Capital Music: H εταιρεία που έκανε τη Θεσσαλονίκη κυρίαρχη πόλη για το χιπ-χοπ

Τα κομμάτια της μετρούν εκατομμύρια views στο YouTube και κυριολεκτικά μονοπωλούν το μουσικό ενδιαφέρον των πιτσιρικάδων
http://www.lifo.gr/icache/860/574/1/1349217_untitled-21.jpg
επιτυχία στην Ελλάδα του 2018 είναι κάτι ασαφές και μη μετρήσιμο γιατί δεν υπάρχει ούτε επίσημο τσαρτ (που να περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και όσα βρίσκονται εκτός της «κλίκας» των μεγάλων εταιρειών) ούτε κάποιος τρόπος που να υπολογίζονται τα plays στο YouTube και όλα τα streamings στις μουσικές πλατφόρμες (χωρίς εξαιρέσεις).

Αν υπήρχε ένας τρόπος να μετρηθούν τα πραγματικά δημοφιλή κομμάτια των τελευταίων χρόνων, οι καλλιτέχνες της Capital Music θα έπρεπε να έχουν απανωτά Νο 1 και να ήταν καρφωμένοι στην κορυφή. Την τελευταία πενταετία η Capital Music παράγει την πιο πετυχημένη μουσική στην Ελλάδα, τα κομμάτια της μετρούν εκατομμύρια views στο YouTube (κάποια έχουν ξεπεράσει τα 14 εκατομμύρια!) και με μεθοδευμένες και πολύ προσεκτικές κινήσεις κατάφερε να γίνει το πιο απίστευτο success story ανεξάρτητης εταιρείας των χρόνων της κρίσης, με νούμερα που μοιάζουν εξωπραγματικά: αν αθροίσεις τα views που έχουν κάνει τα κομμάτια τους συνολικά, κοντεύουν τα 100 εκατομμύρια!

Επίσης, το κοινό που τους ακολουθεί πιστά είναι το όνειρο κάθε ποπ καλλιτέχνη: «Το πιο μεγάλο μέρος του κοινού μας, το 50%, είναι 18-24 χρονών», λένε, «και άλλο ένα 25% είναι 25-34, στην πιο active ηλικία. Ξοδεύει, βγαίνει έξω, στριμάρει μουσική ‒ παίζει να μην έχουν δει CD στη ζωή τους, γι' αυτό κι εμείς είμαστε τόσο selective.

Δεν βγάζουμε CD ούτε πρόκειται να βγάλουμε ποτέ. Το CD είναι νεκρό και ο επόμενος στόχος μας είναι να δυναμώσουμε πολύ το streaming, να φύγουμε ακόμα και από το YouTube». Δεν μπορεί να έρθει κάποιος και να πει «γαμώ τους μαύρους» ή «είμαστε Έλληνες και έχουμε ελληνικό DNA», ή «θέλω να σκοτώσω τους γκέι». Προσωπικά, δεν θα τον γούσταρα και δεν θα ήθελα να μπω στο στούντιο μαζί του. Υπάρχουν κάποια όρια, όσο τα όρια αυτά δεν ξεπερνιούνται είμαστε οk και καθένας μπορεί να έχει την προσωπικότητά του και τη φιλοδοξία του.

Η Capital Music κάνει αυτήν τη στιγμή τη Θεσσαλονίκη κυρίαρχη πόλη για το χιπ-χοπ και τα ονόματα που έχει είναι από τα πιο δυνατά στο είδος – κάποια είναι πραγματικά τα πιο δυνατά στην Ελλάδα.
Ο DJ Silence, ο Light, ο Mad Clip, ο έφηβος ακόμα FY, ο Efta, ο Ortiz και, φυσικά, oι πρωτεργάτες Ύπο και Skive έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση που θα ζήλευαν ακόμα και τα μεγάλα rap labels του εξωτερικού και κυριολεκτικά μονοπωλούν το μουσικό ενδιαφέρον των πιτσιρικάδων. Το χιπ-χοπ σαρώνει και όποιος δεν το βλέπει απλώς εθελοτυφλεί.

