gia opoion vitsiozo thelei na diavasei 750 lekseis gia disko ellinikis rap:
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Μικρού Κλέφτη, στην εκπνοή του 2018, έλεγα σε ένα φίλο πόσο απροσδιόριστη μου φαίνεται η μουσική του Πιλότου. Θες οι τίτλοι των δίσκων του (Μαύρο Αυτοκίνητο); Θες η ακραία αυτοαναφορικότητα του; Μου έδινε ανέκαθεν την αίσθηση πως ξέρει τι κάνει, ότι γνωρίζει καλά το παιχνίδι και τους κανόνες του, απλώς, πάντα μ' άφηνε τη γλυκόπικρη γεύση μιας μικρής απώλειας στη μετάφραση κάθε που έπρεπε να εξηγήσω στον εαυτό μου τι είναι αυτό που ακούω. Δια του λόγου το αληθές, το καινούριο album του ΜΚ ήρθε να επιβεβαιώσει ακόμη μια φορά το ταλέντο του Θεσσαλονικιού rapper αλλά και τις επιφυλάξεις μου ως προς το τελικό μου συμπέρασμα.
Οι Βασιλιάδες του Τίποτα είναι από τα ελάχιστα ελληνικά albums που μπόρεσαν να συνδυάσουν τις μουσικές νόρμες της εποχής με την αξιοπρέπεια του παρελθόντος. Ίσως ο Hatemost να είναι ο μόνος άλλος mc που να το κατάφερε. Σκοτεινοί μινιμαλιστικοί ήχοι, απουσία fat beats, keyboards και περιορισμένη δειγματοληψία συνθέτουν ένα μουσικό υπόβαθρο σίγουρα καινοτόμο, σίγουρα πειραματικό, σίγουρα όχι βαρετό. Βέβαια, τα σχόλια που καλούν τον mc να γυρίσει στον ήχο μέσα απ' τον οποίο καθιερώθηκε στις συνειδήσεις του κόσμου, ήδη πρόλαβαν κι έκαναν την εμφάνιση τους στο YouTube, κάτω απ' τα τραγούδια αλλά το να τους έχεις όλους ικανοποιημένους μου μοιάζει πολύ βαρετό χόμπι.
Το album προσεγγίζει με το δικό του τρόπο το νέο ήχο, κρατά απόστασεις από τα εκκωφαντικά kicks και snares -σήματα κατατεθέντα των προηγουμένων μουσικών κυκλοφοριών του ΜΚ- και διεκδικεί το δικό του "κομμάτι γης" στα αχανή πεδία που απλώνεται η μουσική και οι επιλογές της. Η χρήση autotune στο Vertigo, παραδέχομαι ότι μου δημιούργησε μια αμηχανία κατά την πρώτη ακρόαση, στη συνέχεια όμως έκανα ειρήνη με τον ήχο. Ομοίως και με το κατά σημεία mumble rap.
Στιχουργικά, οι Βασιλιάδες του Τίποτα είναι μια δεξαμενή λέξεων και προφορικών σχημάτων ερμηνευμένα με την μοναδικότητα που έκανε τον Μικρό Κλέφτη να ξεχωρίσει ως ένας από τους πιο ταλαντούχους rappers του εγχώριου στερεώματος. Με μια σχεδόν ασυγκράτητη ροή και με έναν πολυποικιλιακό τρόπο, τα beats του δίσκου κατακλύζονται από λέξεις, παρομοιώσεις, μεταφορές και αφηγηματικές τακτικές κρατώντας οξυμένο το ενδιαφέρον και την προσοχή του ακροατή όχι τόσο για το τί, όσο για το πώς θα πει στη συνέχεια.
Και εδώ ακριβώς, είναι που εντοπίζω το χάσμα που με χωρίζει από την κατανόηση της μουσικής του Πιλότου. Αναγνωρίζοντας πλήρως τις ικανότητες και την τέχνη του λόγου που τον διακρίνει, έχω ουκ ολίγες φορές οδηγηθεί σε αδιέξοδα ως προς το τι λένε τα κομμάτια του συγκεκριμένου mc. Κοινώς; Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθεί να πει ο ποιητής. Χαζεύω τους στίχους του δίσκου και αναρωτιέμαι αν τελικά αυτή η δεξαμενή λέξεων ξεχείλισε, ή αν απλώς είμαι αρκετά ανόητος για να διαβάσω πίσω απ' τις γραμμές και να πιάσω τα απώτερα μηνύματα. Μεγάλο παιδί είμαι, αν ισχύει το δεύτερο, θα το αντέξω. Focus, Εμιράτα, Sci-Fi, 9, είναι κάποια από τα κομμάτια στα οποία τα λέει ωραία, αλλά όταν αυτοαναρωτήθηκα ποιο είναι το γενικότερο περιεχόμενο, ξανασυμφώνησα ότι... ωραία τα λέει. Θα περίμενε κανείς, πως αφήνοντας πίσω του τις νεανικές παρορμήσεις και το στυλιζαρισμένο battle rap της Άμεσης Επέμβασης, ο στίχος να γίνεται πιο σαφής και πιο μεστός. Αντ' αυτού, απ' το Μαύρο Αυτοκίνητο κι έπειτα, ο δρόμος μου προς την αποδόμηση της μουσικής του Μικρού Κλέφτη είναι στρωμένος με επεξηγηματικές ασάφειες. Βάζω μια τελεία στον ελιτισμό μου, σκεφτόμενος πως μπορεί οι Βασιλιάδες του Τίποτα να συγχρονίζονται πλήρως στο ρυθμό της εποχής, ή, ακόμη καλύτερα, να είναι ένας δίσκος που θα εκτιμηθεί εν καιρώ, καθώς ο γραφών θα αργογερνάει συντροφιά με τις μουσικές του αγκυλώσεις, έρμαιο των υψηλών του σημασιολογικών απαιτήσεων από μια τόσο λαική, σχεδόν λαικιστική, μουσική όπως το ραπ.
Αναλογίζομαι πως, λίγο πολύ, ο καθένας μας έχει μια γενική ιδέα για τη μουσική που ακούει, για τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες του κάθε καλλιτέχνη. Κάπως έτσι, είχα απο καιρό συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ο ΜΚ μου θυμίζει κάτι μπαλαδόρους που όταν ανοίγουν το στόμα τους, προκαλούν το θαυμασμό με το πόσο καλή μπάλα ξέρουν. Ίσως αυτό να ακούγεται μαλακισμένα αφοριστικό, αλλά από εννοιολογική σκοπιά, οι Βασιλιάδες του Τίποτα... έχουν πραγματικά ωραία flows. Και τελικά, δεν είναι και κάνας δίσκος σκέτο χάσιμο χρόνου, αλλά αν στ' αλήθεια ο χρόνος είναι ο αυστηρότερος κριτής, δε ξέρω σε τίνος τη μουσική βιβλιοθήκη θα έχει την πρωτοκαθεδρία σε έξι τρείς μήνες από τώρα.
sors: http://viberated.com/v2/mikros-kleftis-vasiliades/
.
