλα θα το πει θεωρώ και ένας άνθρωπος που μουσικά είναι πιο εξοικειωμένος σε ένα drill ήχο, και μάλλον για αυτό ίσως και λειτουργεί περισσότερο σε νεότερους μιας και τους φαντάζει πιο οικείο.
Δε ξέρω πως θα νιώσω το 2026 αν ακούσω ότι ο ΛΕΞ βγάζει 4ο solo δίσκο, ίσως θα έχει αλλάξει ακόμα περισσότερο ο κόσμος που μπορεί να μην έχει και νόημα και άρα να μη το κάνει και ξανά. Αλλά λογικά και τότε θα τον ακούσω μιας και θα σκέφτομαι τη νοσταλγία των 10s και θα νιώθω τυχερός που έζησα τον ΛΕΞ στο prime του.
edit: για μένα η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το Spike Lee