Ραψωδός Φιλόλογος - Αλεξάνδρεια!!!

ακουσα τα 3 πρωτα κομματια, καλοδουλεμενο είναι αλλα δεν καταλαβαινω τι λεει,θελει να κατσω με προσοχη να το ακουσω ολοκληρο αρκετες φορες

Orphic Boys.



hhb

επικινδυνη επενδυση

https://www.youtube.com/watch?v=TsCJc0jKmyM

ενδιαφερον σαν δουλεια

RIP

το κλιπ ειναι μακραν το χειροτερο του δισκου

RIP

ok ok.. αλλα θα θελα στα μισα κομματια του δισκου να παιξει με πιο hiphop beats..ειναι 9 κομματια και κουραστηκα φουλ να ακουω πολυ παρομοια πραγματα

Ντόνι Ντάρκο
1 day ago (edited)
Η δική μου ερμηνεία της Αλεξάνδρειας.

Η Αλεξάνδρεια, πιστεύω, είναι ο ίδιος ο Αλέξανδρος και η πορεία του, μέσα στην μουσική/ποιήση. Ή πιο σωστά, είναι ο Ραψωδός Φιλόλογος.


-Πυρ
στο κομμάτι-εισαγωγή του δίσκου λέει πως πλέον στην πόλη έπαψαν να έχουν σημασιά τα συνθισμένα, τα βασικά, τα γνώριμα και αντι αυτών πέρασε σε μιά άλλη, εντελώς διαδφορετική και σκωτινή φάση που πλέον το θεματικό της κέντρο είναι η ίδια της η αυτο-καταστροφή, το ξέρει, την βλέπει να έρχεται και προετοιμάζεται για τον ερχομό της.
'Οντως προοικονομήθηκε από τον ίδιο το ήξερε πως ερχόταν ένα τέλος και το έλεγε φοβόταν όμως να το πάρει απόφαση "τι περιμένει; τι περιμένει;" (όπως εξ ίσου είχε φανεί και στο Κελι 218)


-Ο Ψευδοπροφύτης(Χριστος) είναι ο ίδιος που προμήνυε την πτώση που ο ίδιος όμως θα προκαλούσε (εξού και "ψευδο"προφύτης) παριστάνοντας πως έιχε όλη την γνώση και την σοφία αφού είχε κάνει θεό το Εγώ του. (Φανερή δώση σκληρής αυτοκριτικής για την στάση που είχε παλιότερα στα κομμάτια του)

-Εκείνο , πέρα απο την φροϋδική ερμηνεία, είναι το έμφυτο ταλέντο (του κόσμου του το κέντρο -βλεπε Εναλλακτικό πλάνο-) ήταν εκεί απο πάντα. Πριν τις πρώτες νότες, τους πρώτους στίχους, τις πρώτες θυσίες και πριν κάνει οτιδήποτε ο ίδιος για να πετύχει στην μουσική του. Απλώς πήγαζε απο βαθιά μέσα του, ανέκαθεν.

-Το δίπολο του Ικάρου
Το δίπολο βρίσκεται μέσα του, από την μία ο φόβος πως αν πετάξει θα καεί όπως τα φτερά του Ικάρου και απο την άλλη η ανάγκη του να πετάξει ψηλά, να απελευθερωθεί, να λυτρωθεί κι ας καεί.
Ήταν διχασμένος - η πόλις ήταν διχωτομημένη- "στο σκοτάδι μεθά και μαθένει" (όπως ξέρουμε ο Ραψωδος περνούσε ατελείωτες ώρες γράφωντας, με ένα ποτό δίπλα του)
"Τι θα γίνει αν συνθέσει το δίπολο" αν ενώσει τις δύο πτυχές του. "Τι θα γίνει αν αγαπήσει τον αντίπαλο" αν αγαπήσει το άλλο εγώ του.
Ηταν μπερδεμένος, ήλπιζε και ονειρευόταν μέτρια, χάθηκε στα ίδια του τα λόγια όπως λέει και δεν έβρισκε την ειρήνη στο να πολεμάει στην αρένα της μουσικής σκινής. Για αυτό και χάθηκε.
Δεν ήθελε όμως να μέινει άπραγος ενώ συγχρώνος φοβόταν να ανάψει την φωτιά και να γυρίσει. Πώς να ενώσει λοιπόν τα δύο εταιρόκλητα; Ποιά πλευρά είναι το πρόβλημα και ποιά η λύση. Ποιά από όλα αυτά ήταν σκέψεις της στιγμής και ποιά τον εξέφραζαν όντως; Οπότε και κατέληξε σε μιά κρίση ταυτότητας (θυμάστε που αρνούνταν πως είναι ο Ραψωδος Φιλόλογος και πως αυτό το όνομα έλεγε ότι ανέικει στο παρελθόν "ούτε Φιλόλογο, ούτε Ραψωδό, ΡΦ με λένε άσε με να ξανασυστηθώ") Και όσο τα σκεφτόταν αυτά έμενε "στάσιμος" και δεν μιλούσε, αλλά χρειαζόταν μονάχα μια σπίθα.