Σε μια σπάνια στιγμή, που είναι όλοι μαζεμένοι στο ίδιο μέρος για το γύρισμα του νέου βίντεο του Light, είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί τους για τη σκηνή της Θεσσαλονίκης και την κατάσταση του χιπ-χοπ στην βόρεια Ελλάδα – έχει αντικαταστήσει και το ροκ και το λαϊκό στις προτιμήσεις του νεανικού κοινού. Ζητούν να μιλήσουν ως εταιρεία και δεν θέλουν να ξεχωρίζουν τα πρόσωπα στη συνέντευξη.

«Γιατί έχει τόσο δυνατή χιπ-χοπ σκηνή η Θεσσαλονίκη; Τι δημιούργησε αυτή την έκρηξη τα τελευταία χρόνια;».
«Ίσως οφείλεται στο ότι η πόλη είναι μικρή, το ίδιο και οι αποστάσεις. Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολύ πιο εύκολα link up ο ένας με τον άλλον, γνωρίζονται και βρίσκονται πολύ πιο εύκολα, είναι έξω. Είχε γίνει και παλιότερα κάτι παρόμοιο με τη ροκ σκηνή, με τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά ‒ είναι κάτι που δεν έγινε ποτέ στην Αθήνα. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η trap μουσική που κάνουμε εμείς είναι μουσική της καλοπέρασης, είναι μουσική που δεν κάνει preaching, όπως έκανε το ραπ τα προηγούμενα χρόνια, πόσο μάλλον το ραπ της Αθήνας. Εμείς δεν είμαστε οχυρωμένοι σε αυτά τα κλειστά πλαίσια του "όλοι οι γκρίζοι τοίχοι μάς έχουν φάει", "το κράτος μας κάνει, μας ράνει". Εδώ ο κόσμος ζει μια διαφορετική ζωή σε σχέση με την Αθήνα. Η Αθήνα είναι πολύ αγχώδης και όλοι είναι πολύ στρεσαρισμένοι, είναι πολύ κλεισμένοι στον εαυτό τους.
Επίσης, θέλουν να πουλήσουν τον εαυτό τους έξω ως κάτι, ενώ εδώ οι άνθρωποι είναι πιο απλοί, η ζωή είναι πιο απλή, κι έτσι μπορούμε και μιλάμε για τα γούστα και για τη ζωή πολύ πιο εύκολα, κι έχουμε κάτι που δεν υπάρχει στην Αθήνα, ξεκάθαρα.

Ακόμα ένας λόγος είναι ότι εμείς, οι άνθρωποι που ήρθαμε και προσπαθήσαμε να βάλουμε τα θεμέλια, αντέξαμε. Δηλαδή, παρά τις κακουχίες, παρά τις διαφορές που κάποιες φορές μπορεί να είχαμε μεταξύ μας, καταλάβαμε ότι ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον και νομίζω ότι ήμασταν και έξυπνοι, γιατί όταν βλέπαμε πού έχει πάει το ραπ στο εξωτερικό, όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κι εμείς αυτού του είδους το ραπ στην Ελλάδα, και το κάναμε.

Στην Αθήνα ακόμα και σήμερα είναι κομπλεξικοί, δεν θέλουν να δεχτούν πώς είναι το ραπ σήμερα, θεωρούν ότι είναι κάτι άλλο. Εμείς είμαστε στο edge όσον αφορά το πού πάει το ραπ σε όλο τον κόσμο, είμαστε κοντά στις εξελίξεις. Αυτοί είναι οι λόγοι που η Θεσσαλονίκη αυτήν τη στιγμή έχει τόσο μεγάλη σκηνή.
Γενικά, ο κόσμος ξέρει να περνάει καλά, ακομπλεξάριστα, σε σχέση με την Αθήνα. Ένας από τους λόγους επιτυχίας της Capital Music είναι το ότι έχει τη βάση της στη Θεσσαλονίκη. Αν είχαμε τη βάση μας στην Αθήνα, σίγουρα δεν θα είχε γίνει αυτό που γίνεται σήμερα.

Το εξώφυλλο του τεύχους που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα Έχει σημασία ο χώρος κι έχουν σημασία τα vibes. Ο Υποχθόνιος και ο Skive μεγάλωσαν σε επαρχιακά μέρη. Στην επαρχία μαθαίνεις και βλέπεις άλλου είδους ανθρώπους, δεν είναι όλοι σαν τους Αθηναίους που είναι κλειστοί και προσπαθούν να το παίξουν κάπως. Η επαρχία έχει χαβαλέ, έχει άτομα true, ό,τι να 'ναι, που όλη μέρα πίνουν ξίδια κι έχουν χίλια άλλα πάθη.

Αυτό το πράγμα μας έκανε να μπορούμε να βλέπουμε το ραπ στην Αμερική και να γουστάρουμε τον τύπο που σκάει με την αλυσίδα και θέλει τη Σεβρολέτ με την 26άρα τη ζάντα. Μπορεί να μη θέλουμε κι εμείς σώνει και καλά το ίδιο, αλλά μπορούμε να το γουστάρουμε, να το αγαπάμε, να το εκπροσωπούμε και να το σεβόμαστε.

Στη Βόρεια Ελλάδα είμαστε κοντά και σε άλλα πράγματα, σε άλλες μουσικές, ενώ στην Αθήνα ο κόσμος είναι κλειστός, κολλημένος σε ένα πράγμα. Δεν είναι τόσο ανεκτικός, επειδή δεν έχει δει τόσα πολλά. Όταν φτιάξαμε την εταιρεία, αποφασίσαμε να μείνουμε στη Θεσσαλονίκη, δεν είπαμε "πάμε στην Αθήνα για να είμαστε κοντά στις εταιρείες". Εδώ νιώθαμε άνετα γιατί σε 20 λεπτά είμαστε 15 άτομα στο στούντιο. Απλά, μπαμ. Ούτε σε μία ώρα, ούτε σε μιάμιση, ούτε σε δύο».

Εξηγούν ότι το ραπ στο οποίο πατάνε είναι το αμερικανικό, σαράντα χρόνια τώρα. «Όποιος φαντάζεται ότι μπορεί να κάνει ραπ και να είναι μακριά από το αμερικανικό είναι βαθιά νυχτωμένος» λένε. «Το ραπ είναι καρα-αμερικανικό, κωλο-αμερικανικό, μέχρι εκεί που δεν πάει. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε». Τους ρωτάω ποια είναι η βασική σύνθεση της εταιρείας, επειδή από τα βίντεο έχουν περάσει κατά καιρούς πολλά πρόσωπα της εγχώριας ραπ σκηνής. «Αυτήν τη στιγμή είμαστε 9 άτομα» λένε. «Τα κριτήρια για να ανήκει κάποιος στην εταιρεία ‒για να τα λέμε όπως είναι τα πράγματα‒ αλλάζουν με τα χρόνια. Στην αρχή, επειδή έπρεπε από κάπου να ξεκινήσουμε, πήραμε διάφορους ανθρώπους τους οποίους έπρεπε απλώς να τους έχουμε για να φαίνεται ότι είμαστε κάποιοι, δεν μπορούσαμε να είμαστε δύο άτομα. Από κει και πέρα, καθώς προχωράει ο καιρός, κάποιοι μένουν πίσω, κάποιοι σταματάνε, κάποιοι συνεχίζουν, κι αυτοί που συνεχίζουν είναι συνήθως αυτοί που πετυχαίνουν. Ένα κριτήριο με το οποίο επιλέγουμε κάποιον σήμερα είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό η προσωπικότητα, η περσόνα που έχει. Σίγουρα πρέπει να μπορεί να μπει στο στούντιο και να γράψει τραγούδια, αλλά το personality είναι πολύ σημαντικό.

11.12.2016 Υποχθόνιος: Ο πιο δημοφιλής μουσικός στην Ελλάδα του 2016 δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ στα mainstream media! Μιλάει στο LIFO.gr Όπως και το να δεις αν κάποιος έχει όραμα, ότι μπορείς να τον πουλήσεις προς τα έξω, πως ό,τι λέει το λέει με έναν τρόπο που είναι μοναδικός, ακόμα και αν λέει τα ίδια πράγματα με άλλους πέντε. Αν έχουμε πέντε τύπους να μιλάνε για χρυσές αλυσίδες και αμάξια και αυτοί οι τύποι τα λένε με διαφορετικό τρόπο, είμαστε cool.