-Το τραγούδι των σειρήνων
Με τον καιρό και με την βοήθεια της σειρήνας (λογικά αναφέρεται εδώ στην μούσα του ) που του
"τραγουδάει" ότι μπορεί να τα καταφέρει, πορίζεται και κάνει βήματα. Η μούσα του ζήτησε να συμφιλιωθεί με το μέσα του, με το Εκείνο, το ταλέντο του (ή όπως αλλιώς θελετε πείτε το) και του είπε πως αυτό όσο κι αν το έθαψε, ακόμα ζει. Πως πρέπει να το απελευθερώσει, να μην το βλέπει πλέον σαν εχθρό, όπως προφανώς το έβλεπε ως τώρα.
Του είπε να μην φοβάται, να μην φοβάται την σπίθα που λέγαμε πριν και πως αν θυμηθεί τον εαυτό του η πόλις θα πάρει την πολυπόθητη φωτιά.
Εκείνος μαγεμένος απο τα λόγια της μούσας-σειρήνας έφτασε να επαίρεται τόσο που ξέχασε να ανάψει το φώς του φάρου και βρέθηκε να ακροβατεί στο κενό.

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

Ντόνι Ντάρκο
1 day ago (edited)
-Η τελευταία φαντασίωση
Πλέον, γυμνός από ηθικούς φραγμούς και αναρωτόμενος αν θα ξανα βρεί την μούσα του τελικά εκείνη τον βρίσκει και τον αγγίζει ξανά, απρόσμενα. Ήρθε για να μπεί τελικά η φωτία που η ίδια τον παρότρινε να ανάψει. Ήρθε και μαζί της ήρθε τελικά η απόφαση να απελευθερώσει το Εκείνο από τα δεσμά που του είχε φορέσει.
Βρισκόταν αντιμέτωπος με το πάθος του, το οποίο ήξερε καλά απο παιδί. Ήταν τώρα ή ποτέ!
Τώρα πια ήξεραν και οι δύο πως τα κελιά δεν υπήρχαν ποτέ (τα μόνα κελιά ήταν στο μυαλό του, αναφορά στο Κελί 218)

-Η Αλεξάνδρεια φλέγεται
Λίγα έχω να πω εδώ. Το πιό ξεκάθαρο κατ εμέ κομμάτι. Η στιγμή της κορύφωσης. Αυτό που διακαώς ποθούσε, έγινε πράξη, τυλίγονται όλα στις φλόγες όπως είχε προβλέψει επιδιώξει.
Και τώρα ο φάρος φωτίζει και πάλι (και εκέινος ξεπροβάλει απο τις φλόγες σαν φοίνηκας)
Εξίσου στιγμή κορύφωσης και μουσικά, αφού είναι το δυνατότερο κομμάτι του δίσκου και το μόνο με video (τουλάχιστον για το μερος Α' )

Θα μπορούσα να πω πως έχω χαωθεί λιγάκι χρονικά, λίγα πράγματα μου έμειναν μετέωρα
και πιστεύω η λύση σε αυτό το θέμα κρύβεται στο προτελευταίο κομμάτι - Μπροστά στον Διογένη

εδώ φτάνει σιγά σιγά η λύτρωση ή σωστότερα η συμφιλίωση με το εγώ του.
Με τονκυνικό εαυτό του, ή τουλάχιστον που έτσι τον έβλεπε ως τότε.
Καταλαβάινει πλέον πως δεν είναι άλλος, δεν είναι σχισμένος σε δύο.
Δεν έχει να κρυφτεί απο τίποτα, γιατί όλα είναι ένα, όλα είναι τώρα, όλα είναι πάντα.

-Βιβλιοθήκες και φάροι
Ο Αλέξανδρός προσπαθεί να αποδεχτεί και να κατανοήσει την εξέλιξη και τις εναλλαγές που πέρασε η πόλις (η πορεία του εαυτού του δηλαδή) όμως αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να της θέσει ξεκάθαρα όρια.
Δεν κάηκε μία φορά η Αλεξάνδρεια, Έγινε πολλες φορές. Κάθε φορά επανερχόταν, αλλαγμένη (π.χ Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας) τόσες φορές που ίσως να μην είχε μείνει και καμία πτυχή ανέγκιχτη.
Όμως δεν τα παράτησε και συνέχισε να ψάχνει στις στάχτες να βρεί τις μνήμες του, εκέι που όλα ξεκίνησαν, όσο μάταιη και άν έμοιαζε η αναζήτηση.
Περνάει τελικά το μήνυμα πως δεν μετανιώνει για τίποτα (όπως αντίθετα είχε πει κατα καιρούς στο παρελθόν). Ό,τι έγινε,έγινε, δέν μπορεί να αλλάξει και έτσι πήρε την απόφαση να γυρίσει "στον τόπο της καύσης" (ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος) και εκέι βρίσκει μέσα στις στάχτες την λύτρωση.
Του λέει πως ήρθε η στιγμή να μπεί ένα τέλος σε όλο αυτό και πλέον, όντας ωριμότερος από ποτέ, έχτισε μονομιίας την βιβλιοθήκη και τον φάρο και την πόλη του που είχε αυτοπυρποληθεί.

Αυτή είναι απλώς η δική μου εκδοχή/οπτική και θα χαρώ να ακούσω κι άλλες αποόψεις και αναλύσεις.

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

Εκτος απο το παιδι στα κομμεντς να προσθεσω και εγω καποια απο αυτα που εγραψα στο Genius

Ειναι πραγματικα παρα πολυ δυσκολο να αναλυσουμε στο 100% τον δισκο αλλα ισως να μην εχει και νοημα αυτο.
Ο Δισκος ειναι ενας θεματικος δισκος απο την αρχη της αποφασης για την καυση την αλεξανδρειας μεχρι την πραξη και την αλλαγη του υφους στα τελευταια 2 τραγουδια μετα την καυση της.

Καθε τραγουδι μπορει να ερμηνευτει απο τον καθε ενα απο εμας διαφορετικα
Μποροουμε να το συνδεσουμε με σχεσεις (Ερωτικες και φιλικες)
Μπορουμε σε καθε ενα τραγουδι να βρουμε την συνεχεια της ιστοριας του θεματος που εχει αναλαβει να μας μεταφερει ο δισκος.
Αλλα και να το συνδεσουμε με τον εαυτο μας.

Οντως καθε τραγουδι εχει ξεκαθαρα 3 οπτικες γωνιες
Μεταφορικη/Κυριολεκτικη/Προσωποποιση

Λατρεψα τον δισκο ειτε τον θεωρειται rap η οχι για εμενα ειναι
Ρυθμος Και Ποιηση πανω σε παραγωγες που δεν εχουμε συνιθισει ΡΦ και πιο μελωδικα στοιχεια
Αναμενω το Μερος Β'
Αυτα απο εμενα

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

Επισης για "Το Εκεινο" θα μπορουσε να ισχυει οτι:
O ΡΦ ισως μιλαει για το οτι την καλλιτεχνική δημιουργικότητα και το οτι παρουσιάζεται ως πρωταρχικό ένστικτο που προέρχεται από την πρωτόγονη σκοτεινή φύση του ανθρώπου.
Οσο και αν προσπαθεί να την περιορίσει και την λησμονήσει, ενας καλλιτέχνης δεν μπορεί ποτέ να απαλλαγεί από αυτή, γιατί απλά δεν μπορεί να τρέξει μακριά από την ίδια του τη φύση διοτι απο εκει παραγεται η εμπνευση

Και το μπροστα στον διογενη ειναι απο την οπτικη γωνια του Μ.Αλεξανδρου

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

https://www.youtube.com/watch?v=j9xzEYf28MA&ab_channel=VERTIGO913

Δηλαδη τι να ουμε μαγκα μου εννοεις?
Να ουμε να αναλυσουμε η να μην αναλυσουμε?
Το βιντεο να ουμε παει στο εργο καθ αυτο η σε εμας που θελουμε να αναλυσουμε το νοημα να ουμε?