Και δεν σημαίνει ότι εμείς σώνει και καλά πρέπει να συμφωνούμε σε όλα, σίγουρα όμως πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια τα οποία δεν τα ξεπερνάμε. Δηλαδή, δεν μπορεί να έρθει κάποιος και να πει "γαμώ τους μαύρους" ή "είμαστε Έλληνες και έχουμε ελληνικό DNA", ή "θέλω να σκοτώσω τους γκέι". Προσωπικά, δεν θα τον γούσταρα και δεν θα ήθελα να μπω στο στούντιο μαζί του.

Υπάρχουν κάποια όρια, όσο τα όρια αυτά δεν ξεπερνιούνται είμαστε οk και καθένας μπορεί να έχει την προσωπικότητά του και τη φιλοδοξία του. Όσον αφορά τον σεξιστικό στίχο, υπάρχει, για να λέμε την αλήθεια, αλλά ομοφοβικός όχι. Ο σεξιστικός στίχος είναι για χαβαλέ, δεν είναι επιθετικός, δεν έχει κακία, και είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει κάποιος ότι υπάρχουν ορισμένοι κώδικες στο χιπ-χοπ που είναι εσωτερικοί και οι λέξεις σημαίνουν διαφορετικά πράγματα απ' ό,τι στην κυριολεκτική τους έννοια.

Όσον αφορά το πώς βρίσκουμε τους καλλιτέχνες μας, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που έρχονται αυτοί σ' εμάς. Έχουμε ένα στούντιο απ' όπου περνάει ένα τεράστιο ποσοστό αυτών που κάνει ραπ στη Θεσσαλονίκη. Ξέρουμε όλους τους πιτσιρικάδες που έχουν potential και μια μέρα θα αξίζει να δισκογραφούν. Ο σκοπός μας είναι να είμαστε απέναντί τους όσο πιο ξηγημένοι γίνεται, και από πλευράς μπίζνες αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Βοηθάμε όσους αξίζουν με χίλιους τρόπους, είτε μπουν είτε δεν μπουν στην Capital.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνουμε ό,τι κάνουμε: για να μπορούν οι πιτσιρικάδες να κάνουν ραπ ακομπλεξάριστα και να γουστάρουν, όχι όπως κάποτε που ήταν όλα κομπλεξικά.

Ο FY, που είναι το τελευταίο μας sign, ήρθε στο στούντιο στα 15 του για να ηχογραφήσει (σήμερα είναι 18), άρα ήξερε από τότε πού ήθελε να φτάσει και όταν ήρθε κατάλληλη στιγμή τον βάλαμε στην ομάδα. Όταν βλέπεις την πείνα και τη θέληση σε ένα παιδί, τότε πληροί τα κριτήρια και με το παραπάνω. Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν όλη τους τη ζωή να γίνουν ράπερ, DJs ή παραγωγοί».
Τους ρωτάω πού οφείλονται τα τόσο πολλά views στο YouTube για τα κομμάτια τους. «Τα views είναι καθαρά θέμα του τι γαργαλάει το αυτάκι του κόσμου» λένε.

«Και του τρόπου που αυτοί οι artists παρουσιάζουν τον εαυτό τους, πώς πουλάνε τον εαυτό τους στον κόσμο. Ξεκινώντας από το ηχητικό μέρος: βγάζουμε δέκα τραγούδια τον χρόνο, δεν βγάζουμε σαράντα. Πετάμε πολλά γιατί δεν πληρούν κάποια στάνταρ.

Τα στάνταρ στο στούντιο πλέον τα βάζω όσο πιο ψηλά γίνεται, δεν με ενδιαφέρει ποιος είσαι, δεν γλείφω κανέναν. Κρατάμε αυτά που πιστεύουμε ότι είναι groundbreaking, αυτά που είναι sharp, αυτά που θα τα ακούσεις και στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα θα σε πιάσουν. Τ

α κομμάτια ηχητικά τα τεντώνουμε μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ξαναγράφουμε και αλλάζουμε μέρη συνέχεια, τα πιο πολλά τραγούδια τα κάνουμε polished ξανά και ξανά. Και το κοινό μας έρχεται και δεν φεύγει. Και ξανάρχεται, και ξανάρχεται.