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

αυτο εννοει
το καλυτερο του δισκου για μενα
και στην φαντασιωση εννοει οτι γυρισε πισω στο εκεινο του δηλαδη ξαναεκανε την τεχνη του ξερω γω

RIP

oti pio wack exei bgei thn teleftaia 20 etia. katafere na kseperasei kai ton solmaister

tha tous kapsw me benzinh kai mpafo -23

Υπερ υπερβολικα υπερβολικος
Γιατι το λες αυτo;
Εγω γιατι νομιζω οτι δεν εχεις ιδεα καν τι ακους?

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

protimw ton palio rf..

tha tous kapsw me benzinh kai mpafo -23

Το καταλαβαινω αλλα μαγκες ολοι κρατηστε οτι δεν είναι ενας συμβατικός χιπ-χοπ δίσκος σε καμία περίπτωση, και εάν οι προσδοκίες σας είναι χτισμένες γύρω από αυτήν την φόρμουλα και τον "παλιο καλο ρφ", ίσως απογοητευτείτε και αδικήσετε τον δίσκο.
Συμβουλή σε όσους τον έχουν ακούσει, απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα ψάχνοντας τον χιπ-χοπ Ραψωδό Φιλόλογο,
Προσπαθήστε να διώξετε τους μουσικούς περιορισμούς που σας έχουν θέσει τα ακούσματα σας μέχρι σήμερα και τα οποιαδήποτε καλούπια από τον μυαλό σας. Δείτε το ως ένα μεμονωμένο έργο τέχνης. Αξίζει την προσπάθεια ο δίσκος.

sahalem – 21 hours, 47 mins ago
Θα φριξει το σκυλεξ και θα γαμηθουν οι διας
Θα πέσουν απ' τις μηχανές στη φαβελα Ηλείας

Έχοντας ακούσει και τους τέσσερις προηγούμενους δίσκους του (και δεν τρελάθηκα με κανέναν), θα έλεγα οτι αυτός είναι πάνω κάτω στο ίδιο επίπεδο με τους προηγούμενους, ίσως ένα πιο τσακ πιο πάνω. Προσωπικά αυτο το "λιγότερο-ραπ" στιλ που λέτε μου άρεσε φουλ και μου έκανε την ακρόαση πιο εύκολη. Σίγουρα δεν έχω ιδέα τι θέλει να πει, αλλά ας πουμε οτι "μου κάθεται ωραία στο αυτί". Οι παραγωγές μου άρεσαν φουλ και ο ΡΦ έδωσε έναν πολύ καλό εαυτό. Με την πρώτη ακρόαση πιο πολύ μου άρεσε Το Δίπολο και Η Τελευταία Φαντασίωση. Παρόλα αυτά νιώθω οτι είναι μια πολύ καλοδουλεμένη δουλειά και αν και είναι λιγότερο απο 30 λεπτά, ακούγεται αρκετά ολοκληρωμένο σαν ολικό αποτέλεσμα. Και επίσης οι προηγούμενες δουλειές του, ποτέ δεν μου είχαν βγάλει αυτο το "Θέλω να τον ξανακούσω αυτόν τον δίσκο", ενώ αυτός μου το έβγαλε. Δεν νομίζω να τον κάψω, αλλά σίγουρα θα τον ακούσω απο την αρχή μέχρι το τέλος περισσότερες φορές απο οποιαδήποτε άλλη δουλειά του, αλλά σε αυτό βοήθησε και το γεγονός οτι είναι πιο "μουσικός" σαν δίσκος και δεν είναι τοσο χιπ-χοπ.