Ο πιτσιρικάς που βλέπει τον Mad Clip να βγαίνει κάθε βράδυ να κάνει ραπ και να περνάει άνετα θέλει να γίνει σαν κι αυτόν, γιατί αυτή, καλώς ή κακώς, είναι μια καλή ζωή. Φεράρι δεν υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει και αφεντικό πάνω από το κεφάλι μας. Κάνω τρεις-τέσσερις δουλειές για να ζω όπως θέλω.

Πρόσφατα κλείσαμε και κάναμε το βιντεοκλίπ στο Λονδίνο χωρίς να χρειαστούμε έγκριση από κανέναν. Αυτός ήταν ο πρώτος στόχος που θέλαμε να πετύχουμε, να είμαστε οικονομικά ανεξάρτητοι. Άμα είσαι οικονομικά ανεξάρτητος, είσαι μέχρι ένα σημείο και ελεύθερος, κι όλα αυτά μας επιτρέπουν να έχουμε ένα προϊόν το οποίο είναι συνέχεια πετυχημένο».

«Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιλέξω κομμάτια γιατί μεγαλώνω και είναι δύσκολο σήμερα να είμαι όσο κοντά ήμουν κάποτε στο τι είναι hot και τι όχι, αλλά γι' αυτό έχω τους πιτσιρικάδες στο στούντιο. Ο James Brown, όταν έπιασε ταβάνι, απέλυσε όλη την μπάντα, πήρε τον Bootsie Collins και τον αδερφό του κι έκανε άλλα 10 χρόνια καριέρα.

Γι' αυτόν το λόγο έχουμε τους πιτσιρικάδες στο στούντιο. Το ραπ, καλώς ή κακώς, είναι young man's game, αλλιώς το ακούει ένας 19άρης, και δεν μπορείς να περιμένεις τον 50άρη να σου κάνει ραπ όπως σου κάνει ένας 19χρονος. Ο 19χρονος είναι παθιασμένος, θα βγει και θα δαγκώσει τα πάντα ‒ έτσι θα έπρεπε να είναι. Ζούμε αποκλειστικά από τη μουσική, κανονικότατα και με το παραπάνω. Εμείς θα συνεχίσουμε μέχρι έναν μεγάλο βαθμό να δουλεύουμε ως small family business, γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο τρόπος να μπορείς να κρατάς ψηλά την ποιότητα, δεν γίνεται αλλιώς.

Θα μπορούσαμε αυτήν τη στιγμή να κάνουμε fit με λαϊκούς, με ποπ καλλιτέχνες, αλλά δεν το κάνουμε, γιατί απλώς δεν μας εκφράζει τίποτε από όλα αυτά. Δεν δίνουμε κώλο για 1.000 και 2.000 ευρώ παραπάνω, ξεκινήσαμε από το τίποτα και φτάσαμε εδώ και τίποτα δεν μας φοβίζει.

Οι δικοί μας οι ράπερ έχουν καταλάβει ότι το στούντιο είναι το money maker, το στούντιο βγάζει λεφτά, το στούντιο σε ζει, μας ζει όλους μας. Όταν κάτι που φτιάχνουμε είναι καλό, σε 6 μήνες μας φέρνει πίσω αρκετά λεφτά. Αυτό που θέλω να αλλάξει είναι το κόμπλεξ που έχουμε στην Ελλάδα, δεν το γουστάρω, και το αντιαμερικανιλίκι το σιχαίνομαι. Το έζησα στο πετσί μου και το σιχαίνομαι.

Με ενοχλεί που άνθρωποι ενός συγκεκριμένου πολιτικού φάσματος έχουν φτάσει αυτήν τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, να είμαστε αντι-Αμερικανοί, όταν οι Αμερικανοί τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει απίστευτο πολιτισμό. Θέλω τα πιτσιρίκια να ζούνε όπως θέλουν και να γουστάρουν, να γουστάρουν τη φάση τους, όχι να είναι εδώ με τα στεγανά».
Πηγή: LIFO